Οι εξεγέρσεις του Stonewall ήταν μια σειρά από διαμαρτυρίες από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ως απάντηση σε μια αστυνομική επιδρομή που ξεκίνησε τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Ιουνίου, 1969, στο Stonewall Inn στη γειτονιά Greenwich Village του Κάτω Μανχάταν στη Νέα Υόρκη, λόγω της εξαιρετικά βίαιης συμπεριφοράς των αστυνομικών.
Οι μέρες εκείνες αποτέλεσαν ορόσημο για το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα της εποχής που κρατά μέχρι και σήμερα. Ολόκληρος ο κόσμος άλλαξε εκείνη την νύχτα. Όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν για ορατότητα, ελευθερίες, δικαιώματα, ενάντια στις διακρίσεις, στον εξευτελισμό και στην αστυνομική βία.
Και μιλώντας για αστυνομική βία και ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα ερχόμαστε στο σήμερα όπου πριν λίγο καιρό η European LGBT Police Association ζητησε από το Athens Pride να συμμετέχει την μέρα της παρέλασης με δικό της περίπτερο και μπλοκ στην πορεία. Το ερώτημα όμως και ο διχασμός που δημιουργείται στην κοινότητα έρχεται στο γεγονός του να αναρωτιόμαστε τι θέση έχουν οι αστυνομικοί στο Pride μιας χώρας που καθημερινά έρχεται αντιμέτωπη με την αστυνομική βία. Σε μια χώρα που τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας φοβούνται την αστυνομία.
Στο φετινό Athens Pride, ένα Pride “Άνευ Όρων’’ βάζουμε έναν όρο, να νιώθουμε ασφαλείς. Και όπως πάντα δεχόμαστε κάθε ατομικότητα είτε με την ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητα της, είτε ως ally να είναι εκείνη την μέρα στην πλατεία. Δεν πρέπει να μιλάμε για αποκλεισμό ατομικοτήτων αλλά για αποκλεισμό ενός θεσμού βίας που δεν έχει λογοδοτήσει και δεν έχει απολογηθεί ποτέ. Χωρίς υπερβολές και δραματοποιήσεις, αλλά με δεδομένα και πραγματικά περιστατικά βλέπουμε ότι η αστυνομική βία στην Ελλάδα είναι διαρκώς στο προσκήνιο. Από τον Ζακ μέχρι τη Νέα Σμύρνη. Από τον Βασίλη Μαγγο μέχρι τους φοιτητές στο ΑΠΘ πριν λίγες μέρες. Από το 2003 σε ένα κλαμπ στο Γκάζι μέχρι και σήμερα. Αυταρχισμός, ρατσισμός, ομοφοβία και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και ο σεξισμός από το σώμα της ΕΛ.ΑΣ. Αυτά τα 4 χαρακτηριστικά αποτελούν τις πιο συνηθισμένες κακοποιητικές συμπεριφορές που έχουν γνωρίσει ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα από αστυνομικά όργανα στη χώρα μας.
Οι φράσεις : “δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι”, “Υπάρχουν ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ αστυνομικοί”, “Υπάρχουν σεμινάρια ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης στις αστυνομικές σχολές’”, ακόμη και ότι “Το Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας ασχολείται και με διακρίσεις απέναντι σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα’”, περνάνε πραγματικά αδιάφορα καθώς ένας, δυο, πέντε καλοί αστυνομικοί δεν αποτελούν εξαίρεση σε έναν κανόνα. Μιλάμε για έναν θεσμό που δολοφονεί, κακοποιεί και μένει διαρκώς ατιμώρητος. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και προσωπικά ακόμη και εγώ κάθε φορά που στέκομαι διπλά από έναν αστυνομικό πάντα σκέφτομαι ότι μπορεί να είμαι η επόμενη, να κάνω κάτι που θα τους εκνευρίσει, και φανταστείτε ότι εξωτερικά φαίνομαι μια καθημερινή λευκή cis straight γυναίκα. Δεν μπορώ να φανταστώ το άγχος και το άβολο συναίσθημα της παρουσίας της αστυνομίας με περίπτερο στην Πλατεία Συντάγματος την ημέρα του Pride, ενώ 10 δρόμους πιο πέρα σχεδόν πριν 4 χρονιά αστυνομικοί ήταν αυτοί που κλώτσαγαν και έδεναν τον Ζακ ενώ ήταν οριακά αναίσθητος.
Γι’ αυτά και μόνο μπορούμε να αναφέρουμε 100και λόγους για τους οποίους η αστυνομία δεν έχει θέση στο Pride αλλά θα μείνω σε δυο πολύ σημαντικούς.
1. Η ελληνική αστυνομία δολοφονεί και επιτίθεται
2. Κανένα από εμάς δεν νιώθει ασφαλές με έναν αστυνομικό διπλά του.
Είμαστε όλες Ζακ, απλά κάποια από εμάς μέχρι τώρα τα έχουμε καταφέρει, έχουμε γλιτώσει, κάποια αλλά όχι. Μέχρι να νιώσουμε ασφαλείς οι αστυνομικοί δεν θα έχουν θέση πουθενά στο Pride αλλά εμείς. Και αν θελήσουν να έρθουν μαζί μας δέχοντάς μας όπως είμαστε θα το δεχτούμε. Αλλά αυτό είναι δική τους δουλειά, όχι δική μας. Είναι δική τους ευθύνη να το κάνουν ‘’Άνευ Όρων’’.
(Φιλική υπενθύμιση: Το 2019 η Μητροπολιτική Αστυνομία της Νέας Υόρκης απολογήθηκε δημοσιά και ανέλαβε κάθε ευθύνη αναφορικά με την εξέγερση του Stonewall τον Ιούνιο του 1969.)
DISCLAIMER: Το συγκεκριμένο ζήτημα με δίχασε αρκετά και πολλές φορές ζητήματα σαν αυτό θα μας διχάζουν, αλλά είναι σημαντικό να παίρνουμε θέση.
