Το Αρμαντέιλ επιστρέφει από τις 2 Φεβρουαρίου στο Rex και για περιορισμένες παραστάσεις κάθε Κυριακή μεσημέρι στις 14.00.
Αρμαντέιλ: Ενα όνομα, μια σύμπτωση, μια κατάρα. Με αφετηρία αυτό το όνομα, μια παράξενη διαθήκη γραμμένη από το νεκροκρέβατο ενός ευγενούς το 1832, οδηγεί σε μια ιστορία μυστηρίου. Είκοσι χρόνια αργότερα εμπλέκει δύο νέους, με το ίδιο όνομα.Μοιραίοι έρωτες, ίντριγκες, δολοπλοκίες, εξαπατήσεις, και δολοφονίες έρχονται στο προσκήνιο, ενώ μια όμορφη και μυστηριώδης γυναίκα μοιάζει να βρίσκεται στο επίκεντρο. Πρόκειται για ένα έπος του σκότους που κρύβει η ανθρώπινη ψυχή.
Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ουίλκι Κόλινς, γραμμένο το 1866, με τον ίδιο τίτλο, «Αρμαντέιλ», η παράσταση μεταφέρει το πνεύμα και το ύφος της βικτωριανής εποχής στη σκηνή του θεάτρου στο Γκάζι. Ο συγγραφέας, πατέρας του αγγλικού μυθιστορήματος μυστηρίου, σαράντα χρόνια πριν από την εμφάνιση της ψυχανάλυσης και την διατύπωση της θεωρίας του ασυνειδήτου από τον Σ. Φρόιντ, κινεί τους ήρωές του σα να είχαν δυο πλευρές, μία φανερή και μία κρυφή. Και είναι αυτή η κρυφή πλευρά κυρίως που τους οδηγεί στις πράξεις τους. Τα πιο αναγνωρίσιμα κλασικά έργα του έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Η «φεγγαρόπετρα» του 1868 (Μέδουσα, 1991) αποκαλείται συνήθως «το πρώτο αυθεντικό αστυνομικό μυθιστόρημα», ενώ το μεταγενέστερο «Η γυναίκα με τα άσπρα» (Ηλέκτρα, 2007) του 1859-60 συνέβαλε καθοριστικά στην εδραίωση της λεγόμενης συγκινησιακής λογοτεχνίας.
Σε μια ήσυχη μικρή γερμανική πόλη γνωστή και για τα ιαματικά της λουτρά, ένας άνδρας χαροπαλεύει. Είναι ο κύριος Αρμαντέιλ που έχει ζήσει μια άγρια και ακόλαστη ζωή και ο οποίος δεν σκοπεύει να πάρει κανένα μυστικό στον τάφο του. Τον βαραίνει μια ύπουλη δολοφονία που διέπραξε στο παρελθόν και ανησυχεί μήπως και αυτό πέσει σαν κληρονομική κατάρα πάνω στον γιο του. Γι΄αυτό και υπαγορεύει ένα γράμμα. που θα φθάσει ασφαλισμένο στον μικρό όταν μεγαλώσει και έχει, κατ΄αρχήν, αποδέκτη έναν άγνωστο κύριο.
Το βιβλίο, που στην ελληνική έκδοση μετρά πάνω τις 1.200 σελίδες αποτελεί για πολλούς ένα «υποδειγματικό μελόδραμα», όπως έγραψε σε ένα έντυπο της εποχής ο Τ.Σ. Ελιοτ, προσθέτοντας ότι «δεν ξεπερνά την αξία ενός μελοδράματος, αλλά έχει την αξία που το μελόδραμα μπορεί να φθάσει» μεταφέρεται στη σκηνή από τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη. «Το ενδιαφέρον που προκαλούν τα γεγονότα δεν προέρχεται από την ίδια τη φύση των γεγονότων, αλλά από τη σχέση τους με τους ήρωες», σημειώνει ο Κόλινς, που εκτός από συγγραφέας ήταν νομικός, ζωγράφος και ηθοποιός. Ισως γιατί το όνομα Αλαν Αρμαντέιλ αφορά συνολικά τέσσερις ανθρώπους.
Μετάφραση: Σάντυ Παπαϊωάννου
Διασκευή: Μαρία Κίτσου – Κωνσταντίνος Ασπιώτης – Λάζαρος Βαρτάνης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ρήγος
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη – Πάνος Λαμπριανίδης
Φωτισμοί – Φωτογραφίες: Τάκης Λυκοτραφίτης
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαρία Κίτσου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ελένη Κάκκαλου – Αγνή Χιώτη
Κατασκευή κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα
Παίζουν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος.
Θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος μυστηρίου «Armadale» (1866) του Wilkie Collins, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg, σε μετάφραση της Σάντυ Παπαϊωάννου.
