Μιλώντας για στερεότυπα, μια σοβαρή γενίκευση -η οποία καλπάζει τον 21ο αιώνα- είναι ο προσδιορισμός των φύλων με συγκεκριμένα χρώματα. Σύμφωνα με αυτό, κυριαρχεί η αίσθηση, ότι το ροζ είναι ένα βελούδινο και ντελικάτο χρώμα, συνυφασμένο με τη θηλυκότητα, τουτέστιν με τις γυναίκες, ενώ το μπλε, ως πιο σοβαρό και ουδέτερο υποστηρίζει την αρρενωπότητα, τουτέστιν τους άνδρες.
Για να αντιληφθούμε πόσο γελοία είναι αυτή η κοινωνική κατηγοριοποίηση, η οποία οδηγεί σε συμπεριφορές προκατάληψης από μικρή ηλικία, αρκεί να γυρίσουμε έναν αιώνα πίσω.
Ιστορικά μετά τη βιομηχανική επανάσταση (όπου κυριαρχούσε το λευκό) τα αγόρια συνδέονται με το ροζ, με την ιδέα ότι θυμίζει το κόκκινο του πάθους, άρα τον άνδρα-επιβήτορα, ενώ τα κορίτσια με το μπλε, ως πιο πράο χρώμα συνδεόμενο με τη θηλυκότητα.
Η αντιστροφή των χρωμάτων γίνεται στα μέσα του προηγούμενου αιώνα και καθιερώνεται από το ‘80 και μετά με την υποστήριξη της διαφήμισης προϊόντων, που διαχωρίζουν τα φύλα και δημιουργούν προσωποποιημένες προτάσεις, κυρίως για παιχνίδια και ρούχα που απευθύνονται σε παιδιά.
Μια ευρέως διαδεδομένη ιδέα βασίζει την αλλαγή στους ναζί και στην συνήθεια των φυλάκων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης να σημαδεύουν τους ομοφυλόφιλους με ροζ τρίγωνα, θέλοντας έτσι να τους συνδέσουν με τη θηλυπρέπεια και να τους ταπεινώσουν. Στερεότυπο και σεξισμός εν γένει.
Μια άλλη ιδέα υποστηρίζει ότι η ομοφυλοφιλία, πριν και μετά τον πόλεμο, ήταν ταμπού, επομένως, δε θα μπορούσε να συνδεθεί με το marketing για λόγους θηλυπρέπειας.
Πάμε από την αρχή.
Το ροζ και το μπλε είναι χρώματα, όπως το μωβ και το κίτρινο. Τα χρώματα υπάρχουν για να μας δημιουργούν συναισθήματα και να μας ομορφαίνουν τη ζωή, σύμφωνα με τις επιλογές του καθένα, και όχι για να προσδιορίζουν τη ζωή με χρωματικές διακρίσεις των ταυτοτήτων φύλου. Η αλλαγή έγκειται σε εμάς και σε επιλογές προϊόντων, που βασίζονται στην ουδέτερη έκφραση και όχι στην παραπάνω χρωματική πεποίθηση.
Λεωνίδας Σιφαλέρας
