Η ιστορία του Γιάννη είναι λίγο πολύ γνωστή. Ένα σοβαρό ατύχημα, μια συναυλία κι ένας άνθρωπος που κατάφερε να βγει ακόμη πιο δυνατός για να μας θυμίσει – ίσως με τον πιο θεαματικό τρόπο- ότι αν καταφέρουμε να αγκαλιάσουμε την (όποια) διαφορετικότητά μας, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Και γι΄αυτόν τον ευχαριστούμε!
Ας ξεκινήσουμε από την εμφάνισή σου στην Επίδαυρο με τους Όρνιθες. Πώς προέκυψε αυτή η συμμετοχή;
Θυμάμαι ήμουν στο σπίτι και κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο ο Παναγιώτης Λάιος, ο οποίος με είχε και τότε στη συναυλία. Με παίρνει και μου λέει ότι έδωσε το τηλέφωνό μου στον Νίκο Καραθάνο, για μια παράσταση στην Επίδαυρο. “Τι μου λέει τώρα”, σκέφτηκα; “Ποια Επίδαυρο; Τι θα κάνω εκεί”; Λέω μου κάνει πλάκα. Με παίρνει, όντως, όμως ο άνθρωπος. “Καλησπέρα είμαι ο Νίκος Καραθάνος, θα ανεβάσουμε τους Όρνιθες του Αριστοφάνη και σε θέλουμε να είσαι μαζί μας”. Εγώ είμαι άνθρωπος, που όταν ανοίγονται νέες πόρτες και νέα παράθυρα, βουρ! Ήταν κάτι το διαφορετικό. Στην αρχή ίσως λίγο δίστασα, αλλά μετά λέω, “γιατί όχι, ας το δούμε”. Πέρασα απ’ τις πρόβες και γνώρισα τον θίασο. Ένας κι ένας. Πολύ καλά παιδιά. Με υποδέχτηκαν όμορφα, ζεστά. Ο Νίκος, ένας σκηνοθέτης στην τρέλα του. Είναι πολύ καλός. Ικανός να πάρει τα καλά απ΄όλους και να τα ενώσει. Γνωριστήκαμε, τα είπαμε. Μου εξηγεί ότι με θέλει για το ρόλο του Θεού Δία, που μπαίνει στο τέλος. Σκέφτηκε ότι στην εποχή μας ένας μεταμοντέρνος θεός είναι κάποιος που έχει πιστέψει στον εαυτό του, έχει καταφέρει πράγματα και παρά τις δυσκολίες βγαίνει δυνατός. Κι έτσι σκέφτηκε εμένα. “Μπαίνοντας και τρέχοντας με τα ελάσματα, περνάς αυτό το μήνυμα κι είναι κάτι που δεν το βλέπεις εύκολα”, μου είπε. Ήταν μια πολύ ωραία σκέψη. Δέχθηκα. Εντάξει η φράση μου ήταν “Δίας”. Αυτό έλεγα. Λέω, “εντάξει ηθοποιάρα” (γέλια). Έγινε και πήγε πολύ καλά. Μας έμεινε κι όλη αυτή η αίσθηση.
Πώς ήταν το αίσθημα του να παίζεις στην Επίδαυρο;
Κοίτα, πρώτη φορά πήγα στην Επίδαυρο κι έπαιξα. Ως αθλητής έχω μάθει να αποβάλλω το άγχος πιο εύκολα. Εντάξει, υπάρχει το καρδιοχτύπι. Το σημαντικό όμως είναι το ευχαριστιέσαι. Να βγαίνει από την καρδιά σου, να σ΄αρέσει αυτό κάνεις. Να πιστεύεις στον εαυτό σου. Υπάρχει όμως κι ένα τελευταίο κομμάτι που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Όταν έπαιζα στην Επίδαυρο, μέχρι να εμφανιστώ καθόμουν πίσω πίσω, στα σκοτεινά. Εκεί, λοιπόν, μπορούσα κι έβλεπα τον κόσμο που γέλαγε, χειροκροτούσε. Ήταν τόσο ζεστό το κοινό που δεν έβλεπα την ώρα να βγω κι εγώ.
Όπως ανέφερες υπάρχει ένας συμβολισμός στον ρόλο σου…
Ναι, μιλάει για τον οποιοδήποτε άνθρωπο που έχει καταφέρει να είναι κύριος του εαυτού του, να το πω έτσι. Ή είναι στο σωστό δρόμο και προσπαθεί μέσα από τη δυσκολία. Το θέμα μ΄εμένα είναι ότι αυτή η δυσκολία τυχαίνει να φαίνεται. Φαίνεται αυτό που έπαθα, αυτό που είμαι τώρα. Είμαι άνθρωπος, δηλαδή που το έχει αποδεχτεί πλήρως, μου αρέσει κιόλας, γιατί με κάνει ν΄ακολουθώ τα όνειρά μου και την καθημερινότητα που εγώ θέλω να έχω. Αυτό που μου αρέσει. Οπότε, πραγματικά, είναι τύχη που βρέθηκα να κάνω αυτό τον ρόλο. Είμαι από τους ανθρώπους που ποτέ δεν έχω πει “α τα πόδια μου έχουν κοπεί” ή “κοίτα πως είναι τα πόδια μου” ή “τί έπαθα;” “γιατί σ΄εμένα;”. Δεν τα έχω πει ποτέ αυτά. Είμαι χαρούμενος που είμαι ζωντανός, που γελάω, που είμαι εδώ μαζί σου και τα λέμε, που τρώω, που ερωτεύομαι, που κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να στο πω κι έτσι. Τους τελευταίους μήνες έλαβα μέρος στις δύο πιο αρχαίες εκδηλώσεις. Τι άλλο θέλω; Όλα αυτά ήρθαν μέσω της προσπάθειας. Να ο συμβολισμός! Το μότο, εξάλλου, του έργου, ήταν “πίστη στο απίστευτο”.
Κι απ’ εκεί πώς φτάσαμε στους Παραολυμπιακούς;
Ένας φίλος μου – ο Πάνος Γιαννακόπουλος- δύο περίπου χρόνια μετά το ατύχημα, μου πρότεινε να κάνω κάποιο άθλημα, να σκεφτώ την Παραολυμπιάδα και να κάνω πράγματα μέσα απ΄αυτό τον χώρο. Του είπα πως το σκέφτομαι και πως θέλω να το κάνω, απλώς καμιά φορά δεν έχεις το κατάλληλο κίνητρο ή το κατάλληλο άτομο. Μου μίλησε για μια γνωστή του μέσα στην ομοσπονδία. Λίγο καιρό αργότερα, πήγαμε μαζί στην ομοσπονδία για να γνωρίζω τους ανθρώπους. Εκεί γνώρισα και τον προπονητή μου, τον Νεκτάριο Γιαλλουράκη. Με γνωρίζει κι αυτός, με κοιτάει καλά καλά. Μου λέει, “εντάξει, κάτι έχεις. Να δούμε και πόσο το θες. Έλα αύριο στην προπόνηση”. Εγώ με τα δεκανίκια τώρα. Πάω στην προπόνηση. Κάνουμε κάποια πράγματα. Είδα κι εγώ κι αυτός ότι υπάρχει η θέληση, ξεκινήσαμε. Είπαμε να πάμε με ρίψεις, πρώτα. Ήταν ένα όνειρο απατηλό να τρέξουμε. Θυμάμαι να μου λέει: “Από αύριο όμως, πετάς τις δεκανίκια. Μην έρθεις με τις πατερίτσες”. Τις πετάω και ξεκινάμε σιγά σιγά. Προπονούμαστε, κάνουμε τα βάρη μας, τις ρίψεις μας. Βλέπουμε ότι πάμε καλά. Ανεβαίνει η ψυχολογία μου. Μπαίνω στον 1ο αγώνα. Πάμε καλά. Βλέπουμε ότι έχουμε τα προσόντα. Έρχονται οι άνθρωποι μας γνωρίζουν, μας βοηθάνε. Συνεχίζουμε και σε άλλους αγώνες. Κάποια στιγμή ήρθε κι η βοήθεια από κάποιους ανθρώπους. Από τον κοινωνικό μου περίγυρο. Ο Νίκος Πριόβολος που είχε διαθέσει και το μαγαζί, τότε, για τη συναυλία. Ο Άγγελος Χρονόπουλος, που είναι ο τεχνικός μου για πόδια. Με βοήθησε οικονομικά και τεχνικά, έτσι να ορθοποδήσω στην αρχή αλλά και να πάρω τα πρώτα μου τεχνητά μέλη για τρέξιμο. Κοίτα, το όνειρο συνέβη. Αρχίζουμε, λοιπόν, σιγά σιγά να τρέχουμε. Μπαγλαμάς εγώ. Δεν ήμουν ποτέ γρήγορος. Με το έλασμα, όμως, τώρα έχεις μια έτοιμη αθλητική ποδοκνημική που σε βοηθά να τρέξεις. Σε βοηθά να ξεκινήσεις και να έχεις γρήγορα αποτελέσματα. Σιγά σιγά μάθαμε την τεχνική, χάσαμε τα κιλά που έπρεπε, δυναμώσαμε. Μέρα με τη μέρα, υπήρχε εξέλιξη στο αθλητικό κομμάτι. Έχω ακόμα να μάθω πολλά. Έτσι ήρθε το τρέξιμο. Εκεί που είμαι στους 6 μήνες τρεξίματος, αν κι είχαμε βλέψεις για το Ρίο – υπήρχε ένα παραθυράκι- ήταν όμως δύσκολο, γιατί κι εγώ μόλις είχα ξεκινήσει. Προσπαθούσα πολύ. Δύσκολο όμως να πιαστούν τα όρια. Σε μια φάση, είπαμε “όπως βιάζεται σκοντάφτει”, να μην το πιέσουμε πολύ. Εκεί γύρω στον Ιούλιο, έρχεται μια φάση που ήμασταν 90% σίγουροι ότι δε θα πηγαίναμε. Ξεκινά η ιστορία με την Επίδαυρο. Είχα, βέβαια, μια αίσθηση ότι κάτι μπορεί να γίνει και να πάω. Όλο κάτι γίνεται με εμένα. Ξαφνικά, μια εβδομάδα, αφού γύρισα από την Επίδαυρο, με παίρνει τηλέφωνο ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας και μου λέει: “Γιάννη ετοιμάσου, θα σε πάρω μαζί μου στο Ρίο. Σε μια βδομάδα να είσαι έτοιμος να φύγουμε…”. Παθαίνω σοκ. Πώς, πού, γιατί; “Ο χρόνος σου ήταν ο 5ος καλύτερος, οπότε στη σκυτάλη θέλουμε κι έναν αναπληρωματικό κι διαλέξαμε εσένα…”. Ήμουν με το χαμόγελο μέχρι τ΄αυτιά. Ήρθε η Επίδαυρος, ήρθε το Ρίο, τι άλλο θα έρθει; Eίναι πολύ σημαντικό πάντως να έχεις πίστη, ανεξάρτητα από το οτιδήποτε.
Άρα η επιτυχία είναι θέμα πίστης;
Όσο περισσότερο πιστεύεις, τόσο πιο εύκολα θα έρχεται αυτό που θες. Δεν ξέρεις με ποιον τρόπο θα έρθει. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το ατύχημά μου. Θα σου πω και κάτι. Αν με ρωτούσες “αν θα γύριζες τον χρόνο πίσω, θα απέφευγες το τρένο;”, θα σου απαντούσα, “όχι”. Αυτός ήταν ο καλύτερος δυνατός τρόπος – εντάξει μπορεί να πέρασα στην αρχή λίγο δύσκολα- για να φτάσω στον στόχο μου. Θέτεις τον στόχο σου, βρίσκεις τις παραμέτρους και σκέφτεσαι ότι, όταν το πετύχεις θα είσαι ευτυχισμένος. Με όποιον τρόπο κι αν έχεις φτάσει εκεί πέρα. Αρκεί να μην κάνει κακό στους άλλους. Θέτεις τον στόχο και πιστεύεις στον εαυτό σου.
Πόσο διαμόρφωσε αυτό τον τρόπο σκέψης σου η εμπειρία του ατυχήματος;
Θα σου πω. Γενικά ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει, έχει τη βάση του από μικρός, όσο λοιπόν μεγαλώνει, παίρνει εμπειρίες. Οι εμπειρίες αυτές κάποιους τους αλλάζουν, κάποιοι εξελίσσονται μ΄αυτές, άλλοι μένουν το ίδιο, γιατί δεν τις αντιλαμβάνονται. Η δική μου βάση είναι αυτό που βλέπεις τώρα. Πάντα χαμογελαστός, καλός, να θέλω να βοηθώ όσο μπορώ. Όλα αυτά σε πιο μικρό βαθμό όμως. Όχι τόσο ώριμος και με εμπειρίες. Πιο παλιά, όντας πολύ μικρός, μπορεί να είχα και μια αρνητική στιγμή. Η αντίληψη όμως κι οι εμπειρίες που ήρθαν, κατάφεραν να με μάθουν. Ως άνθρωπος ό,τι κακό έχω, θέλω να το βλέπω, να το εντοπίζω κι όσο μπορώ να το αλλάζω προς το καλό. Εξελίχθηκα, λοιπόν, μ΄όλα αυτά. Και κυρίως μέσα απ΄ένα ατύχημα που σου προκαλεί μια τόσο μεγάλη αλλαγή και σου δημιουργεί τόσες εμπειρίες. Αν δεν υπήρχε, ίσως αυτός που βλέπεις τώρα έπρεπε να φτάσει τα 30 για να τον δεις. Ήρθαν πολλές εμπειρίες μαζεμένες και ευτυχώς ήμουν ένας τέτοιος άνθρωπος, που μπόρεσε να αντεπεξέλθει. Κι ως ιδιοσυγκρασία κι ως αντίληψη. Τα δέχθηκα και τα αντιμετώπισα. Ζορίστηκα, πόνεσα, ήταν δύσκολα. Ακόμη και τότε όμως υπήρχε η όρεξη για ζωή. Ο στόχος μου τότε, ήταν να πάω για καφέ. Πιο πριν, να πάω στην τουαλέτα μόνος μου. Πιο πριν, να φάω μόνος μου, να πλυθώ μόνος μου. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι όταν πλύθηκα μόνος μου, έφαγα μόνος μου, πήγα τουαλέτα μόνος μου, πήγα για καφέ, το συναίσθημα ήταν πολύ δυνατό. Πρέπει να μένουμε στο τώρα. Ούτε στο πριν, ούτε στο πως θα είναι μετά. Βάζεις τους στόχους σου και δουλεύεις τώρα. Το τώρα είναι αυτό που σε πλάθει. Το πριν είναι για τις εμπειρίες σου. Γι΄αυτά που έχεις ήδη μάθει.
Μιλώντας για καθημερινότητα, πώς είναι η Αθήνα για ένα άτομο με αναπηρία;
Υπάρχει η ανθρωπιά. Πιστεύω στους ανθρώπους. Τη βλέπω. Υπάρχει όμως και το αντίθετο. Δεν πρέπει να μας στεναχωρεί όμως, γιατί έτσι μπορούμε και βλέπουμε το κακό. Έχει να κάνει και με το είδος της αναπηρίας. Στη δική μου περίπτωση, η τεχνολογία βοηθά να περπατήσω, οπότε για εμένα η δυσκολία δεν είναι τόσο έντονη. Για έναν άνθρωπο που είναι όμως σε αμαξίδιο, που είναι τυφλός, οι δυνατότητες μετακίνησης είναι απαράδεκτες. Απαράδεκτες. Δεν μπορεί να ζήσει την καθημερινότητα του.
Έχεις αντιμετωπίσει άσχημες συμπεριφορές, λόγω της αναπηρίας σου; Ρατσισμό ίσως…
Κι εδώ υπάρχει κάτι πρακτικό που μπορώ να σου πω. Κι υπάρχει κι η λύση. Γιατί ο ρατσισμός, ναι μεν προέρχεται από τον “ενεργητικό φορέα”, από κάποιον δηλαδή που το εκφράζει ως συμπεριφορά, βαθιά όμως ο ρατσισμός, υπάρχει σ΄αυτόν που δεν έχει αποδεχτεί τον εαυτό του. Όταν δεν έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου, φαίνεται στους άλλους. Φαίνεται, για παράδειγμα, η λύπη σου που έχεις για τα κομμένα πόδια. Φαίνεται η λύπη που δε βλέπεις, που είσαι στο καροτσάκι ή που σε βρίζουν που είσαι gay. Όταν όμως πεις: “αυτός είμαι, αυτό συμβαίνει στη ζωή μου και το αποδέχομαι”, δεν το βγάζεις προς τα έξω. Δε σκέφτεσαι το τι θα πει ο άλλος. Δεν σε ενδιαφέρει. Πρώτα εμείς είμαστε ρατσιστές με τον εαυτό μας. Άμα το πετύχεις αυτό, δε θα σε πειράξει κανένας ή αν σε πειράξει δε θα σ΄απασχολήσει.
Το μήνυμα σου δηλαδή είναι ένα μήνυμα αποδοχής του εαυτού μας;
Ναι. Με το μυαλό που έχω τώρα, αν ήμουν gay, θα ήμουν χαρούμενος και ευτυχισμένος.
Τι θα έλεγες λοιπόν σ’ ένα LGBT άτομο που παλεύει ακόμα να αποδεχθεί τον εαυτό του;
Δεν ξέρω ακριβώς, εξαρτάται από τη στιγμή. Αλλά πες ότι βγαίναμε έξω για φαΐ. Θα του έλεγα λοιπόν, “σ΄αρέσει αυτό που τρως; Δεν το ευχαριστιέσαι; Αυτή η αίσθηση, αυτή η ζωντάνια του τι τρως. Ότι θες να ζήσεις. Δεν έχεις ανθρώπους που αγαπάς και σ΄αγαπάνε; Δεν έχεις πρότυπα;”. Θα ξεκινούσα με ότι θετικό υπάρχει για όλους μας. Οπότε, μετά θα έλεγα “δες πόσο όμορφη είναι η ζωή, πόσο ευχάριστη, όταν τρως, πίνεις, γλεντάς. Όταν είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς. Για να τα κάνεις όλα αυτά όμως, πρέπει να είσαι καλά. Πρέπει να έχεις αποδεχθεί τον εαυτό σου. Πρέπει να μη φοβάσαι να βγεις έξω, να μη φοβάσαι να πεις αυτό που είσαι. Όταν φοβάσαι να πεις αυτό που είσαι, θα σε φοβηθεί κι ο άλλος. Θα φοβηθεί ν΄ακούσει. Αυτό που είσαι είναι μια αντανάκλαση. Έτσι, όπως σε βλέπω να τρως, πχ, το μπέργκερ, έτσι πρέπει να σε βλέπω να μου λες ότι σ΄αρέσει αυτό που είσαι. Έτσι ώστε, όπως σε βλέπω να το τρως και να σ΄αρέσει και να είναι κάτι φυσιολογικό, έτσι φυσιολογικό πρέπει να νιώθεις αυτό που είσαι. Είναι φυσικό κι επόμενο. Δεν υπάρχει το αφύσικο, όσο παράξενο και διαφορετικό κι αν είναι. Όλα είναι στη φύση. Αφού, λοιπόν, είναι έτσι, πρέπει να το νιώσεις, να το κάνεις δικό σου. Δε θα σε αποδεχθεί κανένας, άμα δεν αποδεχθείς εσύ τον εαυτό σου”. Επίσης, θα του έλεγα να βρει παραδείγματα. Ανθρώπους που δε φοβούνται. “Δες εμένα, δες τους φίλους σου. Υπάρχουν πολλοί LGBT εκεί έξω που περνάνε όμορφα κι έχουν στόχους. Βάλε στόχους. Η ζωή δεν είχε να κάνει με το αν είσαι LGBT ή όχι. Στόχους δεν έχεις; Προσωπικότητα; Μη μένεις στον αρνητικό. Είσαι δηλαδή gay, δεν μπορείς να αποδεχθείς τον εαυτό σου, αλλά σ΄αρέσει να τρίβεσαι με τον άλλον; Τρίψου και χαμογέλα. Σ΄αρέσουν τ΄αγοράκια; Δεν θα πεις’αμάν τι θα κάνω που μ΄αρέσουν τ΄αγοράκια; Θα πας σ΄αυτά”. Αυτό θα του έλεγα. Τουλάχιστον, αν είχα την άνεση (γέλια).
Ποιος είναι για εσένα ο καλύτερος τρόπος για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα που στερούμαστε;
Η διεκδίκηση είναι ένα θέμα χρόνου και σωστών κινήσεων. Δες κι εμάς τους αθλητές. Το φέρνω απλώς ως παράδειγμα. Θέλουν να καταργήσουν την 4η, 5η & 6η θέση. Μόνο οι 3 πρώτοι. Δηλαδή οι άλλοι τι είναι; Που είναι το κίνητρο. Αν δε στηριζόμαστε από το κράτος, τι θα κάνουμε. Να το αφήσουμε! Πώς, λοιπόν, εμείς θα τα ζητήσουμε αυτά τα δικαιώματα; Σιγά, σιγά και μεθοδικά, αποκτώντας δύναμη στο λόγο, στη θέληση και στα επιχειρήματα. Έτσι και σ όλα τα δικαιώματα. Φαντάζομαι, ότι στην περίπτωση σας υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι δε θέλουν να φιλιέστε στο δρόμο. Κάτσε ρε φίλε, μπορεί κι εμένα να μην μ΄αρέσει να γλωσσοφιλιέσαι με την κοπέλα σου; Πήγαινε σ΄ένα δωμάτιο. Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Είναι υποκειμενικό όλο αυτό. Είναι φυσιολογικό όμως, να θες να δείξεις την αγάπη σου στον άλλον. Όλοι πρέπει να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αρκεί μ΄αυτό να μην κάνουμε κακό στον άλλο. Έτσι είναι και τα δικαιώματα που διεκδικείς. Πρέπει να γίνει σωστά, μεθοδικά και με τον τρόπο που πρέπει. Να βρεθεί ο σωστός τρόπος. Εμένα, ο τρόπος που για να διεκδικήσω τα δικαιώματα των συναδέρφων μου, ποιος είναι; Να καταφέρω να πάρω τόση δύναμη ως αθλητής, ο λόγος μου να μετράει τόσο πολύ, ώστε ό,τι πω να έχει τρομακτικό αντίκτυπο. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα.
Και τι έχεις να πεις γι΄αυτούς που εκφράζουν όλο αυτό το μίσος απέναντι στο διαφορετικό;
Ένας νορμάλ άνθρωπος -κι εδώ κολλάει το νορμάλ, όχι σαν ταμπέλα σε σεξουαλικότητες- θέλει μόνο το καλό των άλλων. Θέλει την αλληλεγγύη. Είμαστε μια οικογένεια, όλοι μας και πρέπει να βοηθάμε και να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον. Κι αυτό είναι κάτι που το μαθαίνεις από μικρός. Έτσι κι εγώ έμαθα. Ένιωθα ωραία, όταν βοηθούσα. Αισθανόμουν όμορφα όταν άκουγα ένα “ευχαριστώ Γιάννη”, “τι καλό παιδί είσαι, τι χαμογελαστό”; Άμα χαμογελάς και τους αρέσει, μετά θα θες να χαμογελάς περισσότερο. Η καλοσύνη κερδίζει την κακία.
Θεωρείς ότι, αν εκτός από ΑμεΑ ήσουν και LGBT, τα πράγματα στη ζωή σου θα ήταν διαφορετικά;
Αν κι είναι υποθετικό όλο αυτό, πιστεύω ότι από τη μία θα είχα κάποια παραπάνω θέματα ν΄αντιμετωπίσω, απ΄την άλλη, πίστεψέ με, μιλώντας ως gay Γιάννης, θα έκανα αυτό το χαρακτηριστικό δύναμή μου. Θα το εκμεταλλευόμουν.
Γυρνώντας λίγο στο παρελθόν και στην περίοδο του ατυχήματος, υπάρχει κάτι που θες να σχολιάσεις;
Κοίτα, πάντα η απορία του κόσμου με το ατύχημα είναι “πως και δεν άκουσα το τρένο”. Είναι μια φράση που την ακούω συχνά και ίσως είναι η μόνη φράση που με στενοχωρεί. Αναρωτιέμαι, έχει βρεθεί κάνεις στη θέση μου, για να ξέρει αν θα το άκουγε ή όχι; Δεν πρέπει ποτέ να κρίνουμε επιφανειακά. Γιατί είναι σαν να υπάρχει μια κατηγορία ή με μια αμφισβήτηση εκεί.
Τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
To μέλλον θέλω να με βρει να συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπάω. Να είμαι υγιής, να είμαι δυνατός. Να υπάρχει ο δρόμος προς τον στόχο. Να καταφέρω να γίνω τόσο δυνατός, για να βοηθάω όσους περισσότερους γίνεται και τον εαυτό μου μαζί. Στα πιο πρακτικά, να βελτιωθούν οι επιδόσεις μου. Να πάω σ΄όσους περισσότερους αγώνες μπορώ, να προπονηθώ, να κάνω πολλά!
Υπάρχουν άτομα που θα ήθελες να ευχαριστήσεις;
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους, που χωρίς να με ξέρουν με βοήθησαν για να φτάσω ως εδώ. Τον Νίκο και τον Θανάση Πριόβολο, που διάθεσαν τον Βοτανικό για τη συναυλία. Τον Παναγιώτη Λάιο για τη διοργάνωση και τον Τάκη Σκιαδά. Φίλοι και συνάδερφοι που δούλεψαν στη συναυλία για να με βοηθήσουν. Τους τραγουδιστές που ήρθαν. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που με στηρίζουν στο αθλητικό κομμάτι, που έχουν γίνει οικογένεια για εμένα, όπως είναι ο προπονητής μου, που είναι αδερφός. Την άλλη μου οικογένεια, την Rehab line και τον Άγγελο Χρονόπουλο, ο τεχνικός μου. Υπεύθυνος για τις θήκες που φοράω.
