– Μου αρέσει το στυλ σου. Είναι απλό. Δεν φοράς ποτέ τακούνια;
– Όχι δεν μου αρέσουν.
– Αν σε καλέσουν σε κανένα γάμο, τι φορείς;
– Ότι να ναι, δεν ξέρω.
– Δεν φορείς ποτέ φούστα;
Για πολλά χρόνια κατηγορούσα τους ανθρώπους που δεν με αποδέχονται. Με τα χρόνια κατάλαβα πως η ευθύνη ήταν όλη δική μου. Πως μπορούν να σε αποδεχτούν όταν δεν δείξεις τι είσαι; Όταν δεν σταθείς απέναντι τους και να τους διηγηθείς την ιστορία σου, τον καημό σου, την επιθυμία σου; Όσες ερωτήσεις κι αν κάνουν, τελικά δεν έχει τόση σημασία, απλά δεν γνωρίζουν, δεν μπορούν να αποδεχτούν γιατί δεν ξέρουν. Υπάρχουν και εκείνοι που ξέρουν, τους έχεις μιλήσει, όμως δεν μπορούν ούτε τότε να σε αποδεχτούν άρα το πρόβλημα είναι δικό τους, εξάλλου δεν μπορείς να φας τα χρόνια σου πείθοντας τους ή να προσπαθείς να σε καταλάβουν.
Υπάρχει και ο φόβος του να πάνε ένα βήμα πιο μπροστά στα καινούργιο, έμαθαν και παραμένουν σε όσα ξέρουν ως “φυσιολογικά”.
– Όχι δεν φοράω φούστες, ούτε τακούνια, ούτε φορέματα, ούτε βάφομαι. Στην ηλικία των 7 χρόνων και ενώ όλα τα κορίτσια της ηλικίας μου επεξεργάζονταν τα πράγματα των μανάδων τους, εγώ είχα μανία με του πατέρα μου τα πράγματα. Τα κορίτσια του σχολείου ασχολούνταν με τους πρώτες έρωτες, ενώ εγώ σκηνοθετούσα πως είμαι κάποιος άλλος και γνωρίζω τον πρώτο μου έρωτα σε γένος θηλυκού. Στην ηλικία των 14 χρόνων έως και 18 και ενώ έπρεπε να με χαροποιεί το γεγονός πως το σώμα μου άλλαζε από κοριτσάκι σε κορίτσι για να γίνει αργότερα γυναίκα, μέσα μου έβραζα και απελπιζόμουν, φοβόμουν και ντρεπόμουν. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν με ένα κορίτσι στο σχολείο, κρυφά και αθόρυβα. Προσπαθούσα να αλλάξω, να γίνω και εγώ σαν τις φίλες μου που έπαιρναν τα βαφικά τους και μιλούσαν μυστικά για αγόρια, μα ήταν αδύνατο. Πώς να αλλάξεις την καρδία σου ή το ποιος γεννήθηκες για να είσαι.
– Είσαι ομοφυλόφιλη;
– Όχι.
– Αφού σου αρέσουν οι γυναίκες. Δεν είναι τόσο κακό, έχει πολλούς.
– Το θέμα δεν είναι ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός, αλλά το σώμα μου, η ταυτότητα μου, το φύλο. Είμαι ένας άντρας σε σώμα γυναίκας, εγκλωβισμένος, χρόνια. Ξέρεις πως είναι να κουβαλάς τόσα χρόνια ένα σώμα που δεν μπορείς να το στηρίξεις; Να ζεις και να υπάρχεις με τους υπόλοιπους χωρίς να μπορείς να εκφραστείς σωματικά και ψυχικά;
– Δεν καταλαβαίνω.
– Σημασία δεν έχει να καταλάβεις, μα να αποδεχτείς την κατάσταση, να μην την κατακρίνεις και καλύτερα να δεις πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που ζουν μαζί μας, υποφέρουν και θέλουν να ελευθερωθούν.
– Είναι πολύ δύσκολο και πιστεύω ότι μπορείς να ζεις με αυτό το σώμα κι να βρεις μια σχέση που θα είναι μαζί σου.
– Σίγουρα αυτό θα βόλευε σένα και την κοινωνία, γιατί δεν θα χρειαζόταν να προσπαθήσετε να καταλάβετε ή να αντικρίσετε ανθρώπους που έχουν κάνει την αλλαγή, όμως δεν μπορείς να αντιληφθείς πόσο σκληρό είναι να μένει το σώμα ανέκφραστο. Με τα χρόνια θα μαραθεί και θα καταρρεύσει.
Υπάρχουν πολλά και ουσιαστικά προβλήματα, αν δεν γνωρίζουμε ας μην κατακρίνουμε σαν τέλειοι ατελείς. Η υγιής ζωή, η δημοκρατική κοινωνική ένταξη και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού είναι δικαίωμα όλων μας. Η ομοφυλοφιλία και η δυσφορία γένους ή φύλου δεν είναι ασθένειες άρα δεν χρειάζονται περίθαλψη. Είναι πραγματικότητες που πρέπει να δούμε και να αποδεχτούμε. Μην γυρίζεται την πλάτη γιατί μπορεί να βρίσκονται περιπτώσεις μέσα στο σπίτι σας ή σε κοντινό περιβάλλον σας.
Ευχαριστώ. Ειρήνη ημών
