Γεννημένος κάτω από τον αστερισμό του Ζυγού, με ωροσκόπο στον Ταύρο και σελήνη στους Διδύμους , θα έλεγε κανείς πως η διπολική προσωπικότητα μου είναι αποτέλεσμα του αντίκτυπου των πλανητών στην μοίρα μου , εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη. Όμως στην πορεία μου έως εδώ έτυχε να γνωρίσω και άλλους αστρικούς ‘’γείτονες’’, που ουδεμία σχέση είχαν με εμένα , οπότε ο μύθος καταρρίφθηκε . Αν μου αφιερώσεις μια ημέρα, θα ανακαλύψεις περισσότερες πλευρές μου και από όσες έχει μαζί, μια ομάδα ποδοσφαίρου . Την μία μπορεί να είμαι ο αθεράπευτα ρομαντικός νεαρός που ‘’τρέφεται’’ για ώρες από την θέα του ηλιοβασιλέματος και την άλλη να σου ζητάω να πάμε σε sex shop για μαστίγια (αφού το τελευταίο το έχουμε ήδη φθείρει) . Την μία μπορεί να περπατώ σε ένα εμπορικό κέντρο και να ιδρώνω μόνο στην ιδέα πως όλοι σχολιάζουν την old fashion αμφίεση μου και την επόμενη να μπαίνω σε ένα club και να τους θεωρώ όλους ‘’πολίτες δεύτερης κατηγορίας’’. Το πρωί μπορεί να ξυπνάω και να κλαψουρίζω ‘’Μάνα γιατί με γέννησες ;’’ αλλά το απόγευμα να με βλέπεις να χορεύω στο δωμάτιο μου, λες και γιορτάζω κάποια υπεράνθρωπη επιτυχία μου. Ωστόσο , στον χάρτη της προσωπικότητας μου υπάρχει ένα σημείο που παραμένει σταθερό από την εποχή που αναγκαζόμουν να πιω το γάλα μου, για να μου επιτραπεί να δω cartoons στην τηλεόραση. Και αυτό ήταν, είναι και θα είναι η δίψα για την γνώση.
Όσο οι συνομήλικοι μου διάλεγαν ,λίγο πιο πέρα, τα καινούργια τους παιχνίδια με τους γονείς τους , εγώ στεκόμουν με τον παππού μου απορροφημένος μπροστά από την βιβλιοθήκη του καταστήματος, προσπαθώντας να επιλέξω το επόμενο 
μυθιστόρημα που θα μου κρατούσε παρέα το Σαββατοκύριακο . Αργότερα και καθώς μεγάλωνα , οι φανταστικές ιστορίες, ταλαντούχων στην δημιουργία μυθοπλασίας ,συγγραφέων σταμάτησαν να με απασχολούν, ψάχνοντας πλέον εξηγήσεις για την αληθινή ζωή. Γιατί οι γονείς μου παρότι τσακώνονται συνεχώς , δεν χωρίζουν ; Φταίω εγώ που ο πατέρας μου κατσαδιάζει περισσότερο εμένα από ότι τα αδέρφια μου ; Ποιο ταλέντο ξεχωρίζει τα δημοφιλή παιδιά στο σχολείο από τους ‘’σπασίκλες’’ ; Είναι μερικά από τα πρώτα ερωτήματα που με έστρεψαν στο να αναζητήσω έρευνες ψυχολογίας και συγγράμματα κοινωνιολόγων. Έχω την εντύπωση μάλιστα πως αυτή η … εμμονή μου , αν θέλετε, οφείλετε στην υποψία μου πως αν έβρισκα την λύση σε αυτές τις απαντήσεις, θα ήμουν σε θέση να βελτιώσω την ποιότητα της ζωής μου.
Δώδεκα χρόνια μετά , έχοντας ξεφυλλίσει κάθε βιβλίο ψυχολογίας που έχει πέσει στην αντίληψη μου και παρακολουθώντας την ανθρώπινη φύση μέσω των παθημάτων- μαθημάτων φίλων, είτε μέσω των προσωπικών μου εμπειριών μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως έχω μάθει αρκετά , ώστε να αρχίσω να δίνω διαλέξεις σε πανεπιστήμια . Και όχι , δεν έχω καμία διάθεση να κομπάσω για τα προσόντα μου. ‘’Προικισμένος’’ με αυτή την ποικιλία γνώσεων λοιπόν ,θα έπρεπε τώρα να σας αποκαλύψω , πως έχω ‘’δρομολογήσει’’ την ζωή μου με τέτοιο τρόπο που θα με θαύμαζαν ακόμα και οι νικητές Νόμπελ . Έχω λοιπόν να σας εκμυστηρευτώ πως…. η ζωή μου είναι πιο αχανής και από το διάστημα.
‘’Αν ήξερα….’’
‘’Αν ήξερα πως η οικονομική κατάσταση της χώρας θα εξελισσόταν έτσι, θα φρόντιζα στο λύκειο να επιλέξω έναν πιο ασφαλή επαγγελματικό προσανατολισμό . Αν γνώριζα πως θα με απατούσε με τον καλύτερο μου φίλο, δεν θα τους σύστηνα. Αν ήξερα πως δεν θα άλλαζε δεν θα σπαταλούσα δυο χρόνια αδίκως μαζί του’’ συνηθίζουμε να λέμε. Και πάντα μετά από τέτοιου είδους υποθέσεις, οι ενοχές για τα λάθη που θα μπορούσαμε να είχαμε παρακάμψει ,ξεκινούν να ροκανίζουν την αυτοεκτίμηση μας μέχρι να μην έχει μείνει στάλα από αυτή ,επάνω μας. Έχω λοιπόν , να σας πω , εγώ ο ‘’ξερόλας’’ της ψυχολογίας, πως η ευτυχία δεν κρύβετε στην ευφυΐα αλλά στην άγνοια. Παρατηρήστε τα παιδιά γύρω σας όταν παίζουν, πόσο ανέμελα φαίνονται . Στον ίδιο κόσμο με εμάς δεν ζουν ; Η άγνοια κινδύνου όμως και η αίσθηση πως το περιβάλλον τους απαρτίζετε μόνο από αυτοκινητάκια , παιδικές χαρές και σοκολάτες τα έχει ‘’παρατήσει’’ στον παραμυθένιο πλανήτη τους ήρεμα, πέρα από κάθε μνησικακία και πάθος.
Ποτέ ξανά !
Συχνά ακούω άτομα που έχουν προδοθεί από φίλους να ορκίζονται σε κάθε ιερό και όσιο πως δεν θα εμπιστευτούν ξανά κανέναν ή άτομα που έχουν πληγωθεί από τον σύντροφό τους ,να ισχυρίζονται πως οι σχέσεις για αυτούς είναι παρελθόν. 
Συγχωρείστε με , άλλα όλο αυτό μου φαίνετε σαν την ιστορία της ηλικιωμένης γυναίκας που αρνιόταν να πάει στην θάλασσα επειδή φοβόταν να κολυμπήσει, ώσπου που μια μέρα την βρήκαν πνιγμένηστην μπανιέρα της. Ίσως αν αντιμετωπίζαμε τα λάθη μας ως πηγές μάθησης και όχι ως ενδείξεις αποτυχίας, θα είχαμε καταφέρει να ‘’γευτούμε’’ περισσότερα χαμόγελα καρδιάς . Άλλωστε ισορροπημένο άτομο δεν είναι αυτό που δεν κάνει λάθη ,αλλά αυτός που κάνει το ίδιο λάθος δυο φορές ,αλλά εξακολουθεί να κρατά την ψυχραιμία του.
Ευτυχία στα … ‘’Προσεχώς’’ !
‘’Μόλις πάρω το αυτοκίνητο θαείμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου’’ μου έλεγε διαρκώς ο Τάκης, επί ένα χρόνο ,που προσπαθούσε να συγκεντρώσει το απαραίτητο ποσό. Όταν τελικά το αγόρασε , ενθουσιασμένος άρχισε ‘’τουρνέ’’ σε συγγενείς και φίλους επιδεικνύοντας τους το καινούργιο του απόκτημα. Μια εβδομάδα μετά , εκμεταλλευόμενος όλα τα οφέλη που ένα μεταφορικό μέσο είχε να του προσφέρει ,παρατήρησα πως συχνά έπαιρνε το λεωφορείο με το ίδιο ύφος κατσούφη που καθρεπτιζόταν στο πρόσωπό του τον καιρό που αγωνιούσε να αποκτήσει το πολυπόθητο κόκκινο Fiat. ‘’Τι έγινε ρε ; Φοβάσαι μήπως στο κλέψουν και δεν το βγάζεις έξω ;’’ τον ρώτησα χαμογελώντας. ‘’Άστα ρε φίλε’’ μου λέει ‘’ Το φούλαρα πριν λίγες μέρες με60 ευρώ και πάλι βενζίνη θέλει. Δεν συμφέρει ‘’. Λογικό και επόμενο. Τρεις μήνες χωρίς δουλειά και υποβασταζόμενος οικονομικά από τους γονείς του , το λεωφορείο θα ήταν αναμενόμενα στην επόμενη ‘’στάση’’ του. Ο καιρός πέρασε , ο Τάκης βρήκε δουλειά σε ένα κατάστημα εστίασης και το τιμόνι επέστρεψε στα χέρια του. Μετά από ένα μήνα περίπου, συναντηθήκαμε στο cafe ‘’DelSol’’ για να πούμε τα νέα μας. Όταν η συζήτηση γύρισε στο αυτοκίνητο μου είπε ’’Το βαρέθηκα ρε φίλε , και αν δεν έχεις και μια κοπέλα να την βάλεις μέσα , να πάτε καμία βόλτα , τι να το κάνεις;’’. Μα τι συνέβη στο αγόρι που έταζε στον εαυτό του την απόλυτη ευτυχία, μόλις αποκτούσε εκείνο το πανάκριβο γυαλιστερό μαραφέτι ;
Η εισβολή των ψευδαισθήσεων στην ρουτινιασμένη καθημερινότητα μας , αν και στο πρώτο κομμάτι της μοιάζει ‘’χαράς ευαγγέλιο’’ , η γλυκόπικρη αλήθεια που κρύβει στο φανταχτερό ‘’πανωφόρι’’ της , είναι η κύρια αιτία της μιζέριας μας. Έχουμε πειστεί πως η ευτυχία είναι το μέρος που θα βρεθούμε μόλις φτάσουμε στην υλοποίηση του κάθε στόχου μας, αντί να μας αποδείξει μέσα από τα επαναλαμβανόμενα μαθήματα της, πως ζωή είναι αυτό που εμείς χάνουμε όσο κάνουμε σχέδια. Σαν ένα επιβάτη που επειδή παραδόθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα όσο ταξίδευε , έχασε τον προορισμό του.
Υστερόγραφο
Λίγες ημέρες πριν , έπιασα να διαβάσω την βιογραφία της ElizabethTaylor. Ανοίγοντας το βιβλίο , έπεσε στα πόδια μου μια ‘’ταλαιπωρημένη’’ σελίδα τετραδίου. Μέσα σε αυτή είχα καταγράψει τις είκοσι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου, ένα βαρετό απόγευμα του Ιουνίου. Η λίστα έγραφε χαρακτηριστικά :
- Δεκέμβριος 2007 . Ένα απογευματινό τηλεφώνημα από την Κική – παλιά φίλη – και η συζήτηση που κάναμε περί ανέμων και υδάτων ,με τα πολύχρωμα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δέντρου να δίνουν στον χώρο μια παραμυθένια νότα, μου πρόσφεραν ηρεμία στο maximum.
- Ιούλιος 2010. Μια pizza , μια εξάδα μπύρες , η πανσέληνος , το Fame Monster να παίζει στο cd player και η παρέα της Ειρήνης συντέλεσαν σε μια νύχτα μοναδική.
- Απρίλιος 2012. Δώδεκα άτομα σε δυο κρεβάτια, να παρακολουθούμε θρίλερ στο δωμάτιο μου τρώγοντας pop corn . Τα σχόλια και οι αντιδράσεις των παρισταμένων στις σκηνές αίματος να δίνουν στην βραδιά μια κωμική διάθεση και το ξημέρωμα να μας βρίσκει στο σπίτι μου, να συζητάμε για τις ‘’περιπέτειες’’ μας.
Παρόμοιας φύσης αναμνήσεις ξεπηδούσαν μπροστά στα μάτια μου γεμίζοντας την καρδιά μου αισιοδοξία και παραδίδοντας στην λογική μου , μαθήματα ζωής. Κατάλαβα πως όσο υποδυόμαστε τον ρόλο του κυνηγού με την ευτυχία να ενσαρκώνει το υποψήφιο θήραμα τόσο την ωθούμε να απομακρυνθεί προσπαθώντας να σώσει το περιζήτητο ελιξίριο της.
Τώρα φυσικά για να λέμε τα σύκα- σύκα και την σκάφη- σκάφη, θα ήμουν απόλυτα ευτυχισμένος αν διέθετα την εμφάνιση του ZacEfron , την καριέρα της OprahWinfrey , τα ακίνητα του DonaldTrump , την οικογένεια από το ‘’Μικρόσπίτι στο λιβάδι’’ και για γκόμενο τον RickyMartin. Μμμ.. μήπως όμως ήρθε ο καιρός να σπάσουμε τις ‘’αλυσίδες’’ των υπερβολικών προσδοκιών μας και να αποδράσουμε από τις φυλακές της τελειότητας ; Μήπως τελικά βαφτίζοντας τις φιλοδοξίες μας ως ‘’ευκαιρία στο όνειρο’’ κάναμε την ζωή μας εφιάλτη ;
Κώστας Πάρης
