“Η 32χρονη Μαρία πέθανε στις 12 Μαϊου του 2016 νικημένη από το AIDS.” “Οροθετική ιερόδουλη έχασε τη μάχη με τη ζωή.” “Νεκρή τελικά η γυναίκα που σκορπούσε το AIDS μέσα απο την πορνεία.”
Τίτλοι προσεκτικά δουλεμένοι για να συλλέξουν κλικς, ντυμένοι όμορφα ώστε να δείξουν την συμπόνια τους προς το θάνατο της Μαρίας και κάθε Μαρίας, από καναλάρχες και συντάκτες αδυσώπητα πεινασμένους για περισσότερη διαπόμπευση – αυτή τη φορά στο όνομα της εναντίωσης στην κατακραυγή που τόσο είχαν αγαπήσει όσο η Μαρία ήταν εν ζωή.
Δεν γνώρισα τη Μαρία, και γι’αυτό δεν θα την πενθήσω ούτε θα την κλάψω. Δε γνωρίζω το αγαπημένο της φαγητό ούτε πώς περνούσε τον ελεύθερο χρόνο με το παιδί της ούτε τι ταινίες της άρεσαν. Απο το 2014 όμως, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να με πείσουν πως την ξέρω, και μάλιστα καλά. Ήταν οροθετικη και ίσως ήταν σεξεργάτρια. Αυτά ειπώθηκαν ξανά και ξανά, συνοδευόμενα με φωτογραφίες της, λουσμένα με τερατώδεις εικασίες τύπου Δέκατης Εντολής για το εάν γνώριζε για την ασθένεια της, εάν την “κολλούσε” σε ανυποψίαστους άντρες επίτηδες, και εάν υπήρξε τοξικοεξαρτημένη με αποτέλεσμα να έχει ίσως πέσει στα δίχτυα της πορνείας.
Δράμα. Πολύ δράμα. Δεν γνώρισα τη Μαρία, και όμως, και πενθώ και είδα και ανθρώπους να την κλαίνε ενώ δεν έχουν δει ούτε φωτογραφία της. Είναι ανθρώπινο. Δεν γνωρίζω εάν ηταν σεξεργάτρια ή αν εργαζόταν με σκοπό να αγοράσει ουσίες, όπως πολλοί παρουσιαστές εκπομπών ισχυρίστηκαν τσουβαλιάζοντας ανθρώπινες υπάρξεις κάτω από στερεοτυπικούς ζυγούς που εξίταραν τους πεινασμένους για σκάνδαλο τηλεθεατές. “Οι οροθετικές έκαναν πορνεία για να αγοράσουν τη δόση τους” επανέλαβαν οι ειδήσεις για εβδομάδες, ώσπου μέχρι να εμπεδωθεί. Ένα μέρος του μυαλού μου τονίζει οτι η πλειοψηφία των εργαζομένων δουλεύει με σκοπό να αγοράσει κάτι με τα λεφτά που θα πάρει. Όμως η σεξεργασία είναι αλλιώς. Θίγει την κοινή ηθική και σοκάρει.
Ο πελάτης δε σοκάρει. Ο πελάτης είναι δικαιολογημένος γιατί έχει πέος. Το πέος δίνει άφεση αμαρτιών ξανά και ξανά, και κανείς δε φαίνεται να προβληματίζεται αρκετά με αυτό. Θα σου πουν “δεν είναι έτσι, άλλο να πληρώνεις για σεξ μια φορά στο τόσο κι άλλο να δίνεις το κορμί σου για σεξ.” Λένε ψέματα. Όλοι όσοι προσπαθούν να μαζέψουν τα αμάζευτα, να πλάσουν ένα επιχείρημα, να το χτίσουν κάπως ώστε να το πουλήσουν δημόσια, λένε ψέματα. Τελευταία φορά που άκουσα γυναίκα να αναφέρει πως πληρώνει άντρες για σεξ, πάλι εκείνη σχολιάστηκε. Αρνητικά. Δεν είναι ο πελάτης που δικαιολογείται επειδή έχει πέος. Είναι ο άντρας. Πάντα και παντού.
“Ο Λοβέρδος είναι σίγουρα ικανοποιημένος” ισχυρίζονται άλλα άρθρα. “Τώρα θα χαίρεται, με άλλη μια διαπομπευμένη οροθετική νεκρή”. Ο Λοβέρδος δε χαίρεται καθόλου. Του ειναι μάλιστα, το πιο πιθανό, παγερά αδιάφορο το τέλος της Μαρίας καθώς και ο εφιάλτης που εκείνη βίωσε. “Η εισαγγελία έδωσε την εντολή” εξηγεί. “Κατηγορήστε κάποιον άλλο και αφήστε με ήσυχο” σημαίνει αυτό.
Το αληθινό πρόβλημα της διαπόμπευσης οροθετικών έχει χαθεί στη μετάφραση στο παρελθόν και θα χαθεί ξανά – γιατί το αληθινό πρόβλημα δεν είναι η διαπόμπευση οροθετικών. Είναι η διαπόμπευση ανθρώπων. Η διαπόμπευση ανθρώπων που δεν ξέρεις και δεν ξέρω. Δεν ξέρω το αγαπημένο φαγητό της Μαρίας. Δεν ξέρω τις ταινίες που αγαπούσε να βλέπει. Ξέρω όμως οτι ήταν οροθετική, και κάπως έτσι σταμάτησε να είναι άνθρωπος για την ελληνική νομοθεσία, και εγινε ιός.
Όσοι συνευρίσκονται σεξουαλικά χωρίς προφυλάξεις είναι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση της υγείας τους. Εάν επιθυμείς να εξεταστείς, εξετάζεσαι. Εάν δεν το επιθυμείς, εάν το φοβάσαι, εάν στην τελική πιστεύεις ότι παραείσαι έξυπνος για να κολλήσεις κάτι η αν απλώς δε σε νοιάζει, είναι δικαίωμα σου. Εάν χρειάζεται να κινητοποιηθεί μια ολόκληρη χώρα με το να προβάλλει σε όλα τα δελτία της επί μέρες τα πρόσωπα των ανθρώπων με τους οποίους έκανες σεξ, ώστε εσύ προσωπικά να κινητοποιηθείς και να πας να εξεταστείς, κάτι πάει πολύ λάθος. Κάτι πάει πολύ λάθος με το σύστημα, την παιδεία της χώρας, το πόση αξία σου έχει δοθεί ως πολίτης ενώ άλλοι πολίτες πεθαίνουν στιβαγμένοι σε κελιά στερούμενοι τις αγωγές τους προκειμένου να προστατευθείς εσύ, που δήλωσες εξ αρχής με τη στάση σου οτι δεν ενδιαφέρεσαι να προστατευτείς ιδιαίτερα έτσι κι αλλιώς.
Δεν ήξερα τη Μαρία και δεν ξέρω τα ονόματα των υπολοίπων γυναικών που διαπομπεύτηκαν μέσα στα τελευταία χρόνια. Ούτε ο Λοβέρδος ήξερε τη Μαρία, ούτε υπήρχε Μαρία ποτέ για το Λοβέρδο, ή τους καναλάρχες, η τους παρουσιαστές ειδήσεων. Οροθετικές υπήρχαν. Άρρωστες. Πόρνες. Νούμερα τηλεθέασης. Κομμάτια κρέατος που προκαλούν σαματά και προσελκύουν κόσμο.
Και η Μαρία πέθανε και περνάει και αυτό και σύντομα θα ξεχαστεί, γιατί η Μαρία δεν ήταν ποτέ η είδηση. Η είδηση ήταν η οροθετικότητα. Η είδηση ήταν ο θάνατος που κάποιοι “σκορπούσαν”, και άλλες τερατολογικές κοινωνικές αναταράξεις που ο απλός καθημερινός αθώος υπάλληλος που απατά τη γυναίκα του με οροθετικές σεξεργάτριες δεν αντέχει να ζήσει.
Τρία χρόνια πριν, κάποιες γυναίκες αρπάχτηκαν και πετάχτηκαν σαν σκουπίδια μέσα σε βρώμικα κρατητήρια στερούμενες την απαραίτητη για την υγεία τους φαρμακευτική αγωγή, όσο τα ονόματα των γονιών αλλά και των ανήλικων παιδιών τους δημοσιεύονταν σε περιοδικά και ιστοσελίδες σαν λίστα με σαπισμένα τρόφιμα.
Όμως ο Λοβέρδος δε φταίει, γιατί έκανε τη δουλειά του, και τα κανάλια δε φταίνε, γιατί έκαναν αυτό που θεώρησαν σωστό. Κανείς δε φαίνεται να θέλει να αναλάβει την ευθύνη για μία διαπόμπευση που στιγμάτισε ανεπανόρθωτα ζωές ανθρώπων. Η οροθετικότητα δεν είναι αδίκημα ούτε γνώρισμα της προσωπικότητας κάποιου. Η οροθετικότητα δεν είναι έγκλημα. Η εκμετάλλευση του συστήματος Υγείας μιας χώρας με στόχο τη συλλογική τρομολαγνεία, είναι.
Αλλά ποιος νοιάζεται; Ο Λοβέρδος μήπως; Μπα. Αυτός είναι… υγιής. Πεντακάθαρος.
