Με πρώτη στάση το Θέατρο Πέτρας της Πετρούπολης (3/6) ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Μίλτος Πασχαλίδης ξεκινούν το δικό τους μουσικό ταξίδι σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας (κι όχι μόνο). Λίγο πριν όμως την έναρξη της περιοδείας τους και με τις βαλίτσες σχεδόν έτοιμες, ο Θάνος Μικρούτσικος αποφασίζει να ανάψει την αγαπημένη του πίπα και να μας απαντήσει σε όλα αυτά που είχαμε το θράσος να τον ρωτήσουμε. Κυρίες και κύριοι, ο Θάνος Μικρούτσικος για πρώτη φορά στο antivirus.
Ας ξεκινήσουμε με την καλοκαιρινή σας περιοδεία και τη συνεργασία σας με τον Μίλτο Πασχαλίδη.
Από πάντα και κυρίως τα τελευταία 16 χρόνια συνεργάζομαι με νεότερους καλλιτέχνες. Είτε με τραγουδοποιούς της νεότερης γενιάς ή με τραγουδιστές πιο νεότερους. Όλο αυτό είναι πολύ ουσιαστικό για εμένα, γιατί περα από το τι έχω να δώσω εγώ σε μια συνεργασία ως έμπειρος καλλιτέχνης, παίρνω πάρα πολύ από τη ζωντάνια και τη νεανικότητα – είναι λίγο συμφεροντολογικό όλο αυτό – των συνεργατών μου. Από το 2000 έχω συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς και έχω βγάλει και καινούρια πρόσωπα.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι μια πολύ σημαντική περίπτωση. Αυτό που τον ξεχωρίζει από άλλους τραγουδοποιούς είναι ότι με έναν πολύ γοητευτικό τρόπο ανήκει σε αυτό που λέμε “σταυροδρόμι Δύσης – Ανατολής”. Ενώ είναι ένας σύγχρονος τραγουδοποιός, εντούτοις υπάρχουν ακούσματα από την κρητική μουσική, από αυτό που θα λέγαμε παράδοση, αλλά όχι με την έννοια της μίμησης. Ταυτόχρονα, είναι ένας από τους ελάχιστους τραγουδοποιούς με τέτοια φωνή που μπορεί να τραγουδήσει τραγούδια συνθετών. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί και να κάνουμε μια περιοδεία όλο το καλοκαίρι στην Ελλάδα, στην Κύπρο και ενδεχομένως και σε άλλες χώρες, όπου δεν είναι μόνο ότι θα παίξουμε – αν θέλετε- τα καλύτερά μας τραγούδια, όσο το πως θα τα παίξουμε. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να παίζω τραγούδια με έναν καινούριο τρόπο και να αφήνω στη σκηνή χώρο για το απρόβλεπτο. Είμαι παρ΄όλη την κούραση που κουβαλάω από τις 42 παραστάσεις του Καββαδία που έκανα στο Badminton και από άλλες 25 παραστάσεις το φθινώπορο που πέρασε, εντούτοις αναμένω αυτό το καλοκαίρι με πολλή ανυπομονησία και είμαι πάρα πολύ ευτυχής που θα το κάνω. Ξεκινάμε στις 3 Ιουνίου με μια μεγάλη συναυλία στο θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη, απο πλευράς Ιουνίου, πηγαίνουμε Πάτρα στις 15 Ιουνίου και συνεχίζουμε.
Είπατε ότι είναι σημαντικό να παίζετε τα τραγούδια με καινούριο τρόπο. Τι να περιμένουμε αυτή τη φορά;
Ο καινούριος τρόπος πάντοτε είναι ζητούμενο και οφείλω να σας πω ότι άμα γυρίσω πίσω στο 2000, για να μην πω πολύ πιο πίσω, θα σας πω 10 συνεργασίες που είναι η μία διαφορετική από την άλλη και όχι μόνο από πλευράς καλλιτεχνών (Παπακωνσταντίνου, Θηβαίος, Κούτρας, Ρίτα Αντωνοπούλου, Μητσιάς, Υπόγεια Ρεύματα κλπ.). Άλλαζε και ο τρόπος που τα παρουσιάζαμε. Με διαφορετικά γκρουπ, με διαφορετικές κατευθύνσεις μουσικής. Αυτό εννοώ με διαφορετικό τρόπο. Τώρα θα έχω μια σπουδαία μπάντα μπαλάντας και ροκ, αλλά και με μνήμες από την παράδοση με τον Πασχαλίδη. Αυτός είναι ο τρόπος που κάθε φορά βρίσκω για να παρουσιάζω τα πράγματα πολύ φρέσκα και να αφήνω τη θέση και για το απρόβλεπτο.
Θεωρείτε ότι είναι πολυτέλεια στις μέρες μας ο κόσμος να πηγαίνει σε συναυλίες;
Δυστυχώς θεωρείται πολυτέλεια για τον απλούστατο λόγο ότι στον άλλο έχει κοπεί το 30- 40% της αγοραστικής του δύναμης και μια αγοραστική δύναμη που έτσι και αλλιώς δεν ήταν και κάτι τρομερό. Όταν ένα ζευγάρι καθηγητών για παράδειγμα που ξέρω έβγαζε 2.5οοο με 3.000 ευρώ και διέθετε 300 με 400 ευρώ, καθότι είχε και 2 παιδιά, για να αγοράσει ένα βιβλίο, έναν δίσκο, να πάει σε 2 θέατρα και σε μια μουσική σκηνή, τώρα αυτό θεωρείται πολυτέλεια. Αυτά όλα κόπηκαν. Δεν μπορούν να στερήσουν το γάλα από τα παιδιά τους. Μάλλον, όχι ακριβώς πολυτέλεια. Στη συνείδηση αυτών των ανθρώπων δεν είναι πολυτέλεια, απλώς δεν είναι σε βαθμό να το παρακολουθήσουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι άμα αυτή η κατάσταση συνεχιστεί -πέρα της βλαπτικότητας σε ότι αφορά το δικό μας το σινάφι, γιατί το επάγγελμα μας υφίσταται μια ανεργία της τάξης του 70% – θα είναι άσχημο σ όλο τον κόσμο. Φανταστείτε στο θέατρο, στην ποίηση κλπ. Ότι συνιστά σημαντική τέχνη, που είναι το χνάρι του ανθρώπου πάνω στη γη, να αρχίσει να μικραίνει και να μικραίνει. Δεν ξέρω! Αν αυτό συνεχιστεί παγκοσμίως σε 100 χρόνια, θα έχουμε homo sapiens. Ελπίζω πως δεν θα φτάσουμε σ΄αυτό το σημείο, όχι ότι προσβλέπω σε κάποια ανάκαμψη- δεν είμαι αφελής- αλλά θέλω να επλίζω ότι οι εστίες αντίστασης καλλιτεχνικής και υψηλής αισθητικής θα υπάρχουν.
Δεν είστε απ΄αυτούς που πιστεύουν ότι τέχνη ανθίζει σε περιόδους κρίσης;
Αυτό είναι μια μυθολογία. Θα μπορούσα να συμφωνήσω ότι έχει συμβεί αυτό, αλλά όχι ότι όσο χειρότερη είναι η κοινωνικοπολιτική κατάσταση, τόσο καλύτερη γίνεται η τέχνη. Και κυρίως δεν μπορεί να συμβεί στις τέχνες που θέλουν στήριξη. Για παράδειγμα πως θα γίνει μια κινηματογραφική ταινία αξιώσεων; Πάντοτε θα ψάχνεις για 3 ηθοποιούς τσάμπα και 2 φωτιστές; Αρα, υπάρχουν λοιπόν μορφές που θέλουν ενίσχυση, που δεν μπορούν να συμβούν σε μια κοινωνία βάρβαρη όπως αυτή που ζούμε. Άλλο τώρα αν ο καλλιτέχνης έχει ερεθίσματα. Αλλά και εδώ είναι μια μυθολογία. Ο καλλιτέχνης δεν σημαίνει ότι εκεί που υπάρχει αγκομαχητό χαίρεται. Είναι ένας άνθρωπος που εισπράττει ερεθίσματα κάθε είδους. Για παράδειγμα, η βία και ο ρατσισμός και αυτό το φοβερό πράγμα με το προσφυγικό, ίσως του δίνουν ερεθίσματα. Όπως όμως μπορεί να του δώσει και μια ερωτική σχέση και η ευτυχία που απορρέει από αυτό. Ή η δυστυχία που απορρέει από έναν χωρισμό. Αυτά είναι όλα ερεθίσματα.
Γιατί στο παρελθόν ο Θάνος Μικρούτσικος δεν έχει τοποθετηθεί δημόσια για θέματα που σχετίζονται με την LGBT πραγματικότητα;
Γιατί ήταν πάντοτε καθαρή η θέση μου! Από μικρό παιδί. Είμαι υπέρ της απόλυτης ελευθερίας του ανθρώπου, υπέρ της όποιας σεξουαλικότητας και διάθεσης θέλει να έχει και πρέπει να σας πω ότι αυτό δεν λειτούργησε θεωρητικά εντός μου, με την έννοια ότι δεν το απέκτησα μόνο μεγαλώνοντας. Ήταν δουλειά από το σπίτι σε εποχές δύσκολες για τέτοια πράγματα. Γεννήθηκα στην Πάτρα το 1947 σε μια εποχή που οι προκαταλήψεις ζούσαν και βασίλευαν, όπου στον ομοφυλόφιλο έβαζαν κουδούνια στον δρόμο και τον κορόιδευαν και θυμάμαι ότι 9 χρόνων είχα έρθει στα χέρια με τα παιδιά στην πλατεία, ακριβώς γιατί ήταν κοροϊδευτικοί σ΄έναν άνθρωπο που ήταν gay. Θέλω να πω, ότι αυτό το είχα από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου.
Είπατε πως είχε γίνει δουλειά και από το σπίτι…
Ναι, ήταν πολύ προοδευτικοί οι γονείς μου. Ήταν ουσιαστικοί αριστεροί, παρόλο που η οικογένειά μου είχε αστική κουλτούρα. Προφανώς αυτό με βοήθησε. Τα διαβάσματα μου επίσης. Η αίσθηση ελευθερίας που είχα σε κάθε μορφής εξουσίας και δεν μπορούσα να δεχθώ αυτή την αθλιότητα που εκείνα τα χρόνια κυριαρχούσε απολύτως. Από εκεί και πέρα πολύ καλοί μου φίλοι ήταν gay. Σπουδαίοι καλλιτέχνες. Πολύ αρμονική η σχέση μου μαζί τους και δεν με διαφοροποιούσε κάτι στη συνείδησή μου και στις απόψεις μου.
Οπότε είναι περιττό να σας ρωτήσουμε για σύμφωνο συμβίωσης κλπ.
Είμαι απολύτως θετικός. Τι συζητάμε τώρα. Και άργησε η κυβέρνηση να το κάνει.
Θεωρείτε ότι στα θέματα αυτά η ελληνική κοινωνία σήμερα έχει κάνει βήματα προς τα εμπρός;
Κοίταξε να δεις, αν ήσουν πιο μεγάλος θα το καταλάβαινες. Εγώ είμαι 69. Το πόσο έχει προχωρήσει η ελληνική κοινωνία σ αυτά τα θέματα, δε λέγεται. Αν ζούσες την εποχή που εγώ ήμουν 20, θα τρελαινόσουν. Ήταν γκέτο. Ναζισμός. Παρότι η κοινωνία μας δεν ήταν ναζιστική, σ΄αυτό ήταν. Στα σχολεία, παντού. Δεν υπήρχε ούτε φωλιά, ανάσα αναπνοής. Άρα, αν το δούμε εξελικτικά έχουν γίνει βήματα. Αν πάρουμε τον μέσο όρο αντίδρασης του κόσμου σήμερα απ΄τον μέσο όρο της παλιότερης εποχής, δεν υπάρχει σύγκριση. Πραγματικά, μπορώ να θυμηθώ στη δεκαετία του 50 και του 60, κι όχι μόνο επί εποχής χούντας, όλο το ελληνορθόδοξο το αντριλίκι, τη λεγόμενη λεβεντιά και όλη την κοροϊδία και την αποκλήρωση κάποιου παιδιού που ήταν gay… ζούγκλα ήταν.
Και ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει ο Θάνος Μικρούτσικος σ΄όλα τα LGBT άτομα που τον ακούν;
Ότι πρέπει να αποδέχονται τον εαυτό τους με πολύ φυσιολογικό τρόπο, να αισθάνονται απόλυτα απελευθερωμένοι. Να αισθάνονται ίσοι προς οποιονδήποτε άλλον και να καταλάβουν ότι μόνο αν μπορουν να απελευθερωθούν, μπορούν να ζήσουν ως ελεύθεροι άνθρωποι και άνθρωποι που θα μπορούν να μεγαλουργήσουν. Να γίνουν εκπληκτικοί. Όσο πιο γρήγορα απελευθερωθούν απο αυτές τις προκαταλήψεις, τόσο πιο σπουδαία ζωή θα έχουν!!
Ανήκετε στους καλλιτέχνες που προσπαθούν να περάσουν κάποια μηνύματα μέσα από τα τραγούδια τους. Αυτό σημαίνει πως πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες οφείλουν να κοντράρονται με την κοινωνία, σε επίπεδο δικαιωμάτων;
Καταρχήν να σου πω ότι απ΄όλα τα τραγούδια βγαίνει κάποιο μήνυμα. Το τραγούδι του Σάκη Ρουβά “Όλα Καλά” είναι ένα τραγούδι βαθύτατα πολιτικό. Μόνο που εγώ το θεωρώ αντιδραστικό αυτό το “όλα καλά” σ΄αυτή την κοινωνία. Απ΄την άλλη, γίνεται συχνά ένα λάθος ότι το μήνυμα ενός τραγουδιού προκύπτει απ΄τον στίχο. Δεν προκύπτει όμως. Σε ένα καλό τραγούδι το μήνυμα προκύπτει ταυτοχρόνως απ΄τον στίχο και τη μουσική, με τη σημείωση ότι αν διάβαζες τον στίχο πριν τη μελοποίηση θα καταλάβαινες “α” “β” “γ” “δ”. Αν μελοποιηθεί καλά και είναι καλό το ποίημα ή το κείμενο τότε θα καταλάβαινες και πολλά περισσότερα.
Γενικά πάντως ένας σοβαρός καλλιτέχνης, Καλλιτέχνης με “κ” κεφαλαίο, οφείλει να χτυπιέται συνεχώς για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το Α και το Ω. Γιατί, αν δεν το κάνει, κάτι δεν πάει καλά και με την τέχνη του. Παρότι η ιστορία μάς έδειξε ότι καλλιτέχνης και καλλιτεχνικό έργο δεν είναι δυστυχώς αναπόσπαστα συνδεδεμένα. Έχουν υπάρξει μέχρι και φασίστες καλλιτέχνες. Έχω παράδειγμα τον Έζρα Πάουντ, τον μεγαλύτερο ποιητή του 20 αιώνα που ήταν εκφωνητής στο φασιστικό ραδιοφωνικό σταθμό της Ρώμης επί Μουσολίνι. Ή τους περίφημους συνθέτες επί Γερμανίας, τον Στράους ή τον Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν, ένας από τους μεγαλύτερους μαέστρους, που ήταν ναζιστές. Αλλά ήταν σπουδαίοι καλλιτέχνες. Αλλά αυτό που ενδιαφέρει εμάς είναι ο καλλιτέχνης, που και η ζωή του και οι απόψεις τους στέκονται σε υψηλό επίπεδο και σε μια κοινωνία όπως τώρα. Το Α και το Ω είναι να παλεύει για τα δικαιώματα των ανθρώπων. Είτε αυτά είναι δικαιώματα επιβίωσης, όπως την εποχή της κρίσης, είτε αυτά είναι δικαιώματα των λεγόμενων μειονοτήτων – αν και δεν με αρέσει αυτός ο όρος. Γιατί πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι απολύτως ίσα δικαιώματα, αλλά απολύτως. Ότι δικαίωμα έχω εγώ, έχεις και εσύ. Δεν έχω ούτε μισό παραπάνω. Αυτή είναι η δίκαιη κοινωνία. Μόνο που δεν ζούμε σε δίκαιη κοινωνία.
Ένα τελευταίο σχόλιο για το προσφυγικό;
Προσωπικά είμαι υπέρ της συμπεριφοράς υποδοχής των ανθρώπων αυτών. Είναι ένα ζήτημα πολύ σοβαρό, γιατί μιλάμε για τη μεγαλύτερη μετανάστευση που έγινε από τον Β παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Το μόνο που μας επιτρέπεται να κάνουμε είναι να τους υποδεχτούμε σαν ανθρώπους που ζητούν το χέρι μας και να μην ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες ότι είμαστε μετανάστες επί 100 χρόνια. Πριν από 100 χρόνια η μισή Πελοπόννησος άδειασε και πήγε στις ΗΠΑ. Πριν από 60 -70 χρόνια η Μακεδονία άργησε και πήγε στη Γερμανία, στην Αυστραλία και το Βέλγιο.
[separator type=”thick”]
Πληροφορίες
Θάνος Μικρούτσικος & Μίλτος Πασχαλίδης | Παρασκευή 3 Ιουνίου | Θέατρο Πέτρας |
Η συναυλία στηρίζει το σκοπό του Συλλόγου Οικογενείας «Παρέμβαση» – ΚΕΘΕΑ και τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Πετρούπολης.
Τιμές εισιτηρίων:
Προπώληση: 12 ευρώ
Ταμείο: 14 ευρώ
Προπώληση:
viva.gr | 211 800 26 84 | 11876
Καταστήματα: Public, Παπασωτηρίου, Seven Spots,
IANOS, Reload, Media Markt
Και στα ταμεία του Θεάτρου Πέτρας στην Πετρούπολη.
