Παίρνεις λίγες μέρες άδεια για ένα ταξίδι στο εξωτερικό που το προγραμμάτιζες αρκετούς μήνες τώρα.
Αποφασίζεις να παρατήσεις το πληκτρολόγιο και να μην σχολιάσεις τίποτα και κανέναν, ώστε να αποσυμπιεστείς κάπως από τη φοβική επικαιρότητα με την οποία ασχολείσαι καθημερινά. Κανένα σχόλιο, κανένα τσιτάτο. Μόνο φωτογραφίες από μέρη, πρόσωπα (κυρίως το δικό σου) και στιγμές.
Οι μέρες περνούν και φαίνεται το σκεπτικό σου να αποδίδει. Ξυπνάς κάπως πιο χαλαρός, με λιγότερο άγχος αφού σκέφτεσαι πως εδώ που είσαι (σ.σ. στο σπίτι μια φίλης στη Φλόριντα) η τοξικότητα δεν μπορεί να σε φτάσει. Πηγαίνοντας στην κουζίνα για καφέ, το μάτι σου πέφτει σε ένα φυλλάδιο που βρίσκεται πάνω στον πάγκο μαζί με την υπόλοιπη αλληλογραφία.
Ένα ομοφοβικό φυλλάδιο- πολιτική καμπάνια ενός συντηρητικού κυβερνήτη, που ψήφισε έναν από τους πιο ομο-τρανσφοβικούς νόμους στην ιστορία των ΗΠΑ και που δεν διστάζει να πουλήσει αυτή τη φοβική ιδεολογία για να πείσει τον κόσμο να τον ξαναψηφίσει.
Φαίνεται, τελικά, πως όσο κι αν προσπαθήσεις να αποστασιοποιηθείς και να επαναπαυτείς στα προνόμιά σου (έστω και λίγο) δεν θα τα κατάφερεις ποτέ.
Κι αυτό δεν το λέω ως παράπονο αλλά ως απλή διαπίστωση για εμάς/εσάς/αυτούς που συνειδητά κλείνουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας και πιστεύουμε πως θα μείνουμε ανεπηρέαστοι/ες/α από όσα συμβαίνουν εκεί έξω.
