Πολλά ειπώθηκαν και λέγονται ακόμα για το Athens Pride, πολλά λέγονται και για τους ανθρώπους που το διοργάνωσαν και αυτούς και αυτές που πήγαμε και το υποστηρίζουμε. Επειδή όμως δεν βρίσκω νόημα στο να κάνω οτιδήποτε προκειμένου να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας, εγώ θα κρατήσω από όλα αυτά μόνο τη χθεσινή εμπειρία.
Δηλαδή:
Πρόσωπα αγαπημένα που είδα και μοιραστήκαμε στιγμές, είτε αυτά είναι φίλες και φίλοι είτε από εκείνα τα πρόσωπα που δεν γνωρίζεις αλλά μόνο που τα βλέπεις κι ανταλλάσσετε ένα βλέμμα ή μια κουβέντα, τα αγαπάς.
Οι φέλοου τσούλες – ή οι φίλες μας – που μου έλεγαν πόσο τους άρεσε ή ακόμα και με ευχαριστούσαν για το “Sluts do it better” που είχα γράψει στο μπλουζάκι μου το οποίο μέχρι να φτιάξω είχα καταστρέψει άλλα τέσσερα αλλά άξιζε.
Φράσεις που άκουσα και με συγκίνησαν όπως:
“Του χρόνου να κάνουμε κάτι θεματικό και για τα εκδιδόμενα άτομα.”
“Θα έρθει και η μητέρα μου.”
“Νιώθω περήφανη.”
Το ότι ήρθε, έστω για λίγο, ο αδερφός μου.
Το απίθανο μακιγιάζ δια χειρός Queen Graciela Taliateli (ευχαριστώ!).
Τους ξέφρενους χορούς που κάναμε πάνω στο άρμα, απ’ όπου μοιράζαμε φιλάκια, καπότες και κάποια μικρά εγκεφαλικά στον κόσμο, χαμόγελα και όμορφες κουβέντες μεταξύ μας. Απ’ όπου κοιτούσα γύρω και προσπαθούσα να μη βάλω τα κλάματα από χαρά, περηφάνια, συγκίνηση με αυτό που γινόταν και μου χαλάσει το μακιγιάζ. Που τα έβαλα μετά την παρέλαση, την ώρα του υπέροχου live όπου συνεχίστηκαν οι χοροί, τα φλερτ, τα πειράγματα, οι αγκαλιές, η περηφάνια.
Το ότι απήθυνε χαιρετισμό η Πρόεδρος της Βουλής. Το ότι ήταν μεγαλύτερο σε προσέλευση κόσμου από ποτέ (32.000). Κόσμος πολύχρωμος, διαφορετικός αλλά όλες και όλοι μαζί με κοινά αιτήματα την αποδοχή και την ισότητα. Την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την συνύπαρξη.
Κρατάω αυτά λοιπόν, που νομίζω – και ελπίζω – να είναι ένα αρκετό αντίβαρο για όλο τον αρνητισμό, την κακία, τη λάσπη, τα κακόβουλα σχόλια. Τα κρατάω για να μπορώ να συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου, να είμαι περήφανος και όσο μπορώ πιο ειλικρινής με εμένα και τους ανθρώπους γύρω μου.
Ας κάνουμε ο καθένας και η καθεμία το δικό μας προσωπικό Pride και τις υπόλοιπες 364 μέρες, βαδίζοντας με αυτοπεποίθηση, κουνώντας τους κώλους μας, βάφοντας τις μούρες μας και ζώντας ανοιχτά και όπως θέλουμε, κόντρα σε κάθε ρατσισμό, συντηρητισμό, σε κάθε αισθητική και ηθική που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Ας προσπαθούμε να συνεχίζουμε να είμαστε τόσο ακομπλεξάριστοι, ελεύθερες, περήφανοι και αγαπημένοι κάθε μέρα. Και ας ελπίσουμε πως τα όποια εσωτερικά προβλήματα υπήρξαν εντός της lgbtq κοινότητας φέτος, θα επιλυθούν και θα γίνεται κάθε χρόνο το Pride μεγαλύτερο και καλύτερο.
Και κάτι τελευταίο: Μπορεί κάποιες και κάποιοι να μας βλέπουν ως “σούργελα” εμάς που χορεύουμε στα άρματα ή κάτω από αυτά, που δεν ντυνόμαστε και δεν φερόμαστε ανάλογα με τα “πρέπει”, που είμαστε αυτό που είμαστε και εκφραζόμαστε όπως θέλουμε. Ή να θεωρούν πως το να κουνάς τον κώλο σου στο άρμα ή το να βάφεσαι και να ντύνεσαι “σαν καρναβάλι” που λένε οι επικριτές, δεν είναι πολιτική θέση και διεκδίκηση. Κι όμως είναι. Γιατί ο τρόπος που διαλέγεις να ζεις και να εκφράζεσαι, είναι εκτός από προσωπική και πολιτική στάση. Η ελευθερία της έκφρασης και της αυτοδιάθεσης του σώματος είναι διεκδικήσεις και δικαιώματα. Το να είσαι ο εαυτός σου σε πείσμα όσων σε θέλουν κάτι άλλο ή αόρατο, όσων προσπαθούν να σε υποβιβάσουν επειδή “δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά”, είναι επανάσταση. Και δεν ξέρω για ‘σας αλλά εγώ έχω αποφασίσει ότι η δική μου επανάσταση θα γίνει με ξέκωλα, δυνατή μουσική, φτερά και πούπουλα και γκλίτερ. Αλλά θα γίνει και μαζί με όσες και όσους διαφέρουν ή έχουν άλλη αισθητική, τρόπους, ζωές αλλά μας βλέπουν όλες και όλους ως ίσες και άξιους αγάπης και σεβασμού.
Αν δεν έχετε χορτάσει (δεν χορταίνεται, ξέρω) ή δεν μπορέσατε να είστε στης Αθήνας, υπενθυμίζω ότι έρχονται και τα Pride της Θεσσαλονίκης (19 – 20 Ιουνίου) και το πρώτο της Κρήτης (Ηράκλειο, 26-27 Ιουνίου).
