Πολλές φορές σε αυτή την κοινότητα -αλλά και σε αυτό το περιοδικό- έχουμε τη συνήθεια να χρησιμοποιούμε κάποιες κλισέ εκφράσεις, κάθε φορά που καταπιανόμαστε με το «coming out». Αναφέρομαι στη διαδικασία εκείνη, κατά την οποία ένα άτομο μιλάει για πρώτη φορά για μια ταυτότητα που το ίδιο φέρει. Γιατί όταν μιλάει δημόσια για μια ταυτότητα που φέρει κάποιο άλλο άτομο, αυτό δεν είναι «coming out», αλλά «οuting» … εντάξει, το έχουμε;
«Σπάσε την ντουλάπα», «βγες από το σκοτάδι», «μίλα ανοιχτά» κι άλλα τέτοια τσιτάτα, συνοδεύουν συχνά εκστρατείες, δελτία τύπου και αφιερώματα που σχετίζονται με αυτή τη διαδικασία. Και ενώ όλα αυτά αποσκοπούν στο να μας γεμίσουν με αυτοπεποίθηση και θάρρος, ώστε να μπορέσουμε κι εμείς να σπάσουμε τη δική μας ντουλάπα, πολλές φορές έχω την εντύπωση ότι λένε τη μισή αλήθεια. Θα μου πεις βέβαια, πως αυτή είναι η χρησιμότητα μιας κλισέ έκφρασης. Να σε κατευθύνει κάπου χωρίς να σου αφήσει περιθώρια για αμφιβολίες. Ίσως γι΄αυτό και στις περισσότερες προτιμάται η προστακτική. «Σπάσε», «βγες», «μίλα» κ.ο.κ. Το «coming out» όμως δεν είναι κάτι που γίνεται κατόπιν προσταγής.
Φυσικά και δεν αμφισβητώ τη δυναμική αυτής της διαδικασίας, την τεράστια σημασία της και την πολιτική της αξία. Πώς θα μπορούσα άλλωστε, όταν σε κάθε μου συνέντευξη φροντίζω ώστε να δοθεί ο απαραίτητος χώρος και τα κίνητρα για να γίνει ένα πολυπόθητο «coming out» , από το εκάστοτε συνεντευξιαζόμενο πρόσωπο. Αυτό που εννοώ είναι ότι το να λες απλά σε κάποιο άτομο να κάνει «coming out» σε μια φοβική κοινωνία, όπως η ελληνική, είναι σα να λες σε έναν άνθρωπο που υποφέρει από κρίσεις πανικού, απλά να μην αγχώνεται.
Από την αρχή του κειμένου αναφέρομαι στο «coming out» ως μια διαδικασία και όχι τυχαία. Η πραγμάτωση οποιασδήποτε διαδικασίας βασίζεται σε μια σειρά από προϋποθέσεις. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το «coming out». Είναι σημαντικό να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις, που έχουν να κάνουν με την ασφάλεια, τη ψυχολογική ωρίμανση και τον χρόνο. Γι’ αυτό κάθε φορά που ζητάμε από κάποιο άτομο «να σπάσει την ντουλάπα» καλό είναι να του διευκρινίζουμε να το κάνει «όταν θα νιώθει ασφαλές» ή όταν το καλούμε «να μιλήσει ανοιχτά» να του επισημαίνουμε πως καλό θα ήταν να το κάνει «τη στιγμή που θα νιώσει έτοιμο».
Επίσης, είναι σημαντικό κάθε φορά που μιλάμε για «coming out» να μιλάμε και για αποδοχή. Αυτή, αν με ρωτάτε, είναι η λέξη κλειδί για κάθε ντουλάπα που παραμείνει κλειδωμένη. Και ίσως εκεί θα πρέπει να επικεντρωθούν πλέον οι εκστρατείες, τα δελτία τύπου και τα αφιερώματα. Στην αποδοχή. Γιατί μπορεί στις 11 Οκτωβρίου να γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα coming out, όλες τις υπόλοιπες ημέρες όμως θα πρέπει να γιορτάζουμε την αποδοχή.
Σ΄αυτό το σημείο αισθάνομαι την ανάγκη να πω και κάτι άλλο. Η διαδικασία του «coming out» δεν αναφέρεται μόνο σε ταυτότητες που σχετίζονται με τη σεξουαλικότητα ή την ταυτότητα φύλου, αλλά καλύπτει όλο το φάσμα των ταυτοτήτων. Εννοώ πως δεν είναι απαραίτητο να είσαι ΛΟΑΤ+ άτομο για να κάνεις «coming out».Παρόλ΄αυτά η διαδικασία αυτή έχει ταυτιστεί με την κοινότητά μας κι όχι αδικαιολόγητα. Γιατί τη στιγμή που αναγνωρίσαμε την ταυτότητά μας και τη δηλώσαμε ανοιχτά, την ίδια στιγμή τη διεκδικήσαμε με τον πιο δυναμικό τρόπο από την κοινωνία. Και αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορεί να δώσει η ΛΟΑΤ+ κοινότητα στον υπόλοιπο κόσμο.
Σκεφτείτε λοιπόν τι είναι σημαντικό για εσάς κι όταν αισθανθείτε έτοιμοι/ες και ασφαλείς μιλήστε ανοιχτά και διεκδικήστε (σ.σ. προστακτική κι εδώ). Για τα πάντα και τα πάντα. Πλην, φυσικά, του φασισμού.
