Η Sophie Lies (ή αλλιώς Μαρία Σαχπασίδη) μάς ξεναγεί στα μουσικά της μονοπάτια συζητώντας για τον νέο της δίσκο αλλά και για την κουήρ έμπνευση.
Πώς ξεκινά η ιστορία της Sophie Lies;
Όταν έφτασε η ώρα να πάω στο σχολείο, κάπου στα πέντε μου δηλαδή, οι γονείς μου είχαν τη φαεινή ιδέα να με στείλουν σε αγγλόφωνο παιδικό σταθμό. Αυτό, κατάλαβα εκ των πολύ υστέρων, ότι είχε τα εξής αποτελέσματα: Αρχικά, ο πρώτος κόσμος που γνώρισα έξω από το σπίτι και φαινόταν και ήταν κυριολεκτικά και παντελώς ακαταλαβίστικος. Τον πρώτο καιρό δεν μου δίνανε ούτε ένα ποτήρι νερό, αν μιλούσα ελληνικά. Κι αυτό οδήγησε λίγους μήνες μετά στο να έχω φτιάξει ένα λεξιλόγιο με περίεργους συνδυασμούς αγγλικών και ελληνικών μορφημάτων. Οπότε και κάπως συνεννοούμουν κι έπαιζα τουλάχιστον με τα άλλα παιδιά. Έπινα και το νεράκι μου. Επίσης αγάπησα πολύ τα αγγλικά. Νομίζω ήταν η πρώτη στιγμή στη ζωή μου που ένιωσα πως μπορώ να χρησιμοποιήσω την γλώσσα, να την πειράξω. Να την κάνω να λειτουργεί για λογαριασμό μου (κάτι που, όπως θα μάθαινα αργότερα, το έχει αναλάβει η ποίηση). Τότε όμως δημιουργήθηκε η πρώτη μεγάλη ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία. Και η ιστορία της Σόφι ξεκινά μέσα από αυτή την ανάγκη.
Έχεις κυκλοφορήσει τον πρώτο σου δίσκο, ενώ ετοιμάζεσαι για τον δεύτερο. Ποια θα λέγαμε ότι είναι η πηγή έμπνευσής σου;
Νομίζω πως οι θεματικές που εμφανίζονται συχνότερα στα τραγούδια είναι η πορεία προς το μεγάλωμα, η μελαγχολία και η μοναξιά, η θλίψη, ο τρόπος που διαπραγματεύομαι την καθημερινότητα στην πόλη και την κοινωνία που ζω. Αλλά και η πολυπλοκότητα των ανθρώπων και ο τρόπος που πασχίζω να σκέφτομαι για αυτούς ώστε να τους καταλάβω, να φτιάχνω χώρο μέσα μου για όσους θέλω. Αυτά είναι πάνω κάτω τα θέματα που θεωρώ ότι εκκινούν σε μενα την έμπνευση για ένα τραγούδι.
Πώς η κουήρ σου ταυτότητα επηρεάζει την καλλιτεχνική σου ιδιότητα;
Όπως την επηρεάζει κάθε όψη της ταυτότητάς μου, φαντάζομαι. Η διαφορά έγκειται στην επικοινωνία, νομίζω, γιατί ένα μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής ιδιότητας είναι η επικοινωνία. Εγώ πχ. ανακουφίζομαι ακόμη πολύ όταν στον δημόσιο λόγο πέφτω πάνω σε ανοιχτά queer άτομα. Αυτός ήταν και ο μόνος λόγος, να σου πω την αλήθεια, που ήθελα να μπω σε αυτή την στήλη. Κατά τ’ άλλα, όσο επηρεάζει τα τραγούδια μου το γεγονός ότι είμαι και δασκάλα ή και κόρη ή και αδερφή ή και φιλόλογος ή και φίλη άλλο τόσο νομίζω επηρεάζει και η queerοσύνη μου. Γιατί η καλλιτεχνική ιδιοσύσταση δεν διαλέγει την ταυτότητα που μας εξυπηρετεί. Ούτε η ταυτότητα οφείλει να εξηγεί και να συστήνεται. Απλώς ίσως έχει ένα νόημα, για άλλους λόγους, εντελώς άσχετους με αυτήν, να δίνουμε φωνή σε κάποιες όψεις της.
Μίλα μας λίγο για τον δίσκο που ετοιμάζεις.
Είμαι πολύ πολύ τυχερή, γιατί έχω τους πιο πολύτιμους μουσικούς συνεργάτες εδώ και πέντε χρόνια τώρα, οπότε γράφουμε και συνδιαμορφώνουμε πάλι μαζί. Τώρα, τραγουδοποιητικά, θα θυμίζει αρκετά τον πρώτο δίσκο. Παρόλ’ αυτά έχει διαφορετική προσέγγιση παραγωγικά και μουσικά. Είναι ένας δίσκος που ετοιμάζεται πιο ήρεμα και πιο παιχνιδιάρικα από τον πρώτο. Μου φαίνεται ότι θα είναι πιο εξωστρεφής και αδέσμευτος, θα δούμε. Τιτλοφορείται «Η Αλλη Πλευρά της Συνήθειας».
Πολλά από τα τραγούδια που ακούμε αναφέρονται σε κουήρ ιστορίες, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε μιας και οι δημιουργοί τους σπάνια μιλούν γι΄αυτές. Θεωρείς σημαντικό να αναδεικνύονται αυτές οι ιστορίες; Εσύ έχεις κάποια που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Και γιατί να πρέπει να τις αναγνωρίσουμε; Εφόσον εκφράστηκε μέσα στο τραγούδι, βρίσκει η ιστορία τον δρόμο της, δεν νομίζω ότι μας χρειάζεται μπάστακες να τα εξηγούμε όλα. Αλλά οφείλουμε κι εμείς από την πλευρά μας να αντέχουμε όταν η αφήγηση μας κλείνει το μάτι υπαινικτικά, αλλιώς ψάχνουμε την αλήθεια μόνο στη στατιστική. Μια queer ιστορία που ακόμη με συγκινεί πολύ όταν την ανακαλώ και νομίζω ταιριάζει και με όσα θίγονται μέσα από την ερώτησή σου, είναι μετά το λάηβ στο Gazarte με τον Σιώτα, που με πλησίασε ένα κορίτσι για να μου μιλήσει. Στην αρχή απλώς μου περιέγραφε αρκετά εγκάρδια ομολογουμένως, τη σύνδεσή της με κάποια από τα τραγούδια μου. Σταδιακά όμως καταλάβαινα ότι φορτίζεται και συγκινείται πολύ. Μέχρι που μοιράστηκε μαζί μου πως η μητέρα της την είχε διώξει από το σπίτι μόλις εκείνη της αποκάλυψε την ομοφυλοφιλία της και της μίλησε για ένα κορίτσι που είχαν ερωτευτεί. Κατέληξε να μου λέει «τα τραγούδια σου έγιναν ένα σπίτι για μένα τις μέρες που πραγματικά δεν είχα». Κατάλαβες τώρα; Αυτή η κοπέλα δεν άκουσε ποτέ ευθέως και φανερά καμία δική μου ιστορία από την προσωπική μου ζωή μέσα στα τραγούδια. Αλλά βρήκε χώρο να μοιραστεί το βίωμά της, το συγκεκριμένο βίωμα. Τι να πω εγώ μετά; Λέω γράφε, Μαρία, και μην το πολυσκέφτεσαι.
Ποιον στίχο σου ξεχωρίζεις και γιατί;
Αυτή την περίοδο το «όταν οι ήρωες φωνάζανε αέρα» από τον Αέρα γιατί δεν μ’ αρέσει καθόλου πια.
Μίλα μας για τα καλλιτεχνικά σου σχέδια.
Αυτή την περίοδο είναι σε προτεραιότητα οι ηχογραφήσεις του καινούριου δίσκου. Μέσα στους επόμενους μήνες θα κυκλοφορήσει το πρώτο single και πριν λίγες μέρες κυκλοφορήσαμε και την λάηβ εκτέλεση μιας διασκευής που έχουμε αγαπήσει πάρα πολύ στους Πόθους του Αγγελάκα. Η διασκευή αυτή θα συμπεριλαμβάνεται και στην επανακυκλοφορία της Πέτρας σε cd που έχουμε δρομολογήσει μέσα στον Δεκέμβρη. Μετά από τρία χρόνια η Πέτρα θα υπάρχει σε φυσικό προϊόν! Επίσης παίζουμε full band την Πέμπτη στις 14 Δεκέμβρη στο Oddity μαζί με EXPE, The Bad Poetry Social Club και Γενιά του Χάους στα πλαίσια του Πέντε Χρόνια Κάτω από την Γέφυρα, ένα φεστιβάλ που οργανώνει η ομάδα του Rudu.
Τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για σένα;
Θα ήθελα να ξέρετε ότι η άλλη μου σημαντική ομάδα, το Σαλιγκάρι, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει άμεσα το πρώτο της έντυπο τεύχος ως λογοτεχνικό περιοδικό μετά από οκτώ χρόνια που σέρνεται στο διαδίκτυο και τα Εξάρχεια.
φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Η Sophie Lies στο Instagram
