Βρε βρε πως περνάει ο καιρός! Σαν χθες μου φαίνεται που σας έβγαζα τα εσώψυχα μου. Είχα ορκιστεί πως δεν θα το ξανάκανα την στιγμή που πήγα σε ραντεβού και συνειδητοποίησα ότι ο επίδοξος εραστής με ήξερε καλύτερα και από την μάνα μου. Αλλά δεν βαριέσαι..
Στο παρασύνθημα λοιπόν. Σας είχα αφήσει ελεύθερος, κολλημένος με τον πρώην και με παράπονα για την ζωή που κρατούσα κρυφή από την οικογένεια μου. Επιστρέφω δεσμευμένος, απεξαρτημένος από ”φαντάσματα” και με τους δικούς μου να έχουν δεχθεί παραδόξως την σεξουαλική μου ταυτότητα. Στο ενδιάμεσο συνέβησαν και διάφορα λυπητερά αλλά να μην σας μαυρίσω την καρδιά καλοκαιριάτικα..
Που λέτε, πήρα την άδεια μου αρχές Ιουνίου και μόλις επέστρεψα βρέθηκα προ εκπλήξεως τελείως μόνος. Τι εννοώ; Ο Βασίλης πήγε στην Σκύρο διακοπές με το αμόρε του, η Αντωνία πήγε να βγάλει το καλοκαίρι στην Νάξο μιας που δουλεύει σε ξενοδοχείο ο δικός της, Ο Μιχάλης με τον Δημήτρη στην Ρόδο για σεζόν, ο Παρασκευάς επέστρεψε μόνιμα στη Λέρο, η Ειρήνη μετανάστευσε στην Αυστραλία και ο σύντροφός μου στη νέα του δουλειά. Όχι, δεν ήρθε η”συντέλεια” της Αθήνας με το που έφυγα αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο έντονα αυτές τις αλλαγές. Χάζευα στον τοίχο όλες τις φωτογραφίες μας από ξενύχτια και κραιπάλες και αναρωτιόμουν τι στο καλό έγινε και όλα αυτά μοιάζουν τόσο μακρινά.
Δεν με ενοχλούσε τόσο το ότι οι φίλοι μου έλειπαν αλλά το ότι ακόμα και όταν επιστρέψουν, πάλι θα τους κυνηγώ με την ”καραμπίνα” για ένα ποτάκι στα γρήγορα ή για μια μονοήμερη εκδρομούλα. Μην φανταστείτε πως έχουν ψυχρανθεί οι σχέσεις μας ή κάτι τέτοιο, αλλά όταν εσύ είσαι στην φάση ”να βγούμε έξω να τα σπάσουμε” και οι φίλοι σου αυτό το σπάσιμο το έχουν ως ταβέρνα, μπουζουκάκι και Μαίρη Λίντα, που να τα βρείτε και τι να κανονίσετε; Κάπως έτσι περνούν οι μέρες , ακόμα και οι εβδομάδες, χωρίς να τους δεις με μοναδική επικοινωνία τα status στο Facebook. Ξέρεις πως σ’αγαπούν και τους αγαπάς αλλά πλέον νιώθεις πως δεν είναι αρκετό.
Πολλοί ίσως με θεωρήσετε υπερβολικό. Θα πείτε ”Όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή δεν διασκεδάζετε μέχρι πρωίας σε club όπως κάνατε;”. Είναι ο τρόπος διασκέδασης που διαφέρει, είναι ο ερχομός των σχέσεων που άλλαξαν τις προτεραιότητες τους -κάτι που ναι μεν είναι φυσιολογικό αλλά εγώ ποτέ δεν έκανα-, είναι όλη αυτή η αίσθηση ρε παιδί μου πως βρίσκεσαι σε άλλη φάση. Γουστάρεις να βγεις, να ξεσαλώσεις, να ανακαλύψεις κάθε γωνιά αυτής της πόλης, να νιώσεις λίγο ζωντανός και δραστήριος. Να δεις, να ακούσεις, να ”γευθείς” τα πάντα μη έχοντας όμως κάποιον να μοιραστείς την τρέλα σου. Γνωρίζεις κόσμο αλλά κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με την ”παλιοπαρέα” σου. Πάνω στα νεύρα σου λες ”ας πάνε να γαμηθούν” και μόλις ηρεμήσεις βγαίνεις πάλι στο κυνήγι των ”χαμένων” φίλων.
Με την κατάσταση αυτή, την οικογένεια μου χιλιάδες ναυτικά μίλια μακριά και τα στερεότυπα περί ”μακροχρόνιων” σχέσεων μεταξύ gay αναρωτιέμαι συνεχώς : υπάρχουν σχέσεις για πάντα;
Σε μια εποχή που η μοναδική μας έννοια τείνει να γίνει η οικονομική σταθερότητα και η εικόνα μας, λίγοι κάθονται να σκάσουν αν απομακρυνθούν από έναν φίλο ή αν χωρίσουν. Πάντα θα υπάρχει ο επόμενος. Εκείνος που δεν θα τους τα πρήζει, που θα ικανοποιήσει τον εγωισμό και την επιθυμία τους για την κατάκτηση του νέου, που θα τους κάνει να νιώσουν πιο γαμάτοι από όσο μπορούν να είναι μόνοι τους.
Εν ολίγοις ”trust no one”. Θα το κάνω και tattoo..
