Η κοινωνία μας γαλουχεί με μία επίκτητη θηλυκή ταυτότητα γεμάτη πόνο. Μας μαθαίνει από παιδιά να είμαστε όμορφες, κοκέτες, ευγενικές, και πως μόνο έτσι θα αρέσουμε. Ύστερα μας κατηγορεί για όποιο κακό, γιατί παραήμασταν όμορφες, γεγονός που αποτελεί πρόκληση, ή παραήμασταν ευγενικές, αφού το “όχι” μας δεν ήταν αρκετά δυναμικό για να πιάσει τόπο.
Για κάθε βιασμό που θα διαρκέσει μερικά λεπτά ή μερικές ώρες, υπάρχει ένας ακόμα που ξεκινά αμέσως μετά, και που δεν τελειώνει ποτέ. Η αμφισβήτηση στα μάτια γνωστών και φίλων, ο οίκτος που κανείς δε θα ήθελε να νιώσει, οι συμβουλές αποφυγής ενός γεγονότος που έχει ήδη γίνει και τίποτα δεν θα το αλλάξει. Οι δικαστικές αίθουσες αποτελούν ένα νέο χώρο μαρτυρίου για το θύμα, το οποίο καλείται να ξαναβιώσει τραυματικές αναμνήσεις, να αντιμετωπίσει τους δράστες κατά πρόσωπο, και να αποδείξει την αλήθεια του μπροστά σε ένα σύστημα που θα κάνει τα πάντα για να την αναιρέσει.
Υπάρχει λόγος που η πλειοψηφία των θυμάτων δεν καταγγέλουν ποτέ το βιασμό τους. Υπάρχει λόγος που οι φεμινιστικές προτροπές για ενδυνάμωση πάνε στράφι όταν μιλάμε για σεξουαλική κακοποίηση, υπάρχει λόγος που θα δεις ακόμα και τις πιο δυναμικές γυναίκες που ξέρεις να μιλάνε για το παρελθόν τους ψιθυριστά, κρυφά, έχοντας αφήσει τους βιαστές τους να κυκλοφορούν ελεύθεροι εκεί έξω.
Όσο τα “καλά παιδιά” έχουν άφεση αμαρτιών λόγω της κοινωνικής αναγνώρισης της οποίας τυγχάνουν, όσο ο βιασμός θα θεωρείται πως ανήκει στη γκρίζα ζώνη αν το θύμα έχει πιει ή φοράει σορτσάκι, όσο τα δικαστήρια θα αποτελούν τέμενος για εξευτελιστικές ερωτήσεις προς το θύμα αλλά ποτέ προς τους θύτες, τόσο οι γυναίκες θα σιωπούν και τόσο οι εγκληματίες θα μένουν ατιμώρητοι.
Η δίκη των δύο αντρών στην Ξάνθη μας θύμισε πως δεν είναι βιασμός αν δεν την ξυλοκοπήσεις αρκετά για να αφήσεις σημάδια. Πως δεν είναι βιασμός αν το θύμα δεν πάει αμέσως στην αστυνομία, αλλά πάει μερικές ώρες μετά. Πως η χρήση κάνναβης μαζί με τους θύτες πριν την πράξη είναι ακράδαντο πειστήριο συναίνεσης.
Μας θύμισε επίσης πως όσο πιο δημοφιλής είναι ένας βιαστής, όσο μεγαλύτερο “fan club” φίλων και συγγενών κουβαλήσει στη δίκη, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να εκτιμηθεί ως ένας ευπαρουσίαστος αξιοσέβαστος πολίτης. Μας θύμισε πως τα “καλά παιδιά” δεν βιάζουν.
…και μας έκανε να ξεχάσουμε όλα αυτά τα κορίτσια που δεν άνοιξαν το στόμα τους ποτέ, και που χάρη σε τέτοιες τρομακτικές, απάνθρωπες ειδήσεις, σήμερα ξεχνούν και τα ίδια τον εαυτό τους.
