Τα μέλη της ομάδας μάς συστήνουν τους εαυτούς τους!
Οι «SuNdogs» μια ομάδα 10 ηθοποιών που αποφοίτησαν το 2024 από τη σχολή «Νέο Ελληνικό Θέατρο», παρουσιάζουν στο ΠΛΥΦΑ το «Αυτό το Παιδί» του Jöel Pommerat, σε σκηνοθετική επιμέλεια Χρήστου Θεοδωρίδη και το «WOLVES» μια παράσταση χορού, σε χορογραφία της
Ξένιας Θεμελή.
Λίγο πριν την έναρξη της παράστασης, τα μέλη της ομάδας μάς συστήνουν τους εαυτούς τους και μας μιλούν για τις δικές τους -προσωπικές- σχέσεις.
Γιώτα Μιχαλακοπούλου
Πες μας λίγα πράγματα για σένα.
Πήρα το όνομα μου από τη γιαγιά μου και για να είμαι ειλικρινής, δεν μου πολυάρεσε — μέχρι που ανακάλυψα ότι στα ιαπωνικά σημαίνει «Λαμπρός ήλιος». Κάποιες μέρες μέρες νιώθω σαν ηλιόλουστο μεσημέρι, κάποιες σαν συννεφιασμένο απόγευμα και κάποιες άλλες σαν ανεμοστρόβιλος που απλώς καταστρέφει το δελτίο καιρού! Παρόλα αυτά, σε οποίο “βαρομετρικό φαινόμενο” μου ξημερώνει, προσπαθώ να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και να βρίσκω κάτι που να με κάνει να γελάσω — ή έστω να αναστενάξω με νόημα. Η φύση μου είναι καλλιτεχνική, είμαι ηθοποιός και αρχιτέκτονας, και απολαμβάνω όσο τίποτα τη χειμερινή κολύμβηση και την συντροφιά των αγαπημένων μου ανθρώπων.
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Η σκηνική σύνθεση των δύο υλικών που παρουσιάζουμε, τόσο το WOLVES όσο και το “ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ” του Joël Pommerat, παρόλο που φαινομενικά αντλούν το πρωταρχικό υλικό δημιουργίας τους από διαφορετικούς επικοινωνιακούς κώδικες, προσωπικά θεωρώ πως βρίσκονται στην καρδιά της αναζήτησης του ίδιου πυρηνικού ερωτήματος. Τι σημαίνει “εγώ”, τι σημαίνει “εγώ σε σχέση με τον άλλο” , και πώς αυτές οι ισορροπίες επανακαθορίζονται ανάλογα με το εκάστοτε κοινωνικό γίγνεσθαι στο οποίο εκτίθενται- είτε αυτό ονομάζεται αγέλη, οικογένεια ή ευρύτερο ταξικοπολιτικό σύνολο. Ένας θεατής, λοιπόν, ερχόμενος στην παράσταση, καλείται να συμμετάσχει σε μια εμπειρία διερεύνησης αυτών των δυναμικών και της αλληλεξάρτησης τους.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσες ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Φυσικά και ναι !Νομίζω είναι αναπόφευκτο να μη βρει κανείς ψήγματα προβολών από προσωπικά του βιώματα στις στιγμές του έργου. Τουλάχιστον υπάρχει μια παρήγορη ανακούφιση, όταν συνειδητοποιείς ότι ο καθένας από τους δέκα συναδέλφους αναγνώρισε ένα πληγωμένο κομμάτι του εαυτού του, και πώς όλοι τελικά – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στο ίδιο καζάνι βράζουμε.
Αντωνία Παυλέα
Πες μας λίγα πράγματα για σένα.
Είμαι η Αντωνία, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα. Έχω σπουδάσει ηθοποιός στη Δραματική σχολή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου και Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο Ρέθυμνο. Στην Αθήνα ζω τα τελευταία περίπου πέντε χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, να δοκιμάζω και να μαθαίνω νέα πράγματα.
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Από την πρώτη στιγμή που ο Χρήστος μας έφερε το έργο να το διαβάσουμε όλοι μαζί, αισθάνθηκα ταυτόχρονα ενθουσιασμό για τις πρόβες που θα άρχιζαν και ένα σφίξιμο, γιατί ένιωθα πως αυτά που είχαμε διαβάσει μου θύμιζαν καταστάσεις είτε που έχω με κάποιο τρόπο ζήσει, είτε καταστάσεις που ζουν άνθρωποι που γνωρίζω. Οι πρόβες ήταν μια πολύ όμορφη διαδικασία, καθώς ο τρόπος που δουλεύει ο Χρήστος είναι πολύ τρυφερός και επειδή ο καθένας απο εμάς είχε προσθέσει κάτι δικό του, αυτό το έκανε ακόμα πιο μοναδικό! Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφασίσαμε ως SunDogs πλέον, να το κάνουμε πάλι εκτός της σχολής.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσε ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Από την πρώτη στιγμή που διαβάσαμε όλοι μαζί το έργο αυτό, ως μαθητές στη Δραματική σχολή, καταλάβαμε ότι κάθε ιστορία από αυτές έχει κάτι οικείο είτε δικό μας είτε κάποιου ανθρώπου που γνωρίζουμε καλά. Αυτό είναι το ωραίο με το “Αυτό το παιδί”, αφορά τους περισσότερους ανθρώπους, ανεξαρτήτως σε ποιο σημείο του πλανήτη μένουν, πως έχουν μεγαλώσει. Η σχέση του παιδιού με τον γονέα, μπορεί να είναι μια σχέση περίπλοκη, ανταγωνιστική, στοργική, σχέσης αγάπης ή μίσους. Επίσης δεν είναι πάντα η ίδια, έχει διακυμάνσεις. Την περίοδο που διάβασα για πρώτη φορά αυτό το έργο, βρήκα κομμάτια του εαυτού μου σε μία από τις ιστορίες, τώρα όμως με βρίσκω αλλού. Έτσι είναι οι σχέσεις αυτές περίπλοκες και ζωντανές, τουλάχιστον για εμένα, εξελίσσονται όσο και εσύ κάνεις το ίδιο.
Ελίνα Παντελεμίδου
Πες μας λίγα πράγματα για σένα;
Εγώ είμαι η Ελίνα και είμαι ηθοποιός . Αποφοίτησα το 2024 από τη δραματική σχολή του Νέου ελληνικού θεάτρου του Γιώργου Αρμένη. Αυτη η παράσταση είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη συγκυρία γιατί την κάνουμε με τους συμφοιτητές μου από τη δραματική σχολή. Είναι δύο παραστάσεις που ήταν οι διπλωματικές μας εξετάσεις πάνω στις οποίες έχουμε δουλέψει πολύ και είμαι τρομερά χαρούμενη και περήφανη γι’ αυτούς τους εννιά ανθρώπους που θα μοιραστούμε τη σκηνή μαζί . Επίσης είμαι τρομερά ευγνώμων στους Χρήστο Θεοδωρίδη και Ξένια Θεμελή για τη συνεργασία μας .
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Η εμπειρία του έργου για μένα ήταν πολύ αποκαλυπτική. Μέσα από τις πρόβες και τη μελέτη που κάναμε ως ομάδα και με τη βοήθεια του δασκάλου και σκηνοθέτη μας Χρήστου Θεοδωρίδη κατάλαβα πως η οικογένεια είναι κάτι που αναπόφευκτα μας έχει επηρεάσει και μας έχει διαμορφώσει από πολύ μικρή ηλικία. Η παθογένεια της οικογένειας δυστυχώς υπάρχει παντού και μόνο ως παρατηρητής/θεατής μπορείς να δεις την άρνηση του κάθε ανθρώπου να παραδεχτεί τις δυσκολίες και τα τραύματα του. Τέλος «αυτό το παιδί» ο καθένας μας θα ψάχνει πάντα να βρει ψυχική απάλυνση.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσε ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Μέσα από το έργο μπορούμε όλοι να κάνουμε προβολή των οικογενειακών μας σχέσεων όπως αντίστοιχα συνέβη και με εμένα. Είναι πολύ συγκινητικό γιατί ερμηνεύοντας αυτούς τους ανθρώπους μπορείς να δεις ότι κανείς δεν έχει δίκιο ή άδικο και κανένας δεν είναι καλός ή κακός. Βλέπεις ότι ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο έχοντας την δικιά του εμπειρία. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η οικογένεια είναι ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται και προσπαθούμε όσο μπορούμε να γινόμαστε καλύτεροι από τις προηγούμενες γενιές μας.
Μαρία Χριστίνα Παπαναστασίου Alvarez
Πες μας λίγα πράγματα για σένα;
Ονομάζομαι Μαρία-Χριστίνα Παπαναστασίου Alvarez και, όπως συμβαίνει συχνά, όταν χρειάζεται να μιλήσω για τον εαυτό μου… δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω! Κατάγομαι από την Κύπρο και την Κολομβία — και ναι, μιλάω ισπανικά. Στον ελεύθερό μου χρόνο μ’ αρέσει να κάνω ένα μικρό step back στον χώρο και στον χρόνο, για να μπορώ να οργανώνομαι και να βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά. Μου αρέσουν τα «κουτάκια» στη ζωή μου, αλλά την ίδια στιγμή λατρεύω να μου τα ανατρέπουν — να βρίσκομαι σε μέρη και καταστάσεις απρόσμενες, που δεν είχα φανταστεί ότι θα βρεθώ. Προτιμώ, φυσικά, αυτές οι αλλαγές να είναι χαρούμενες!
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Η παράσταση «Wolves», όπως και το «Αυτό το παιδί», αποτέλεσε για εμένα ένα ταξίδι στον εσωτερικό μου κόσμο· στα βαθιά μου θέλω, στους φόβους μου, και στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους — γενικά αλλά και ειδικά. Κλήθηκα να εξερευνήσω μονοπάτια του νου που είχα καλά κρυμμένα ή και που ίσως δεν ήξερα καν ότι μπορούσα να προσεγγίσω. Το «Wolves» για μένα είναι αναζήτηση, ρυθμός, ομάδα, επιθυμία για ανασύσταση και αγκαλιά. Από την άλλη, το «Αυτό το παιδί» στάθηκε η αφορμή να δω την ομάδα μου αλλιώς — πιο ανθρώπινα, πιο ουσιαστικά. Να τους δω. Το ταξίδι από τις πρόβες μέχρι τη σκηνή ήταν ένα θυελλώδες κύμα που ήρθε να μας ταράξει τα νερά, να μας θυμίσει πως κανένας δεν είναι τέλειος — και ούτε χρειάζεται να είναι. Τα υπόλοιπα… θα τα δείτε από κοντά.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσε ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Είναι σχεδόν αδύνατον να διαβάσεις το έργο και να μη δεις τον εαυτό σου μέσα του — από την πιο μικρή στιγμή μέχρι τη μεγαλύτερη. Οι σχέσεις δεν είναι τέλειες· και δεν γίνεται να είναι. Ο καθένας κουβαλά τις δυσκολίες και τα τραύματά του. Το έργο του Joël Pommerat ακουμπά το θέμα της οικογένειας — το πιο τρυφερό, αλλά και πιο ευάλωτο κομμάτι κάθε ανθρώπου. Όταν αυτή κλονιστεί, ολόκληρη η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου ταράζεται. Έτσι και στους «Wolves»· όταν από την αγέλη φύγει ένα μέλος, η αγέλη πάντα — ΠΑΝΤΑ — θα γυρίσει να το ψάξει
Μάρθα Μαρία Βαϊοπούλου
Πες μας λίγα πράγματα για σένα;
Αγαπάω τη ζωή. Αγαπάω να ονειρεύομαι. Θέλω να φτάσω στα 80, να κοιτάξω πίσω και να πω «καλά τα κατάφερες». Να έχω διεκδικήσει τη ζωή. Δε θέλω να πω το χαρακτηριστικό «τώρα να ήμουν στην ηλικία σου, θα τα έκανα όλα αλλιώς». Τα κάνω όλα αλλιώς, βασικά τα κάνω όπως θέλω. Μεγάλωσα σε χωριό της Καρδίτσας και νιώθω τυχερή που πρόφτασα να παίζω στις γειτονιές, να πίνω νερό από το λάστιχο, να ακούω ιστορίες από τους παππούδες μου γύρω από τη σόμπα και όλα αυτά τα «τυχερά» που έχει ένα παιδί που μεγαλώνει σε χωριό. Τουλάχιστον εγώ ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά. Το όνομά μου είναι Μάρθα.
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Αυτό το παιδί του Joël Pommerat λοιπόν. Ήταν η πρώτη ανάγνωση του έργου. Δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Όλοι το διαβάσαμε για πρώτη φορά εκεί, στο μεγάλο κόκκινο τραπέζι. Μόλις φτάσαμε στο τέλος της ανάγνωσης, παρατηρούσα τα παιδιά και ήταν σα να είχαμε όλοι την ίδια σκέψη: πώς θα το μοιραστώ αυτό, δεν ξέρω αν είμαι ετοιμ@, άραγε να είναι κι άλλοι που να νιώθουν έτσι; Η εμπιστοσύνη γι’ αυτό το μοίρασμα χτίστηκε πολύ γρήγορα γιατί ο Χρήστος Θεοδωρίδης ξέρει να το κάνει πολύ καλά αυτό. Ήταν εκεί να μας ακούσει, να μας καθοδηγήσει και να μας αγκαλιάσει. Δεν τον απασχόλησε ποτέ το αποτέλεσμα παρά μόνο η αλήθεια μας. Wolves; Για μένα προσωπικά η διαδρομή που ακολούθησα ήταν σπουδαία και ανεξίτηλη. Είμαι βαθιά ευγνώμων γιατί άνθρωποι πίστεψαν σε εμένα πολύ πριν το κάνω εγώ. Αν με ρωτούσες, όταν ξεκινούσε αυτό το ταξίδι με την αγέλη των λύκων αν θα τα καταφέρω, θα σου έλεγα με τίποτα. Ένα πραγματικά δύσκολο εγχείρημα που για μένα φάνταζε ακατόρθωτο. Πλέον αυτά τα 25’ αποτελούν τα πιο ελεύθερα και τα πιο αναρχικά λεπτά της καθημερινότητάς μου. Η Ξένια με πήρε από το χέρι και μου έδειξε πώς είναι η δουλειά μας όταν δουλεύεις πολύ γι’ αυτή και όταν έχεις πίστη γι’ αυτό που κάνεις και πιστέψτε με είναι συγκινητικά όμορφα. Και εγώ αυτό θα το κουβαλώ μέσα μου όσο μπορώ.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσε ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Πολλές στιγμές. Δεν θα γινόταν διαφορετικά. Νομίζω είναι αναπόφευκτο κάποιος να μην βρει έστω μια στιγμή από το έργο που να μην τον ταρακουνήσει.
Ινώ Πικιώνη
Πες μας λίγα πράγματα για σένα;
Με λένε Ινώ Πικιώνη και ασχολούμαι επαγγελματικά με το θέατρο και το τραγούδι. Έχω μεγαλώσει στην Κω και σπούδασα στο Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ., απ’ όπου αποφοίτησα ως σκηνογράφος και φωτίστρια. Παράλληλα, ολοκλήρωσα και τις σπουδές μου στο κλασικό τραγούδι. Μετά την περίοδο του covid, κατέβηκα στην Αθήνα και σπούδασα την τέχνη της Υποκριτικής. Η περίοδος της απομόνωσης — σε συνδυασμό με κάποια δύσκολα προσωπικά γεγονότα — με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο ανάγκη είχα να τολμήσω όσα μέχρι τότε φοβόμουν. Έτσι, αποφάσισα να βρεθώ μπροστά στη σκηνή κι όχι πίσω της. Από τότε, δεν το αλλάζω με τίποτα. Όσο δύσκολο και αν γίνεται κάποιες φορές.
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Το έργο του Pommerat “Αυτό το παιδί” απο την πρώτη ανάγνωση σου δημιουργεί ένα άνοιγμα ψυχικό, σε καλεί να δεις και να αναγνωρίσεις τις προσωπικές σχέσεις με τους γονείς σου, τα τραύματα σου και να κατανοήσεις πως όλοι καταβάθoς είμαστε παιδιά και όπως δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος έτσι δεν υπάρχει και ο τέλειος γονέας. Όλοι μας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, είτε ως παιδιά είτε ως γονείς. Δεν συμφωνώ πως το θέατρο πρέπει να είναι πάντα ψυχοθεραπευτικό για τον ηθοποιό, αλλά το συγκεκριμένο έργο την έκανε τη δουλίτσα. Η διαδικασία των προβών ήταν ένα προσωπικό και βαθιά συναισθηματικό ταξίδι. Ο Χρήστος Θεοδωρίδης μάς ζήτησε να φέρουμε στη σκηνή μια έντονη οικογενειακή στιγμή από τη ζωή μας. Εμπνευσμένοι από αυτές τις αληθινές ιστορίες, περάσαμε σταδιακά στις σκηνές του έργου. Οι πρόβες ήταν συχνά έντονες, δύσκολες, με πολύ συναίσθημα και πολλά δάκρυα — αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικές. Νιώθω τυχερή που υπήρξα εκεί, είτε ως ηθοποιός είτε ως θεατής, στη δημιουργία αυτών των σκηνών.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσε ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Κάθε σκηνή του έργου με αγγίζει σε διαφορετικά ψυχικά σημεία για αυτό και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Καθεμιά καθρεφτίζει μια πλευρά της σχέσης παιδιού και γονέα, μια στιγμή που μπορεί να είναι και δική μας. Το «Αυτό το παιδί» αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονέα και μας θυμίζει πως καμία σχέση δεν είναι τέλεια. Μας καλεί να κοιτάξουμε μέσα μας, να αναγνωρίσουμε τα λάθη, τις ελλείψεις, αλλά και την αγάπη που υπάρχει πάντα ακόμη κι όταν δεν ειπώθηκε ποτέ.
Βέρα Ιωσήφ
Πες μας λίγα πράγματα για σένα;
Είμαι φρέσκια απόφοιτη του Νέου Ελληνικού θεάτρου και ακόμα ψάχνω να βρω τον τρόπο να αντέξω την Αθήνα. Ήμουν κτηνίατρος και μου λείπει, αλλά απο τη στιγμή που ανακάλυψα πως είναι να ζεις κάποιες στιγμές δημιουργίας δεν μπορώ εύκολα να το αφήσω πίσω. Είμαι 29 και δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι μεγαλώνω, με βολεύει η αλήθεια είναι που μοιάζω 24. Και είμαι ευγνώμων που το πρώτο μου άνοιγμα στον έξω κόσμο μετά τη σχολή είναι μέσω αυτής της παράστασης μαζί με άτομα που γνωρίζω, εμπιστεύομαι, θαυμάζω.
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Βουτάς στα βαθιά για να βρεις την αλήθεια και έρχεσαι σε επαφή με πτυχές που δεν θα ήθελες να κατανοήσεις και δικαιολογήσεις. Όμως η δουλειά του ηθοποιού αυτή είναι, να σέβεσαι και να κατανοείς την κάθε ύπαρξη ανεξάρτητα.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσε ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Θα ήταν περίεργο αν κάποιο άτομο δεν καθρέφτιζε μέσα σε κάποια στιγμή του έργου τις δικές του σχέσεις. Δεν είναι απαραίτητο αυτό που προβάλεις ως εμπειρία να είναι ταυτόσημο με την στιγμή καθεαυτή, όμως τα δυναμικά που ξετυλίγονται είναι πολύ γνώριμα και σίγουρα υπάρχει χώρος εμπλοκής.
Χρήστος Φιλόπουλος
Πες μας λίγα πράγματα για σένα;
Είμαι 33 ετών, ηθοποιός. Κάτοχος βέσπας, ενίοτε φαβορίτας και από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρόφιλους. Ανά καιρούς διαβάζω βιβλία. Συγκατοικώ με τον Φώντα, τον γάτο μου.
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Τις παραστάσεις τις ξαναπιάσαμε μετά από 1,5 χρόνο, κάτι που σημαίνει ότι είχαμε μια αρκετά μεγάλη εξοικείωση με το υλικό, αλλά όπως ήταν λογικό υπήρξαν άλλες τόσες αλλαγές. Και λόγω των σκηνοθετικών επεμβάσεων αλλά και λόγω του ότι είμαστε κι εμείς οι ίδιοι διαφορετικοί και φέρουμε μια άλλη στάση ως προς το υλικό. Εξίσου καλά γνωρίζουμε και τον Χρήστο με την Ξένια, οι οποίοι εξακολουθούν να μας ανοίγουν νέους κόσμους και να βγάζουν τον πιο όμορφο εαυτό μας.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσε ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Σχεδόν όλες. Ο τρόπος που γράφει ο Pommerrat και οι καταστάσεις που θίγει αγγίζουν όλες τις σύγχρονες οικογένειες, καθώς αναφέρεται στα αδιέξοδα τα οποία “κληρονομούμε” από γενιά σε γενιά, όσο διαιωνίζουμε την τρέχουσα κατάσταση. Παιδιά τα οποία φορτώνονται με απαιτήσεις των γονέων, οι οποίοι από την άλλη τα είχαν για χρόνια στην πλάτη τους και τώρα δυστυχώς τα μεταφέρουν. Γιατί μόνο αυτό ήξεραν να κάνουν. Γιατί μόνο αυτό τους δίδαξε ο καπιταλισμός και η πατριαρχία να κάνουν. Και οι στιγμές του έργου, είναι αυτές οι στιγμές όπου προκύπτει μία μικρή ή μεγάλη επανάσταση. Μία σύγκρουση. Από αυτές που έχουμε όλοι μας προσπαθήσει, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία.
Πασέ Κολοφωτιάς
Πες μας λίγα πράγματα για σένα;
Με φωνάζουν “Πασέ” από μικρό παιδί, γιατί έχω δύο ονόματα, Παναγιώτης και Σεραφείμ, οπότε η οικογένεια μου πήρε το “Πα” απ’ το Παναγιώτης και το “Σε” απ’το Σεραφείμ και τα ενώσανε, για να λύσουν το πρόβλημα του ποιο απ’ τα δυο τους αρέσει περισσότερο. Είμαι 26 ετών, έχω μεγαλώσει στην επαρχία και τώρα ζω στην Αθήνα. Αν μου λείπει ένα πράγμα από την Καρδίτσα, είναι η ηρεμία, ο όχι τόσο βίαιος και στρεσογόνος ρυθμός στην καθημερινότητα. Πριν κάποια χρόνια, είδα τυχαία ένα video μαγειρικής του Gordon Ramsay στο YouTube, με γοήτευσε ο τρόπος του και το πόσο νόστιμο φαινόταν το αποτέλεσμα, το προσπάθησα και όταν το γεύτηκα, τα είδα όλα… από τότε ερωτεύτηκα- οριακά τον ίδιο- αλλά και τον κόσμο της μαγειρικής, και έγινε η νούμερο 1 ασχολία μου μετά το θέατρο, είτε στον ελεύθερο χρόνο μου είτε όταν εργάζομαι παράλληλα στην εστίαση. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πολύ έντονα να υιοθετήσω ένα σκυλάκι, γιατί πιστεύω πολύ ότι θα αγαπηθούμε άνευ όρων.
Αν έπρεπε να περιγράψεις την εμπειρία του έργου σε λίγες προτάσεις ποιες θα ήταν;
Για μένα η εμπειρία του έργου μέχρι στιγμής είναι μαγική. Επειδή το έργο δραματουργικά αποτελείται από πολλές, διαφορετικές και ασύνδετες μεταξύ τους στιγμές, έχω την τύχη να ανακαλύψω και τρεις εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους. Ο Χρήστος προτείνει έναν κόσμο, στον οποίο σημασία έχει ο άλλος, η ενικότητα και το διακύβευμα. Προς το παρόν βρισκόμαστε ακόμα σε διαδικασία προβών οπότε απλά προσπαθώ κάθε φορά να βουτάω όλο και πιο βαθιά και να πιστεύω όλο και περισσότερο στο σύμπαν που χτίζουμε όλοι μαζί.
Το έργο αγγίζει βαθιά τη σχέση παιδιού και γονιού ενώ μας δείχνει ότι καμία σχέση δεν είναι απλή ή τέλεια. Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που ένιωσε ότι καθρέφτισε τις δικές σου σχέσεις;
Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή στο έργο που μου θυμίζει πόσο απαξιωτικά, μειωτικά και επιθετικά έχω μιλήσει σε μέλος της οικογένειας μου στο παρελθόν, ναι. Και όχι μόνο μια φορά. Νομίζω ότι όσο πιο κοντά είμαστε με κάποιον, δυστυχώς τόσο πιο απενοχοποιημένο είναι να του φερόμαστε ασεβώς, πληγωτικά, έως και βάναυσα κάποιες φορές.
Πληροφορίες
Τοποθεσία: Πλύφα, Κορυτσάς 39 Βοτανικός 104 47
Ημέρες Παραστάσεων: 5, 6, 8, 9, 12, 13, 15, 16, 22 & 23 Νοεμβρίου 2025 στις 20:30 μ.μ
Διάρκεια παράστασης: “Wolves” 20’ | «Αυτό το παιδί» 80’ ( ενδιάμεσα υπάρχει διάλειμμα 15’)
Τιμές εισιτηρίων: 14€ Γενική Είσοδος, | 12€ Μειωμένο/ Φοιτητικό/ ΑΜΕΑ / άνω των 65
