Πριν λίγες μέρες η Έμιλυ, 23χρονη τρανς ακτιβίστρια αυτοκτόνησε. Πήρε μια συνειδητή απόφαση, στην οποία την οδήγησαν πολλές ασυνείδητες πράξεις. Δεν ήθελε να πεθάνει, αγαπούσε τη ζωή, όμως δεν μπορούσε άλλο να ζει σε ένα κόσμο που την είχε στο περιθώριο από παιδί.
Η Έμιλυ βίωσε τη σκληρότητα από μικρή. Στο σχολείο οι συμμαθητές της την κορόιδευαν και την τραμπούκιζαν. Κάθε σχολική ώρα, κάθε ημέρα, ήταν μια σκληρή αναμέτρηση με τον εαυτό της και τον περίγυρο. Ένιωθε ξένη στο σώμα της και την ίδια στιγμή την έκαναν να νιώθει ξένο σώμα. Δεν μπορούσε να τους εξηγήσει, δεν ήθελαν να καταλάβουν. Μετά την περιέλαβε ο κόσμος των μεγάλων, που κάποτε ήταν κι αυτοί παιδιά και κορόιδευαν και τραμπούκιζαν κάποια άλλη Έμιλυ.
Η Έμιλυ προσπάθησε πολύ να ζήσει. Δεν κλείστηκε στο δωμάτιο και την ντουλάπα της. Πάλευε ενεργά για να μην είναι κανείς στη ντουλάπα. Έδωσε πολλούς αγώνες, όμως το μίσος τη λύγισε. Την έπεισε πως οι αγώνες της δεν φτάνουν για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Τουλάχιστον όχι τόσο άμεσα, ώστε να μπορεί να απολαύσει επιτέλους τη ζωή όπως θα ήθελε. Να κάνει μια βόλτα χωρίς να την κοιτάζουν με μισό μάτι, χωρίς να φοβάται ότι μπορεί να φάει ξύλο.
Η Έμιλυ ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Colour Youth, που έχει εξελιχθεί μέσα σε λίγα χρόνια σε μία από τις πιο δυναμικές οργανώσεις για την καταπολέμηση των διακρίσεων. Κάποιοι από τους αγώνες τους δικαιώθηκαν, όπως η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Ήταν όμως μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι του παζλ που πρέπει να συμπληρωθεί ώστε να έρθει η ισότητα.
Η αυτοκτονία της πονά πολύ γιατί δεν αφορά μόνο την απώλεια ενός νέου ανθρώπου. Είναι η απώλεια ενός νέου ανθρώπου επειδή κάποιοι και κάποιες της έκαναν τη ζωή μαρτύριο. Την βασάνιζαν. Την έσπρωξαν στο θάνατο. Μπορεί να μη βρισκόμαστε μπροστά σε μια δολοφονία με την κλασσική έννοια του όρου. Όμως το τέλος της Έμιλυ έχει γραμμένα τα ονόματα εκείνων που την περικύκλωναν και την έδειχνα με το δάκτυλο τους.
Η οικογένεια ακόμη και τώρα, δεν βγάζει κακία. Ζητά από τον κόσμο να μη συλλυπηθεί, αλλά να σκεφτεί, να προβληματιστεί, να δράσει. Αντί για ρεβάνς ζητά να αγαπάμε «τόσο πολύ τα ‘διαφορετικά’ παιδιά έτσι ώστε μία μέρα όλοι αυτοί που επί χρόνια την κακοποιούσαν και την τραμπούκιζαν να μην μπορούν να αναπνεύσουν από την πολλή αγάπη. Αυτή πρέπει να είναι η τιμωρία τους».
Θέλω να ανταποκριθώ σε αυτή την επιθυμία. Να κάνω τη δική μου αυτοκριτική και να ζητήσω ένα συγγνώμη από την Έμιλυ. Να της ζητήσω συγγνώμη γιατί δεν κατανόησα ποτέ μου σε βάθος κάποιες πιο έντονες συμπεριφορές που είχε. Η Έμιλυ αμυνόταν κι εγώ στις ελάχιστες φορές που τη συνάντησα αμύνθηκα επίσης, ενώ γνώριζα για τις δύσκολες στιγμές που έχει περάσει. Αναρωτιόμουν, πως γίνεται να είσαι εχθρικός με τους πάντες ακόμη κι αυτούς που είναι μαζί σου ενάντια στην ανισότητα και τον ρατσισμό. Στην πραγματικότητα όμως δεν είχα προσπαθήσει πραγματικά να την καταλάβω.
Θυμάμαι επίσης να συνεχίζω να αναφέρω την Έμιλυ, αδερφό της Χριστιάνας και όχι αδερφή. Όχι από πρόθεση να προσβάλλω την Έμιλυ, αλλά γιατί δεν θεωρούσα και τόσο σημαντικό ότι «μπερδευόμουν». Την προσέβαλα όμως έτσι. Και της ζητώ συγγνώμη.
Θυμάμαι όμως και άλλες εικόνες που δεν είχαν άμεση σχέση με την Έμιλυ και για τις οποίες μετανιώνω. Θυμάμαι να κάνουν πλάκα σε παρέες και να μιλάνε για «τραβέλια». Θυμάμαι να βρίσκομαι στο τρένο και νταήδες να «κολλάνε» μαγκιές σε «αδερφές». Το ίδιο σκηνικό σε πλατείες. Στις περισσότερες περιπτώσεις χαμήλωσα το βλέμμα και δεν είπα τίποτα. Σκέφτηκα όπως πολλοί, ότι «δεν έχει νόημα να τους μιλάς γιατί δεν θα καταλάβουν».
Πρέπει όμως να σταματήσει αυτή η ανοχή. Πρέπει να μιλήσουμε ακόμη και στα «ντουβάρια», για να τον αλλάξουμε αυτό τον κόσμο. Και κάποτε, να καταλάβουμε ότι τελικά τα φύλα είναι χαρακιές στο σώμα του πραγματικού είναι του καθενός μας.
Κώστας Παπαντωνίου για 3pointmagazine.gr
