Το pride ξεκίνησε ως εξέγερση κατά της αστυνομικής βίας, το 1969 στο Stonewall Inn, κλιμακώνοντας μια σειρά κινητοποιήσεων στη διάρκεια των δεκαετιών του 50′ και του 60′, με τα τρανς άτομα στην πρώτη γραμμή. Στην Ελλάδα, τα πρώτα pride οργανώθηκαν τις δεκαετίες του 80′ και 90′ ως συγκεντρώσεις ή πάρτυ. Με τα πρώτα θεσμικά πλαισιωμένα pride από το 2005, βλέπουμε ήδη την απόκλιση τους από τον αρχικό εξεγερσιακό χαρακτήρα.
Η χαρά μας είναι επαναστατική. Δεν ξέρει παρόλα αυτά που χωράει μεταξύ των πολυεθνικών που πουλάνε τις ταυτότητες μας ως προϊόντα ή μεταξύ των κομμάτων που τάζουν σωτηρία και θεσμική αποδοχή. Δίπλα στους μπάτσους που εφαρμόζουν την συστημική και ταξική βία. Παρακολουθώντας αποικιοκρατικά συστήματα όπως το Ισραήλ να “καλύπτει” την γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού με τις σημαίες μας. Βλέποντας την επανειλημμένη διαγραφή των τρανς ατόμων ακόμα και από τους ΛΟΑ(ΤΚΙ+) φορείς.
Η χαρά μας είναι επαναστατική, δεν ξέρει που χωράει στο θεσμικό pride. Η οργή μας ξέρει. Δεν στέφει καμία εταιρία, κανένα κεφάλαιο και κανένα κράτος ως καλό και ηθικό. Κανένα προϊόν δεν στάθηκε δίπλα μας, κανένας μπάτσος δεν μας έκανε να αισθανόμαστε πιο ασφαλή. Το καπιταλιστικό σύστημα, αρχίζοντας από τα εργατά, χειρίζεται εμάς και τα σώματα μας ως πόρους προς εκμετάλλευση. Δεν περιμένουμε από αυτό τίποτα άλλο παρά τον χαμό μας. Καμία υπερηφάνεια χέρι-χέρι με τους καταπιεστές μας, μόνο αντίσταση στα συστήματα εξουσίας του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Καμιά υπερηφάνεια στον πόλεμο και στην γενοκτονία, παρόλο το μάρκετινγκ που ντύνει την Δύση ως σωτήρα μας. Κανένα κράτος δεν μας εξασφαλίζει δικαιώματα, αντιθέτως μας τα στερούν και μετά μας ξαναπουλάνε ψίχουλα πίσω.
Η συσπείρωσή μας αρχίζει από εμάς, οριζόντια και από τα κάτω. Είμαστε ατομικότητες που μέσω μιας ανοιχτής συνέλευσης οργανώσαμε το αυτοοργανωμένο τρανς pride της Αθήνας.
Η μάχη μας για τη κάλυψη βασικών ανθρωπίνων αναγκών όπως η στέγαση, η εργασία και η υγειονομική περίθαλψη έχουν γίνει δυστυχώς αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Η περιορισμένη και πολυδάπανη πρόσβαση σε απαραίτητα φάρμακα και διαδικασίες για την ιατρική φυλομετάβαση, η εξευτελιστική αντιμετώπιση των τρανς ατόμων από το ιατρικό προσωπικό, η παθολογικοποίηση των ταυτοτήτων μας από ψυχολόγους και ψυχιάτρους, και η εσκεμμένη κινδυνολογία και παραπληροφόρηση, είναι μια κατάσταση που τα τρανς άτομα συνεχίζουμε να βιώνουμε. Οι απειλές και οι επιθέσεις εναντίον μας αυξάνονται σε όλες τις πτυχές της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Η ίδια η ύπαρξή μας γίνεται αντιληπτή ως πρόκληση και απειλή. Η λεκτική και σωματική βία που μας ασκείται προβάλλεται ως “ηθική εξυγίανση” του πατριαρχοαποικιακού καθεστώτος, με τους θεσμούς να επικροτούν και να επιβάλλουν όμοιες συμπεριφορές σε κάθε περιθωριοποιημένη κοινότητα.
Τα άτομα που εργαζόμαστε στο σεξ, τρανς και μη, αντιμετωπίζουμε αντίστοιχη βία, με διαστρεβλωμένες επιχειρηματολογίες και αποκλεισμούς ενάντια στο δικαίωμα της ύπαρξής μας. Αγωνιζόμαστε για την κατοχύρωση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, την άρση των πορνοφοβικών νόμων του κράτους που μας σπρώχνει στην παρανομία, την εξουδετέρωση του στίγματος, και την προστασία από την καταστολή.
Παρομοίως, ως μεταναστά ή μη, τασσόμαστε κατά των ρατσιστικών νόμων, της εθνικιστικής ρητορικής, των εργασιακών εμποδίων, των περίπλοκων διαδικασιών απόδοσης ιθαγένειας και άδειας διαμονής, και των στρατόπεδων συγκέντρωσης.
Στη τρανς κοινότητα τα πολλαπλώς περιθωριοποιημένα άτομα, λόγω τάξης, φυλής, μεταναστευτικής ταυτότητας, αναπηρίας, είμαστε τα πιο ευάλωτα.
Παρακολουθούμε την διαγραφή μας από την ιστορία, τους περιορισμούς μας στην γονεϊκότητα, τη νομική αναγνώριση των στοιχείων μας και την παθολογικοποίηση της ζωής μας. Απαιτούμε το τέλος όλων των φορτίων που κάνουν την ζωή μας ανυπόφορη. Συσπειρωνόμαστε στον δρόμο, στα σχολεία και πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, γύρω από τα φίλα μας και στις γειτονίες μας, απέναντι σε κάθε επίθεση και τρομοκρατία.
Το φύλο, το πρώτο εργαλείο χειραγώγησης του κράτους, πολεμικό ή οικογενειακό, θρησκευτικό ή “βιολογικό”, αποτελεί θεμέλιο του εθνικιστικού και πατριαρχικού αφηγήματος. Αυτό το μυθικό φύλο σκοτώνει. Κουραστήκαμε να μιλάμε διαλλακτικά και φιλοσοφικά για το κατά πόσο η ζωή μας είναι πολύτιμη ή όχι. Για κάθε προνομιούχο εκεί έξω, είμαστε τα μεταναστά που παίρνουν τις δουλειές σας, τα φρικιά που μεγαλώνουν στα σπίτια σας, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι στις ειδήσεις, η απειλή για το έθνος, το ένοχο μυστικό κάτω από το οικογενειακό τραπέζι, η απειλή για τον παραδοσιακό σας γάμο.
Είμαστε το τέρας που σας μιλά στη γλώσσα σας και δε μπορεί άλλο. Τώρα, το τέρας δεν μιλάει μόνο: Κραυγάζει, διψάει, αγωνίζεται.
Δεν ζητά αποδοχή, απαιτεί ζωή. Δεν περιμένει δικαιοσύνη, την αρπάζει.
Από τα θραύσματα των σωμάτων μας γεννιέται το μέλλον που σας απειλεί.
Είμαστε ο ιός στο cis-λειτουργικό σας.
Χάσαμε τη Ζάκι από νοικοκυραίους. Χάσαμε τις τρανς αδερφές μας στις φυλακές Εβίν από την αποικιοκρατία. Χάσαμε την Άννα από τον ρατσισμό και το τρανσμισογυνισμό. Χάσαμε τη Δήμητρα από τρανσφοβία χρόνων και πρακτικές μεταστροφής. Χάσαμε τον Βαγγέλη από την ομοφοβία.
Ως τρανς άτομα πάντα υπήρχαμε και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε παντού.
Καλούμε στις 4/10 στην Κλαυθμώνος στις 17:00 για την πορεία αυτοοργανωμένου τρανς pride.
Από ανοιχτή συνέλευση για αυτοοργανωμένο trans pride.
