Το καλοκαίρι που μας έφυγε, κάποια πυγμάχος κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Δεν θα είχα ακούσει τίποτα, αν δεν ήταν μια αναδημοσίευση μιας πολύ καλής μου φίλης στα κοινωνικά της δίκτυα. Η αναδημοσίευση της, αναφερόμενη στην πυγμάχο έγραφε πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, το εξής (ακολουθεί τρανσφοβία): «..το woke κίνημα καλά κρατεί και οι γυναίκες πυγμάχοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν γυναίκα με ανδρικά χρωμοσώματα… Άνδρας δηλαδή που έγινε γυναίκα. Άντε και σε όλα τα αγωνίσματα.. τι “ισότητα” έχουμε». Δεν σχολίασα τίποτα, ούτε στη ζωή μας οφλάιν, αλλά ούτε και εντός. Άφησα ασχολίαστα και τα επόμενα ποστ της.
Χλευαστικές και ειρωνικές δημοσιεύσεις που τις κατάπια όπως θα κατάπινε καμιά ατσάλι, γιατί δεν έβρισκα κατάλληλη στιγμή για να ανοίξω αυτό το λεπτό θέμα μεταξύ μας. Τώρα, που χειμώνιασε και θεωρητικά ευνοούνται οι χουχουλιάρικες συζητήσεις κεκλεισμένων των θυρών, το λεπτό αυτό θέμα μεταξύ φίλων, έφτασε να γίνει κεντρικό αφιέρωμα στο περιοδικό που κρατάτε εμπρός σας: Τι είναι πια αυτή η woke κουλτούρα και πως τρυπώνει ανάμεσα και στις καλύτερες οικογένειες;
Η φίλη μου προφανώς και δεν είναι το μοναδικό άτομο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που υποστηρίζει πως το όλο θέμα έχει ξεκινήσει από την ίδια τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, μέλη της οποίας, όπως λέει και λένε, προβάλλουν κάποια πρότυπα με πολύ λάθος τρόπο, με αποτέλεσμα αντί να κερδίζουν έδαφος, να χάνουν. Δεν στέκει μόνη στην νοσταλγία του ρομαντικού παρελθόντος, τότε που η κοινότητά μας, της φαινόταν “ευαίσθητη” ή “ανώτερη” ηθικά. Όταν δηλαδή ο φόβος για τις συνέπειες μια έκθεσης κρατούσε πολλ@ από εμάς κλεισμένα σε ντουλάπια και αιχμάλωτ@ σε ψευτικές περσόνες. Τότε που κάποι@ θεωρούσαν τη σιωπή μας ή τα σκόρπια ψελλίσματα, ευγένεια και ευαισθησία και την αποχή από τις όποιες διεκδικήσεις ανωτερότητα. Σίγουρα η μετάβαση σε έναν πιο διεκδικητικό τρόπο προβολής πιθανώς να δημιουργεί αίσθηση απώλειας αυτής της- αναγκαστικά ωραιοποιημένης- εικόνας.
Επιπλέον, η φίλη μου, από τη στιγμή που δεν ταυτίζεται με την “έντονη” διεκδίκηση που βλέπει, σκέφτομαι πως ίσως να νιώθει ότι βρίσκεται σε μια “γκρίζα ζώνη”. Δεν ανήκει ούτε σε αυτούς που απορρίπτουν τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, αλλά ούτε και σε αυτ@ που υιοθετούν πλήρως τις μεθόδους που βλέπει. Μέθοδοι που της δημιουργούν την αίσθηση απώλειας σταθερότητας ή δικαιοσύνης, όπως την αντιλαμβάνεται. Θέλει να έρθει η αλλαγή, αλλά θα προτιμούσε χίλιες φορές αν η πυγμάχος Ολυμπιονίκης και κάθε πυγμάχος, καθόταν σπιτάκι της για τώρα, και τη θέση της έπαιρνε μια άλλη αθλήτρια με λίγο λιγότερη τεστοστερόνη, ώστε να γίνει η μετάβαση «ομαλά» για το κοινό.
Φοβάται πως όσο πιο πολύ η κοινωνία νιώθει πως αμφισβητούνται τα παραδοσιακά της πρότυπα για το φύλο και την ταυτότητα, τόσο πιο πολύ θα μας πολεμά. Φοβάται πως θα βρεθεί αντιμέτωπη με έναν πόλεμο που δεν ξεκίνησε η ίδια, αλλά κάποια άλλα μέλη της κοινότητάς της. Εκείνη έχει βρει έναν τρόπο να συνυπάρχει σε αυτή την ετεροκανονική χαβούζα και της είναι αρκετός. Το πρόβλημα είναι πως γνωρίζουμε ήδη πιο ποσοστό τεστοστερόνης δεν «σοκάρει» το κοινό. Κι αν ακολουθούσαμε αυτή την τακτική, πολλ@ από εμάς θα καθόμασταν για πάντα σπίτια μας. Αλλά η φίλη μου βιώνει την ανάγκη της πυγμάχου να μην κάτσει σπίτι της και μακριά από όσα την κάνουν χαρούμενη, ως κάτι πιθανά (ή μακροπρόθεσμα) βίαιο προς την ίδια.
Και τώρα τι κάνουμε; Δεν είναι εύκολη υπόθεση να οριοθετούμε την ασφαλή μας περιοχή, και ειδικά αν χρειάζεται, όσο τραβάμε τις γραμμές οριοθέτησης, να σπρώξουμε αγαπημένα μας πρόσωπα πιο πέρα. Από την άλλη, σκέφτομαι πως τα όρια μας δεν χρειάζεται να μοιάζουν με τείχη και απροσπέλαστα σύνορα δυο εχθρικών κρατών. Μπορώ ας πούμε να ζωγραφίσω αναμεσά μας ένα ρυάκι και να της ζητήσω για όσο οι αρχές μας δεν γεφυρώνονται, να μην το διασχίσει καμιά. Να μιλάμε και να κάνουμε παρέα από τις αντίπερες όχθες. Για άλλα θέματα. Ώστε, μια ημέρα με ήλιο και μυρωδιές από Άνοιξη, όταν θα νιώθω έτοιμη δηλαδή, να βρίσκομαι αρκετά κοντά της για να ανοίξω το θέμα που καίει με μια ερώτηση: πώς πιστεύεις ότι η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα θα μπορούσε να διεκδικεί με “λιγότερη βία” χωρίς να χάνει τη φωνή της;
