Ήταν τον Ιούνιο του 2016 όταν η Ήβη, μια τρανς γυναίκα, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από δύο άνδρες κοντά στα Νεώρια, στην Παλιά Πόλη των Χανίων.
Η Ήβη χλευάστηκε και χτυπήθηκε επειδή είναι τρανς.
Η επίθεση μάλιστα έγινε σε κοινή θέα, μπροστά σε ανοιχτά καταστήματα. Οι δράστες ταυτοποιήθηκαν από μία εργαζόμενη που είχε συγκρατήσει τον αριθμό του δικύκλου με το οποίο διέφυγαν, μετά τον άγριο ξυλοδαρμό. Η δίωξη ήταν αυτεπάγγελτη και η κατηγορία με την οποία παραπέμφθηκαν οι δύο κατηγορούμενοι στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Χανίων είναι «απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού». Η Ήβη Καΐσερλη δήλωσε παράσταση πολιτικής αγωγής.
Η επίθεση της Ήβης είχε πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά διάκρισης, λόγω της ταυτότητας φύλου της και, κατά συνέπεια, υπάγεται στον αντιρατσιστικό νόμο. Στην δικογραφία όμως δεν έχει αποτυπωθεί κανένα τέτοιο κίνητρο για τους δράστες.
Μετά από αναβολή η υπόθεση της δολοφονικής, ρατσιστικής επίθεσης εναντίον της θα εκδικαστεί την Παρασκευή 25 Σεπτέμβρη στις 9 το πρωί στα δικαστήρια των Χανίων.
Τοπικές ομάδες και queer συλλογικότητες έχουν ήδη προβεί σε κάλεσμα συμπαράστασης.
Μιλώντας πριν έναν χρόνο στην ΕΡΤ, η Ήβη είχε δηλώσει: «Χλευάστηκα επειδή είμαι τρανς. Αυτό δεν χρειάζεται καν να το εξηγώ. Χτυπήθηκα επειδή ζήτησα τον λόγο. Επειδή δεν δέχτηκα την χλεύη, δεν συνέχισα τον δρόμο μου και αντιμίλησα. Ζήτησα να μάθω τον λόγο που δύο άγνωστοι αποφάσισαν εφτά η ώρα το πρωί να σπάσουν πλάκα μαζί μου εκσφενδονίζοντας αντικείμενα και περιμένοντας εγώ αυτό να το δεχτώ και να το υπομείνω. Αυτό που τους εξόργισε ήταν ότι συνέχισα να αντιδρώ όταν με απαξίωσαν. Χτυπήθηκα από πίσω. Με χτύπησαν και ενώ ήμουν στο πάτωμα με σπασμούς και δεν θα μπορούσα να αντιδράσω. Ήταν έτοιμοι να με χτυπήσουν με μια καρέκλα από πάνω, αν δεν τους έτρεπαν σε φυγή οι φωνές του κόσμου ίσως με σκότωναν. Γιατί θεωρούσαν ότι έχουν το δικαίωμα να γελάσουν μαζί μου. Γιατί θεωρούσαν ότι έπρεπε να το υποστώ. Γιατί θεωρούσαν ότι δεν τρέχει και τίποτα. Ότι ίσως η ζωή μου δεν έχει αξία όπως η αξιοπρέπεια μου, η ύπαρξή μου στο δημόσιο χώρο. Όχι. Έχω αξιοπρέπεια. Μου ανήκει ο δημόσιος χώρος . Η ζωή μου έχει αξία. Δεν μπορεί κανείς ούτε να με περιγελά, ούτε να μην με αφήνει να υπάρχω αξιοπρεπώς σε ένα δημόσιο χώρο και ούτε να αμφισβητεί το δικαίωμά μου στη ζωή επειδή δεν εμπίπτω στα δικά του κριτήρια. Αυτό θέλω να φωνάξω. Γι’ αυτό θέλω οι ένοχοι να τιμωρηθούν. Επειδή και η ζωή και η αξιοπρέπειά μου έχουν αξία.»
