Μανώλης Βαμβούνης
Το έργο Πισίνα (νερό;) του Βρετανού συγγραφέα Mark Ravenhill παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 από την Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Παλίλη.
– Ποιον εκμεταλλεύτηκες για να πετύχεις το σκοπό σου;
– Πόσο «έντεχνα» ζεις τη ζωή σου;
– Ένιωσες ποτέ τη μέρα σου να είναι λουσμένη με νόημα;
– Πόσο ζωντανός νιώθεις όταν ο άλλος πονά;
Μέσα στην ‘Πισίνα (νερό;)’
Μια πασίγνωστη καλλιτέχνης προσκαλεί τους παλιούς της φίλους, μια ομάδα άσημων καλλιτεχνών, στο πολυτελές καινούργιο σπίτι της για την επανένωση που περίμεναν τόσο καιρό. Η γιορτή στην καινούργια της πισίνα τελειώνει άδοξα εξαιτίας ενός ατυχήματος. Ένα αδιανόητο σχέδιο αρχίζει να διαμορφώνεται – πρόκειται μήπως για το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό τους επίτευγμα;
Το έργο Πισίνα (νερό;) παρουσιάζεται από την Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9 το βράδυ, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Παλίλη και σε μετάφραση Δάφνης Λαρούνη. Παίζουν (αλφαβητικά) οι: Αιμιλία Βασιλακάκη, Μάνος Κανναβός, Ντέπυ Πάγκα και Βάσια Πασπάλη.
Γύρω από την ‘Πισίνα (νερό;)’
Ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Mark Ravenhill (γεν. 1966) και κύριος εκπρόσωπος του in-yer-face- theatre (μαζί με τους Sarah Kane και Edward Bond) είναι αναγνωρίσιμος στην Ελλάδα και διεθνώς από πλήθος επιτυχημένων έργων (Shopping and Fucking, Τολμηρές Πολαρόιντ, Shoot/Get Treasure/Repeat, κ.ά.).
Το έργο με τον πρωτότυπο τίτλο Pool (No Water) γράφτηκε το 2006 και έχει παρουσιαστεί σε διάφορες σκηνές του εξωτερικού. Στην Ελλάδα, παίχτηκε με τον τίτλο Πισίνα-όχι νερό και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 2010, από τον θεατρικό οργανισμό «Πρώτες Ύλες».
Υπνωτιστικό και αιχμηρό, καυστικό και συχνά ενοχλητικό, έργο που αλλάζει συνεχώς τόπο και χρόνο, δοκιμάζοντας τα όρια του θεάτρου με γλώσσα ευθύβολη και βίαιη, το Πισίνα (νερό;) προσκαλεί τον θεατή σε μια μοναδική παραστασιακή εμπειρία. Χωρίς συγκεκριμένους χαρακτήρες και χωρίς συγκεκριμένες οδηγίες από τον συγγραφέα για τον αριθμό των ατόμων που απαρτίζουν το καστ, το έργο παρασύρει το θεατή σε μια πρωτότυπη ιστορία.
Σαν οπλισμένος με αυτόματο όπλο, με ωμότητα, χιούμορ και ποιητικότητα, ο Ravenhill εγείρει ερωτήματα για την τέχνη και την εμπορευματοποίησή της, τη φιλία και τις αστοχίες της, τη φιλοδοξία και την ηθική, την επιτυχία και τον ανταγωνισμό. Μιλά για τη ζωή, την αρρώστια, την αγάπη, το θάνατο, την ελπίδα, τη ζήλεια. Μιλά για την περιπέτεια του ανθρώπινου βίου, για τον άνθρωπο και τις ρωγμές του. Και μας προσκαλεί όλους, τελικά, να βουτήξουμε στην πισίνα των προσωπικών μας επιθυμιών και αποτυχιών.
ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Δάφνη Λαρούνη
Δραματουργική επεξεργασία / Σκηνοθεσία: Μιχάλης Παλίλης
Σκηνικό / Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σχεδιασμός φωτισμού: Ντίνος Νικολάου
Κίνηση / Χορογραφία: Μαρίζα Τσίγκα
Φωτογραφίες: Ιωάννα Παπουλή
* Παίζουν (αλφαβητικά): Αιμιλία Βασιλακάκη, Μάνος Κανναβός, Ντέπυ Πάγκα, Βάσια Πασπάλη
Θέατρο 104 – Αίθουσα OPEN SPACE
Ευμολπιδών 41, Γκάζι | Σταθμός Μετρό ‘Κεραμεικός’ |www.104.gr
Τηλέφωνο Ταμείου: 210 3455020
> Προ-παραστάσεις: Δευτέρα 10 – Τρίτη 11 – Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014, στις 9 μμ
Γενική Είσοδος: 5 ευρώ
> Επίσημη Έναρξη Παραστάσεων: Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη, στις 9 μμ
Διάρκεια παράστασης: 70’
Χωρητικότητα: 45 θέσεις
Εισιτήρια: 12 ευρώ (γενική είσοδος) – 8 ευρώ (μειωμένο)
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
www.viva.gr | 11876 | Public | Παπασωτηρίου | Seven Spots | Ianos | Reload
Χρήσιμα links:
Σημείωμα σκηνοθέτη
Είσαι καλλιτέχνης, φωτογράφος, και η γυναίκα σου πεθαίνει από καρκίνο. Φωτογραφίζεις την πορεία της ασθένειας μέχρι το θάνατο και την εκθέτεις. Είσαι καλλιτέχνης, εικαστικός, και ο φίλος σου πεθαίνει από AIDS. Χρησιμοποιείς το αίμα του φίλου σου και τα προφυλακτικά του προς πώληση ως εικαστικό γεγονός. Πόσο «ηθικές» είναι αυτές τις πράξεις; Πού ξεκινά το καλλιτέχνημα και πού η ζωή;Σκέψου τη χειρότερη στιγμή της ζωής σου. Αυτή που δε ένιωθες τον εαυτό σου στη θέση του. Πώς άντεξες; Ναρκωτικά, χρήμα, σεξ, διατροφικές διαταραχές, εξαρτήσεις; Σκέψου την καλύτερη στιγμή της ζωής σου. Ποια χρώματα μπορείς να θυμηθείς; Είχε σταματήσει ο χρόνος; Πόσο ανάλαφρο ένιωθες το κορμί σου; Ερωτήματα, ερωτήματα…
Το έργο Πισίνα (νερό;) του MarkRavenhillθέτει ερωτήματα. Σε γραπώνει. Θέλει να ταρακουνηθείς. Να συναντήσεις τις προκαταλήψεις και τους φόβους σου. Να σε ξαναδείς διαφορετικά… Είναι πραγματική ευτυχία και πρόκληση η σκηνοθεσία αυτού του έργου. Σου δίνει τη δυνατότητα να μιλήσεις ωμά, ποιητικά και με χιούμορ για την Τέχνη, τους λειτουργούς της και τη λειτουργία της. Να μιλήσεις για τον άνθρωπο και την περιπέτεια του ανθρώπινου βίου. Μέσα από μια απλή φαινομενικά ιστορία, την επανένωση μιας ομάδας άσημων καλλιτεχνών στο σπίτι της διάσημης πλέον (επίσης καλλιτέχνιδας) φίλης τους και ενός ατυχήματος που συμβαίνει, μπορείς να συνδιαλεχθείς με την αρρώστια και τη ζωή. Με την ελπίδα και τη ματαίωση. Με τον ανταγωνισμό και την απώλεια. Με την επιτυχία και τη μοναξιά. Με ό,τι μελανό και φωτεινό έχουμε μέσα μας.
Το έργο δεν είναι ένα κείμενο που σου ανοίγεται εύκολα. Καταρχήν, δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι χαρακτήρες, ούτε ως αριθμός, ούτε ως δραματουργική απαίτηση. Συνεπώς, η σκηνοθεσία αφορά στη δραματουργία: καλείσαι να καθορίσεις τον αριθμό των ερμηνευτών και του τρόπου που θα υπάρξουν στην παράσταση. Επίσης, ο χώρος και ο χρόνος επαναδιαπραγματεύονται συνεχώς: το παρελθόν «μεταγγίζεται» στο παρόν και τούμπαλιν, ενώ το μέλλον διατρέχει όλη την παραστασιακή συνθήκη. Η ύψιστη αρετή και ταυτόχρονα δυσκολία του έργου είναι πως επιτρέπει στο σκηνοθέτη να πάρει γενναίες, απόλυτα καθοριστικές δραματουργικές αποφάσεις. Απαιτεί τη γενναιότητα της έκθεσης όλων των συντελεστών, που στη συγκεκριμένη προσπάθεια όλοι τους τιμούν το εγχείρημα με το ταλέντο και την, υψηλής καλλιτεχνικής στάθμης, «εμπλοκή» τους σε αυτή.
Η παράσταση φιλοδοξεί να είναι συναρπαστική και τολμηρή. Η τόλμη αφορά στην ειλικρίνεια των προθέσεων και όχι στην επιταγή κάποιας θεατρικής μόδας. Φιλοδοξεί να αποτελέσει μια εμπειρία, ένα βίωμα που το ίζημά του να συνεχίζει να υπάρχει για καιρό. Με ενδιαφέρει η χαρτογράφηση της Τέχνης και της πρακτικής της, η χαρτογράφηση του ανθρώπινου τόπου και της ανθρώπινης ψυχής με τρόπο που να θυμίζει θεατρικό «ντοκουμέντο». Με ενδιαφέρουν τα βλέμματα που αποκαλύπτουν. Με ενδιαφέρει ο εκκωφαντικός ήχος όσων λέγονται, και κυρίως, όσων δε λέγονται. Με ενδιαφέρει το σημαίνον σώμα. Η παράσταση θυμίζει μια πινακοθήκη, ένα καλειδοσκόπιο πολύ διαφορετικών ανθρώπων που καθίστανται αφοπλιστικά ίδιοι στα σημαντικά γεγονότα, έναν ιδιότυπο καθημερινό «χορό» της σύγχρονης ανθρώπινης τραγωδίας. Με ενδιαφέρει να ιχνηλατήσω το συμβάν και το μετά του. Με ενδιαφέρει η ποιητικότητα της στιγμής. Με ενδιαφέρει η διπολικότητα και η συνύπαρξη των αντιθέτων. Η σκληρότητα της τρυφερότητας. Η βία της αγάπης. Με ενδιαφέρει η διερεύνηση πεδίων με ανορθόδοξους τρόπους, με όχι προφανή σχήματα. Με ενδιαφέρει η τέχνη που θα μας αναγκάσει να μιλήσουμε, μετά… Οι προϋποθέσεις υπάρχουν.
Ας μιλήσουμε λοιπόν…
Μιχάλης Παλίλης
