Με αφορμή το έργο Τρεις Αδελφές του Α. Τσέχωφ, που ανεβαίνει αυτή την περίοδο στο Από Μηχανής Θέατρο, συναντήσαμε τις ηθοποιούς και σκηνοθέτριες της παράστασης, Ανδρονίκη Αβδελιώτη και Ελίζα Πιστσικώνη της ομάδας Casus Belli και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το θέατρο και όχι μόνο.
1.Σας βρίσκουμε με αφορμή τη νέα σας παράσταση Τρεις αδελφές του Τσεχωφ.Πειτε μας λίγα λόγια για το έργο. Τί ειναι αυτο στον Τσεχωφ, που κεντριζει το ενδιαφέρον σε μια νέα ομάδα, όπως εσείς;
Α.ΑΟ Τσέχωφ είναι ένας απο τους σπουδαιότερους συγγραφείς, πάντα διαχρονικός. Μιλά για τα όνειρα που χάνονται. Για την σύγκρουση του ανθρώπου που επιμένει να ονειρέυεται, με την πραγματικότητα που ειναι σκληρη. Για τον άνθρωπο που ενώ πέφτει, αμέσως βρίσκει τη δύναμη και σηκώνεται, στέκεται, καμώνεται τον δυνατό, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Μιλά για την αγάπη, την αυτοθυσία, τις αδυναμίες, είναι βαθιά ανθρώπινος. Δεν ωραιοποιεί τους χαρακτήρες του ο Τσέχωφ, τους δείχνει
όπως ακριβώς είναι. Με όλα τα όμορφα και τα άσχημα. Γι’ αυτό και τους αγαπάς, τους πονάς, γελάς μαζί τους, κλάις, ταυτίζεσαι. Για ολα αυτά θελήσαμε να ασχοληθούμε φέτος με τις Τρείς Αδελφές και για κάτι ακόμη. Το έργο μιλα για το τελος μιας εποχης, για τα ονειρα που χαθηκαν ή ξεχάστηκαν. Και εμεις σημερα βρισκόμαστε σε μια αντίστοιχη στιγμή. Το τελος μιας εποχης εχει ερθει και στεκόμαστε αμήχανοι μπροστα σε μιαν άλλη. Και περιμενουμε χωρις να πράττουμε, ελπιζοντας πως δια μαγειας θα βρεθουμε στη “Μοσχα”.
2.Αν και τα έργα του Τσεχωφ θεωρούνται ως τα πιο κλασικά του θεάτρου, εντούτοις βλέπουμε οτι προσφέρονται για πολλαπλές αναγνώσεις και πολυ διαφορετικές. Ποια ειναι η δική σας ανάγνωση του έργου μεσα απο την παράσταση σας;
Ε.ΠΤά έργα του Τσέχωφ θεωρούνται πλέον κλασικά, γιατί είναι απόλυτα διαχρονικά.Τα θέματα και οι καταστάσεις που αναδύονται από τα έργα του μας απασχολούν και στο παρόν.Το προσωπικό αδιέξοδο των ηρώων του, λόγω της μη εκπλήρωσης των ονείρων που είχανε για τη ζωή τους, η διάψευση είναι μία από τις κύριες αναγνώσεις του έργου που παρουσιάζεται μέσα από την παράσταση μας. Επίσης η αλλαγή εποχής. Αλλάζουν οι συσχετισμοί των τάξεων.Η μεγαλοαστική τάξη πέφτει, και αναδύεται μια καινούρια τάξη η μικροαστική. Πρόκειται για μεγάλη κοινωνική αλλαγή, έχουμε έναν κόσμο σε μετάβαση.
3. Οι προηγούμενες δουλειές σας είχαν ενα έντονο κοινωνικό-πολιτικό στίγμα. Βρίσκεται κάποιο κοινό υπόβαθρο με την τωρινή σας παράσταση;
Ε.ΠΤο ενδιαφέρον μας για τα κοινωνικοπολιτικά θέματα που μας απασχολούν και που θέλουμε να θίξουμε μέσω των παραστάσεων μας παραμένει έντονο.Η τωρινή παράσταση παρόλο που δεν είναι ευθέως πολιτική,έχει σαφώς κοινό υπόβαθρο κοινωνικής ανησυχίας, διότι εκτίθενται μέσα σ αυτήν καταστάσεις,ανησυχίες και προβλήματα που είναι άμεσα συνδεδεμένα με την κοινωνική θέση των ηρώων στην κοινωνία που ζουν καθώς και με τη δομή της. Υπο αυτήν την έννοια σαφώς και είναι
πολιτικά όλα τα έργα του Τσέχωφ.
4.Κατά καιρούς έχουμε ακούσει πολλούς γνωστούς ηθοποιούς να εκφράζονται αρνητικά για τις “πολλές ομάδες” που υπάρχουν στο χώρο.Τι έχετε να πείτε για αυτο;
Α.ΑΑλήθεια; Πρώτη φορά το ακούω αυτό. Οι άνθρωποι που κάνουν θέατρο δεν βλέπουν θετικά ότι υπάρχουν πόλλοι που ασχολούνται με αυτό; Και πόσες ομάδες θα έπρεπε να υπάρχουν; 10; 37; 2; Και ποιός θα το ορίσει αυτό; Και αν κάποιος σπουδάσει θέατρο τι πρέπει να κάνει; Να περιμένει να αποσυρθεί κάποιος για να του πάρει τη θέση; Ο θάνατος σου, η ζωή
μου; Είναι αστείο! Για μένα θα έπρεπε να υπάρχουν ακόμα περισσότερες ομάδες, ακόμα περισσότερα θέατρα. Έτσι μόνο θα αποκτήσουμε περισσότερους θεάτες. Αυτό είναι το ζήτημα. Αντί να μας απασχολεί το αν και γιατί εχουμε τόσους ηθοποιους ή τόσες ομάδες θα έπρεπε να δούμε με τι τρόπο θα φέρουμε τον κόσμο στο θέατρο, πως θα το αγαπήσει, πως θα το βάλει στην καθημερινότητα του. Πως οι παρέες θα κανονίζουν να πάνε θέατρο με την ίδια φυσικότητα που κανονίζουν να πάνε για κάφε, φαγητό ή ποτό. Γνωριζω ανθρωπους που έχουν δει μια ή δυο μόνο παραστάσεις στη ζωή τους, άλλοι καμία. Το “μονοπώλιο” δεν βοήθησε πότε κανέναν. Τι πιο όμορφο απο την φέτινη σεζόν που ανεβαίνουν τόσα έργα του Τσέχωφ! Ίδια έργα απο διαφορετικές
ομάδες, διαφορετικούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς! Κάποιες καλές, μέτριες, σπουδαίες δεν έχει τόση σημασία. Αρκεί να αντιμετωπίζεται απο τους δημιουργούς με ειλικρίνεια και εντιμότητα. Να σέβονται το κοινό. Αυτό για μένα είναι η ουσία, όλα τ ‘αλλα είναι ενα ελιτίστικος τρόπος σκέψης που με αφήνει παγερά αδιάφορη.
Ε.Π Δεν πιστεύω στη δυστυχώς ελκυστική για κάποιους λογική της “αυθεντίας”.Ότι μόνο κάποιοι μπορούν να κάνουν θέατρο είτε γιατί είναι περισσότερο αναγνωρισμένοι από ένα σύστημα, είτε γιατί έχουν καλύτερα ακαδημαικά προσόντα, είτε είναι περισσότερα χρόνια στο χώρο, είτε για διάφορους άλλους λόγους.. Όλοι πρέπει να έχουν δικαίωμα να δοκιμαστούν σε αυτό που θέλουν, να έχουν ζωτικό χώρο.Και αυτό είναι το πολύ σημαντικό κομμάτι που καλύπτουν οι ομάδες.Η δυνατότητα του χώρου έκφρασης.Τώρα έαν κάποιες ομάδες έχουν περισσότερες ικανότητες,ταλέντο, ή θέληση για αυτό που κάνουν θα το κρίνει ο χρόνος.Εμένα με ενδιαφέρει πρωτίστως το θέμα της ανάγκης.Πόσο σε καίει, να μιλήσεις για κάτι, να το εκφράσεις και πόσο προσπαθείς για αυτό.Εάν κάποιοι καλλιτέχνες θεωρούν τους εαυτόυς τους, τους μόνους “ειδικούς” είναι κάτι που δε με απασχολεί επίσης.
5.Για τον περισσότερο κοσμο είναι άγνωστες οι πολυ δύσκολες συνθήκες μεσα στις οποίες δημιουργεί μια νέα ομάδα.Εσεις,ποιες ειναι οι πιο σημαντικές δυσκολίες που αντινετωπιζεται;
Α.ΑΟι δυσκολίες είναι πάρα πολλές και μάλλον άγνωστες ακόμη και για τους ανθρώπους του θεάτρου. Θα σας πω τα τρια βασικα: Μια θεατρικη αστικη μη κερδοσκοπικη εταιρεια, χρηματοδοτειται απο τα μελη της. Καθως δεν υπαρχουν επιχορηγησεις (και αν θες την γνωμη μου, καλως δεν υπαρχουν, και δεν θα επρεπε να υπαρξουν ποτε ξανα και για κανεναν). Τα χρηματα λοιπον που εχουμε για να κανουμε μια παρασταση ειναι περιορισμενα. Αυτοματα υπαρχει μια δεσμευση για το τι εργο θα ανεβασουμε καθως τα δικαιωματα των συγγραφεων κοστιζουν και μαλιστα καποια κοστιζουν πολυ ακριβα. Αυτο ειναι το πρωτο προβλημα! Πρωτος περιορισμος! Δευτερο προβλημα ειναι ο χωρος των προβων. Ειμαστε σε μια διαρκή αναζήτηση χωρου προς ενοικιαση ή παραχωρηση. Δεν ειναι λιγες οι φορες που κανουμε προβες σε σπιτια! Και ειναι τοσο αστειο γιατι υπαρχουν τοσοι αδειοι διαθεσιμοι χωροι που ανηκουν στο δημοσιο…..Και το τριτο και μαλλον αρκετα σοβαρο ειναι το θεμα της προωθησης μιας παραστασης. Φυσικα και υπαρχουν δημοσιογραφοι, σταθμοι, εντυπα, site τα οποια παντα δειχνουν ενδιαφερον και στηριζουν τις δουλειες μας ωστοσο το μεγαλυτερο κομματι των μεσων ενημερωσης ειναι κλειδωμενο κυριολεκτικα απο μεγαλους θεατρικους οργανισμους που δεν τους επιτρεπουν να προωθησουν καμια αλλη δουλεια θεατρικη εκτος απο τις δικη τους. Το μονοπωλιο που
λεγαμε πριν. Μου εχει πει δημοσιογραφος “Μου αρεσε πολυ η δουλεια σας, θα ηθελα να κανω μια παρουσιαση αλλα δεν μπορω μας δεσμευουν” !!!!Αυτα και αρκετα ακομα αντιμετωπιζουν οι ομαδες τα οποια βεβαια θα ελεγα οτι δεν μπλοκαρουν το τελικο αποτελεσμα της παραστασης ομως καταλληγουμε σχεδον παντα εξαντλημενοι γιατι δουλευουμε 50 φορες περισσοτερο απο οτι θα δουλευαμε αν ειχαμε λυμενα καποια ζητηματα. Αλλα τι μπορεις να ζητησεις απο μια χωρα που δεν εχει λυσει ακομα τα θεματα της υγειας και της παιδειας;
6.Θεωρείται ότι η τέχνη σας ειναι αρκετή για να εκφράζετε τις θεσεις σας; Ο καλλιτέχνης μιλάει μονο μεσα απ’οτο το έργο του;
Α.ΑΟ καλλιτέχνης ειναι ανθρωπος και πολιτης. Προφανως οι θεσεις του θα εκφραστουν και μεσα απο το εργο του αλλα αυτο δεν αρκει. Στη ζωη, στην καθημερινοτητα τους ολοι οφειλουμε να πραττουμε.
7. Το τελευταίο διάστημα έχουμε μια σημαντική έξαρση κρουσμάτων ομοφοβίας,τόσο σε πρακτικό όσο και λεκτικό επίπεδο.Σας προβληματιζουν τέτοια θέματα.
Ε.ΠΦυσικά και μας προβληματίζουν και θεωρούμε απαράδεκτη την οποιαδήποτε διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού σε οποιοδήποτε επίπεδο.
8.Οι ΛΟΑΤ κοινότητα βρίσκεται σε αναμονή για το σύμφωνο συμβίωσης κατ’ αρχάς και εν συνεχεία για την τεκνοθεσια. Ποιά ειναι η θέση σας πάνω σε αυτα τα αιτήματα;
Α.ΑΣε οτι αφορα το συμφωνο συμβιωσης δεν εχω ακομη καταλαβει γιατι δεν εχει λυθει αυτο το θεμα , γιατι ολος αυτος ο χαμος για κατι που θα επρεπε να εχει γινει ηδη και χωρις πολυ συζητηση. Ολοι οι πολιτες αυτης της χωρας εχουν τις ιδιες υποχρεωσεις και τα ιδια δικαιωματα. Το θεωρω δεδομενο. Για την τεκνοθεσία τωρα, αυτο που θα επρεπε να μας ενδιαφερει πρωτίστως ειναι τα παιδια να μεγαλωνουν με αγαπη, φροντιδα και στοργη. Οι ανθρωποι που θα περασουν στην τεκνοθεσια να ειναι σιγουροι για αυτη τους την αποφαση. Αυτο ειναι ενα θεμα για εξεταση και μονο. Τιποτε αλλο. Δεν καταλαβαινω γιατι εγω επειδη εχω σχεση με εναν αντρα μπορει να φαινομαι καλυτερη περιπτωση για να αποκτησω ενα παιδι απο μια γυναικα που εχει σχεση με μια άλλη γυναικα. Βεβαια το θεμα της τεκνοθεσιας στην Ελλαδα εχει προβλημα ετσι κι αλλιως. Τα ιδρύματα ειναι γεματα παιδακια απ την αλλη υπαρχουν πολλα ζευγαρια , πολλοί άνθρωποι, που θα ηθελαν να μεγαλωσουν ενα παιδι αλλα η ολη διαδικασια ειναι συνηθως αποθαρρυντική.
Ε.ΠΘεωρώ ότι το σύμφωνο συμβίωσης είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει για να υπάρξει θεσμική ισότητα για τα gay ζευγάρια, και θα έπρεπε να έχει ψηφιστεί εδώ και καιρό.Όσο για την τεκνοθεσία σαφώς η καταλληλότητα δυο γονιών δεν κρίνεται από το φύλο τους και σιγά σιγά θα πρέπει να εξοικειωθούμε με την ιδέα ότι το μοντέλο της πυρηνικής ετερόφυλης οικογένειας δεν μπορεί να είναι το μόνο αυτονόητα κατάλληλο για την ανατροφή παιδιών.Σαφώς είμαι υπέρ του δικαιώματος να
αποκτήσουν παιδιά όσα gay ζευγάρια το επιθυμούν.
Συντελεστές:
Μετάφραση-Διασκευή: Ομάδα Casus Belli (Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Γεωργία Κούρτη, Ελίζα Πιτσικώνη)
Σκηνοθεσία: Ομάδα Casus Belli(Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Ελίζα Πιτσικώνη)
Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Κούρτη
Μουσική : Σίσσυ Βλαχογιάννη
Βίντεο-Trailer: Ελένη Κορακάκη
Φωτογραφίες: Ελένη Κορακάκη
Παίζουν: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Χάρης Αποστολάκος, Βασίλης Αρβανίτης, Ευάγγελος Κοντομούς, Βαγγέλης Παπαδάκης, Μαρία Πίγκου, Ελίζα Πιτσικώνη, Μάριος Σουγιουτζόγλου, Άννα Ψαρρά
Παραστάσεις: Μέχρι 25 Μαΐου
