Ο ΤΑΖ τα βράδια γίνεται βαμπίρ, γιατί “Τρυφερή είναι η νύχτα” όταν κουβαλάς τα σημάδια της στο κορμί σου και την ταυτότητά σου.
Λένε πάντα για το πόσο σημασία έχει όταν γράφεις κάτι, να ξέρεις το φινάλε της ιστορίας σου. Μαλακία μεγαλύτερη δεν έχω ακούσει. Το να γράφεις είναι σαν να είσαι στη νύχτα. Σε ένα πολλά υποσχόμενο γαμήσι. Αν το ξεκινήσεις όλο αυτό με το μυαλό σου στο πως θα εξελιχθεί και πως θα τελειώσει, έχεις την μιζέρια για κουμπάρα. Άλλο το να επιθυμείς κάτι κι άλλο να το απαιτείς εκβιαστικά.
Στη νύχτα, νύχτα δεν είσαι μόνο εσύ αλλά και οι υπόλοιποι. Η βαμπιρική μυθολογία ήταν πάντα πολύ συγγενική στη gay συμπεριφορά. “Θα σε ρουφήξω από κάβλα / αγάπη οτιδήποτε, μόνο αν εσύ μου αφήσεις σημάδια από τους κυνόδοντές σου στο λαιμό μου. Να έχω αύριο να υπερηφανεύομαι, να καβλώνω, να πονάω και να διαμαρτύρομαι. Περιμένοντας το τηλεφώνημα σου.”
Ίσως αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που κυνηγήθηκε τόσο ο gay έρωτας. Η ελευθερία του. Κατ’ αρχάς, μας βαφτισαν “gay” που στα αγγλικά σημαίνει “χαρούμενος”. Δηλαδή λίγο πουστράκι – παλιάτσος. Ήταν βολικό για σαλονάτη αποδοχή. Μετά είδαν ότι η χαρά μας είναι άγρια. Έχει πάθος εκτός ελέγχου, αμφισβήτηση, τρυφερή βία και αναρχική χαρά. Επαναστατική δύναμη ανατροπής απέναντι στα στερεότυπα.
Σόρι για τα νέα, αλλά εγώ “gay” δεν είμαι. Είμαι “πούστης” κι όταν χρειαστεί “αγριοπουστάρα”. Mπορεί στο κρεβάτι να κάνω τη “νιάου μια γατούλα” όποτε με καβλώνει και να ζητάω ξεφτιλίκια, αλλά είναι σαν μια εναλλακτική απελευθερωτική performance σε ότι δεν ανέχομαι στην καθημερινότητά μου.
Δεν ήξερα που θα καταλήξει αυτό το άρθρο, όπως και δεν ξέρω που θα καταλήξει η ζωη μου. Και να σου πω κάτι φίλε; Χαίρομαι γι αυτό. Στο τέλος της αυστραλεζικης πούστικης – κι όχι gay- ταινίας “Head On” που σκηνοθέτησε η Άννα Κοκκίνου, διασκευάζοντας ένα best seller του Χρήστου Τσιόλκα, ο πρωταγωνιστής λέει: “Είμαι ναύτης, είμαι αλήτης και θα παραμείνω έτσι μέχρι το τέλος”.
Δηλαδή αρχιπουστάρας μάγκας μέγας. Κι όχι κοκότα σε gay bar με αποτρίχωση που θεωρεί πως η σεξουαλικότητά του θα του εξασφαλίσει μια θέση στο “Ελλάδα έχεις ταλέντο”.
Ξεκινώντας να γράφω αυτό το άρθρο δεν είχα ξεκάθαρη ιδέα για το τι ήθελα να πω. Μια υπόνοια, όπως όταν βλέπεις ένα καβλάκι που δεν είσαι ακριβώς σίγουρος τι θες να κάνεις μαζί του. Βασικά, κάπως έτσι είναι οι λέξεις όταν γράφεις. Σαν ερεθιστικά φοβιστικές κάβλες που δεν ξέρεις πως να τις χειριστείς. Όπως και τη ζωή σου και την gay πουστιά σου.
Άκουσε με φίλε κι αν λέω μαλακία τη χρεώνομαι. Σε λένε “gay” από πολιτική ορθότητα. Στα σαλονάκια τους σε αποκαλούν “πούστη”, γελώντας. Απέδειξε τους ότι ναι, είσαι πούστης, γιατί αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο για την ήδη διαταραγμένη ψυχική τους ισορροπία.
Αυτό το άρθρο, που εξ’ αρχής σου είπα ότι δεν ξέρω που θα καταλήξει σα συμπέρασμα, είχε άλλο τίτλο: “Στη νύχτα, νύχτα δεν είσαι μόνο εσύ αλλά και οι υπόλοιποι. Η βαμπιρική μυθολογία ήταν πάντα πολύ συγγενική στη gay συμπεριφορά.” Φράση που αναφέρεται και μέσα στο κείμενο.
Τελικά δε νομίζω πως ξέφυγα πολύ από την αρχική μου ιδέα, ακόμα κι αν όταν την ξεκίνησα δεν είχα ιδέα τι ακριβώς θέλω να πω. Η νύχτα μπορεί να είναι η ημέρα σου και η ημέρα σου η νύχτα σου. ‘Οπως κι αν επιλέγεις την τράμπα, βίωσε την δημιουργικά και ρούφα τις επιλογες από το μεδούλι. Βαμπίρ είπαμε, αλλά πίστεψε με, τα βαμπίρ δεν έχουν σκοπό να ξεζουμίσουν τον άλλο, απλά να ρουφήξουν ευγενικά την ομορφιά του σαν αγγελικά καταταραμένα πλάσματα.
Η κάβλα, ο πόθος είναι η απελευθέρωση και η σκλαβιά σου. Όλοι μας σε διαφορετικές καταστάσεις χρειαζόμαστε και τα δύο. Δοκίμασέ και τα δυο, υπολογίζοντας από πριν όμως τις επιπτώσεις, τις αντοχές σου και τις συνέπειες.
Δεν είσαι “gay”. Δεν είσαι υποχρεωμένος να λες αστεία που διασκεδάζουν τις κοσμικές φίλες σου ντυμένος παγώνι. Εισαι ή μπορείς να γίνεις ένας απόλυτα ευτυχισμένος πούστης. Αποδεικνύοντας σε όσους χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη για να σε μειώσουν, ότι σα βρισιά δεν πιάνει πια. Μέσα από το χαμόγελο σου. Και τα γεμάτα υγρή λάμψη μάτια σου, όταν σε αγκαλιάζει ένας αγαπημένος νύχτα με πανσέληνο. Τότε που γίνεσαι βαμπίρ (μην ξεχνιόμαστε).
