Όλα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2023, όταν η Έλλη και η Άση έβλεπαν μια σειρά, στην οποία η πρωταγωνίστρια πηγαίνει σ’ ένα open mic, με την επιθυμία να εκφραστεί και να ανακουφιστεί από τις γεμάτες συναισθηματικά «βαλίτσες» της. Εκτός κινηματογράφου και τηλεόρασης, σε μια ζωή γεμάτη συναισθηματικές ταραχές και διακυμάνσεις, σ’ έναν κόσμο με προκλήσεις και αποκλεισμούς, τα δύο κορίτσια θέλησαν να δημιουργήσουν έναν συμπεριληπτικό χώρο, όπου όλα τα άτομα μπορούν να διαβάσουν τις δικές τους προσωπικές ιστορίες: τον Τορβά.
Σε μια εποχή επικεντρωμένη στις διαδικτυακές συναναστροφές, ένα τέτοιο εγχείρημα δεν θα μπορούσε να είναι εύκολο. «Βάλαμε κάτω χαρτί και μολύβι, αφιερώσαμε πολύ χρόνο, και ακόμα αφιερώνουμε. Και ξεκινήσαμε να το σχεδιάζουμε, για να δούμε πώς θα μπορούσε αυτό να γίνει όντως πραγματικότητα στην Αθήνα. Οπότε κάπου τον Δεκέμβριο αρχίσαμε πιο πρακτικά να επικοινωνούμε και να το προωθούμε σαν δράση που θέλουμε να ξεκινήσουμε», μας αφηγείται η Έλλη.
Έτσι, στις 11 Ιανουαρίου 2024 πραγματοποιήθηκε το πρώτο event του Τορβά, με μεγάλη επιτυχία και ανταπόκριση. «Είδαμε πως υπάρχει άπειρος κόσμος που εκφράζεται μέσω της δημιουργικής γραφής (από αυτοβιογραφικά κείμενα, μέχρι fiction και ποίηση) και πως αυτός ο κόσμος θέλει να τα μοιραστεί με άλλους. Κι ενώ υπάρχουν πολλές αντίστοιχες εκδηλώσεις και ομάδες στην Αθήνα,είναι ίσως λίγο πιο επικεντρωμένες σε ποίηση η/και spoken word.. Στον Τορβά διαβάζουν και πεζά, κυρίως πεζά βασικά», αναφέρει στη συνέχεια η Άση.
Όπως μας εξομολογούνται, τους εξέπληξε το γεγονός ότι από την πρώτη κιόλας φορά «γέμισε όλο το μαγαζί με κόσμο που ενδιαφερόταν όντως για το event». Πλέον, ο Τορβάς έχει μετατραπεί σε μια κοινότητα, που μεγαλώνει σταθερά. «Είναι φοβερά συγκινητικό το πόσος κόσμος χρησιμοποιεί τη δημιουργική γραφή ως μέσο έκφρασης αλλά και το ότι θέλει να το μοιράζεται μπροστά σε ένα κοινό. Επίσης, είναι τρομερή και η ποιότητα των γραπτών που ακούμε στα open mic. Ο κόσμος γράφει και γράφει καλά», προσθέτουν.
Για εμάς που έχουμε μεγαλώσει στην πρωτεύουσα και έχουμε έναν αναλφαβητισμό γύρω από το βουκολικό λεξιλόγιο, η Άση – μεγαλωμένη στην ελληνική επαρχία – φροντίζει να μας ενημερώσει για το τι είναι ακριβώς ο τορβάς. Δεν είναι κάποια «ψαγμένη» έννοια της Gen Z, «αλλά ένα must have στα νοικοκυριά των γιαγιάδων μας», μοιράζεται η Άση.
«Ο τορβάς για όσους δεν ξέρουν είναι η βουκολική tote bag, που έπαιρναν οι βοσκοί παλιά μαζί τους όταν πήγαιναν στα πρόβατα. Πέρα από το ψωμοτύρι, τι άλλο είχε μέσα; Ελιά, κρεμμύδι», και «κανένα όπλο», προσθέτει αστειευόμενη η Έλλη.
Απ’ όταν ήταν μικρή, η Άση είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον τορβά. Της άρεσε η λέξη, όπως μας λέει. «Σκεφτόμουνα ότι θα ήθελα κάποια στιγμή κάτι που είναι δημιουργίας δικής μου να το ονομάσω τορβά. Δεν ήξερα τι θα ναι, βιβλίο, μπαράκι που θα άνοιγα, οτιδήποτε.. Και απλά το πέταξα σαν ιδέα και τελικά μας βόλεψε και συμβολικά (ο τορβάς που μέσα του κουβαλάει τις ιστορίες, κι άλλα τέτοια ποιητικά)».
«Έχει κυριολεκτικά όλες τις ιστορίες μέσα», συμπληρώνει η Έλλη.
Η Έλλη και η Άση πέρα από «μαμάδες» του Τορβά είναι δυο κουήρ γυναίκες – ένα κουήρ ζευγάρι. Κι αυτή τους η ταυτότητα «συμμετείχε» κατά κάποιον τρόπο και στη διαδικασία σύλληψης και πραγμάτωσης του Τορβά.
Από την αρχή, η Έλλη είχε στο μυαλό της ότι επιθυμεί να φτιάξει αυτό το event για να δώσει βήμα. «Αυτό ταυτόχρονα μεταφράστηκε σε “να δώσω βήμα σε κουήρ άτομα ή σε άτομα γενικότερα που θέλουν να μοιραστούν και που δεν έχουν το χώρο”. Οπότε αυτό ήταν που με εξίταρε στην αρχή και που είχε σχέση με την κουήρ ταυτότητά μου, η σκέψη του να υπάρχει ο χώρος για έκφραση σε διάφορα άτομα, ειδικά κουήρ άτομα από επαρχία, όπως εγώ. Οπότε θα ήθελα πάρα πολύ πάρα πολύ να ακούσω και ιστορίες σχετικά με αυτό κάποια στιγμή».
Εκκινώντας από τις ίδιες τους τις πολύπλευρες και συνομιλούσες ταυτότητες, ως δυο κουήρ γυναίκες μεγαλωμένες στη δύσκολη ελληνική επαρχία, κατέληξαν να δημιουργούν ένα safe space. Έναν ασφαλή χώρο για την κουήρ κοινότητα, αλλά και για όποιο άτομο επιθυμεί να εκφραστεί και δεν έχει την ευκαιρία να το κάνει αλλού.
«Εγώ από την αρχή ήθελα να είναι ασφαλής χώρος για κουήρ άτομα (αλλά και για άλλες ομάδες που έχουν μικρότερη πρόσβαση ή πιο δύσκολη πρόσβαση σε τέτοιους χώρους), αλλά ταυτόχρονα δεν επιδίωξα να είναι ένα αυστηρά κουήρ γεγονός. Νομίζω πιο πολύ από το κοινό μας έχει καθοριστεί το ότι είναι όντως ασφαλής χώρος για κουήρ άτομα, μια και όσο περνάει ο καιρός έρχονται στον Τορβά ακόμα πιο πολλές κουήρ ιστορίες, και μας χαροποιεί πάρα πολύ αυτό!», μας λέει η Έλλη.
Μας εξομολογείται ότι αυτό που της αρέσει είναι να βλέπει «στιγμές κουήρ ή λεσβιακής οικειότητας, σε ζευγάρια που είναι στο κοινό, γιατί ξέρω και βιωματικά το ότι δεν είναι διαδεδομένη η αίσθηση ασφάλειας για κάποιο κουήρ ζευγάρι, έτσι ώστε να αφεθεί. Οπότε όταν βλέπω ότι ο Τορβάς είναι για αυτ@ ένας χώρος που μπορούν να έρθουν και να είναι ελεύθερα και όπως θέλουν μαζί, με συγκινεί σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο».
«Επίσης πιστεύω ότι το γεγονός ότι ο Τορβάς έχει δημιουργηθεί και τρέχει από δύο κουήρ γυναίκες, τον κάνει και πιο προσιτό ακριβώς στις ομάδες που προανέφερα (θηλυκότητες, κουήρ άτομα κλπ.)», προσθέτει.
Από την πλευρά της, η Άση αναφέρει ότι μπορεί ο Τορβάς «να μην έχει βαφτιστεί ως μια κουήρ εκδήλωση, αλλά εκ των πραγμάτων είναι σίγουρα κι αυτό. Αυτό έχει φανεί μέσα στον χρόνο κυρίως από τις αφηγήσεις και το κοινό που έχουμε μέχρι στιγμής. Οι περισσότερες (αν όχι όλες) ιστορίες που έχουν να κάνουν με συντροφικότητα, σχέσεις, έρωτα, σεξ, απωθημένα κλπ., έχουν διαβαστεί απο κουήρ άτομα (στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα απο λεσβίες). Που αυτό δεν είναι ότι το είχαμε στόχο από την αρχή, αλλά κάπως οργανικά έχει μαζευτεί ένας κόσμος από την κοινότητα που το έχει αγκαλιάσει όλο αυτό».
Αν και ο Τορβάς είναι σίγουρα μοναδικός – γιατί μοναδικές είναι και οι διοργανώτριές του – βλέπουμε όλο και περισσότερες παρόμοιες εκδηλώσεις, στις οποίες άτομα μιλούν για το συναίσθημά τους. Η Άση πιστεύει ότι «υπάρχει μια σαφής ανάγκη έκφρασης και σύνδεσης. Υπάρχει τόση αφθονία content και πληροφορίας στο Ίντερνετ, όλα είναι κάπως τόσο διαθέσιμα, που δεν δίνεται και πολλή αξία η εξομολόγηση του καθενός online, είναι σταγόνα στον ωκεανό».
«Είναι αλλιώς όταν μπορείς να είσαι κάπου χωρίς το κινητό. Τώρα ακουγόμαστε σαν μπούμερς, αλλά νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει αυτό. Είναι αλλιώς το να κάθεσαι, να έχεις αφοσιωμένη την προσοχή σου σ’ ένα άτομο το οποίο μοιράζεται κάτι δικό του εκείνη τη στιγμή και εκτίθεται. Υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες να νιώσεις ουσιαστική σύνδεση όταν βλέπεις τον άλλον μπροστά σου, αποκτά υπόσταση. Οπότε νομίζω πως ναι, υπάρχει σίγουρα η ανάγκη της έκφρασης με οποιονδήποτε δημιουργικό τρόπο. Εμείς εστιάζουμε στο γραπτό, αλλά υπάρχει γενική ανάγκη έκφρασης από κοντά. Αυτό το “από κοντά” είναι το κλειδί», συμπληρώνει η Έλλη.
Αυτή, λοιπόν, η ανάγκη για σύνδεση, κινητοποιεί τις δυο γυναίκες πίσω από τον Τορβά να συνεχίσουν να φαντάζονται, να εκφράζονται και να δίνουν βήμα σε όλα εκείνα τα άτομα που μοιράζονται τις ίδιες επιθυμίες. Πέρα από τις εκδηλώσεις που ήδη διοργανώνουν, μελλοντικά σκέφτονται τις εκδόσεις. Επιθυμούν κάποια στιγμή να βγάλουν μια συλλογική έκδοση με κείμενα των συμμετεχόντων. Κάτι σαν μια γραπτή συναισθηματική παρακαταθήκη. Θέλουν, επίσης, να ταξιδέψουν μαζί με τον Τορβά – να τον πάνε στην επαρχία, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε – δίνοντας πρόσβαση σε άτομα που δεν θα είχαν άλλη ευκαιρία να βρεθούν σ’ ένα open mic. Και φυσικά να συνεργαστούν με άλλες ομάδες.
Όλα αυτά μαζί με την καθιερωμένη πια μηνιαία συνάντηση για το Torvas Storytelling Open Mic, στην οποία όποιο άτομο θέλει έρχεται να μοιραστεί κάποιο γραπτό του. Την Παρασκευή 19 Ιουλίου στο «Τέρας», ένα όμορφο νεοκλασικό στον Νέο Κόσμο (Θεοδώρητου Βρεσθένης 45, Αθήνα 117 43), θα πραγματοποιηθεί το τελευταίο τέτοιο event της σεζόν, δίνοντας φυσικά ραντεβού τη νέα «σχολική» χρονιά.
Κλείνοντας, η Έλλη εκμεταλλεύεται την ευκαιρία χρήσης της προστακτικής – κάτι που της «απαγορεύει» η Άση στην προώθηση του Τορβά – και μας λέει απλά να γράψουμε. «Τώρα που έχω το δικό μου κανάλι επικοινωνίας και μπορώ να το πω, απλά γράψτε και ελάτε να τα πείτε!». Η Άση μας αποχαιρετά με λίγο Μιχάλη Χατζηγιάννη, κάτι που κάνει σε κάθε storytelling του Τορβά: «Που ‘ναι η αγάπη, που μ ’ανέβασε στα σύννεφα. Δώσε μου κάτι τώρα που πέφτω να σωθώ».
