Παπάδες, πολιτικοί, ξεχασμένοι (μαϊντανο)σελίμπριτι και πολλοί άλλοι… ποτέ δεν χάνουν την ευκαιρία να ξεράσουν την ομο- τρανς (ή όποια)φοβία τους, κάθε φορά που ένας έρημος υπάλληλος κάποιου μεντιακού μέσου τους ρωτά:”Ποια είναι η άποψη σας για το σύμφωνο συμβίωσης; για τα τρανς άτομα; για την τεκνοθεσία; για τα κεφτεδάκια;”.
Εντάξει, είναι γνωστό σ΄όλους μας ότι ζούμε σε μια τρομακτική κοινωνία, που ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για το πως πρέπει να ζω εγώ, να ερωτεύομαι ή να φτιάχνω τα κεφτεδάκια μου. Είναι γνωστό, ότι παρά τις προσπάθειες μου να πείσω, ότι έχω και εγώ – ρε ανόητε ομοφοβικέ -τα ίδια δικαιώματα με εσένα, πρέπει να υποστώ την άποψή σου, στο όνομα μιας δημοκρατίας του λόγου, η οποία στα μάτια κάθε δημοσιογράφου ξεπλένεται κάθε φορά που κάποιος ξεστομίζει εκφράσεις τύπου “εγώ δεν είμαι ομοφοβικός”, “εγώ έχω πολλούς gay (ή ό,τι) φίλους”, “δεν με νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του”. Είπαμε όμως… εντάξει! Το καταλαβαίνω.
Αυτό που πραγματικά δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει να έχεις εσύ βήμα στο δημόσιο λόγο κι όχι κάποιος άλλος. Γιατί βρέθηκε στο δικό σου διάβα κάποιος ταλαίπωρος δημοσιογράφος και σε ρώτησε την άποψη σου για κάτι που δεν σ΄αφορά; Θα μου πεις, δεν φταις εσύ που ερωτήθηκες… Και θα συμφωνήσω. Δεν φταις και μάλιστα καθόλου. Αυτός που πραγματικά φταίει είναι εκείνος που θεωρεί θεμιτή την προβολή, αναπαραγωγή τέτοιων ρατσιστικών απόψεων- σε μια χώρα που ψάχνει το ανθρωπιστικό της αποτύπωμα. Στα δικά μου μάτια, εσύ ανόητε ομοφοβικέ διατηρείς το δικαίωμα να μείνεις στο σκοτάδι και να χαθείς σ΄αυτό. Αυτοκαταστροφικό θα το έλεγα, αλλά εντάξει. Εσύ όμως τυχοδιώκτη ρεπόρτερ είσαι το πραγματικό έγκλημα στην όλη ιστορία. Εσύ είσαι η κακιά μάγισσα του παραμυθιού, ο μεγαλύτερος μ@λ@@@ς εδώ. Γιατί εξ΄αιτίας της βλακείας σου ακούμε τους “Γιακουμάτους” να μιλούν για κολλητικές ασθένειες και τους “Πρέκες” να θέλουν να εξαφανίσουν το είδος μου.
Για να ξεπλυθώ τώρα (είναι της μόδας βλέπεις) για όλα αυτά που έγραψα παραπάνω θα σου πω ότι κι εγώ κάνω την ίδια δουλειά μ΄εσένα. Η διαφορά είναι πως το βήμα το δίνω μόνο σ΄αυτούς που τολμούν να μιλήσουν για ισότητα και για αγάπη. Που μιλούν δηλαδή για το σύμφωνο συμβίωσης, για τα τρανς άτομα, για την τεκνοθεσία και για τα κεφτεδάκια… χωρίς να κακοποιούν κανέναν. Ξέρω μεροληπτώ, αλλά ξέρεις κάτι; Μεταξύ της ελεύθερης (υπο)κίνησης πληροφοριών προτιμώ την κοινωνική αποδοχή. Λιγότερα βέβαια τα views, περισσότερα όμως τα χαμόγελα!
