Ο Paul Preciado είναι ένας τρανς άντρας, τουλάχιστον έτσι θέλει να φαίνεται στο δημόσιο χώρο, όπως μας είπε, που θέλει να σπάσει τις κατεστημένες αντιλήψεις για το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ως “επιζώντα ή απόγονο του δυαδικού συστήματος των φύλων” (descendant to the gender system) και έτσι προσπαθεί να το υπονομεύει καθημερινά, τόσο στην προσωπική του ζωή και στο σώμα του όσο και στη δημόσια συμπεριφορά και επαγγελματική του καριέρα. Μέσα από τη μεταμόρφωση του σώματός του τα προηγούμενα χρόνια και την αναδιοργάνωση της υποκειμενικότητάς του ως τρανς άντρας, από τη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα για τη διοργάνωση του προγράμματος των δημόσιων δράσεων της διεθνούς έκθεσης documenta 14 έχει σκοπό να μας κάνει να σκεφτούμε πέρα από τους περιορισμούς των δύο φύλων, τον διαχωρισμό των ταυτοτήτων που επιβάλει ο όρος ΛΟΑΤΚΙ και εν τέλει την πολιτική και οικονομική κυριαρχία του πατριαρχικού μοντέλου, που οικοδόμησε το πανταχού παρών έθνος-κράτος.
Στα πρώην κρατητήρια της περίφημης ΕΑΤ-ΕΣΑ, που βασάνιζε αριστερούς αντικαθεστωτικούς επί δικτατορίας, εκεί όπου θα λάβουν χώρα οι πολύ ενδιαφέρουσες δημόσιες δράσεις για τα δεκαήμερα εγκαίνια (14-24 Σεπτεμβρίου) της documenta 14, συναντήσαμε τον Πωλ ή Πωλ-Μπεατρίς όπως θέλει να τον αντιμετωπίζει επίσημα η πολιτεία. Εκεί μας μίλησε για τον εαυτό του, αφού ακόμα και ο ίδιος αποτελεί «είδηση» για τον αθηναϊκό Τύπο, αλλά και για το εγχείρημα της διοργάνωσης, που διαφοροποιείται αρκετά από τις προηγούμενες documenta.
Πώς αυτοπροσδιορίζεστε μετά τη μετάβαση;
Κατά τη γνώμη μου είναι καταστροφικό όλο αυτό. Ένα από τα προβλήματα της «ΛΟΑΤΚΙ» κοινότητας είναι αυτή η προστακτική του αυτοπροσδιορισμού. Δεν ενδιαφέρομαι για τους προσδιορισμούς, ενδιαφέρομαι για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, αυτό που ονομάζω τεχνολογίες για την παραγωγή της υποκειμενικότητας.
Ένα από τα προβλήματα στη «ΛΟΑΤΚΙ» πολιτική ή στις πολιτικές φύλου και σεξουαλικότητας τα τελευταία 50 χρόνια είναι ότι «κατασκευάζουμε» τους εαυτούς μας με βάση τις πολιτικές της ταυτότητας. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι όλα είναι πλαισιωμένα από την αναγνώριση της ταυτότητας. Έτσι έχεις την κοινότητα των γκέι, την κοινότητα των λεσβιών, των τρανς, των ίντερσεξ και τέλος τους queer που δεν θέλουν να ανήκουν σε καμία από αυτές τις κοινότητες.
Πιστεύω ότι αυτή είναι μία παγίδα των παραδοσιακών και συμβατικών πολιτικών. Διότι μόλις «προσδιοριστούμε», γινόμαστε το αντικείμενο μίας σειράς τεχνολογιών εξουσίας, μίας σειράς προσταγών, όπου κατά βάση θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι και να δρας ως γκέι υποκείμενο, στο πλαίσιο μίας στρέιτ κοινωνίας, ετεροκανονικής: Ναι, μπορείς να είσαι διαφορετικός, αλλά με βάση τις διαφορές που πρέπει να έχει ένας γκέι από έναν στρέιτ.
Αυτή την καταπίεση όλοι τη νιώθουμε σαφέστατα…
Είναι ένα κρίσιμο θέμα για μένα. Προσπαθώ να δω το πολιτικό πλαίσιο πέρα από τις πολιτικές των ταυτοτήτων. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, το πρόγραμμα των δημόσιων δράσεων της documenta ονομάζεται «Η Βουλή των σωμάτων» και δεν ονομάζεται π.χ. «Η Βουλή των εθνικών μειονοτήτων, των ΛΟΑΤΚΙ κ.λπ.». Διότι αυτό που υποστηρίζω είναι αυτή η ριζοσπαστική δυνατότητα του σώματος, πέρα από όλες τις ταυτότητες. Δεν σημαίνει, βέβαια, ότι κάποιες φορές δεν πρέπει να επαναδιεκδικούμε την ταυτότητά μας. Για παράδειγμα, εγώ μπορώ να πω ότι «παίζω» σε διαφορετικά μέτωπα, ανάλογα με το ποιες είναι οι δυνατότητές μου σε σχέση με το πώς οργανώνω ή ζω τη ζωή μου εν τέλει σε μία δημόσια σφαίρα.
Άρχισα να παίρνω τεστοστερόνη περίπου πριν από 8 χρόνια, σε πολύ μικρές δόσεις. Οπότε στην αρχή είχα ακολουθήσει τη μέθοδο της αργής μετάβασης, που σε κρατάει κάπου ανάμεσα στα δύο φύλα. Όλη εκείνη η περίοδος ήταν λίγο δύσκολη, χρησιμοποιούσα δύο ονόματα, Paul και Beatrice, δεν προσδιόριζα εάν είμαι άντρας ή γυναίκα και άφηνα το όνομά μου κάπως να μιλήσει γι’ αυτό.
Αλλά μετά αύξησα τη δόση της τεστοστερόνης και από τότε ουσιαστικά άρχισα να χρησιμοποιώ αυτό που λέω τεχνολογίες αναπαραγωγής υποκειμενικότητας. Τέτοιες τεχνολογίες δεν είναι μόνο η τεστοστερόνη. Μπορεί να είναι το γράψιμο. Όταν μιλώ δημόσια, είναι ένας τρόπος να αναδιοργανώσω την υποκειμενικότητά μου. Όταν με ρωτάτε πώς αυτοπροσδιορίζομαι, αυτό είναι μία δυνατή τεχνολογία παραγωγής υποκειμενικότητας, γιατί με την απάντηση ξέρουμε αυτόματα πολλές λεπτομέρειες για τη σεξουαλικότητα του υποκειμένου που απαντά, για τη σχέση του με το κράτος. Είναι ένα ολόκληρο τοπίο από κανόνες και νόρμες, που καθορίζονται όταν απαντάς σε μία τέτοια ερώτηση.
Έχει πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι τεχνολογίες παραγωγής του φύλου είναι πολύ ακριβείς. Εάν λάβεις 120 mg τεστοστερόνης για έναν μήνα, μπορείς να είσαι «ανάμεσα», αλλά εάν λάβεις 250-270 mg τότε αυτόματα μεταπηδάς σε κάτι άλλο, η φωνή σου αλλάζει, αποκτάς τρίχες στο πρόσωπο κ.λπ.
Όταν ήρθα στην Αθήνα, είχα ήδη κάνει τη μετάβαση, δεν μπορούσα να είμαι στο «ανάμεσα». Οι άνθρωποι με κοίταζαν και έλεγαν «αυτός είναι άντρας» και τότε έλεγα «α, ωραία, στ’ αλήθεια είμαι άντρας και πρέπει να συμπεριφερθώ έτσι». Πράγμα που είναι ευχάριστο για μένα, γιατί είμαι και τρανς άντρας. Μου αρέσει, είναι ενδιαφέρουσα εμπειρία να έχεις γεννηθεί κορίτσι και όταν αποφασίζεις να ζήσεις ως άντρας μέσα στην κοινωνία, να συμβαίνει αυτό.
Βέβαια, από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πατριαρχική, πολύ male-oriented, πολύ ετεροκεντρική, υπάρχει πολύ μικρή ορατότητα του queer και του τρανς ατόμου, η ένταξή μου ως άντρα σε αυτή είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική εμπειρία.
Πώς όμως αυτοπροσδιορίζομαι; Για κάποιους είμαι απλά ένας άντρας, για άλλους προέρχομαι από μία φεμινιστική παράδοση, αν και τώρα είμαι άντρας, οπότε προσδιορίζομαι πολιτικά ως τρανς φεμινιστής. Διότι θέλω να επανακτήσω αυτή τη φεμινιστική μου παράδοση, αλλά στο πλαίσιο του ότι τώρα είμαι άντρας. Κάτι που είναι διαφορετικό.
Για παράδειγμα, σε σχέση με την πολιτεία: Έχω ζητήσει να αλλάξω το όνομά μου και να το κάνω Paul Beatrice Preciado, να κρατήσω και το αρσενικό και το θηλυκό. Αυτό είναι λίγο περίπλοκο νομικά και προσπαθούμε να βρούμε πώς θα το κάνουμε στην Ισπανία. Νομικά πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε αρσενικό ή σε θηλυκό όνομα. Κι αυτό ακόμα, το νομότυπο όνομα, είναι μία τεχνολογία παραγωγής της υποκειμενικότητας.
Σε κάθε έναν από αυτούς τους «χώρους» μπορείς να παίξεις διαφορετικά, δεν είναι το ίδιο. Σεξουαλικά, πώς επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου όταν είσαι τρανς; Οι αντιλήψεις της ετεροφυλοφιλίας και της ομοφυλοφιλίας γελοιοποιούνται σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι αυτοί οι όροι που χρησιμοποιούμε, εφευρέθηκαν από τον ιατρικό λόγο. Το 1868 δημιουργήθηκε η «ετεροφυλοφιλία» και η «ομοφυλοφιλία», για να ορίσουν τη δεύτερη ως παθολογία. Δεν θέλω να αυτοπροσδιοριστώ με αυτούς τους όρους. Αρνούμαι. Ανήκουν στον ιατρικό λόγο.
Επίσης, εάν προσδιορίζεις τον εαυτό σου ως τρανς άτομο, συμφωνείς ότι πάσχεις από δυσφορία του φύλου και ότι έχεις ένα είδος ψυχικής ασθένειας. Επίσης, ζητάς από την πολιτεία κάποιες τεχνικές, είτε χειρουργικές, είτε ορμονικές για να νιώσεις καλύτερα. Όχι, δεν συμβαίνει αυτό με μένα. Αισθάνομαι πολιτικά απόγονος του δυαδικού συστήματος των φύλων (descendant to the gender binary system), σε αυτό το καθεστώς που μου έχει επιβληθεί και γι’ αυτό, αν με ρωτάτε πώς αυτοπροσδιορίζομαι, σας απαντώ ως απόγονος του καθεστώτος του φύλου.
Η διαδικασία μετάβασης ήταν μία συνεχής περφόρμανς;
Δεν ξέρω αν ήταν κάτι τέτοιο. Αυτό που ήταν σημαντικό για μένα, είναι να το κάνω δημόσια από την αρχή. Γιατί ένα από τα πράγματα που συμβαίνει με τις φυλο-μεταβάσεις είναι ότι αναγκάζεσαι να το κάνεις ιδιωτικά, αν και την ίδια στιγμή είναι εντελώς πολιτικό θέμα. Γιατί πρέπει να πας στο νοσοκομείο, στο δικαστήριο, είσαι αντιμέτωπος συνεχώς με τον δημόσιο χώρο, αλλά πρέπει να παραμένεις «στα κρυφά» και να μη λες σε κανέναν για το τι σου συμβαίνει.
Έκανα το αντίθετο, αποφάσισα να γράψω για όλα όσα μου συμβαίνουν και να τα κάνω δημόσια γνωστά. Και αυτό συνεχίζω να κάνω τώρα, γράφοντας διάφορα άρθρα. Κάποιες φορές έκανα ένεση τεστοστερόνης δημόσια, προκειμένου να το δείξω. Μπορείς να το πεις περφόρμανς, για μένα η περφόρμανς είναι η μεταμόρφωση ενός πράγματος που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι προσωπικό σε κάτι που να είναι δημόσιο και να μπορεί να συζητηθεί στη δημόσια σφαίρα. Αυτός ήταν ο βασικός μου στόχος. Ο κόσμος που διαβάζει το βιβλίο μου μπορεί να απομυθοποιήσει το τι είναι το transgender άτομο, γιατί όλες οι στρέιτ γυναίκες που γνωρίζω, παίρνουν αντισυλληπτικό χάπι, δηλαδή παίρνουν ορμόνες σε μόνιμη βάση. Και δεν θεωρούνται ψυχικά διαταραγμένες επειδή παίρνουν τέτοιες ορμόνες. Έτσι, ήθελα να δείξω ότι υπάρχουν πολλοί ακόμα τρόποι κατασκευής της υποκειμενικότητας, που προσιδιάζουν με τη διαδικασία στην οποία υπόκεινται τα τρανς άτομα, παρόλο που ιστορικά θεωρούμαστε μη κανονικά. Ουσιαστικά πρόκειται για μία διαφορετική χρήση του σώματός μας, της σεξουαλικότητάς μας.
Το επόμενο διάστημα ετοιμάζετε κάποιο άλλο art project με το σώμα σας;
Αυτή την περίοδο δουλεύω με το θέμα του ονόματός μου. Στην αρχή έλεγα να διατηρήσω το θηλυκό μου όνομα, αλλά θα προκαλούσε δημόσια σύγχυση. Για να σου πω την αλήθεια, μπορώ να αισθανθώ ως πολλά πράγματα, το πλαίσιο των συναισθημάτων μου επαναπροσδιορίζεται συνεχώς. Μου αρέσει να παίζω στη δημόσια σφαίρα σαν τρανς άντρας και δεν θέλω να με φωνάζουν με θηλυκό όνομα. Αλλά και πάλι δεν με ενδιαφέρει κάτι που θα είναι μια εικόνα αρρενωπότητας. Συνεχώς σκέφτομαι τι σημαίνει να είσαι άρρεν στην κοινωνία. Και πώς κατέχεις μία τέτοια θέση, από ποια προοπτική. Και τότε έγινε ακόμα πιο σημαντικό το όνομα.
Με ρωτούσαν πώς επέλεξα το όνομα Πωλ. Είναι περίεργο. Είχα μία σαμανική εμπειρία, όπου ο σαμάνος μου είπε ότι το όνομά μου θα εμφανιστεί σε κάποιο από τα όνειρά μου και, αφού γέλασα, τον ευχαρίστησα κι έφυγα. Μερικές εβδομάδες αργότερα είδα ένα όνειρο, όπου εμφανίστηκε το όνομα Πωλ. Και τελικά είπα ότι «δυστυχώς αυτό πρέπει να είναι το όνομά μου από δω και πέρα».
Είναι γελοίο να δίνεις όνομα στον εαυτό σου. Επίσης, πρέπει να συνηθίσεις στο καινούριο όνομά σου. Αυτή η διαδικασία είναι εντυπωσιακή. Τόσο από πλευράς πολιτικής όσο και αισθητικής. Γιατί στην αρχή όταν ακούς το όνομά σου δεν το καταλαβαίνεις και αυτό δημιουργεί μία ποίηση στα αυτιά μου. Ο κόσμος να με αποκαλεί Πωλ και με κάποιο τρόπο η γλώσσα μεταμορφώνεται σε κάτι ποιητικό. Κάθε λέξη γίνεται πιο πολύτιμη για μένα.
Πιστεύω ότι δίνετε διαφορετική προσοχή στα λόγια των άλλων όταν ακούτε το καινούριο σας όνομα.
Ναι, απολύτως. Και άρχισα, επίσης, τη διαδικασία να αλλάξω νομικά το όνομά μου. Αυτό είναι νομίζω το νέο μου καλλιτεχνικό «παιχνίδι» με το οποίο παίζω.
Τους επόμενους μήνες πρόκειται να ψηφιστεί στην Ελλάδα ο νόμος για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Πώς αισθανθήκατε από τις αντιδράσεις του ελληνικού Τύπου όταν ανακοινώθηκε ότι ένα τρανς άτομο θα διοργανώνει τις δημόσιες δράσεις της Documenta 14;
Υπήρξαν αντιδράσεις του Τύπου τις τελευταίες δύο εβδομάδες, από τότε που δώσαμε τη Συνέντευξη Τύπου. Ειδικά από τις δεξιές εφημερίδες, υπήρξαν πολύ ισχυρές αντιδράσεις. Σαφώς, το να είμαι τρανς και να είμαι επικεφαλής του δημόσιου προγράμματος της documenta είναι από μόνο του μία πολιτική δήλωση. Βέβαια, κανείς δεν με επέκρινε ακόμα στην Ελλάδα γι’ αυτό, τουλάχιστον όχι ακόμη. Για παράδειγμα, όταν εργαζόμουν σε ένα ισπανικό μουσείο, ακόμα θυμάμαι τον Τύπο να αναρωτιέται δημόσια πώς ένα τρανς άτομο μπορεί να είναι επικεφαλής σε ένα μουσείο.
Πάντως, είναι φανταστική η υποστήριξη των συναδέλφων μου εδώ, της ομάδας της διοργάνωσης. Ο διευθυντής της έκθεσης, ο Adam Szymczyk, ο οποίος θεωρεί πολύ σημαντικό το να έχει αναλάβει τις δημόσιες δράσεις του προγράμματος ένα τρανς άτομο, είναι μαζί μου από την αρχή της διοργάνωσης και ποτέ δεν μου είπε να υποχωρήσω. Το ίδιο και οι συνάδελφοι. Αυτό άλλαξε εκ βάθρων τον τρόπο με τον οποίο οργανώνεται η documenta. Όχι μόνο επειδή συμμετέχουν πολλοί τρανς και queer καλλιτέχνες και ακτιβιστές, αλλά και επειδή η θεματική των δημόσιων δράσεων είναι ανοιχτά τρανς και queer.
Την ίδια στιγμή, όταν διαβάζω για την κριτική από τον ελληνικό Τύπο, συνειδητοποιώ ότι δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Λένε, για παράδειγμα, ότι το πρόγραμμα είναι μπερδεμένο, αναφερόμενοι ειδικά στην τελευταία βραδιά, όπου έχουμε προσκαλέσει το τρανς κίνημα της Τουρκίας, το φεμινιστικό κίνημα της Ροτζάβα (Κουρδιστάν), τους αυτόχθονες από τη νότια Αμερική, με σκοπό να ξεφύγουμε από το εθνικιστικό πλαίσιο. Γιατί εδώ όλα πρέπει να προσδιορίζονται μέσα από το πλαίσιο του ελληνικού έθνους, το ίδιο ισχύει και για την Ισπανία και τη Γερμανία και γενικότερα τείνουμε παγκοσμίως σε αυτή την εθνικιστική τρέλα. Θέλω να φτιάξω μία τρανσφεμινιστική συμμαχία πέρα από τα έθνη. Οι δημοσιογράφοι με ρωτάνε γιατί να ενδιαφέρει κάτι τέτοιο την Ελλάδα;
Είναι πολύ ενδιαφέρον να το δει κανείς το θέμα πέρα από τα σύνορα. Η Τουρκία και η Ελλάδα, ως χώρες, η Τουρκία και οι Κούρδοι: Αν πας τη συζήτηση πέρα από τα έθνη-κράτη, οι λαοί μπορούν να έρθουν πιο κοντά εάν δουλέψουν πάνω στις πολιτικές του φύλου και της σεξουαλικότητάς τους. Το ίδιο ισχύει και για τα οικονομικά προβλήματα που ζουν αυτή τη στιγμή οι λαοί και προέρχονται από ένα πατριαρχικό και ετεροκανονικό πλαίσιο οικονομίας, που έχει στόχο τον προσδιορισμό του αντρικού σώματος, μέσα από τις ασκήσεις του «στρατού», όσον αφορά την εργασία, τον προσδιορισμό του γυναικείου σώματος μόνο μέσα από την αναπαραγωγή και τη μητρότητα.
Αν θέλουμε να σκεφτούμε διαφορετικά πολιτικά, θα πρέπει να φέρουμε την Αριστερά πέρα από αυτές τις κατεστημένες αντιλήψεις της αρρενωπότητας.
Θεωρείτε ότι τα σύνορα μεταξύ των εθνών είναι αποτέλεσμα της πατριαρχίας;
Εννοώ ότι από τον 15ο αιώνα οι πολιτικές στις δυτικές κοινωνίες έχουν προσδιοριστεί από αυτή την έννοια του έθνους-κράτους ως συμπαγούς πλαισίου καθαρότητας, το οποίο καθορίζεται μέσα από τη βία, τα σύνορα και τον πόλεμο. Και αυτό εφαρμόζεται και απότ ις κυρίαρχες πολιτικές της αρρενωπότητας. Εάν στην πολιτική οικονομία φέρουμε αυτή την τρανσφεμινιστική κριτική, στην οποία αναφέρθηκα, μπορούμε πραγματικά να κάνουμε τη διαφορά στην Αριστερά. Γι’ αυτό πιστεύω ότι αυτή η συζήτηση εδώ πέρα είναι κρίσιμη. Για να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε και ασκούμε πολιτική.
Είπατε για την πολιτική σχέση. Πώς αυτά τα καλλιτεχνικά θέματα μπορούν να συνδεθούν με το πραγματικό ΛΟΑΤΚΙ κίνημα; Γιατί συχνά η documenta κριτικάρεται ως ένα εκθεσιακό γεγονός για τους λίγους. Ίσως μία τρανς σεξεργάτρια της Αθήνας να μην μάθει ούτε καν για τις δημόσιες δράσεις της documenta, πόσω μάλλον να μπορέσει να τις παρακολουθήσει…
Η ιδέα μου από την αρχή ήταν να φέρω σε επαφή την ακαδημαϊκή κοινότητα, που σκέφτεται με τη γλώσσα της θεωρίας, με τους καλλιτέχνες, με την τέχνη. Πιστεύω ότι το κοινό θα έρθει. Σαφώς είμαστε στην αρχή του προγράμματος και η ιδέα μου ήταν να μην κάνουμε τα εγκαίνια μόνο σε μία ημέρα, αλλά σε 10 μέρες για να μπορέσουν να έρθουν όλοι όσοι θέλουν. Θα υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα για διαφορετικά κοινά και ενδιαφέροντα. Για παράδειγμα, θα έχουμε την Τουρκάλα Sevval Kılıç, που είναι τρανς σεξεργάτρια ακτιβίστρια, την Άννι Σπρινγκλ, που είναι σεξεργάτρια στις ΗΠΑ. Για μένα αυτά «εγκαθιστούν» μία σκηνή για όλους τους ανθρώπους να έρθουν να τα παρακολουθήσουν. Μπορεί να έχω τον Τόνυ Νέγκρι, αλλά έχω και την Κιλίκ να έρχεται να μιλήσει στη Documenta και στις δημόσιες δράσεις της. Για μένα και οι δύο είναι το ίδιο σημαντικοί να τους ακούσεις, σε πολιτικούς όρους.
Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η Κιλίκ είναι στο πρόγραμμα, κάθε σεξεργάτρια θα έπρεπε να έρθει να την ακούσει.
Ποιους νέους καλλιτέχνες θα θέλατε να συστήσετε στο ελληνικό ΛΟΑΤΚΙ κοινό;
Αυτό είναι το ερώτημα του να πηγαίνεις πέρα από την πολιτική των ταυτοτήτων. Δε σημαίνει ότι επειδή κάποιος είναι γκέι, ότι το έργο του θα είναι ενδιαφέρον για το ΛΟΑΤΚΙ κοινό. Είναι σημαντικό, γιατί υπάρχουν πολλοί γκέι καλλιτέχνες που δεν θέτουν κάποιο πολιτικό ερώτημα που να αφορά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Απλά τυχαίνει να είναι γκέι. Έτσι, πρέπει να γνωρίζουμε ότι ούτε κάθε γυναίκα καλλιτέχνης είναι φεμινίστρια. Είναι προφανές.
Προσπαθώ να φέρω όσα περισσότερα τρανς και queer άτομα μπορώ για να συμμετέχουν ως καλλιτέχνες στην έκθεση. Αυτό είναι ξεκάθαρο, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι εδώ επειδή είναι ομοφυλόφιλοι ή τρανς. Είναι απλά μέρος του όλου εγχειρήματος.
Για παράδειγμα, ο Sergio Zevallos, από το Περού, θα κάνει μία από τις περφόρμανς σχετικά με το αντρικό σώμα, μέσα από τις τεχνικές του στρατού και του πολέμου, αλλά και της σεξουαλικότητας, της πορνογραφίας και το πώς όλα αυτά συνδέονται. Τον έφερα στην ομάδα, όχι επειδή είναι γκέι ή τρανς, αλλά επειδή η δουλειά του εγείρει ερωτήματα για το σύγχρονο αντρικό σώμα και πρέπει να την δουν όλοι, όχι μόνο η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Ταυτόχρονα είναι ένας καλλιτέχνης εξαιρετικά δραστήριος στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα τόσο στο Περού όσο και στη Γερμανία και συνεχίζει να συμβάλει σε αυτό. Το ίδιο και πολλοί από τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάζομαι.
Όμως, συνεργάζομαι και με τον Daniel García Andujar, ο οποίος είναι στρέιτ από τη Βαλένθια. Το ενδιαφέρον για μένα είναι ένας στρέιτ καλλιτέχνης σε ένα queer πλαίσιο κι έτσι τον προσκάλεσα να σκεφτεί μαζί μας πώς o ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός της εικόνας μέσα από το ίντερνετ, κατασκευάζει π.χ. την ετεροφυλοφιλία. Αστειευόμενοι μεταξύ μας, μου λέει ότι μια μέρα θα καταλήξει να τον χαρακτηρίζουν ως τρανς καλλιτέχνη! Είναι ένας στρέιτ άντρας που εργάζεται πάνω σε ένα πλαίσιο πάνω από το δυαδικό σύστημα του φύλου.
Το ερώτημα είναι πώς όλοι εμείς οι καλλιτέχνες και οι ακτιβιστές κριτικάρουμε τη νόρμα του φύλου και της σεξουαλικότητας. Και πώς αυτό μπορεί να γίνει ένα συλλογικό πλαίσιο σκέψης για όλους μας. Τόσο στο δημόσιο πρόγραμμα όσο και στην έκθεση καθαυτή.
Επίσης, δουλεύv με τη Phia Menard, που είναι τρανς χορεύτρια στη Γαλλία, που λειτουργεί πολύ ωραία με το σώμα της. Υπάρχουν πολλοί ακόμα καλλιτέχνες, όπως ο Χανς Ρέι, ένα τρανς άτομο που μετέβη από γυναίκα σε άντρα και τώρα επιστρέφει στη γυναικεία του μορφή. Στο τέλος, όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτές τις νόρμες του φύλου και της φυλής.
Θέλω να προσκαλέσω όλους, τη γκέι, λεσβιακή, τρανς, queer και ίντερσεξ κοινότητα να έρθει στο εγκαίνια της documenta 14, γιατί κάτι τέτοιο θα κάνει τη διαφορά. Πιστεύω ότι ένα δημόσιο πρόγραμμα, χωρίς να έρθει ο κόσμος, δεν θα έχει καμία σημασία. Και να μην έρθουν μόνο την τελευταία μέρα που θα είναι κάτι σαν γιορτή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αλλά και τις υπόλοιπες μέρες, από την πρώτη μέρα. Για να καταλάβουν ότι και στις κοινότητες των αυτόχθονων λαών πραγματικά εγείρονται τα ίδια ερωτήματα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Γιατί να υπάρχει αυτό το δυαδικό σύστημα του φύλου;
[separator type=”thick”]
Info
H documenta είναι η μεγαλύτερη περιοδική έκθεση έργων τέχνης στον κόσμο και πραγματοποιείται κάθε πεντε χρόνια στο Κάσελ της Γερμανίας. Η documenta 14 θα πραγματοποιηθεί το 2017 στην Αθήνα (8 Απριλίου με 16 Ιουλίου) και στο Κάσελ (10 Ιουνίου με 17 Σεπτεμβρίου). Τα εγκαίνια του προγράμματος δημόσιων δράσεων είναι στις 14-24 Σεπτεμβρίου, με ένα εκτενές πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχουν καλλιτέχνες και ακτιβιστές από όλο τον κόσμο. Ο χώρος διεξαγωγής των δημόσιων δράσεων είναι στο Κέντρο Τεχνών του δήμου Αθηναίων, στο Πάρκο Ελευθερίας (δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής και στην ομώνυμη στάση του μετρό) και θα αποτελείται κυρίως από βραδινές πολύωρες περφόρμανς.
Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά εκτός Δευτέρας 7 μ.μ.-11 μ.μ. Από 1η Οκτωβρίου ο χώρος θα ανοίγει Τρίτη με Σάββατο από τις 5 μ.μ.
Είσοδος ελεύθερη
Περισσότερες πληροφορίες και το πρόγραμμα εδώ
