Πάρε μια κοινοτοπία για ξεκίνημα για να μην έχεις προσδοκίες στην συνέχεια. Η αγκαλιά είναι σπουδαίο πράγμα. Και μια που να χωράς ακριβώς ακόμα σπουδαιότερο. «Η αγκαλιά puzzle» που είπε και η Μαριέττα Φαφούτη σε μια συνέντευξή της. Να ξαπλώνεις, να την νιώθεις μέσα στον ύπνο σου και να ξυπνάς στην αγκαλιά του. Μεγάλη υπόθεση αδερφές μου. Έχει εξαφανιστεί το σύμπαν. Και είναι και καιρός που δεν θες να υπάρχει και πολύ σύμπαν γύρω σου. Δεν ξέρω πώς την βρίσκει ο καθένας. Με μόνιμη ή με περιστασιακή. Αγκαλιά. Αλλά όπως και να το δεις μεγάλη υπόθεση το λες.
Φαφούτη, μια και σε ανέφερα, είσαι υπέρτατη. Η βραδιά της στο Gazoo ήταν για πολλά χαμόγελα. Και είναι πολύ δύσκολο πια να καταφέρνει κάποιος να σου κολλάει ένα χαμόγελο για 2 ώρες. Φεύγεις και είναι λες και σε έχουνε τραβήξει 25 πλαστικοί. Μέσα κι έξω. Η Marietta Fafouti και η μουσική της είναι πλαστική χειρουργική συναισθήματος υψηλού επιπέδου. Και τα video της αδερφής Κλαίρης μούρλια και οι guests ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Ο καθένας στο είδος του. O Tareq πάντα κούκλος και με ταλέντο από εδώ μέχρι απέναντι. Ο Δρογώσης πάντα λυρικός και βαθειά συγκινητικός. Και ο Δεληβοριάς πάντα ο Φοίβος μας. Αν δεν έχετε δοκιμάσει από το Romance (Try a little romance, ο δίσκος της) της Μαριέττας καλά να πάθετε. Καθήστε εκεί ποζαριστοί στα bars να δω τι θα καταλάβετε.
Θα συνεχίσω με μουσική και μετά θα πάω στα κοινωνικά. Το «Αν αργήσω κοιμήσου» η μουσική και τα τραγούδια που έγραψε ο Θέμης Καραμουρατίδης για την ομότιτλη παράσταση βγήκε στο κλαρί του itunes. Το κατεβάζεις και το ακούς πρωί-μεσημέρι-βράδυ καθημερινά. Σαν αντιβίωση. Έχει μέσα και κάτι λόγια (τα περισσότερα γραμμένα από τον Άκη Δήμου, αλλά και από τον Θέμη) που σε βάζουν στην θέση τους. Και υπάρχει και το μεταφυσικό τρελό σουξέ «Κυπαρίσσια» που αν ζούσαμε σε μια χώρα που είχε υψηλότερο δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης και περισσότερο χιούμορ θα έπρεπε να είναι το clubάτο hit της χρονιάς.
Στα κοινωνικά τώρα. Μου στείλανε τούτο εδώ το link https://avmag.gr/13184 και έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Γενικά βέβαια δεν θέλω και πολύ. Έχω μια ευαισθησία. Get up (Action for Australia) είναι η οργάνωση και το video είναι φτιαγμένο για να σταματήσουν οι διακρίσεις στο θέμα γάμος. Και πέρα του ότι ο πρωταγωνιστής είναι κούκλος, ηομορφιά του (του video) κρύβεται στην απλότητά του. Που την έχουμε ξεχάσει αδερφές μου. Όλοι. Διεκδικείς κάτι λες και είσαι εξωγήινος. Ή μάλλον λες και πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι εξωγήινος. Το ότι είσαι άνθρωπος και ότι έχεις τα δικαιώματα (και τις υποχρεώσεις) που έχει ο κάθε άνθρωπος σ’ αυτήν την γαμημένη (στην κυριολεξεία πια) κοινωνία ούτε που περνάει από το μυαλό του Άνθιμου και όποιου Άνθιμου και όποιου κρατικού φορέα. Αλλά θα τα βάζω πάντα πρώτα με την εκκλησία, γιατί έφτιαξε μια κοινωνία βαθειά συντηριτική και τις φόρεσε παρωπίδες τέτοιες που άλλες παρόμοιες δεν θα βρεις στον πλανήτη. Έφτιαξαν μια κοινωνία που η γυναίκα αν ήταν δυνατό θα έπρεπε να γεννάει μυρίζοντας τον κρίνο, που το σεξ γίνεται μόνο για τεκνοποίηση, που αν φας κρέας την Μεγάλη Εβδομάδα κλείνει θέση δεξιά από τον Βελζεβούλ και που οι άνθρωποι μια ζωή πρέπει αν μετανιώνουν και να ζητούν συγχώρεση. Και ξέχασαν ένα βασικό, ότι ο «Θεάνθρωπος τους», που είναι ο «Θεός μας» ο βαθειά εσωτερικός και δικός μας ήρθε και μίλησε για αγαπή. Αγάπη για τον εαυτό σου, τον διπλανό, σου, τον παραδιπλανό σου, τον άνθρωπό σου. Την Αγάπη αυτήν λοιπόν εγώ την αγοράζω. Με πείθει το παραμύθι σου και η φιλοσοφία σου Ιησού Χριστέ. Δεν με πείθει ο κλήρος σου και οι κανόνες του. Και σε τελική κανείς δεν ζητάει τον αποτυχημένο γάμο των ετερόφυλων ζευγαριών (που χωρίζουν τα μισά, με επίσημα στοιχεία) και τις εκκλησιαστικές φιοριτούρες. Ένα χαρτί που να λέει ότι αν πάθει κάτι ο άνθρωπος μου θα μπορώ να μπω στην εντατική να τον δω μπορώ να το έχω; Ένα πάρτυ για τους φίλους μου που να συνοδεύεται από μια υπογραφή κοινωνικής δέσμευσης μπορώ να το έχω; Ε, δεν μπορώ ακόμα. Και δεν θα καταλάβω γιατί όχι Χριστούλη μου.
Σε masturbation material τώρα. Κυκλοφόρησε το ημερολόγιο του Ben Cohen για το 2012. Και κάθεσαι και παρακαλάς να γεμίσει ο πλανήτης Bens. Όχι μόνο για να γίνει πιο όμορφος αισθητικά, αλλά για να γίνει πιο όμορφος ουσιαστικά. Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να σταμάτησε να παίζει rugby πια, αλλά δεν κάθεται σπίτι του να τρώει και κλωσσάει τα λεφτά του για να αβγατίσουν. Έφτιαξε το Stand Up Foundation και κάνει βόλτες στον πλανήτη ενάντια στην ομοφοβία. Ε παλικάρι μου, όλα θα τα αγοράσω (αν είχα λεφτά). Και μπλουζάκια και καπελάκια και παπουτσάκια και το ημερολόγιο εικόνισμα στο προσκεφάλι μου. Καλά, αυτό το τελευταίο ας το αποφύγουμε γιατί καταλαβαίνεις ότι θα είναι δύσκολο κάθε πρωί να σε βλέπω μπροστά μου. Και το αγόρι μου είναι 500 χλμ βόρεια. Δεν θα εκτονώνεται η κατάσταση.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι δεν ξέρω ποιοι διαβάζετε αυτό το πράγμα που γράφω κάθε μήνα, αλλά εκεί που παίζω κάθε Πέμπτες στο Almaz δεν έχετε πατήσει το ποδαράκι σας να στηρίξετε τον σκληρά εργαζόμενο. Μόνο ο τύραννος ο κύριος Διευθυντής έρχεται καμιά βόλτα. Και πέρα από τις μαλακίες θα πω και σοβαρότητες. Φέτος με την Μαρία (που έχει το Almaz και που είναι το ίδιο τύραννος με τον κύριο δ/ντη του Antivirus) είπαμε ότι θέλουμε αυτό που αγαπάμε να το βρίσκουμε και στο Almaz. Την μουσική που αγαπάμε. Και έτσι από νωρίς (από τις 20.00 και μέχρι τις 22.00) μαζί με τον καφέ ακούς και μουσική που διαλέγουν ραδιοφωνικοί παραγωγοί που έχουν κάνει κλικ. Αυτόν τον μήνα (Δεκέμβριο) παίζουν η Μαρία Κοζάκου (Τρίτη), η Ελένη Γοαννοπούλου (Τετάρτη), η Ελένη Μανουσάκη (Πέμπτη) και ο Θανάσης Βούτσινος (Παρασκευή). Και να ξαναπώ ότι τις Πέμπτες από τις 22.00 και μετά παίζω εγώ. Και περιμένω να δω πότε θα κάνουμε Antivirus μάζωξη.
Α, παραλίγο να ξεχαστώ. Καλά Χριστούγεννα. Και Άγιε μου Βασίλη φέρε μου τον άντρα μου καμιά 200αριά χιλιόμετρα (τουλάχιστον) πιο κοντά. Μας έφαγαν τα τρένα.
Με το καλό το ’12 βρε. Μια ντουζίνα είναι αυτή. Ποτέ δεν ξέρεις!
Χρήστος Παπαμιχάλης
