Σαν κατάρα μοιάζει η συνήθεια ετούτης της χώρας να δημιουργεί τραγικούς ήρωες!
Η λύτρωση αυτή δεν έχει επιτευχθεί και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, δεν πρόκειται να επιτευχθεί και ποτέ. Πολύ απλά γιατί αποτελεί μια πολυτέλεια που αναλογεί σε ένα κοινό που παρακολουθεί και προβληματίζεται. Και εμείς στην ιστορία αυτή, δεν είμαστε κοινό. Ενεργοί ρόλοι είμαστε.
Σαν ενεργός λοιπόν ρόλος φέρνω τον διακαή πόθο για δικαιοσύνη. Το (απ)αίτημα να ειπωθεί η αλήθεια και να πέσουν όλες οι μάσκες (Για τραγωδία μιλάμε, φυσικά υπάρχουν μάσκες). Φέρνω όμως και το φορτίο να δράσω και εγώ προς αυτή την κατεύθυνση.
Πραγματικά με συγκινεί η αντίδραση του κόσμου, σε περιστατικά σαν κι αυτό που βιώνουμε. Με κάνει να σκέφτομαι ότι αυτό που ονομάζουμε ανθρωπιά, σεβασμός, αλληλεγγύη είναι κάτι περισσότερο από μια αφηρημένη έννοια. Πως κανείς δεν είναι μόνος. Αλλά αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, με φοβίζει κιόλας. Με φοβίζει γιατί δεν αρκεί για να εμποδίσει “μια τραγική κατάληξη”.
Δεν ξέρω αν το άνθρωπος που χάθηκε τόσο άδοξα είναι ομοφυλόφιλος ή όχι. Πολύ εύκολα μπορώ να σου πω ότι δεν έχει και καμιά σημασία. Και άλλο τόσο, ότι έχει. Οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι ιδιότητες, συμπεριφορές, συναισθήματα. Είμαστε πολλά. Είναι άδικο λοιπόν να μας χαρακτηρίζουν μόνο με ένα από αυτά. Οπότε ναι, τι σημασία έχει να μένουμε σε ένα χαρακτηριστικό;
Αν όμως το χαρακτηριστικό αυτό απαντά στο γιατί κάποιοι φέρθηκαν τόσο απάνθρωπα, τότε έχει σημασία. Και μάλιστα πολύ. Γιατί σε κλάσματα και μόνο του δευτερολέπτου αυξάνει τον αριθμό των θυτών από 1, 3 ή 5 σε χιλιάδες. Γιατί θύτης δεν είναι μόνο αυτός ή αυτοί που εκφόβισαν, βασάνισαν, δολοφόνησαν (άμεσα ή έμμεσα) έναν άνθρωπο. Αλλά και εμείς που μετέχουμε σε μια κοινωνία που επιδίδεται σε ένα ακόμη κυνήγι μαγισσών.
Όταν αναγνωρίζεις κάτι, όταν το διαχειρίζεσαι, συμβάλλεις και στην ηθική του τελμάτωση στη συνείδηση του καθενός. Αποφεύγεις τον φόβο, επομένως και τον εκφοβισμό. Επομένως και τους ανθρώπους που εκφοβίζουν (για αυτόν τουλάχιστον τον λόγο) αλλά και αυτούς που εκφοβίζονται. Όταν το αποσιωπείς, τότε δεν κάνεις τίποτα περισσότερο από το να κυνηγάς την ουρά σου. Να είσαι συνένοχος. Γιατί πολύ απλά συνεχίζεις να διαιωνίζεις μια αντίληψη που μπορεί πολύ εύκολα να “παράγει” θύματα. Που μπορεί στο μυαλό κάποιων “άμυαλων” να γίνει η αφορμή να κάνουν κάτι πολύ κακό και απάνθρωπο. Κάτι που θα το μάθεις αργότερα και θα προκαλέσει το θυμό σου και τη λύπη σου. Όπως προκάλεσε ακριβώς και αυτή τη φορά.
Ας αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά σαν κοινωνία για όλα, για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να αντιμετωπίζουμε τις τραγωδίες μόνο ως μορφή τέχνης και εμάς ως θεατές.
Όχι άλλοι Τραγικοί Ήρωες…
“Η χρήση του περιστατικού ως παράδειγμα γίνεται με κάθε σεβασμό προς το πρόσωπο του αδικοχαμένου παιδιού και της οικογένειας του…”
