Από τότε που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα της κα. Σακελλαροπούλου για το αξίωμα της προέδρου της δημοκρατίας και κυρίως μετά τη χθεσινή εκλογή της δε σταματώ να διαβάζω άρθρα με βαρύγδουπους τίτλους, που τονίζουν το “τεράστιο βήμα που έχει γίνει σε σχέση με την ισότητα των φύλων”.
Πολλά απ’ αυτά, μάλιστα, αναφέρουν την εκλογή αυτή ως “ιστορική στιγμή”, ενώ άλλα κάνουν λόγο για μια “κίνηση προοδευτισμού με μεγάλη συμβολική σημασία”.
Συγνώμη που θα σας το χαλάσω, αλλά όλα αυτά είναι βλακείες. Το ότι χρειάστηκε να φτάσει το 2020 για να δούμε μια γυναίκα στο συγκεκριμένο αξίωμα, δεν το λες “ιστορική στιγμή“. Το λες “απόδειξη” για το πόσο πίσω βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Τόσο μάλιστα, που όταν μια άλλη ταυτότητα – πέραν αυτή του λευκού straight άνδρα – διεκδικεί ένα ανώτερο δημόσιο αξίωμα, αποτελεί πρώτη είδηση με πολλές πολιτικές αναλύσεις.
Το ότι θεωρούμε ιστορική την εκλογή αυτή, δεν μας κάνει προοδευτικούς, αλλά κατάφωρα σεξιστές. Γιατί ακόμη μια φορά καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε τη γυναικεία ταυτότητα ως διαφορετική και να της λέμε “μπράβο”, που έκανε κάτι το οποίο παραδοσιακά κάνουν οι άνδρες. Αυτό όμως το “παραδοσιακά κάνουν οι άνδρες” είναι το μεγάλο πρόβλημα εδώ κι μόνο όταν αλλάξει αυτό θα μπορέσουμε να μιλάμε για ιστορικές στιγμές. Όταν η ταυτότητα φύλου ενός ατόμου δε θα παίζει κανένα απολύτως ρόλο και δε θα επηρεάζει το τι θα φοράει, τι δουλειά θα κάνει ή ποιο αξίωμα θα διεκδικεί.
Και να σας το πω κι αλλιώς, οι γυναίκες στη χώρα μας δεν χρειάζονται “κινήσεις προοδευτισμού με μεγάλη συμβολική σημασία”. Έλεος πια μ΄αυτό τον συμβολισμό. Ελευθερία και ισότητα χρειάζονται, όπως όλα τα άτομα. Να μπορούν να είναι πρόεδροι, πρωθυπουργοί, διευθύντριες, τα πάντα, χωρίς να γίνεται λόγος για το ότι είναι γυναίκες, για το τι φοράνε και για το πώς είναι τα μαλλιά τους.
Τέλος, πόσο ειρωνικό είναι να μιλούν για προοδευτισμό και φεμινισμό άτομα και μέσα που πριν λίγες μέρες τάσσονταν ανοιχτά κατά του δικαιώματος στην άμβλωση;
