Βρέθηκα στα 38 μου στο Άμστερνταμ, χωρίς καλά καλά να μπορώ να μου εξηγήσω το πώς και το γιατί. Νομίζω ένας λόγος ήταν ο διακαής μου πόθος να δω από κοντά τα sex club του. Εκεί που επιτελούνται επιθυμίες και ηδονές και οι leather φαντασιώσεις εναλλάσσονται με αθλητικά jockstrap και spank nights.
του Γιάννη Παυλόπουλου
Αυτό, δεν είναι ένα κείμενο για sex, drugs and rock n roll. Άλλωστε με τα ναρκωτικά δεν το είχα πότε. Αν και τα popper πάντα θα έχουν μια ξεχωριστή θέση στη σεξουαλική μου απόλαυση. Ήθελα να σου γράψω γιατί όταν είμαι στο sex club και πάω από το ένα σώμα στο άλλο, καμία φορά μού μιλάω και ψελλίζω «ρε μήπως ξοδεύεσαι;». «Τι είναι όμως ρε φίλε το ξόδεμα;», ρώτησα τον φίλο μου, τον Δ. Κι εκείνος μου απάντησε «πιο πολύ ξόδεμα είναι να ξαπλώνεις δίπλα σ’ ένα ξερό κουφάρι τα βράδια από ανασφάλεια πάρα τα πολλαπλά αγγίγματα της μιας βραδιάς. Εξαρτάται τι θες. Άμα είσαι καλά μ’ αυτό. Δώσ’ του».
«Είμαι καλά;». Μου είπα. Τι θέλω; Βρέθηκα στο Άμστερνταμ για να ζήσω τον kinky εαυτό μου χωρίς ντροπές και φόβους. Και, να σου πω, κούτσα στραβά τα κατάφερα. Τώρα, τι είδα; Ειλικρινά, δεν ξέρω πως να σου μιλήσω για κάτι που είναι η ίδια η ζωή μου. Δεν θέλω να εκφέρω κάποια άποψη. Θέλω απλά να μιλήσω για την ζωή μου, που είπε κι ο Κασσελάκης. Άπλα η δική μου δεν είναι τόσο ομοκανονική. Όχι, δεν είναι ένα πολιτικό κείμενο κριτικής της σύγχρονης Αριστεράς. Αν και η επιτέλεση της επιθυμίας είναι βαθιά πολιτική.
Βρέθηκα που λες στο Άμστερνταμ και χωρίς να καταλάβω, πως, άρχισα να ψάχνω τους ανθρώπους μου. Τους δικούς μου. Τώρα ποιοι είναι αυτοί οι δικοί μου; Ε, μεγάλη κουβέντα. Είναι μάλλον κάποιοι leather kinksters. Όχι πολλοί. Είναι σαν χωριό το Άμστερνταμ, βίνταζ του 1985. Αλλά σ’ αυτό το μικρό μέρος, σ ένα μικρό sex club είδα κι έζησα τις φαντασιώσεις της πρώτης μου βιντεοκασέτας. Είδα τον leather daddy και τους gay που συναθροίζονται για να οργιάσουν και να κάνουν ψωνιστήρι, όπως στο Cursing με τον Πατσίνο, ευτυχώς χωρίς serial killer.
Βρέθηκα σε μια ομάδα που αυτοαποκαλείται «leather community Amsterdam» και δούλεψα σε μερικά πάρτι στην γκαρνταρόμπα. Εκεί, είδα άντρες κάθε λογής να απεκδύονται τα «πολιτικά» τους ρούχα και να ενδύονται τον φετίχ εαυτό τους. Από ένα jockstrap μέχρι ολόκληρη leather biker ένδυση, αλά Tom of Finland realness. Κι αν με ρωτήσεις τι κατάλαβα; Τίποτα και τα πάντα θα σου πω. Ξέρεις κάτι; Όσο κι αν απελευθερωθούν οι κοινωνίες, όσα δικαιώματα και αν κερδηθούν, θα υπάρχει πάντα κάτι που ανήκει στην κουλτούρα των γκέι αρρενωποτήτων ή αν θες των αντρών που κάνουν σεξ με άντρες και λέγεται ψωνιστήρι.
Το ψωνιστήρι είναι σαν να ανήκει στη συλλογική μνήμη της αδερφής. Κάποιοι το επιτελούν και κάποιοι το δαιμονοποιούν. Όλοι όμως με έναν τρόπο συνδιαλέγονται μαζί του. Ο φίλος μου ο Δ. μου έμαθε πρόσφατα ένα παλιό τραγούδι του Κραουνάκη που μιλάει για την εμπειρία του ψωνιστηριού στην Αθήνα της δεκαετίας του 1980. Ξέρεις, όταν το πρωτάκουσα, λίγο έκλαψα η μελό η αδερφή. Το τραγούδι μιλάει για τις σεξουαλικές συνευρέσεις της μιας βραδιάς αλλά και για μια αδυναμία να ξαναβρεθείς και να δεθείς με τον άλλο. Αυτό τον άλλο, τον εραστή, της μιας βραδιάς. «Να μην μπορώ να σ’ αγαπήσω μια νύχτα μόνο να σε θέλω». Και σκέφτομαι πόσες φορές το ‘χω νιώσει. Είναι σαν το τραγούδι να μιλάει για το ψηφιακό αλισβερίσι γνωριμιών και σεξουαλικής ικανοποίησης μέσα από εφαρμογές και social media.
Όμως σα να ξέχασα τι θέλω να σου πω. Α! ναι. Μωρέ στην κοινωνία που μεγάλωσα, ανάμεσα σε ήσυχα, βαρετά, νευρικά στρέιτ ζευγάρια και ανύπαντρους θείους και θείες, η μοναχικότητα, ο δρόμος του μη ζευγαρώματος έμοιαζε με κοινωνική καταδίκη. Σαν αρρώστια και ανωμαλία. Δεν ξέρω τι θα σου πω στα 50 ή στα 60 αλλά στα σχεδόν 40 σου λέω ότι δεν είμαστε όλοι για όλα.
Λένε συχνά ότι η συζήτηση γύρω από την γκέι κοινότητα είναι αν θέλουμε ενσωμάτωση στην κοινωνία ή ριζοσπαστισμό. Κι εγώ θα ρωτήσω για ποια κοινωνία μας λένε; Την έτερο-κανονική; Και ενσωμάτωση με ποιον τρόπο και με ποιο κόστος; Κι από την άλλη τι είδους ριζοσπαστική ανατροπή μπορεί να πραγματοποιήσει η ομόφυλη επιθυμία, σεξουαλικότητα και ζευγάρωμα; Δεν έχω απάντηση καμιά. Εγώ σου έγραψα γιατί αναζητώ μια ουτοπία, όπου ο καθένας να μπορεί κάνει ότι θέλει. Μπορώ να κάνω εγώ αυτό που θέλω κι εσύ αυτό που θέλεις και να συνυπάρχουμε αρμονικά; Αυτό είναι το ερώτημα. Δεν θα σου πω πως να ζήσεις την ζωή σου. Αλλά, σε παρακαλώ, μην μου υποδείξεις πως να ζήσω εγώ την δική μου.
