«Δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί σου. Ακόμα και δουλειά θέλω να σου δώσω. Αλλά αυτό ρε παιδί μου, που σπρώχνουν το θέμα (την γκέι ατζέντα εννοούσε!) είναι ύποπτο! Για μένα, Δεν είναι σωστό, ας πούμε, η Catwoman ξαφνικά να είναι λεσβία!»
Αυτή η συνέντευξη για δουλειά κράτησε όσο και ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Το πρώτο γκολ, η πρώτη δηλαδή ανοιχτά ομοφοβική ατάκα έπαιξε στο 75′. Δεν πτοήθηκα. Σαν γνήσια λεσβία, πρώην δηλαδή αθλήτρια (Στερεότυπο Νο1), μου έμεναν δεκαπέντε λεπτά για να προσπαθήσω να ισοφαρίσω και αυτό έκανα.
Αλλά, ας πάρουμε τον αγώνα από την αρχή.
Βρεθήκαμε σε ένα καφέ σε κάποιο πάρκο, σημείο όχι και τόσο ορθόδοξο για επαγγελματικό ραντεβού, αλλά εκείνη τη στιγμή έβγαζε νόημα. Ήταν στα μισά της απόστασης που χώριζε τα σπίτια μας. Από το τηλέφωνο μου είχε πει ότι επρόκειτο για μια δουλειά ως κούριερ.
Έφτασα στην ώρα μου και τον είδα να με περιμένει έξω από το καφέ. Τον κατάλαβα, αν και δεν τον είχα ξαναδεί, γιατί είχε το ίδιο βλέμμα που είχα κι εγώ: το “ψάχνω κάποια, αλλά μπορεί να είναι η οποιαδήποτε”.
“Γιούκσελ”, μου λέει και προτάσσει το χέρι του. Αυτές τις μέρες και σε αυτή τη χώρα (βλ. Βέλγιο) δεν είμαι πάντα σίγουρη ότι η χειραψία είναι ο ιδανικός χαιρετισμός, αλλά άπλωσα κι εγώ το δικό μου χέρι και του το έπιασα.
“Χάρηκα. Χριστίνα”, του απαντώ και ζητάω ευγενικά να επαναλάβει το όνομά του γιατί δεν το άκουσα σωστά με την πρώτη.
Το επαναλαμβάνει και συμπληρώνει πως είναι Τούρκος.
“Εγώ είμαι Ελληνίδα”. Το ήξερε.
Προχωρήσαμε ανάμεσα σε πανύψηλα βελγικά δέντρα ως την αυλή του καφέ. Συνήθως τέτοια δέντρα κρύβουν από κάτω τους ατέλειωτο σκοτάδι. Φέρνουν στο μυαλό μου κάτι θρίλερ με δάση στοιχειωμένα, αλλά το καφέ φαινόταν εκ πρώτης όψης γεμάτο από ζωή.
Ο σερβιτόρος φοράει ποδιά και πουκάμισο, αρκετό ζελέ και μας μιλάει με υποχρεωτική ευγένεια. Του ζητάω (παρακαλώ πολύ) μια κόκα κόλα κι ο Γιούκσελ (χωρίς παρακάλια) ζητάει έναν καφέ.
Η συζήτηση ξεκινάει περί ανέμων και υδάτων.
Αρχικά των χωρικών υδάτων που χωρίζουν τις δύο πατρίδες μας. Αν ήταν Βέλγος θα είχαμε ήδη μπει στο ψητό, αλλά δεν είναι και έτσι χρειάζεται πρώτα να γίνουμε “φίλοι”, να φιλοσοφήσουμε και έπειτα να φτάσουμε όσο πιο κοντά μπορούμε σε πρακτικά εργασιακά ζητήματα.
Μου ξεκαθαρίζει πως δεν τον ενδιαφέρουν τα πολιτικά και σαν να μην πρόσεχε τι μόλις ξεστόμισε συνεχίζει για κάνα μισάωρο γύρω από ζητήματα μόνο πολιτικά. Mansplaining* που το λένε και στο χωριό μου (Κρυφό Στερεότυπο Νο2).
Μου λέει πως η Ελλάδα δεν έπρεπε να είχε κάνει το λάθος να πάει από δραχμή σε Ευρώ και πως θα έπρεπε να είμαστε ένα κράτος ενιαίο με την Τουρκία. Πως ο Πούτιν είναι πανέξυπνος (δεν κατάλαβα για πότε αλλάξαμε θέμα) και πως ο άνθρωπος θα κάνει πάντα πολέμους. Αλλά εκείνος είναι κατά των πολέμων, παρόλο που μερικές φορές χρειάζονται. “Red flags” που τα καταπίνω αμάσητα. Στο μισάωρο καταφέρνω και αλλάζω το θέμα, ενώσω στο ενδιάμεσο έχω αντλήσει και μερικές πληροφορίες σχετικά με τη δουλειά.
Η πρώτη πληροφορία: Θέλει να πάω για δοκιμαστικό ένα δεκάωρο χωρίς να το πληρωθώ! Έχω μεγάλη ανάγκη από αυτή τη δουλειά – όποια δουλειά – και δεν φεύγω.
Έχουμε φτάσει να μιλάμε για Κουνγκ-Φου. Ήταν πρωταθλητής Βελγίου στο Κουνγκ-Φου και θα μπορούσε να είχε και Ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά η ζωή τον αδίκησε. Η επιτροπή της Ολυμπιάδας δεν ψήφισε το Κουνγκ-Φου για Ολυμπιακό αγώνισμα και το όνομά του χάθηκε στην ιστορία.
Έχει τρία παιδιά και είναι παντρεμένος. Αλλά μου μιλάει μόνο για έναν γιο. Τον μεγαλύτερο. Εκείνον που θα πάρει την επιχείρησή του όταν τελειώσει με τη νομική σχολή. Μου μιλάει για εκείνον λες και είναι κάποιο κατόρθωμά του. Αργότερα παραδέχεται πως ο γιος του είναι η μεγαλύτερη επένδυσή του. Καταλαβαίνω και στεναχωριέμαι.
Εν τω μεταξύ, εντοπίζω και μια δεύτερη πληροφορία για τη δουλειά: Δεν έχει στάνταρ ωράριο, αλλά θα υπάρχουν και κάτι δεκάωρα – πόσα, δεν ξέρει!
Βρισκόμαστε περασμένο δεύτερο ημίχρονο και ο Γιούκσελ, που έχει την μπάλα στην κατοχή του για το μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης αποφασίζει να κάνει την πρώτη του κίνηση.
“Είχες πάντα κοντά μαλλιά;”, με ρωτά.
Μπαμ!
Αποκρούω.
Αηδιάζω, αλλά κάθομαι παγωμένη στην καρέκλα μου. Ξέρω ακριβώς προς τα που θα πάει αυτή η συζήτηση. Ο σερβιτόρος μας ρωτάει αν θα θέλαμε κάτι άλλο και αυτή τη φορά ζητάμε και οι δύο από έναν καφέ. Μου προσφέρει τσιγάρο και το παίρνω αν και προσπαθώ να το κόψω.
Ίσως δεν έπρεπε να είχα δεχτεί το τσιγάρο. Ίσως θα έπρεπε να είχα ήδη φύγει. Το βλέπει σαν αδυναμία και παίρνει θάρρος για το επόμενο χτύπημα που ήρθε από το πουθενά. Ίσως να ήταν κάτι που μαθαίνουν στο Κουνγκ-Φου.
“Σου άρεσαν από πάντα οι γυναίκες;”
Ήταν ξεκάθαρο οφσάιντ, αλλά ούτε ο σερβιτόρος το είδε, ούτε κανένα από τα πανύψηλα δέντρα.
“Εσένα από πάντα σου άρεσαν οι γυναίκες;”, τον ρωτώ ρητορικά μπας και καταλάβει τι ρώτησε. Αλλά δεν.
Συνεχίζω την επίθεση ή άμυνα- έχω μπερδευτεί.
“Το ξέρεις πως σε μια συνέντευξη δεν επιτρέπεται να κάνεις τέτοιες ερωτήσεις;”, αποκρούω και πάλι, αλλά αυτή τη φορά έχω εγώ την κατοχή της μπάλας και δεν θα αφήσω άλλα περιθώρια για να μου την κλέψει: “Προτιμώ να κρατάω τα προσωπικά μου προσωπικά”.
Άβολη στιγμή. Για εκείνον. Εγώ έχω αρχίσει να σκέφτομαι πώς θα μπορέσω να τερματίσω αυτή τη συνέντευξη και μαζί της την ευκαιρία μου για μια δουλειά. Ευκαιρία… τέλος πάντων.
Κάπου εδώ μου σερβίρει τον πρόλογο ετούτου του κειμένου:
“Δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί σου. Ακόμα και δουλειά θέλω να σου δώσω. Αλλά αυτό ρε παιδί μου, που σπρώχνουν το θέμα (την γκέι ατζέντα εννοούσε!) είναι ύποπτο! Για εμένα, δεν είναι σωστό, ας πούμε, η Catwoman ξαφνικά να είναι λεσβία!”
Δεν θέλω να τελειώσει αυτός ο αγώνας με ήττα. Δεν το θέλω με τίποτα, αν και ό,τι και να πω έχω ήδη χάσει. Έχω χάσει στη ζωή ολάκερη. Δεν είναι ο πρώτος που θέλει να μου δώσει δουλειά παρόλο που είμαι λεσβία. Δεν είναι ο πρώτος που ξεπερνάει τα όρια με αγενείς ερωτήσεις και με φάτσα “εγώ είμαι καλός, αλλά εσύ είσαι ένα εξωτικό φρούτο και τώρα που σε βρήκα θα μου λύσεις και μερικές απορίες”.
Για την ακρίβεια, η λεσβιακή μου ταυτότητα μου έχει “χαρίσει” κάμποσες εργασιακές ευκαιρίες.
Και μιας και έχω πιάσει τον ποδοσφαιρικό παραλληλισμό, θα το εξηγήσω κι αυτό με ποδοσφαιρικούς όρους. Το να είσαι λεσβία, μεταφράζεται καμιά φορά με το είσαι “αμυντικό στόπερ που μπορεί όμως και να σκοράρει”! Κάποιες ομάδες θα σε θέλουν μόνο και μόνο γι’ αυτή σου την ιδιότητα.
Όπως εκείνος ο διάσημος Έλληνας αστρολόγος, που μου το είχε πει ξεκάθαρα σε κάποια άλλη συνέντευξη για δουλειά: “Θέλω να έχω μια προσωπική οδηγό λεσβία! Σε θέλω για να ενισχύσεις την εκκεντρική μου εικόνα”. Και όντως τότε του την ενίσχυσα.
Ένα τζιπ, ένας αστρολόγος/ ξεπεσμένο αστέρι των 90s, με τη λεσβία σοφέρ του και έναν μπράβο, συνεχώς στο δρόμο. Από σκυλάδικα της παραλιακής ως τα πανηγύρια της Βορείου Ελλάδος, ήμασταν για λίγο τα κακά παιδιά της νύχτας ή οι Fantastic-3 (όπως το δει κανείς). Δε βγαίναμε απλά στους δρόμους. Μοιράζαμε και προβλέψεις!
Αλλά δεν θα ξεχάσω και εκείνη τη φοβερή συνέντευξη για το πεντάστερο ξενοδοχείο που τελείωσε θετικά για εμένα. Κοινώς “την πήρα τη δουλειά”. Και ο λόγος ήταν πως το τιμ είχε ήδη μια λεσβία και η υπεύθυνη θεώρησε πως η λεσβία αυτή θα χρειαζόταν μια φίλη. Έτσι μου το είπε ακριβώς. Αλλά εγώ κατάλαβα αργότερα, πως μάλλον εννοούσε πως η λεσβία που είχε ήδη στο τιμ χρειαζόταν μια άλλη λεσβία για να σταματήσει να την πέφτει στα “στρέιτ” κορίτσια (Στερεότυπο Νο4).
Τι τα θες. Δεν τους αδικώ. Ποιος δε θα ήθελε άλλωστε να έχει στη διάθεσή του ένα αμυντικό στόπερ που μπορεί και σκοράρει;
Βέβαια γράφοντας όλα αυτά, που κάπως θυμίζουν ταινία επιστημονικής φαντασίας όσο τα ξαναδιαβάζω, δεν μπορώ παρά να αναπολώ τα χρόνια εκείνα που είχα μακριά μαλλιά και δεν “περνούσα” για λεσβία. Τότε που οι άνθρωποι με αντιμετώπιζαν απλά ως κάποια που έψαχνε για εργασία και όχι σαν κάποιο άγριο ζώο που μιλάει.
Δεν φαντάζεται κανείς πόσα άτομα υπάρχουν εκεί έξω που δεν έχουν έρθει επαφή πότε στη ζωή τους με λεσβίες, γκέι ή άλλα κουίρ άτομα και που όταν βρίσκουν την ευκαιρία να κάτσουν σε ένα τραπέζι με κάποι@ από εμάς, θεωρούν πως είναι η τυχερή τους ημέρα. Και την αντιμετωπίζουν μια τέτοια συνάντηση σαν να κέρδισαν πρώτο τραπέζι πίστα στο κλουβί με τα εξημερωμένα λιοντάρια. Ή σαν μια ευκαιρία να επιδείξουν επιτέλους το πόσο άνετοι και προχωρημένοι άνθρωποι είναι.
Πίσω όμως στον “γάτο μου τον Τούρκο” η συζήτηση φούντωσε.
Έπειτα από το σχόλιο για την Catwoman και έχοντας πλέον σταματήσει να απορώ με τους ανθρώπους και τη βλακεία τους, έψαξα να βρω μερικά λόγια που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν τη διαδικασία της εξημέρωσης. Του Γιούκσελ!
“Φαντάσου”, του είπα, “εμένα παιδάκι. Οχτώ χρονών λεσβία να μη γνωρίζω αν υπάρχουν άλλες σαν και εμένα και να αρχίζω να σκέφτομαι πως μάλλον δεν είμαι καλά. Μια μέρα ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω την Catwoman να φιλάει αντί για τον Batman, μια άλλη Catwoman.”
Κενό. Στο βλέμμα του. Και κάτω από τα στοιχειωμένα δέντρα.
“Δεν θα ήταν αυτό κάτι που μπορούσε να με βοηθήσει να σκεφτώ πως δεν υπάρχει τίποτα κακό με εμένα. Και πως αφού και η Catwoman ερωτεύεται γυναίκες, τότε μπορώ να το κάνω κι εγώ;”
Δεν είχε νόημα να συνεχίσω και το καταλαβαίνουμε και οι δυο.
Θέλει να έχει την τελευταία κουβέντα και μου προτείνει να συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε. Είχα άλλωστε περάσει σε επικίνδυνα χωρικά ύδατα, που είναι επικίνδυνα και στις δυο πλευρές του Αιγαίου: του έκανα lesbiansplaining**!
Πληρώνει το λογαριασμό και φεύγουμε. Μου υπόσχεται να με πάρει για το δοκιμαστικό κι εγώ υπόσχομαι στην εαυτή μου να του πω όταν με πάρει πως δεν θα πάω. Έχω ανάγκη τη δουλειά, αλλά πιο πολύ έχω ανάγκη να σπρώχνω την “γκέι ατζέντα”.
____________
*mansplaining: όταν ένας άνδρας σχολιάζει ή εξηγεί κάτι σε μια γυναίκα με συγκαταβατικό, υπερβολικά σίγουρο και συχνά ανακριβή ή υπεραπλουστευμένο τρόπο”. Η συγγραφέας Rebecca Solnit απέδωσε το φαινόμενο σε έναν συνδυασμό “υπερβολικής αυτοπεποίθησης και ασχετοσύνης” (μετάφραση από wikipedia)
**lesbiansplaining: όταν μια λεσβία διακόπτει έναν άντρα για να του εξηγήσει κάτι για ένα θέμα που σίγουρα γνωρίζει καλύτερα από εκείνον, χωρίς να της έχει ζητηθεί να το κάνει, αλλά που το κάνει αναγκαστικά γιατί δεν αντέχει άλλο!
