Το “550” είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας

Με το “550” να έχει ήδη ξεκινήσει τα δρομολόγιά του στο Faust, αποφασίσαμε να μιλήσουμε με τον Σταμάτη Πακάκη (υπογράφει το κείμενο και την σκηνοθεσία) γι΄αυτό το πρωτότυπο έργο με θέμα τις συμπεριφορές των συνεπιβατών μας στα λεωφορεία.

Πώς προέκυψε η ιδέα γι΄αυτήν την παράσταση;

Η ιδέα ήρθε μέσα από την παρατήρηση των συνεπιβατών μου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μη χαζεύω στο κινητό μου, να μη διαβάζω βιβλίο ή να ακούω μουσική. Έτσι άρχισα να παρατηρώ και να αποκωδικοποιώ συμπεριφορές. Έφτιαχνα σενάρια για το τι μπορεί να κρύβει ο καθένας τους. Μετά αναρωτήθηκα, αν όλα όσα έβλεπα εγώ μπορούσα να τα μοιραστώ. Άραγε τα βλέπουν κι άλλοι; Έτσι ξεκίνησα να καταγράφω κωμικά αλλά και τραγικά περιστατικά με τα οποία ήρθα αντιμέτωπος μέσα στα μέσα μαζικής. Οι διαδικτυακοί μου φίλοι ανταποκρίθηκαν θετικά κι έτσι ξεκίνησα να το κάνω θεατρικό έργο.

Γιατί η πλοκή εξελίσσεται σε ένα αστικό λεωφορείο και συγκεκριμένα στο 550;

Στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης βλέπουμε περιστατικά που συμβαίνουν μέσα στο 550. Αυτά είναι η αφορμή ή η κατάληξη των προσωπικών στιγμών των ηρώων μου. Στο 550 όλοι έρχονται σε επαφή και φανερώνουν ή κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό. Χρησιμοποιώ το 550 γιατί είναι το λεωφορείο το οποίο χρησιμοποιώ εγώ κάθε μέρα. Μένω Παγκράτι και δουλεύοντας στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Μέγαρο Μουσικής και στον Δήμο Αθηναίων με βολεύει απίστευτα. Στο 550 παρατήρησα τους ρόλους που έγραψα.

Τελικά τα πιο ρατσιστικά σχόλια τ’ακούμε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;

Ζώντας από παιδί σε ένα προστατευμένο περιβάλλον δεν είχα έρθει σε επαφή με πολλά άσχημα συμβάντα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Τόσο στο σχολείο, πήγαινα σε Μουσικό Σχολείο όσο και στο σπίτι δεν είχα έρθει σε επαφή με ρατσιστικά γεγονότα. Αυτά πίστευα ότι συμβαίνουν κάπου μακριά και σε ταινίες, μέχρι που ήρθα Αθήνα για τις πανεπιστημιακές μου σπουδές και άρχισα να χρησιμοποιώ τα μέσα. Άκουσα εκφράσεις και είδα συμπεριφορές που με σόκαραν. Πιο πολύ με σόκαρε η απάθεια των υπολοίπων. Για χρόνια και όντας μικρότερος απλώς παρατηρούσα κι εγώ, μέχρι που “ξύπνησα” και άρχισα να παίρνω θέση. Έχω εμπλακεί σε λεκτική διαμάχη τόσο υπερασπίζοντας μια μαύρη γυναίκα, που της φώναζαν επειδή κρατούσε τσάντες με ψώνια μέσα σε τρόλεϊ, όπως έχω υπερασπιστεί νεαρό από το Πακιστάν τον οποίο τραμπούκιζαν μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τέτοια περιστατικά αντιμετώπισα και ως εκπαιδευτικός σε σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου εργάστηκα ως μουσικολόγος. Επίσης έχω πέσει θύμα ρατσιστικής επίθεσης από γερμανόφωνη κυρία, μετά από παράσταση όπου έπαιζα στη Λυρική, διότι δεν την άφησα να μου “κλέψει” τη σειρά στο βανάκι του Νιάρχος. Με αποκάλεσε κωλο-Έλληνα που δεν έχω τρόπους και γαϊδούρι και άρχισε να κατηγορεί τους Έλληνες με γενικότητες. Από τα 20 άτομα που ήταν εκεί μόνο μία νεαρή κοπέλα τοποθετήθηκε υπέρ μου, οι υπόλοιποι απλώς κοιτούσαν. Τα μέσα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Από τη στιγμή που υπάρχει ρατσισμός είναι λογικό να εκδηλώνεται και μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Τι σημαίνει “κοινωνική κωμωδία”;

Το 550 είναι κωμωδία. Ωστόσο έχει αναφορά σε κοινωνικά ζητήματα που φλερτάρουν με το δράμα. Έτσι σε μια αναζήτηση κατηγορίας και ταμπέλας/πλαισίου που μου ζητούσαν στην περιγραφή του έργου αποφάσισα να το βαφτίσω “κοινωνική κωμωδία”, ώστε να το διαχωρίσω από τα έργα που έχουν μονοδιάστατο κωμικό χαρακτήρα.

Τι συμβολίζει ο Αόρατος Ροζ Μονόκερος που βλέπουμε στο τρέιλερ;

Ένα από τα ζητήματα που αγγίζει το 550 είναι το θέμα της θρησκείας και της πίστης. Ο Αόρατος Ροζ Μονόκερος είναι ένα σχόλιο στην φορεμένη πίστη και ένα κλείσιμο ματιού στη διαφορετικότητα. Έχει σημαντική παρουσία στο έργο. Αν υπήρχε ένας δεύτερος τίτλος ήταν ο “Ροζ Μονόκερος”.

Πώς η παράσταση διαπραγματεύεται την έννοια της διαφορετικότητας;

Η παράσταση βασίζεται στην ύπαρξη της διαφορετικότητας μέσα στην κοινωνία. Μωσαϊκό η χώρα μας. Μωσαϊκό ολόκληρος ο κόσμος. Στο 550 βλέπουμε πώς οι όποιες διαφορετικότητες μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά τόσο μέσα σε ένα λεωφορείο και κατ’ επέκταση σε μία κοινωνία. Με παιδεία και αγάπη στο άγνωστο και το διαφορετικό, οι αποστάσεις γεφυρώνονται. Στο τραγούδι του φινάλε δίνω αυτή μου την άποψη.

«550»
…550 είναι η ζωή,
ένα ταξίδι πάνω στη γη.
Αφετηρία, τέρμα κι αρχή,
από στάση σε στάση η αλλαγή.
Τρέξε μαζί μας,
γλέντα πολύ.
Άνθρωποι εμείς κι εσύ.
Πιάσε το χέρι του διπλανού.
Μη φοβάσαι, προς θεού,
του δικού σου
και του αλλουνού.
550 κι όλα καλά.
Πάμε σα μια γροθιά.
Ένα χαμόγελο είναι η αρχή
για μια μέρα φωτεινή….

ίNFO