Το να «φέρεται κανείς σαν αγόρι» ήταν πάντοτε κάτι που με βασάνιζε. Δεν ήξερα πώς να φερθώ σαν αγόρι. Παρατηρούσα τα υπόλοιπα αγόρια στην τάξη μου, προσπαθούσα να κάνω ό,τι και αυτά, αλλά πάντα κατέληγα να παίζω τρελοπατιτό με τις φίλες μου και να γεμίζω με αυτοκόλλητα το πολύχρωμο και περήφανο άλμπουμ μου. Όταν η προσπάθειά μου να γίνω σαν τα αγόρια δεν εκμαιευόταν από μένα, ερχόταν από τους καθηγητές μου, όπως για παράδειγμα εκείνον τον γυμναστή που με έβαζε με το ζόρι να παίζω ποδόσφαιρο.
Too cool for school… καμία σχέση
Όταν έφτασα στην εφηβεία, προσπάθησα να αντιγράψω το στυλ των αγοριών, μιας και τότε το να δείχνω ευπαρουσίαστος στο σχολείο άρχισε να με ενδιαφέρει περισσότερο. Όμως, ποτέ δεν είχα το γούστο και την αισθητική των κουλ παιδιών της τάξης μου, και άρα δεν είχα ιδέα πώς να τους αντιγράψω σωστά. Και ενώ δεν φορούσαν κάτι γουάου, ακόμα και αυτός ο συνδυασμός λευκής nike μπλούζας, μαύρης φόρμας και λευκών παπουτσιών adidas, ήταν κάτι που δεν μπορούσα καν να αγγίξω. Αλλά και όταν το άγγιζα μερικές φορές, και φορούσα παρόμοια ρουχαλάκια, πάλι δεν σταματούσαν να με φωνάζουν γκέι, και άρα τα ρούχα που ήθελα να με κάνουν να «φαίνομαι πιο αγόρι» με απογοήτευαν.
Στο πανεπιστήμιο άρχιζα να παίζω με το στυλ μου
Στην αρχή πιο συγκρατημένα, στα πάρτi πιο υπερβολικά, αλλά σιγά σιγά άρχιζα να βρίσκω τον εαυτό μου και να αποδέχομαι ότι το στυλ μου δεν χρειάζεται να υπακούει στα αγορίστικα πρότυπα της πατριαρχίας, αλλά μπορεί να παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές, με εκείνες τις πιο θηλυκές να αξίζει να φανούν. Και όντως: όταν φόρεσα πρώτη φορά φούστα ένιωσα σαν να πετάω και τότε σκέφτηκα: γιατί δεν πετούσα πιο νωρίς; Και γιατί δεν με αφήνω ακόμη να πετάω έξω στον ουρανό, παρά περιμένω στο κελάρι μου να κλείσουν οι πόρτες, να σβήσουν τα φώτα, για να πω «κοίτα, έχεις φτερά»;
Καλά κρατούν οι ανασφάλειες και τα στερεότυπα
Ακόμα δεν το έχω λύσει το όλο θέμα, μην το παίζω και τέρας πλήρους αποδοχής της εαυτής μου, αλλά είναι αρκετά μεστωμένο μέσα μου πως η θηλυκότητά μου είναι κάτι που θέλω να προστατεύω, να αναδεικνύω και να υποστηρίζω πλέον. Δεν είναι η αδυναμία μου, και εκεί που ποντάρουν οι άλλοι για να με γονατίσουν, και να με χαρακτηρίσουν «γκέι» με αρνητικό πρόσημο. Είναι η δύναμή μου και ο τρόπος με τον οποίο την ανακτώ κάθε φορά που βγαίνω έξω και χαίρομαι να φαίνομαι γκέι, χαίρομαι να ξέρουν από πριν ποιος είμαι, αλλά και χαίρομαι να δείχνω κατευθείαν την πραγματική μου φύση σε εν δυνάμει γκομένακια (θα ήταν ψέμα αν δεν το παραδεχόμουν ότι γουστάρω να ξέρω πως κάποιος με κοιτάζει και με γουστάρει όταν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο).
Όταν φτάνεις να αποδέχεσαι κάτι το οποίο πολεμούσες τόσα χρόνια, γίνεται πια η πανοπλία σου
Παίρνει λοιπόν την θέση της πανοπλίας που είχες τόσα χρόνια και σου αλλάζει τα δεδομένα. Τα ανατρέπει όλα. Από εκεί που η αρρενωπότητά σου ήταν η πανοπλία και η ασπίδα σου, για να είσαι ασφαλής και αποδεκτός από όλους, τώρα η θηλυκότητά σου έχει έρθει στο προσκήνιο, και ζητάει την απόλυτη προσοχή σου, διώχνοντας από πάνω σου κάθε τι που θυμίζει «αγορίστικο». Γιατί αυτό το «αγορίστικο» σε καταπίεζε τόσα χρόνια, σε έβαζε σε κουτάκια, ήταν στενός κορσές που έδινε ένα σχήμα στο σώμα σου που πια δεν σε εκφράζει. Αλλά… here comes the αλλά.
Τι συμβαίνει όταν είμαστε και τα δύο;
Αν το στυλ και ο τρόπος έκφρασης χωρίζονταν στο δίπολο, τότε υπάρχει μια μεγάλη περίπτωση να έχεις και τα δύο πάνω σου. Προσωπικά, μεγάλωσα σε ένα σώμα του οποίου οι εκφράσεις έμοιαζαν περισσότερο «θηλυκές» συμφωνά με τα πατριαρχικά πρότυπα της θηλυκότητας, αλλά που έπρεπε να συμμορφωθεί σε ένα στυλ περισσότερο «αρρενωπό» συμφωνά με τα εκάστοτε πρότυπα. Ήθελα δεν ήθελα, έπρεπε την μία να κρύβω το ένα και να βγάζω στο φως το άλλο, και από την άλλη έπρεπε να βρω την ισορροπία για να μπορώ να είμαι χαρούμενος. Την πλήρη χαρά όσον αφορά την έκφραση του στυλ μου δεν την έχω βρει ακόμη, και νιώθω πως θα είναι όταν η πλευρά που θα αφήνω να φαίνεται περισσότερο και χωρίς απολογισμούς θα είναι η «θηλυκή». Όμως, έχοντας κάνει αυτές τις μακροχρόνιες ενδοσκοπήσεις, και έχοντας βγάλει τα συμπεράσματά μου, συνειδητοποίησα ότι έχω αρχίσει να αποδέχομαι την θηλυπρέπειά μου σε τέτοιο βαθμό, που η αρρενωπότητά μου μου δημιουργεί αλλεργία. Δεν θέλω να την ξέρω!
Υπάρχει στρέιτ ντύσιμο;
Πας να ψωνίσεις από τα «ανδρικά», βλέπεις κάτι πολύ «ανδρικό», πολύ «στρέιτ», και ενώ κάποτε θα γινόταν η πανοπλία σου και θα σε έκανε να νιώθεις πιο κουλ, τώρα το βγάζεις από πάνω σου, μην τυχόν και σε δει κανείς… Κυριολεκτικά είχα συζήτηση με φίλο μου που πήγαινε κάπως έτσι: «Ωραίο αυτό… αλλά είναι πολύ στρέιτ. Είναι το στάρτερ πακ», λες και οι στρέιτ άντρες έχουν πακέτο εκκίνησης, με συγκεκριμένο στυλ για να μπορούν να είναι στρέιτ. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, κι όμως, αυτό το ρούχο για μένα ήταν πολύ «αντρικό».
Το αντρικό το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν υπάρχει για μένα αντρικό και γυναικείο, αλλά πατριαρχικά αντρικό και γυναικείο. Τα ρούχα είναι ρούχα και αφήστε τα φύλα στην ησυχία τους. Όμως, επειδή ζω σε μια πατριαρχική κοινωνία που μου έχει διδάξει το πώς πρέπει να δείχνει το «αντρικό» στυλ, ξέρω να το αναγνωρίζω, και πια να γνωρίζω πως δεν με εκφράζει μία.
Όμως αυτό με αφήνει δίχως πολλές επιλογές
Αν αποτάσσω οτιδήποτε μου κάνει πιο «αντρικό» από πάνω μου, τότε αφήνω τον εαυτό μου εκτός, από έναν κόσμο αμέτρητων επιλογών και στυλ που ανά πάσα ώρα, στιγμή, και διάθεση, μπορεί να θέλω να εξερευνήσω. Δεν αισθάνομαι πάντα πως θέλω να φοράω φούστα. Είναι φορές που θέλω να φορέσω ένα μαύρο blazer, ένα πέτσινο σακάκι (το πέτσινο σακάκι ήταν που μας φαινόταν πολύ «στρέιτ»), και δεν θα ήταν καλό να βάζω ταμπέλα σε κάτι, και να μην μου επιτρέπω να το φορέσω, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλω να περνάω για στρέιτ, ή δεν θέλω να νιώθω ότι προσπαθώ να κρύψω την σεξουαλικότητά μου, όπως επέλεγα αυτόν τον τρόπο για να κάνω τόσα χρόνια. Και ιδού το ερώτημα: μήπως τελικά πρέπει να πάω σε ψυχολόγο;
Τέλος πάντων, προς το παρόν, η ψυχοθεραπεία μου είναι αυτό εδώ το άρθρο που μου δίνει την δυνατότητα να εξετάζω την σκέψη μου και να φτάνω σε συμπεράσματα που με εκφράζουν, έστω κι ας είναι προσωρινά. Και το προσωρινό μου συμπέρασμα είναι ότι: μάλλον πρέπει να αποδεχτώ και την αρρενωπότητά μου τώρα.
