«Σήμερα το να είσαι γκέι δεν έχει καμία διαφορά από το να είσαι στρέιτ».
Να μια ακόμη φράση που εμείς τα γκέι (και γενικά τα ΛΟΑΤΚΙ+) άτομα ακούμε συχνά από στρέιτ γνωστούς μας. Συνήθως, μετά ακολουθούν κι άλλες φράσεις, όπως το «δεν συμφωνώ με τον όρο διαφορετικότητα», «δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος να είναι περήφανος που είναι ΛΟΑΤΚΙ+», αλλά και «το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του και τη ζωή του είναι δικαίωμά του».
Και φυσικά, αν τολμήσεις (ως ΛΟΑΤΚΙ+) να διαφωνήσεις με κάποιο από τα παραπάνω, το πράγμα αγριεύει και πολύ γρήγορα βρίσκεσαι να κατηγορείσαι για διακρίσεις. «Εσείς διακρίνετε, τους ανθρώπους σε κατηγορίες βάσει ταυτοτήτων και όχι εμείς», θυμάμαι να μου λέει ένας γνωστός μου, χωρίς φυσικά να συνειδητοποιεί ότι από μόνος του έχει κάνει τον διαχωρισμό «εμείς και εσείς».
Δεν ξέρω πώς το βλέπετε, αλλά προσωπικά διαφωνώ έντονα με όλες αυτές τις απόψεις και εκνευρίζομαι αρκετά με αυτούς που τις εκφράζουν. Αφενός, γιατί φαίνεται να αγνοούν πλήρως την πραγματικότητα και αφετέρου, γιατί πολύ επικίνδυνα μεταθέτουν το πρόβλημα των διακρίσεων σε εμάς, κάνοντας ένα ύπουλο victim blaming.
Ας το απλοποιήσουμε λοιπόν, μπας και κάποια στιγμή γίνει κατανοητό. Το να είσαι σήμερα ΛΟΑΤΚΙ+ δεν είναι το ίδιο με το να είσαι στρέιτ (και cis). Γιατί αν ήταν, ούτε βρισιές θα ακούγαμε ούτε ξύλο θα τρώγαμε εκεί έξω. Επίσης «όχι», δεν έχει ο καθένας το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του ή τη ζωή του. Γιατί αν το είχε, τότε και εμείς θα μπορούσαμε να παντρευτούμε, να κάνουμε (αναγνωρισμένες) οικογένειες, να είχαμε ισότιμη πρόσβαση στην υγεία, την εργασία και στη δημόσια ζωή και θα μιλούσαν για εμάς όλα τα σχολικά βιβλία, χωρίς καμία διάθεση να μας κρύψουν.
Και είναι ακριβώς αυτός ο αγώνας που κάνουμε για να επιβιώσουμε απ΄όλα αυτά, που μας κάνει να νιώθουμε υπερηφάνεια και που μας σπρώχνει να διαδηλώνουμε πολύχρωμα στους δρόμους.
Πάμε και για το πιο σημαντικό τώρα. Η πολιτεία/κοινωνία είναι υπεύθυνη για τις διακρίσεις που τρώμε και όχι εμείς που μιλάμε ανοιχτά για τις ταυτότητές μας. Αυτή δημιουργεί τους διαχωρισμούς και όχι η διαφορετικότητά μας. Αυτή που δεν μπορεί (ή δε θέλει) να καταλάβει πώς όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί συγχρόνως όμως (θα έπρεπε να) είναι και ίσοι.
Αφού τα αντιληφθείτε όλα αυτά, ίσως μάθετε να προσθέτετε και εσείς ένα «θα έπρεπε να» στις προτάσεις σας, π.χ.:
«Σήμερα το να είσαι γκέι δεν ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ έχει καμία διαφορά από το να είσαι στρέιτ».
«Το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του και τη ζωή του ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ είναι δικαίωμά του».
