Ίσως τελικά αυτή να είναι η μεγαλύτερη δύναμη μιας επιτυχημένης αφήγησης.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στον τρόπο με τον οποίο οι ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες αποτυπώνονται στην ελληνική τηλεόραση. Κάποιες φορές ως κωμικές καρικατούρες, κάποιες ως τραγικές φιγούρες και πάντοτε ως συμπληρωματική προσθήκη μιας κεντρικής straight ιστορίας. Και ίσως τελικά να μην υπάρχει μεγαλύτερος (φοβικός) οπαδός του «δεν έχω πρόβλημα με τους ΛΟΑΤΚΙ+, αρκεί να μην προκαλούν» από τη μικρή οθόνη στη χώρα μας. Τουλάχιστον έως τώρα.
Χθες, ωστόσο, παρακολουθώντας τις Σέρρες του Γιώργου Καπουτζίδη (και συγκεκριμένα το 5ο επεισόδιο του 2ου κύκλου) διαπίστωσα και κάτι άλλο. Πόσο σπάνια βλέπουμε σκηνές με χαρακτήρες που ορθώνουν (με τον τρόπο τους) το ανάστημά τους απέναντι στις ομοτρανσφοβικές συμπεριφορές. Που υπάρχουν όχι για να φανεί πόσο «κουλ» και «άνετοι» είναι με τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες, αλλά για να μας δείξουν τι σημαίνει να αντιδράς όταν οι ταυτότητες αυτές βάλλονται.
Όπως για παράδειγμα στο χθεσινό επεισόδιο της σειράς, στο οποίο η -αγαπημένη- θεία Σταματίνα έβρεξε με τη μάνικα μια ομοφοβική παρέα νεαρών (σ.σ. οι περισσότερες ομοτρανσφοβικές επιθέσεις των τελευταίων μηνών γίνονται από παρέες νεαρών) ή που ξεμπρόστιασε την υποκρισία τριών «πιστών» ηλικιωμένων γυναικών.
Παρότι οι δύο αυτές σκηνές ήταν αρκετά σύντομες, δεν σας κρύβω πως λειτούργησαν αρκετά ενδυναμωτικά μέσα μου. Ίσως γιατί άρχιζα να αναπαριστώ όλες εκείνες τις φορές που κι εγώ βρέθηκα να αντιμετωπίζω τις ομοφοβικές συμπεριφορές του κόσμου. Αυτή τη φορά, ωστόσο, στην ανάμνησή μου αυτή προστέθηκε και μια θεία Σταματίνα, η οποία ως από μηχανής θεός άρχισε να κυνηγά με το λάστιχο όλους αυτούς που ήθελαν να με βλάψουν και να ξεμπροστιάζει όλους αυτούς που ήθελαν να με κοροϊδέψουν. Και αυτή η εναλλακτική εκδοχή των συγκεκριμένων αναμνήσεων ήταν που μου προκάλεσε ανακούφιση.
Ίσως τελικά αυτή να είναι και η μεγαλύτερη δύναμη μιας επιτυχημένης αφήγησης. Να μπορεί να χρησιμοποιεί τα (κουήρ ή όποια) τραύματά μας – όχι για να κάνει τους άλλους να μας λυπηθούν ή να μας κοροϊδέψουν – αλλά για να προσφέρει σε αυτά μια κάποια (όποια) ανακούφιση.
Εύχομαι μόνο να υπήρχαν περισσότερες «θείες Σταματίνες» στην τηλεόραση αλλά και εκεί έξω. Ειδικά αυτήν την περίοδο τις χρειαζόμαστε πολύ!
