Στα παιδικά μου χρόνια, οι «ππούστηες» της Κύπρου «ήταν τρεις»: Ο Στελλάκης, ο Αντρέ και ένας γνωστός τότε γιατρός. Δεν ξέρω αν ζουν ακόμη. Όμως θυμάμαι που ο κόσμος τους έβγαζε ανέκδοτα κράζοντάς τους. Τα μαθαίναμε και εμείς και τα λέγαμε, κάνοντας πλάκα.
Αργότερα, στα χρόνια που αρχίσαμε να ψαχνόμαστε σεξουαλικά, κάποιοι από εμάς σταμάτησαν να λένε αυτά τα ανέκδοτα. Άλλοι πάλι θα έπρεπε, αλλά τέτοιος ήταν ο πανικός τους που τα έλεγαν ακόμη. Και μάλιστα επί δέκα.
Ήταν τα χρόνια που οι «ππούστηές» μας «έγιναν περισσότεροι».
Κάποιοι, ελάχιστοι, είχαν τολμήσει να βγουν προς τα έξω προκαλώντας αισθήματα… ανάμικτα. Γιατί όσοι δεν έκαναν πλάκα, τους έκραζαν με όπλο τον καθωσπρεπισμό μιας κοινωνίας βαθιά ενοχικής σεξουαλικά. Με σύνθημα το «ας είναι ό, τι είναι, πρέπει να το λένε;». Σας θυμίζει κάτι; Μην πείτε όχι…
Θυμάμαι καλά τι τραβούσαν στο σχολείο οι «θηλυπρεπείς» συμμαθητές μας. Εκεί, το «ππούστης» δεν επιτρεπόταν, έτσι οι περισσότεροι κατέφευγαν στα «γεναικωτός», «κουνιστός» κ. τ. λ., στην ίδια λογική που σήμερα προτιμούν το «gay», το συνοδευόμενο όμως από διάφορες γκριμάτσες, προσθήκες και τονισμούς αποστροφής. «Ναι ο σκατόγκεϊ…» κ. τ. λ.
Στα χρόνια της εφηβείας μου, οι δημόσιες τουαλέτες, τα πάρκα, τα μπουρδέλα της Σούτσου και αλλού, αλλά και οι στρατώνες και οι σκοπιές… έσφυζαν από ζωή. Οι γυναίκες, υποταγμένες στην απαίτηση του (έμπειρου = μάγκα) μέλλοντος συζύγου για παρθενιά, και υπό τον τρόμο του στίγματος της «πουτανιάς» δεν ολοκλήρωναν.
Έτσι οι άντρες το έψαχναν αλλού. Πολλοί και αλλιώς.
Ειδικά οι «θηλυπρεπείς» είχαν την τιμητική τους. Στον δρόμο, παντού. Τυχεροί; Κάθε άλλο. Αυτούς τους την έπεφταν συχνά, τους πηδούσαν όταν ήταν μόνοι τους, όμως πολλοί από αυτούς όταν τους πετύχαιναν με τους φίλους τους τούς έκραζαν ή και τους έδερναν. Κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει το στόμα του.
Κι όταν τους τσάκωνε κάπου η αστυνομία, τηλεφωνούσε στους γονείς τους.
Έχω φίλους -κυρίως στην επαρχία- που τους πέταξαν έξω οι δικοί τους, ενίοτε δαρμένους.
Στο σχολείο, ιδιαίτερα στο λύκειο, τους «θηλυπρεπείς» οι πλείστοι τούς κορόιδευαν. Πίσω τους ή μπροστά τους. Μπροστά τους λιγότεροι. Κύπρος βλέπετε… Μαζί και αυτούς που τους έκαναν παρέα. Στα διαλείμματα ήταν μόνοι τους συνήθως ή με κάποια φίλη τους. Για αυτές ήταν κάπως πιο καλά τα πράγματα.
Μεγάλωσα και έφυγα από την Κύπρο. Αλλά μέχρι τότε, εγώ προσωπικά, είχα την τύχη να καταλάβω πολύ καλά πια τι ήμουν και ποιος ήμουν. Από παιδί δεν περίμενα κανέναν να μου πει τι είμαι. Ούτε με ενδιέφερε. Γύρισα κάποια χρόνια μετά, για να διαπιστώσω πως πίσω από τη βιτρίνα ελάχιστα είχαν αλλάξει. Ειδικά σ’ αυτό.
Το κράξιμο των «ππούστηων» στον δρόμο είχε σταματήσει, όχι όμως γιατί οι αντιλήψεις άλλαξαν ιδιαίτερα (οι ετήσιες εκείνες έρευνες με το ερώτημα για τον gay γείτονα ακόμη και σήμερα τρομάζουν με τα όσα βγάζουν στην επιφάνεια), αλλά γιατί δεν ήταν πλέον «in» το να το κάνει κάποιος δημόσια.
Ήταν η εποχή τού «έχω και φίλους gay αλλά…». Η εποχή που ο Μοδινός τόλμησε να πάει στο ΕΔΑΔ και να διδάξει τι σημαίνει προσωπική αξιοπρέπεια. Ήταν η πρώτη μάχη και χρειάστηκαν πολλές για να αλλάξει κάτι, νομικώς τουλάχιστον. Αυτό ναι. Άλλαξε τελικά. Ας είναι καλά η Ευρώπη.
Κατά τα άλλα όμως, ό, τι άλλαξε, άλλαξε κυρίως στην επιφάνεια. Δεν είναι λίγο, όχι. Και μόνο το Gay Pride να θυμηθεί κανείς και τον κόσμο που πήρε τα παιδιά του εκεί, σίγουρα. Αλλά το από κάτω τού παγόβουνου, αυτό που δεν φαίνεται εύκολα, ούτε άλλαξε, ούτε θα αλλάξει σύντομα.
Όσο ο πολύς κόσμος αντιμετωπίζει με αμάθεια και με άρνηση την άλλη σεξουαλικότητα, ως κάτι «μεταδοτικό» και όσο αρνείται να ξεπεράσει τον τρόμο του και να δει πως όποιος… ξέρει τι είναι ο ίδιος / ίδια σεξουαλικά δεν έχει κάτι για να «φοβηθεί», οι αντιλήψεις δεν θα αλλάξουν. Και πολλά άλλα παιδιά, με εξίσου καταστροφικό για τα ίδια τρόπο θα βιώνουν την απόρριψη, τον στιγματισμό, το bullying, ακόμη και το ξύλο για αυτό που είναι, αντί ως ένα ακόμη χαρακτηριστικό της μοναδικότητας του καθενός μας. Όλων μας.
Δεν το ξέρετε; Πολλά από αυτά θέτουν ακόμη και τέρμα στη ζωή τους. Κάποια δολοφονούνται. Χάνονται όμως σε ειδήσεις που όλοι επιλέγουν να προσπερνούν. Ακόμη και σήμερα, ναι. Και στις πιο «ανεκτικές» χώρες. Και αν το κάνουν μόνα τους, το κάνουν μη αντέχοντας άλλο τον εξευτελισμό από ανθρώπους που δεν ξέρουν τα όριά τους και από κοινωνίες ανθρώπων αδιάφορες και ανάξιες να τα βοηθήσουν.
Στη φωτογραφία, από αριστερά προς δεξιά είναι οι Κόρι Τζάκσον, Ζακ Χάρινγκτον, Φέλιξ Σάκο, Τζέιντιν Μπελ, Λανς Λούντστεν, Ράιαν Χάλιγκαν και Τάιλερ Κλεμέντι. Είναι μερικά από τα παιδιά που αυτοκτόνησαν στις ΗΠΑ μη αντέχοντας άλλο το μαρτύριο του ομοφοβικού bullying που βίωναν στο σχολείο τους και αλλού.
Εκεί, τουλάχιστον, ο κόσμος συζητά…
Αυτές οι αντιλήψεις είναι η ανωμαλία, τίποτα άλλο. Η ομοφοβία. Η οποία, θα σας εξηγήσει και η επιστήμη, συναντάται μόνο σε ένα από τα 500 είδη ζωής στα οποία υπάρχει αποδεδειγμένα πια η ομοφυλοφιλία: Το δικό μας. Κάποιοι επιστήμονες ανεβάζουν τον αριθμό έως και στα 1500 μάλιστα.
Το ποσοστό της οποίας ομοφυλοφιλίας, περίπου 10%, πάντοτε ήταν και είναι το ίδιο. Απλώς όλο και περισσότεροι τολμούν και δεν κρύβονται πια. Γιατί σε πολιτισμένες χώρες έχουν, νομικά τουλάχιστον, λίγα μόνο δικαιώματα πια λιγότερα από αυτά που έχετε εσείς. Τόσο απλά.
Δέκα τοις εκατό περίπου, λένε οι επιστήμονες. Με το ποσοστό όσων απλώς είχαν εμπειρίες του είδους να είναι πολύ ψηλότερο. Δέκα τοις εκατό. Όπως και οι αριστερόχειρες. Τους οποίους πριν τους λυτρώσει η γνώση και η επιστήμη τούς έδεναν το χέρι για να μάθουν να γράφουν με το άλλο. Τη θεωρούσαν… αφύσικη την απόκλιση.
Η γνώση. Αυτή αλλάζει τα πράγματα. Οι λαοί που επιλέγουν αυτήν για να εξηγήσουν τα γύρω τους με δεδομένα, προχωρούν και εξελίσσονται, σε αντίθεση με αυτούς που επιλέγουν τις δοξασίες και το μικρόκοσμο των πρωτόγονων επί της ουσίας αντιλήψεων, κόντρα στην επιστήμη η οποία εξήγησε και κατέρριψε πολλές από αυτές τελεσίδικα. Ανάμεσά τους και την «ανωμαλία» της ομοφυλοφιλίας.
Η μόρφωση είναι το ισχυρότερο φάρμακο για τις αρρώστιες του πολιτισμού και του μυαλού μας.
Όσοι ακόμη δεν έχετε πεισθεί, μάλλον δεν θα πεισθείτε. Όμως, αν μη τι άλλο, σταματήστε την υποκριτική κλάψα για τον Γιακουμάκη στο facebook και αλλού. Ως ελάχιστο σεβασμό στη μνήμη του. Στη δική σας σοβαρότητα επίσης.
Όσοι πάλι έχετε πεισθεί, αντί για επικήδειους, θυμηθείτε το την επόμενη φορά που θα ετοιμαστείτε να κράξετε με τους φίλους σας ένα τέτοιο παιδί όταν περάσει από μπροστά σας. Μόνο έτσι θα αλλάξει κάτι. Μόνο έτσι θα βοηθήσετε να σταματήσει αυτό το κακό.
Γιατί κακό είναι. Τίποτα άλλο. Απλά κακό.
Του Κώστα Κωνσταντίνου για το politis-news.com
