του Χρήστου Παπαμιχάλη
«…θυμάμαι τη μέρα που αυτή καθεαυτή ήρθα να παρουσιαστώ μπροστά τους. Σ’ αυτήν και σ’ αυτόν. Και οι δύο ζούσαν ακόμη όχι μόνον αυτός παρέα με την μοναξιά του.
Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα.
Την πρώτη φορά που έρχεσαι έτσι αλλαγμένη μεταμορφωμένη αυτή καθεαυτή δεν είναι εύκολο πράγμα να περνάς δρόμους και μέρη που τα ήξερες πριν.
Όλα εσένα κοιτάνε οι άνθρωποι οι τοίχοι οι πέτρες. Σε κοιτάνε επίμονα κατά πρόσωπο. Όχι. Το κατά πρόσωπο είναι για το πρόσωπο μόνο το πρόσωπο δεν εννοούμε; Εδώ μάλλον θα λέγαμε από την κορφή ως τα νύχια. Σε κοιτάνε από κάθε πλευρά σε γυρίζουν το μέσα έξω σε ξετινάζουν για να βρουν ασφαλώς το κάτι που δεν κολλάει.
Πάντοτε ήμουν αυτή καθεαυτή αλλά εσωτερικά από μέσα…»
Το κείμενο του Εμμανουέλ Νταρλέ «Την Τρίτη στο Super Market» δεν λες ότι γαμάει. Αφοπλίζει όμως. Σε στείνει στον τοίχο και σε πυροβολάει με χιλιάδες ερωτηματικά που δεν τα λέει ποτέ. Που στα προκαλεί όμως. Είσαι αυτός που είσαι, μπροστά σου είναι η Μαρί-Πιερ και έχεις την συγκεκριμένη θέση, στην συγκεκριμένη κοινωνία. Όχι του κειμένου. Σ αυτήν την κοινωνία. Και σε κάθε λέξη της σκέφτεσαι εσύ τι θα είχες κάνει. Και τελικά θα μπορούσες να την έχεις σώσει;
«Λέει Ζαν-Πιερ
Καλημέρα Ζαν-Πιερ.
Ευχαριστώ Ζαν-Πιερ.
Όχι τού λέω.
Μαρί-Πιερ τού λέω.
Λέει Ζαν-Πιερ τελεία και παύλα.
Μαρί-Πιερ από ‘δω και μπρος του λέω και του ξαναλέω. Πες το κι εσύ λέω. Πες το τού λέω.
Εμπρός λέω.
Μαρί-Πιερ, Μαρί-Πιερ εννόησες;
Χαμογελάει.
Λέει Διψάω.
Λέει Πιάσε μου λοιπόν ένα ποτήρι νερό…»
Ο Φαίδων Καστρής είναι η Μαρί-Πιερ. Από το πρώτο δευτερόλεπτο. Από το πρώτο της βλέμμα, μέχρι το τελευταίο. Ο Φαίδων Καστρής δεν είναι σκέτο συγκινητικός. Είναι η Μαρί-Πιερ. Και η Μαρί-Πιερ δεν είναι σκέτο συγκινητική. Είναι συγκλονιστική. Φυτεύει μέσα σου τα λόγια της και το συναίσθημά της και την παίρνεις μαζί σου.
Αν ποτέ το συναίσθημα έπαιρνε βραβείο ο Φαίδων Καστρής με το «Την Τρίτη στο Super Market» δεν θα είχε ανταγωνιστή. Σπουδαίος.
Τον είδα για πρώτη φορά στο Lisbon Traviata. Βγαίνοντας από την παράσταση όλοι μιλούσαμε γι αυτόν. Τώρα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Η Μαρί-Πιερ του είναι συνταρακτική.
Το «Την Τρίτη στο Super Market» παίζεται στο Απομηχανής Θέατρο, Σάββατο στις 21.30, Κυριακή και Δευτέρα στις 20.00. Και δεν χάνεται.-
«Οι άνθρωποι δεν αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς πληθυσμούς, τους ετεροφυλόφιλους και τους ομοφυλόφιλους. Ο κόσμος δεν χωρίζεται σε πρόβατα και γίδια… Είναι θεμελιώδες στοιχείο της ταξινόμησης ότι η φύση σπανίως ασχολείται με διαφορετικές κατηγορίες. Μόνο ο ανθρώπινος νους εφευρίσκει κατηγορίες και προσπαθεί να ταξινομήσει τα γεγονότα. Ο κόσμος είναι ένα συμπαγές και συνεκτικό σύνολο σε κάθε του πτυχή»
Alfred Kinsey, βιολόγος, ερευνητής της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, ιδρυτής του Kinsey Institute for Research in Sex, Gender and Reproduction
(από το πρόγραμμα της παράστασης)
Σας έχω επιστήμη, σας έχω και ποίηση:
Ο Έρωτας κοιμάται στο στήθος του ποιητή
Ποτέ σου δεν θα μάθεις πόσο σε αγαπώ
Γιατί βαθιά στο στήθος μου κοιμάσαι.
Κι εγώ σε κρύβω μέσα μου σαν να ‘σαι
Κάποια φωνή από ατσάλι κοφτερό.
Νόμος που σμίγει σάρκα κι ουρανό
Το στήθος μου που κλαίει έχει λαβώσει
Και λόγια σκοτεινά έχουν δαγκώσει
Το πνεύμα που είναι αυστηρό.
Το πλήθος περιμένει συανγμένο
Την αγωνία μου και το κορμί σου,
Πηδούν μέσα στους κήπους και χορεύουν
Όμως εσύ, αγάπη μου, κοιμήσου.
Άκου το αίμα στα βιολιά σπασμένο!
Κοίτα που ακόμα μας παραμονεύουν!
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Μεταφρ. Σωτήρης Τριβιζάς
(και αυτό από το πρόγραμμα της παράστασης)
Και λίγη ομορφιά ακόμα. Αντέχεις;
Χωρίς εκείνον, πάραυτα, νιώθω τον εαυτό μου να τον πιάνει ίλιγγος, να κατρακυλά σωρός κουβάρι στο φριχτότατο σκοτάδι: τον θάνατο. Και τον πίεζα να μου υποσχεθεί πως δε θα μ’ άφηνε ποτέ. Μου το υποσχέθηκε είκοσι φορές. Ήταν το ίδιο μάταιο καθώς όταν του έλεγα: «Σε νιώθω».
Αρθούρος Ρεμπώ
(Ξανά από το πρόγραμμα της παράστασης)
Και τώρα σκέτο. Αντέχεις;
«…Ο θάνατος επήλθε συνεπεία στραγγαλισμού δια χειρός και μάλιστα διά της δεξιάς.
Πρόκειται περί εγκλήματος. Του θανάτου, δεν προηγήθει πάλη.
Η περιεκτικότητα του αίματος εις οινόπνευμα ανταποκρίνεται εις «άτομον παραπαίον, εμφανίζον μείωσιν των ικανοτήτων, σύγχυσην και έλλειψιν συγχρονισμού».
Το ανευρεθέν εις το δάπεδον, παρά την κλίνην, περιτύλιγμα «προφυλακτικού» προδικάζει την χρήσην του.
Το ευμεγέθες και αντυπωσιακόν «σκουλαρίκι» όπως λεπτομερώς περιγράφεται εις την έκθεσιν αυτοψίας του χώρου ανευρέσεως του πτώματος, οι υπερμέτρως ανεπτυγμένοι μαστοί – γυναικομαστία -, τα βαμμένα κόκκινα νύχια, τα ξυρισμένα πόδια κ.α. μαρτυρούν παρορμητική ελευθεριάζουσαν διάθεσιν, με έντονα τα στίγματα προκλητικής συμπεριφοράς, εκδηλούμενης ποικιλοτρόπως υπό διαφόρους μορφάς, όπως Μεταμφίεση – Τονισμός – Θηλυπρέπεια κλπ. Και τείνουν προς ανωμαλίας του γενετησίου
Ο ιατροδικαστής
Απόσπασμα από την ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας – νεκροτομίας του Κώστα Ταχτσή, στον τ.: Κώστας Τσατουχάς, Η δολοφονία του συγγραφέα: ποιος, πως και γιατί σκότωσε τον Κώστα Ταχτσή, εκδόσεις Αλήθεια.
(ε, από το πρόγραμμα της παράστασης)
Και για το τέλος αδερφές μου, η ουσία. Γιατί μπορεί κάθε μήνα να στίβουμε μυαλό και χιούμορ και να τα βάζουμε σε λέξεις. Και να κάνουμε πλάκα. Και να νομίζουμε ότι αλλάζουμε. Και ότι απέχουμε. Αλλά εγώ στην ουσία του συναισθήματος που γέννησε όλα τα παραπάνω λόγια δεν βρίσκω καμιά αλλαγή από τότε μέχρι τώρα. Στην ουσία της νεοελληνική κοινωνίας, αυτής του 2012, του Άνθιμου και της παρέας του, της κρίσης και της έκπτωσης, αισθάνομαι ότι έχω την ίδια ακριβώς θέση. Μόνο που ούτε κι εγώ ντρέπομαι.
Δεν ντρέπομαι
Μια μέρα θα με πουν φακίρη
μες απ’ το στήθος μου έβγαλα κόκκινα περιστέρια
μες απ’ τα μάτια μου καπνό
πέρασα ξίφη στα όνειρα μου
διέπραξα κλοπές δι υποβολής
από αγάπη, σας τ’ ορκίζομαι, από τύψεις ίσως
μια μέρα θα με πουν ομοφυλόφιλο
εκείνον ευγενή κι ομοφυλόφιλο
εμένα πονηρό απλώς
θα με πουν οχιά: έναν κοινό προδότη
εμπρηστή!
Οι τίμιοι συμπολίτες μου
Θα ΄ρθουν και θα κοπρίσουνε στον τάφο μου (εικονικόν)
Μα τα παιδιά τους – α, οι έφηβοι
Αυτοί θα με αναστήσουνε, και με πούνε ποιητή.
ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
Κώστας Ταχτσής
