Πονεμένο θέμα οι ανθρώπινες σχέσεις. Συμφωνείτε ; Τόσο πονεμένο που ορισμένες φορές φοβάσαι να τις αγγίξεις υπό τον κίνδυνο μην ραγίσουν. Δεν ξέρεις αν μετά από πολύ ‘’ξύσιμο’’ θα ανακαλύψεις κάτω από την πέτρα χρυσό ή αν το μόνο που θα απομείνει στα χέρια σου θα είναι σκόνη. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ιδιαίτερα τοξική. Έρωτες, φιλίες, δεσμοί αίματος και χρήματος μπλεγμένες μεταξύ τους σε ένα ιδιόρρυθμο γαϊτανάκι όπου πολλές φορές οικειοποιούνται τις ιδιότητες ενός ντόμινου εκνευριστικά πετυχημένα. Σηκώνεις την μία , πέφτει η άλλη. Φτάνεις σε σημείο να πεις ‘’Να πάνε όλοι στο διάολο να ησυχάσω’’. Μέχρι που ηρεμείς και συνειδητοποιείς πως δεν γίνεται να αδιαφορήσεις μιας και όλοι είμαστε στην φάση ‘’Βάστα με να σε κρατώ, να ανεβούμε το βουνό’’. Και εδώ σας θέτω το εξής ερώτημα: υπάρχουν ανιδιοτελείς σχέσεις ; Πόσοι καλοί ‘’Σαμαρείτες’’ υπάρχουν στην ζωή μας και πόσοι υπεράνω κάθε υποψίας βολεμένοι ‘’δημόσιοι υπάλληλοι’’ συναισθημάτων κρύβονται που αν κλυδωνίσεις για λίγο την σταθερότητα τους μεταλλάζονται από κουταβάκια σε ύαινες ;
‘’Όποιος δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια σου, αξίζει το ψέμα σου’’ είχα διαβάσει πριν καιρό. Αν και τότε συμφώνησα , αργότερα αναρωτήθηκα αν η πρόταση έπρεπε να τελειώνει με το ‘’….αξίζει την απουσία σου’’. Προσωπικά είμαι της άποψης πως έναν καλό σύντροφο τον διακρίνεις μόνο όταν χωρίζετε, έναν φίλο μόνο όταν η παρέα σου σταματά να τον διασκεδάζει, έναν γονιό όταν σέβεται τις επιλογές σου ακόμα και αν τον στενοχωρούν. Πιο ξεκάθαρα όταν δεν έχει πλέον να κερδίσει κάτι από εσένα.
Συνεχώς σκέφτομαι πόσο θα άλλαζαν τα πράγματα γύρω μου αν ήμουν περισσότερο ειλικρινής. ‘’Θα εξακολουθούσε η μητέρα μου να μου έχει αδυναμία αν μάθαινε πως είμαι gay ; Θα με θεωρούσε ακόμα κολλητό της η Αντωνία, αν της έλεγα πως ο σύντροφός της είναι ένας οξύθυμος μαλάκας που δεν της αξίζει ; Θα συνέχιζαν να με στολίζουν με την ταμπέλα του ‘’καλού παιδιού’’ στην δουλειά αν αντίκριζαν καθημερινά στην θέση του χαμόγελου μου συνεχόμενα νεύρα ‘’γεννημένα’’ από την σκέψη πως εργάζομαι για σαράντα ώρες την εβδομάδα για τετρακόσια ευρώ ; Θα με κερνούσαν, θα με φιλούσαν , θα μου έταζαν ‘’λαγούς με πετραχήλια ‘’ στο κάθε ραντεβού αν δεν βλεπόμουν ;’’
Ζούμε σε έναν κόσμο που μια γυναίκα προσπαθεί να κοστολογήσει την αξία της επιδεικνύοντας με ύφος ‘’μεγαλοκυρίας’’ μια τσάντα
Louis Vuitton κρεμασμένη στον αγκώνα της. Ασχέτως αν δίπλα της κυκλοφορούν δεκάδες άλλες με την ίδια τσάντα, κάνοντας την να δείχνει από εκλεπτυσμένη μια απλή φωτοτυπία. Ζούμε σε έναν κόσμο που ένας άντρας προσδιορίζει τον αντρισμό του με ένα ακριβό αυτοκίνητο και ένα φουσκωμένο σώμα. Ας μην μιλήσουμε για όσα προσπαθεί να κρύψει πίσω από αυτή την λάμψη…
‘’Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. Πως γίνεται να παντρεύονται τόσοι straight μέχρι τα τριάντα; Τόσο εύκολα βρίσκουν τον άνθρωπο της ζωής τους;’’ ρωτάω την 48χρονή συνάδελφο μου περίεργος από την έντονη κίνηση δώρων γάμου, για άτομα τα οποία μέχρι και πριν λίγο έμεναν με τους γονείς τους. ‘’Δεν έχει σημασία αυτό που λες Κωστάκη’’ απαντά χαμογελώντας από την αθωότητα που κρύβει η απειρία της νιότης μου. ‘’Ξέρεις πόσοι παντρεύονται επειδή απλά θέλουν να κάνουν παιδιά ; Πόσες πάνε με βλάκες μόνο και μόνο για τα λεφτά τους και πόσοι προσπαθούν να χτίσουν με ένα γάμο το ασταθές κοινωνικό τους status ή να καλύψουν τις ομοφυλοφιλικές τους τάσεις ; Εσύ τα ξέρεις καλύτερα…’’
Ω ναι ! Τα ξέρω καλύτερα. Να νιώσω περήφανος δηλαδή ; Τώρα κατάλαβα γιατί νιώθω τόσο αλλόκοτα τελευταία. Γιατί παρότι μένω στην Αθήνα, στο δικό μου σπίτι, βγαίνω ερωτικά ραντεβού, διασκεδάζω σε υπέροχα μέρη με φίλους και ζω όσα ονειρευόμουν ένα ολόκληρο εξάμηνο στο νησί, νιώθω μια ιδιάζουσα μιζέρια δίπλα μου. Όχι δεν φταίει η κρίση, αυτή θα περάσει. Δεν ευθύνεται ο χαμηλός μου μισθός που δεν μου επιτρέπει πολυτέλειες. Νέος είμαι , θα ανακάμψω. Ούτε το ότι κοιμάμαι σε ένα πάπλωμα στηριγμένο σε ξύλινες κάσες. Όταν η γιαγιά μου ήταν στην ηλικία μου, ούτε ρεύμα δεν είχαν στο σπίτι τους. Δόξα το θεό να λέμε… Είναι πως πλέον , με μια πολύ μικρή επιφύλαξη, έχω αποστηθίσει απ’ έξω το εγχειρίδιο χρήσης αυτού του κόσμου και ομολογώ πως είναι απογοητευτικό.
Πόσο υπέροχα είναι να ζεις στην άγνοια ! Να πιστεύεις πως κάποια στιγμή θα βρεις τον ‘’πρίγκιπα’’ σου και πως οι ‘’βάτραχοι’’ δεν θα είναι τίποτα άλλο από ενδιάμεσοι σταθμοί πριν τον τελικό. Πόσο γλυκιά είναι η φάση που οι γονείς σου βρίσκονται κάπου ψηλά, λίγο πριν πέσουν στον πάτο μετά από αποκαλύψεις για απιστίες, εκτρώσεις και κρυφούς διαλόγους. Να μπορείς να ευαισθητοποιείσαι ενώ βλέπεις μια μητέρα να κλαίει ολημερίς στα δελτία ειδήσεων χωρίς πολύ αργότερα να πληροφορείσαι πως η ίδια είναι μπλεγμένη στην απαγωγή-εκμετάλλευση του ίδιου της του γιού (όπως διάβασα εχθές) . Πόσο μελιστάλακτες φαίνονται οι εποχές που πίστευα πως το σεξ είναι η σωματική ένωση δυο ερωτευμένων ανθρώπων και όχι η εγωιστική εκτόνωση αρχέγονων ενστίκτων .
Σίγουρα κάπου σε αυτή την πόλη των 5,000,000 ανθρώπων θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Οι ειλικρινείς, ζεστοί, ανοικτόμυαλοι, καλόκαρδοι και ευαίσθητοι άνθρωποι που θα ψάχνουν όντως έναν φίλο που δεν θα διστάζει να τους πει τα στραβά τους για να τους επαναφέρει, έναν σύντροφο να αγαπήσουν και να γεράσουν μαζί χωρίς το ‘’Σ’αγαπώ’’ τους να έχει ημερομηνία λήξης. Έναν γονιό που θα του πεις είμαι gay και αντί να αρχίζει να κλαίει και να φωνάζει σαν υστερικός, αγνοώντας το δικό του μερίδιο ευθύνης, να σε πιάσει, να σε αγκαλιάσει και να σου πει ‘’Φτάνει να είσαι ευτυχισμένος!’’.
Όπως και να έχει όλη αυτή η υποκρισία με κάνει να νιώθω όπως όταν έμαθα πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Πως η κάθε φορά που ξενυχτούσα να τον δω , που έγραφα το γράμμα μου συνοδεύοντας το με μια ζωγραφιά και που μαζί με την μητέρα μου του βάζαμε στο τραπέζι ένα ποτήρι γάλα και μελομακάρονα για να ξαποστάσει λίγο όντας κουρασμένος, ήταν ένα καλοστημένο παραμύθι. Μόνο που τότε υπήρχε η μητέρα μου για να δαγκώσει το μελομακάρονο, να πιεί λίγο από το γάλα για να φανεί το επόμενο πρωί πως ο κόπος μου δεν πήγε χαμένος και πως ο Άγιος Βασίλης εκτίμησε την προσπάθεια μου. Τώρα ποιος θα το κάνει ;
Κώστας Πάρης
