Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει διαγωνισμός σε κατηγορίες αθλητών με διάκριση το φύλο, την ηλικία ή και το βάρος (σε ορισμένα αθλήματα) είναι για να ενθαρρυνθούν οι γυναίκες, τα νεότερα άτομα και τα ελαφρύτερα ή βαρύτερα άτομα και να μην αποθαρρύνονται από την συμμετοχή.
Γράφει ο Βασίλης Σωτηρόπουλος*
Άρα αναγνωρίζουμε ότι ορισμένες κατηγορίες αθλητών πρέπει να ενισχυθούν με κριτήριο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που τα κάνει να μειονεκτούν σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό των αθλητών. Αναγνωρίζεται δηλαδή μια πλειοψηφία cis ανδρών και μια μειοψηφία γυναικών ή και άλλων ομάδων όπως εφήβων κτλ.
Δεν διανοήθηκε όμως ποτέ κανείς να εισάγει διακρίσεις με βάση την φυλετική καταγωγή, παρόλο που υπάρχουν στοιχεία υπεροχής και σε αυτή την διάσταση. Μια ειδική κατηγορία για Αφρικανούς π.χ. θα ήταν από μόνη της μια αθέμιτη διάκριση, ένας διαχωρισμός που δεν δικαιολογείται και δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν δηλαδή ιδιότητες για τις οποίες η κατηγοριοποίηση απαγορεύεται σε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.
Αφού λοιπόν οι ειδικές κατηγορίες γίνονται για την ενίσχυση της συμμετοχής και τίθεται το θέμα της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας, θα πρέπει να δούμε κι άλλες κατηγορίες που αποθαρρύνονται. Οι τρανς άνθρωποι βιώνουν αποκλεισμούς από κάθε επαγγελματική επιλογή για τους γνωστούς λόγους προκατάληψης που αντιμετωπίζουν. Οι τρανς αθλητές είναι επίσης απειροελάχιστοι σε σχέση με την τεράστια cis πλειοψηφία. Άρα, τουλάχιστον δεν πρέπει να αποθαρρύνονται από την συμμετοχή.
Οι τρανς άνθρωποι αντιμετωπίζονται με τεράστια καχυποψία, λόγω των προκαταλήψεων που επικρατούν, παραβλέποντας την ανισότητα από τα προνόμια που απολαμβάνουν τα cis άτομα. Η μόνιμη επωδός είναι ότι τα τρανς άτομα είναι κάτι σαν απατεώνες, για να αποφύγουν τον στρατό ή διάφορες άλλες υποχρεώσεις. Αυτή είναι η κλασική τρανσφοβική ρητορική: ότι δεν υπάρχουν τρανς στην πραγματικότητα, είναι ηθοποιοί. Όπως ένας μητροπολίτης που όταν ψηφιζόταν ο γάμος έλεγε ότι δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι, είναι … ηθοποιοί.
Τα τελευταία χρόνια όμως έγινε αντιληπτό από τα νεότερα πορίσματα και της γενετικής ότι το φύλο δεν είναι πάντα δίπολο. Είναι και φάσμα. Ο κλασικός διαχωρισμός των ατόμων σε ΧΥ (άρρεν) και ΧΧ (θήλυ) έχει καταδειχθεί ότι δεν είναι ακριβής και δεν είναι και καθολικός. Η γενετική μας δείχνει ότι υπάρχουν και άλλοι χρωμοσωμικοί συνδυασμοί (Χ0, ΧΧΧ, ΧΧΥ κ.τ.λ.) σε μια ποικιλότητα που διαπερνά τα μέχρι πρόσφατα δεδομένα. Με “βιολογία γυμνασίου” δεν δίνονται πλέον επαρκείς απαντήσεις. Υπάρχουν τα ίντερσεξ άτομα που τα βιολογικά ή και γενετικά και χρωμοσωμικά χαρακτηριτικά φύλου τους δεν αντιστοιχούν στις παραδοσιακές κατηγοριοποιήσεις.
Ούτε η σωματομετρία δίνει επαρκείς απαντήσεις, με τις αυθαίρετες γενικεύσεις της ότι οι άνδρες έχουν μεγαλύτερους πνεύμοντες κ.τ.λ. από την στιγμή που υπάρχουν και γυναίκες που υπερτερούν κατά περίπτωση. Οι κανόνες σχετικοποιούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ίδια την πραγματικότητα.
Εδώ παίζει τεράστιο ρόλο το στοιχείο του αυτοπροσδιορισμού. Χωρίς τον αυτοπροσδιορισμό σε περιπτώσεις απόκλισης από το φύλο που αποδόθηκε κατά την γέννηση, είναι ξεκάθαρο ότι οι κατηγοριοποιήσεις θα οδηγήσουν σε ανισότητες και σε αθέμιτες διακρίσεις. Έχουμε καταλήξει ότι οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες και ότι και αυτές υπάγονται στις ειδικές κατηγοριοποιήσεις για την προστασία της γυναικείας συμμετοχής.
Το γεγονός ότι οι τρανς γυναίκες είναι μια μειοψηφία μέσα στην μειοψηφία της γυναικείας συμμετοχής δεν ανατρέπει τον κανόνα της αυξημένης προστασίας. Αντίθετα, εντείνει την υποχρέωση τήρησης των αρχών του αυτοπροσδιορισμού. Χωρίς την τήρηση αυτής της αρχής δεν υπάρχει καν ίση μεταχείριση! Δεν είναι άνιση μεταχείριση σε βάρος των cis γυναικών ότι στην δική τους κατηγορία συμμετέχει μια trans γυναίκα. Αντίθετα, είναι επιβεβαίωση ότι η ίση μεταχείριση επιβάλλει την υποχώρηση των προνομίων.
*Το κείμενο είναι δημοσιευμένο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.
