Οι εσωτερικές αναζητήσεις ομολογώ έχουν αρχίσει να με κουράζουν. Έχω φτάσει στο σημείο να λέω πως πάσχω από καρκίνωμα στις σκέψεις μου. Φιλοσοφώ τόσο πολύ κάθε τομέα στη ζωή, που θα έλεγα πως είμαι περισσότερο πείραμα παρά άνθρωπος. ‘’Ας κάνω αυτό να δω που θα με βγάλει, δεν χάνω και τίποτα ας το δοκιμάσω’’ είναι δυο από τις φράσεις που θα μπορούσαν άνετα να γίνουν ο τίτλος της αυτοβιογραφίας μου. Παλιότερα δεν σας κρύβω πως το διασκέδαζα. Η έντονη προσωπικότητα μου με οδηγούσε από τα Εξάρχεια στην Κηφισιά και από διαδήλωση απεργών στην εβδομάδα μόδας. Από το καζίνο στην λαϊκή του Πειραιά ενώ μέσα σε ένα δεκαήμερο εξόρμησης μου στην πρωτεύουσα μπορούσα να αλλάξω μέχρι και τέσσερις κατοικίες διαμονής. Για έναν άνθρωπο που μέχρι πρότινος η ‘’συναρπαστική’’ του ζωή άρχιζε και τέλειωνε μέσα σε ένα σπίτι στην επαρχία, αυτό φαινόταν το λιγότερο σαν πάρτι. Τελευταία όμως δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι αν το δρομολόγιο με τις τόσες στάσεις που έχω επιβιβαστεί έχει κάποιο τελικό προορισμό ή αν απλά θα καταλήξω να πατήσω το πόδι μου στο έδαφος όταν το πρόσωπο μου θα έχει ζαρώσει και η μνήμη μου θα έχει εξασθενίσει .
Λένε πως στην ζωή πρέπει να ψάχνεσαι, να κυνηγάς τα όνειρά σου. Πότε όμως καταλαβαίνεις πως απλά κωλυσιεργείς ; Πριν κάτι χρόνια είχε γίνει παγκόσμιο hit το βιβλίο ‘’Το μυστικό’’. Περιληπτικά ανέφερε πως ότι επιθυμείς μπορείς να το αποκτήσεις αρκεί να το βάλεις στόχο. Άπειρα αφιερώματα σε τηλεοπτικές εκπομπές ακολούθησαν, με παραδείγματα-ομολογίες επιτυχημένων ανθρώπων που εφάρμοσαν αυτή τη θεωρία να κάνουν τον γύρο του κόσμου, όσο όλοι αρχίζαμε να πιστεύουμε κατασκευασμένες ανοησίες που σκοπό έχουν να εκμεταλλευτούν την ανθρώπινη απελπισία με απώτερο σκοπό τα κέρδη.
Ίσως παλιότερα η τύχη να ευνοούσε τους τολμηρούς. Ίσως οι εποχές να διαμορφώθηκαν με άλλα κριτήρια πια. Όπως και να έχει η διαπίστωση που έκανα είναι μια. Τον τελευταίο χρόνο παρατηρώ τους ονειροπόλους να είναι συνεχώς με την ‘’Χρυσή Ευκαιρία’’ στο χέρι ψάχνοντας αγωνιωδώς την ανακούφιση μέσα από ένα ‘’Προσλαμβάνεστε’’ και όσους κινήθηκαν από ασφαλέστερες οδούς, παραβλέποντας τα όνειρα τους να γίνουν μουσικοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί επιλέγοντας πιο περιζήτητα επαγγέλματα, ευτυχισμένους που ξεχωρίζουν μέσα στον χαμό που επικρατεί γύρω τους. Μιλάω για αυτούς που μπορεί να δέχθηκαν μειώσεις μισθών και τα παρεμφερή αλλά εξακολουθούν κάθε μήνα να γεμίζουν 600-800 ευρώ τον τραπεζικό λογαριασμό τους. Είτε ανήκουν στο δημόσιο, είτε σε ένα επάγγελμα που μπορεί να ασκηθεί ελεύθερα με άμεσα έσοδα.
Όχι, δεν με τσίμπησε μύγα τσε-τσε και άρχισα να παραληρώ. Για όλα ευθύνεται ένα ερωτικό ραντεβουδάκι που κατέληξε σε ψυχανάλυση. Η γνωριμία έγινε στο Planetromeo και το ραντεβού δόθηκε στον προαστιακό του Ηρακλείου. Όλα καλά μέχρι που με πρότρεψε να τον ενημερώσω για την ζωή μου. Ξεκίνησα και εγώ να μιλάω και να μιλάω και αυτός να με κοιτά αποχαυνωμένος χωρίς να βγάζει τσιμουδιά. ‘’Wow, μόνο που τα άκουσα αγχώθηκα. Εγώ πάλι έχω την δουλεία μου, το σπιτάκι μου, τα χόμπι μου και όλα ήρεμα. Δεν θα μπορούσα να είμαι μονίμως στην τσίτα όπως εσύ’’ καταλήγει ενώ αργότερα προσθέτει ‘’Πιστεύω κάποια στιγμή όλο αυτό θα σε κάψει’’.
Μέρες μετά η πρόταση του αυτή δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Έγινε φόβος, υποψία, ένα απαισιόδοξο preview μιας
μελλοντικής ‘’πυρκαγιάς’’. Δίπλα στο κρεβάτι έχω το εισιτήριο για Αθήνα, ένα sms από συγκάτοικο που μου παραχωρεί ένα δωμάτιο με πολύ φθηνό ενοίκιο και 600 ευρώ για να κυνηγήσω ξανά το μέλλον μου, την ζωή που θέλω…. αλλά διστάζω. Πάλι να φύγω, πάλι να τρέχω σε όλη την Αθήνα αναζητώντας δουλειά, τον έρωτα, προσπαθώντας να αναζωπυρώσω παγωμένους οικογενειακούς δεσμούς . Πόσες απορρίψεις μπορεί κάποιος να αντέξει ; Πόσα ψεύτικα ‘’Αφήστε μας τον αριθμό σας και εμείς θα επικοινωνήσουμε μαζί σας’’ ενώ σε κουβαλούν από την άλλη άκρη της Αττικής για αυτό ; Πόσους βαριεστημένους υπεύθυνους να χωνέψεις ; Πόσα κατ’ ανάγκη χαμόγελα να φορέσεις σε συνεντεύξεις ; Πόσες φορές θα πας να σαλτάρεις από τα νεύρα σου, που σου ζητούν προϋπηρεσία ακόμα και για διανομή εντύπων ; Από πόσα ραντεβού με ψεύτες, υπερόπτες και καταθλιπτικούς να επιβιώσεις για να πετύχεις έναν σύντροφο ; Σύντροφο… και όχι κάποιον που το ‘’Σ’αγαπώ’’ του διαρκεί όσο το σεξ ;
Ξέρω τι σκέφτεστε ‘’Αυτή είναι η ζωή ρε Κώστα. Δάκρυα, γέλια, αγώνας , ευχαρίστηση, ηρεμία και σύγχυση, ανακούφιση και άγχος, έρωτας και χωρισμοί, δράμα και κωμωδία.’’ Όταν όμως έχεις ζήσει 3 χρόνια τόσο έντονα, τόσο πιεσμένα και γεμάτα αδιέξοδα έχεις ανάγκη σε ένα από τα 200 e-mail βιογραφικών να σου απαντήσουν , θες επιτέλους ο άλλος να σου πει είμαι 30 χρονών και να είναι 30, να σου πει αποζητώ μια καλή γνωριμία χωρίς να ζητήσει στοματικό από την πρώτη συνάντηση. Θες επιτέλους να σταματήσεις να παρηγορείς τον εαυτό σου με το κλασσικό ‘’Δεν βαριέσαι, άλλη μια εμπειρία’’.
Να επιστρέψω άλλη μια φορά Αθήνα, να χάσω στην άσφαλτο όσα κιλά μου έχουν απομείνει ψάχνοντας δουλειά, να βγω σε απανωτά ραντεβού και στο τέλος να καταλήξω στο νησί απένταρος με μοναδική κληρονομιά τις ‘’εμπειρίες’’. Πιθανότατα να ακούγομαι σαν απεγνωσμένος αλλά σας βεβαιώνω πως είμαι αρκετά ήρεμος αλλά αυτός ο φαύλος κύκλος τείνει να είναι εξαιρετικά εξαντλητικός.
Η εναλλακτική λύση που έχω είναι να εγκατασταθώ μόνιμα στο νησί και να αρκεστώ ,όπως ο αδερφός μου, στο μοντέλο ‘’Δουλειά-Σπίτι-Μάμου-Σκατά-Τηλεόραση-Νάνι’’ που όλοι υπηρετούν πνιγμένοι στην υπερηφάνια εδώ, μακριά από φιλοδοξίες. Ναι μεν δεν υπάρχει περίπτωση να σταυρώσω γκόμενο αλλά αυτό ταυτόχρονα συνεπάγεται με το τέλος των απογοητεύσεων, ναι μεν δεν θα ασχοληθώ ποτέ με την δημοσιογραφία αλλά μπορεί να με βεβαιώσει κάποιος ότι αν μείνω Αθήνα θα το πετύχω ; . Nαι μεν η μοναδική μου επαφή με τον πολιτισμό θα είναι μέσω διαδικτύου αλλά και όταν βρίσκομαι στο κέντρο του ποια τα οφέλη, αν το καλοσκεφτείς; Στρες για να τα προλάβεις όλα, στάσεις εργασίας στα ΜΜΜ με τον κάθε δύσμοιρο να ζητά ελεημοσύνη από τους επιβάτες όταν λειτουργούν και όλοι μαζί να αναζητούμε έναν θεό που έχει χαθεί πίσω από τα σύννεφα, κάπου μεταξύ πολυκατοικιών και οικονομικής εξαθλίωσης.
Λατρεύω την πόλη αλλά σιχαίνομαι να βαδίζω μετέωρος μέσα της, μισώ τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις της επαρχίας αλλά αγαπάω
την ηρεμία που φωλιάζει στην ψυχή μου αναπνέοντας μακριά από καθετί κοσμικό. ‘’Είναι πολύ μεγάλη πλανεύτρα η Αθήνα. Θες να την ζήσεις, να την ρουφήξεις ολόκληρη’’ μου είπε πρόσφατα ένας εν δυνάμει συγκάτοικος. Συμφώνησα μαζί του αλλά όταν αντί να την ρουφήξεις εσύ, σε ρουφάει εκείνη, μπορείς να καταλάβεις την διαφορά;
Θα με πείτε ονειροπόλο αν σας πω πως ονειρεύομαι την στιγμή που θα γνωρίσω εκείνον που θα μου πει ‘’Μπούχτισα στην πόλη, ας τα αφήσουμε όλα πίσω μας και ας πάμε οι δύο μας να ζήσουμε κάπου στην επαρχία ’’. Θα νοικιάσουμε ένα αρχοντικό και αγκαλιά θα αναπολούμε ιστορίες της πόλης με το καθαρό αεράκι να χαλαρώνει τα ημίγυμνα σώματα μας.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα….
Κώστας Πάρης
