Απλή, πληθωρική, καπάτσα. Η Ματούλα Ζαμάνη κατεβαίνει για λίγο από τη σκηνή και στέκεται απέναντι μας για την πρώτη συνέντευξη της χρονιάς. Τι λες Ματούλα; Ξεκινάμε;
Ας αρχίσουμε από τα βασικά; Που μπορούμε να σε απολαύσουμε αυτόν (ή τον επόμενο) καιρό;
Αυτόν τον καιρό τριγυρνάμε στη Βόρεια Ελλάδα. Παίζουμε 22- 23 Ιανουαρίου στη Δράμα, μετά Σέρρες και έπειτα 29- 30 Ιανουαρίου στο fix Γιάννενα και προσγειωνόμαστε Θεσσαλονίκη στις 30. Τώρα 5 με 10 Φλεβάρη πάμε Παρίσι και Βρυξέλλες για live και μετά πίσω Αθήνα για χειμερινές εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου. Είναι κάπως σαν καθιερωμένο ραντεβού. Φέτος θα είναι 6 παραστάσεις με καλεσμένους, ανθρώπους που έχουν μπει στην καρδιά μου, ο καθένας για διαφορετικό λόγο.
Ποια καλλιτεχνικά σχέδια- όνειρα θέλεις να μοιραστείς μαζί μας;
Μμμμ! Έχω αγωνία και αρκετή προετοιμασία για τις εμφανίσεις που ακολουθούν. Δοκιμάζω πράγματα και ήχους, έχω τα καινούργια τραγούδια να ξεμυτίζουν. Στον καινούργιο δίσκο που ετοιμάζω μου έχουν δώσει και δυο κομμάτια οι sancho (Φώτης Σιώτας- Κώστας Παντέλης) και ο Φώτης έχει κάνει μια απόκοσμη μαγική διασκευή ενός πολύ γνωστού κομματιού και είμαι πολύ χαρούμενη. Χαρούμενη επίσης είμαι γιατί με τα παιδιά που παίζουμε μαζί, είμαστε πια χρόνια και αυτό είναι και ένα όνειρο μου. Οι σχέσεις σε βάθος χρόνου, με αλήθεια, ευγένεια και δημιουργία που υπερκερνούν τις δυσκολίες και βγαίνουν πιο δυνατές. Ονειρεύομαι γενικά έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες με αγνά συναισθήματα και αλληλεγγύη. Ότι συγκινεί τον καθένα μας. Για μένα τέχνη είναι η αλήθεια και το μαζί.
Επίσης ετοιμάζουμε έναν δίσκο με το Θανάση Παπακωνσταντίνου με τραγούδια που λέω στα live τα τελευταία χρόνια που παίζουμε μαζί και είμαι ευτυχής και συγκινημένη γιατί πολλές φορές τραγουδάω ένα τραγούδι του και ανατριχιάζω. Πολύ πρόσφατα μου συνέβη ξανά με τον Τρυγητή!
Τι είναι αυτό που σε εμπνέει;
Με εμπνέουν άπειρα, που μπορεί για άλλους να είναι απειροελάχιστης σημασίας και για άλλους ίσως εξίσου σημαντικά: η αγάπη, ο έρωτας, ένα φιλί, ένα ηλιοβασίλεμα, η ανατολή, μια βόλτα με τα σκυλιά μου(Χάιδω-Χιόνι), η θάλασσα, ο ουρανός, τα δέντρα, το χιούμορ, η ευγένεια, οι φίλοι μου, οι άγνωστοι, η αλήθεια, η φαντασία, ένα τραγούδι, ένας ωραίος καφές, ένα ζεστό βλέμμα, βιβλίο, ένας περίπατος χωρίς προορισμό, η ησυχία στο βυθό, το πινγκ πονγκ, το απρόσμενο, τα φλαμίνγκο που είδα στη λιμνοθάλασσα της Λάρνακας την πρωτοχρονιά, η μαγειρική της μαμάς μου, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός, η Φολέγανδρος, η Αμοργός, η κάθε μέρα, ότι ακούω και με κάνει να αισθάνομαι, γιατί αν συνεχίσω να ονοματίζω θα ξημερώσουμε… (γέλια)
Ποια συνεργασία σου ξεχωρίζεις;
Όλες οι συνεργασίες, μετρημένες στα δάχτυλα, υπήρξαν για μένα ένας μικρός καρπός δέντρου που κράτησα σφιχτά στην παλάμη! Τις σεβάστηκα και με σεβάστηκαν, περάσαμε ωραία, μα κυρίως νιώσαμε. Επίσης, τα τελευταία χρόνια μου έγιναν προτάσεις για συνεργασίες με καλλιτέχνες από διάφορους χώρους, τις οποίες αρνήθηκα γιατί ένιωθα ότι τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχαμε να μοιραστούμε για να οδηγηθούμε σε δημιουργική μέθη. Ωστόσο, και πρώτη φορά το αναφέρω, η πρόταση του καθενός ξεχωριστά για μένα αποτελούσε τιμή την ίδια στιγμή που ενστικτωδώς ακολουθούσα τα προστάγματα της γκλάβας μου! Οι συνεργασίες που ξεχωρίζω είναι αυτές που είμαι αφοσιωμένη τον τελευταίο αρκετό καιρό. Γιατι εκεί νιώθω οικεία και αισθάνομαι.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου για μένα είναι ένα ολόκληρο σύμπαν. Ένας απ’ αλλού φερμένος άνθρωπος, απλός, ειλικρινής, αφτιασίδωτος ποιητής, ακομπλεξάριστος, με μουσικές που δεν μπορούν να ενταχθούν πουθενά, γιατί είναι σαν αστρικό σώμα! Ήταν καθαρά τύχη που γνωριστήκαμε, μάλλον μας έφερε κοντά κάποιο Θεσσαλικό στοιχειό της φύσης.
Έπειτα αν και πια παίζουμε ελάχιστα μαζί είναι οι burger project. Περάσαμε μαζί χρυσή εποχή ποιοτικών συναισθημάτων και φτιάξαμε την τσιγγάνα. Εκεί επίσης παίζει τύμπανα ο πιο αγαπημένος μου φίλος που παίζουμε και μαζί αρκετά χρόνια και στις δικές μου παραγωγές, ο Σπύρος Μοσχούτης, ενας υπέροχος άνθρωπος με καλοσύνη και κορυφαία, κατα τη δικη μου άποψη, αισθητική.
Επίσης ξεχωρίζω τη στιγμή με τον Εισβολέα. Η Μπανιστηρτζού ήταν για να γίνει. Ο Λιάκος είναι ένας ατόφιος άνθρωπος και γεννάει συνεχώς ιδέες. Είναι Σπαθί σε όλα του και μ’ αρέσει πολύ αυτό.
Ξεχωρίζω όμως και τους ανθρώπους που είμαστε μαζί καιρό, φίλους που σαν γαλαξίες παίζουμε μαζί. Πέρα απο το Μοshi, είναι ο Mitsi Δημητριάδης, ο Tost Νικολόπουλος, ο Λεμονιάς, ο Zouga, ο Σταυρίδης και ο Τσέβας (Tsewee) που έχουμε καιρό να παίξουμε αλλά θυμάμαι έντονα και τον Βαγγέλη και τον Κωστάκη στην Αμοργό.
Πάντα με εντυπωσίαζε η ελευθερία που νιώθεις πάνω στη σκηνή. Δίνεις την εντύπωση ότι μπορείς να πεις και να κάνεις τα πάντα εκεί πάνω. Είσαι έτσι και εκτός σκηνής;
Νιώθω πολύ ελεύθερη πάνω στη σκηνή, αν και τρώω κάτι φάσεις συστολής, ντροπής που δε γίνονται αντιληπτές, αλλά τις γνωρίζει το αριστερό μου, τόσο που κάποιες φορές τρέμει. Η ελευθερία μου απορρέει απ’ την αγάπη που νιώθω πάνω και και κάτω απ τη σκηνή. Και κάτω απ’ τη σκηνή νιώθω ελεύθερη. Βέβαια κάνουν τα πάντα για να μας στερήσουν την ελευθερία και όχι απαραίτητα μόνο οι πολιτικοί με την υποτελή στάση τους που βασανίζει τελικά όλο τον λαό, αλλά και από δήθεν εναλλακτικούς, που χωρίς καμία ουσία υπάρχουν για να κρίνουν, να σχολιάζουν και να κάνουν προβολή των κόμπλεξ σε άλλους. Θεωρώ κιόλας ότι αυτή είναι η κρίση της εποχής. Η αρρώστια, το άλλα ντ´άλλα! Κανείς δε νοιάζεται για κανέναν. Και πάλι όμως πιστεύω στην αλήθεια και την αγάπη, όχι σαν κλισέ, σαν πραγματικότητα. Πριν κλείσουμε τα μάτια μας κάθε βράδυ ξέρει ο καθένας μας καλά πως ζήσαμε τη μέρα που πέρασε. Αν σε στιγμές νιώθουμε όμορφα, κρατάμε ο ένας το χέρι του αλλού, μέσα απ΄ όλα τα δύσκολα που ζούμε τότε είμαστε ελεύθεροι.
Θεωρείς ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να σχολιάζει τα “κακώς κείμενα” μέσα από την τέχνη του; Εσύ το κάνεις;
Η λέξη “σχολιάζω” έχει πολύ κακή έννοια για μένα, γιατί μένει στο σχόλιο και η φάση είναι να ‘χαμε να λέγαμε. Δε θεωρώ ότι κάθε καλλιτέχνης ή πιο απλά κάθε άνθρωπος οφείλει να κάνει κατι. Ας κάνει ο καθένας όπως νιώθει. Άλλος με λόγια (όχι σχολιασμούς) άλλος με πράξεις, άλλος με ποιήματα, με τραγούδια, με ο,τι μέσο διαθέτει ο καθένας. Εγώ όταν νιώθω, το κάνω. Όταν με πνίγει ή με χαροποιεί κάτι δεν μπορώ να το κρατήσω. Φεύγει η φωνή και γίνεται ψίθυρος, κραυγή, πράξη ή απλά μια κουβέντα ή ένα τραγούδι, όταν θέλω να ενωθώ με τους ανθρώπους τη στιγμή εκείνη.
Πριν από λίγες εβδομάδες η Ελλάδα ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Με αφορμή αυτό, αρκετοί ήταν (παπάδες, πολιτικοί, celebriries) αυτοί που τα έβαλαν με εμάς τους -όπως μας χαρακτηρίζουν- ανώμαλους. Κάνε μου ένα σχόλιο για όλο αυτό, αλά Ματούλα όμως.
Χάρηκα πάρα πολύ με το σύμφωνο συμβίωσης και την ίδια στιγμή λυπόμουν, γιατι θεωρώ ότι το σύμφωνο θα πρεπε να ήταν αυτονόητο χρόνια και θα ήθελα να γίνουν κι άλλα πράγματα, όπως πχ να τελειώσει μια για πάντα η καταστροφή που συμβαίνει στον Κάκαβο από την Εldoradο και δεν το λέω με μιζέρια. Τώρα για όλο το συρφετό που σχολιάζει και αποκαλεί ανώμαλο κάποιον που απλά έχει επιλέξει κάτι άλλο από το σύνηθες, την ώρα που το κύμα προσφύγων έχει γίνει τρικυμία, που το Αιγαίο ξεβράζει πτώματα κάθε μέρα, που η φτώχεια γονατίζει τους πάντες κάθε μέρα, που το παράλογο η αγένεια και η αδικία βασιλεύουν, που συχνά πυκνά ακούμε για παιδεραστές υψηλών κοινωνικών στρωμάτων… Ε αυτό μου προκαλεί απίστευτη αηδία. Με πιο απλά λόγια: Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται.
Τι έχει να πει η Ματούλα Ζαμάνη στα lgbtqi άτομα;
Τρύγα την ηδονή όπου και αν τη βρεις. Κοντά στην καρδιά, στην αλήθεια, στο συναίσθημα, κόντρα στην καφρίλα των εποχών. Στέλνω δύναμη ουσία και αγάπη και κάτι που μου χε πει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και μου έχει μείνει: ‘Όσο πιο ευάλωτοι, τόσο πιο ελεύθεροι!
Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι; Το λιγότερο αγαπημένο;
Πάρα πάρα πολλά είναι τα αγαπημένα μου και πάρα πολλά τα λιγότερο αγαπημένα και έτσι δε θέλω να αδικήσω κανένα(γέλια). Τον τελευταίο καιρό ακούω συνέχεια το τραγούδι της Carla Bruni που μου το είχε αφιερώσει ο άνθρωπος που ήμουν μαζί του τα τελευταία δυόμιση χρόνια και νόμιζα ότι ήταν αληθινός έρωτας και μας βγήκε μάπα το καρπούζι από παντού! Αυτό είναι το λίγο πιο αγαπημένο μου αυτή την εποχή κι ούτε ξέρω γιατί τελικά.
Τι εύχεσαι για το 2016;
Για το 2016 εύχομαι έρωτα, αγάπη, αλληλεγγύη, ευγένεια, μοιρασιά, δημιουργία, αλήθεια, απλότητα κι όπως κι αν έρχεται η ζωή “United we stand”!
Λέω όχι στους τοξικούς ανθρώπους, όχι στη σιωπή που καταστρέφει σχέσεις, όχι στις ταμπέλες και όχι στο ψέμα! Εύχομαι να ονειρευόμαστε και όταν ξυπνάμε να κάνουμε κάτι για να έρθουμε πιο κοντά στα όνειρά μας και στον εαυτό μας, έτσι ώστε να προσφέρουμε απλόχερα και να ζούμε. Ευχομαι λιγότερο Facebook και περισσότερο στους δρόμους. Ίσως να ακούγονται χαζόρομαντικά αυτά που λέω γιατί είμαι φλώρος, αλλά τα πιστεύω.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη!
