Από τις παρελάσεις του Pride, μέχρι τις επιθέσεις από αστυνομικούς και τη συμμετοχή σε ριάλιτι παιχνίδια, πάντα θα βρεθούν αυτοί που θα μιλήσουν για “προκλητικές συμπεριφορές” για “υπερβολές σε εμφάνιση και φωνή”, προσπαθώντας άλλοτε πλαγίως άλλοτε ευθέως να αναγνωρίζουν κακοποιητικές συμπεριφορές εις βάρος μας ως “δικαιολογημένες”.
Πάρτε για παράδειγμα το πρόσφατο περιστατικό με τον Ηλία, ο οποίος συνελήφθη από την αστυνομία, επειδή απάντησε στα ομοφοβικά σχόλια που δέχθηκε. Αρκετοί ήταν που αναγνώρισαν τη συμπεριφορά του ως προκλητική, σχολιάζοντας μέχρι και την απόφαση του να αντιδράσει, δίνοντάς του μάλιστα την ευθύνη για το ό,τι συνέβη στη συνέχεια.
Αντίστοιχα σχόλια και στην περίπτωση του Θέμη, ο οποίος μπήκε στο Big Brother, κάνοντας αρκετούς να σχολιάσουν την “προκλητική του εμφάνιση” δηλώνοντας έντονα ότι περνά το “λάθος” μήνυμα για το τι σημαίνει να είσαι “γκέι”.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει κάθε φορά και με το Pride, αφού πολλοί είναι αυτοί που δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώσουν πως “δεν τους εκφράζει, λόγω του προκλητικού του χαρακτήρα”.
Είναι γνωστό πως η ελληνική κοινωνία τις περισσότερες φορές υπακούει στο δόγμα του “δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι (ή ό,τι) αρκεί να μην προκαλούν”, ωστόσο παραμένει εξαιρετικά απογοητευτικό όταν το δόγμα αυτό ακολουθείται και από αρκετά ΛΟΑΤ+ άτομα.
Η πρώτη συμβουλή που έλαβα ως γκέι έφηβος ήταν να μην προκαλώ. Να μη μιλάω πολύ γιατί η φωνή μου ήταν αρκετά ψιλή, να μην ντύνομαι με έντονα χρώματα, να μην “κουνιέμαι” πολύ. Για να είμαι ειλικρινής ακολούθησα τη συμβουλή αυτή για κάμποσο καιρό. Και ξέρετε κάτι; Καθόλου δε μειώθηκαν οι προσβολές προς το πρόσωπο μου. Συνεχίστηκαν με την ίδια συχνότητα. Αυτό που άλλαξε ήταν πως κατέληξα να κατηγορώ τον εαυτό μου γι΄αυτές. Προσπαθούσα να βρω κάθε φορά τι ήταν αυτό στη συμπεριφορά μου που τις προκάλεσε, καταλήγοντας να χρεώνω στον εαυτό μου την ομοφοβία των άλλων. Η ομοφοβία όμως καθόλου δεν έχει να κάνει με την πρόκληση, με τη εμφάνιση ή τη συμπεριφορά. Με άλλα πράγματα έχει να κάνει.
Ως κοινότητα έχουμε μεγαλώσει με την εικόνα ενός “γκέι καρικατούρα” κι αυτό μας έχει κάνει μεγάλο κακό. Όχι μόνο γιατί έχει γεμίσει την κοινωνία με στερεότυπα, αλλά και γιατί μας έχει κάνει να θυμώνουμε με οποιοδήποτε άτομο φέρει κάποια από τα χαρακτηριστικά της εικόνας αυτής. Σε σημείο μάλιστα που προσπαθούμε απεγνωσμένα να δημιουργήσουμε μια νέα καρικατούρα, εντελώς αντίθετης της πρώτης.
Πρέπει να καταλάβουμε όμως ότι είμαστε άνθρωποι κι όχι καρικατούρες και ότι η ομοφοβία (εσωτερικευμένη ή μη) δεν δημιουργείται από χαρακτηριστικά, εμφανίσεις και συμπεριφορές αλλά από στερεότυπα, τοξική αρρενωπότητα και λανθασμένες αντιλήψεις. Αυτά είναι που προκαλούν και όχι οι άνθρωποι.
