Πόσες φορές ακόμη πρέπει να το ακούσω για να το εμπεδώσω; Να εμπεδώσω ότι ο μέσος στρέιτ της κοινωνίας με αποδέχεται, αλλά μου βάζει και συγκεκριμένους όρους, όχι επειδή τάχα δε με αποδέχεται, αλλά επειδή αυτούς τους όρους, σου λέει, τους βάζει και στα στρέιτ ζευγάρια!
Σου λέει ο άλλος «Δεν έχω θέμα με τους γκέι, αλλά να μη βγαίνουν στον δρόμο να φιλιούνται ρουφηχτά, αυτό δε μ’ αρέσει να το βλέπω ούτε στους στρέιτ». Μα υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά, αγαπητέ μου, που κυκλοφοράς και διαιωνίζεις τέτοιες κουβέντες. Κανείς, και όταν λέω κανείς, το υπογραμμίζω, κανείς ποτέ δεν είπε στον στρέιτ γιο, ή στην στρέιτ κόρη του να προσέχει να μη φιλιέται στον δρόμο ρουφηχτά και προκλητικά για να μην «ντροπιάζει τον εαυτό του» όταν του παρουσίασε την/τον σύντροφό του. Κανείς.
Τίθεται θέμα ντροπής εαυτού και αξιοπρέπειας, όταν ένα γκέι άτομο βρίσκει το θάρρος να πει την αλήθεια για τη σεξουαλικότητά του στους δικούς του. Τότε, η συμβουλή «συμπαράστασης» κάθεται σαν κερασάκι από πάνω από ό,τι έχει προηγηθεί πριν: φωνές, κλάματα, κακό, κι έρχεται μετά η φράση «Φρόντισε στον δρόμο να μη φιλιέσαι προκλητικά με τον σύντροφό σου», έτσι για να μην ξεχνιέσαι. Το θέμα μου δεν είναι να φιλιέμαι προκλητικά με τον σύντροφό μου, το θέμα μου είναι να μπορώ να φιλιέμαι. Τελεία.
Και γιατί να φιλιέμαι; Γιατί έχω κάθε δικαίωμα σαν άνθρωπος που θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να ξέρω πως μπορώ να εκδηλώσω την αγάπη μου δίχως φραγμούς και πρέπει. Κανένας στρέιτ έφηβος δε φοβάται πώς θα το πάρει ο περίγυρός του αν πάνω στο πάθος του στο κέντρο της πλατείας, στο παγκάκι στο Σύνταγμα, στο πάρκο με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, ανταλλάξει ένα φιλί. Είμαστε βέβαια διαφορετικοί άνθρωποι, και κάποιοι ίσως να ντρέπονται να το κάνουν κι αυτό, αφού είμαστε διαφορετικά μεγαλωμένοι, με άλλα «πρέπει» και φραγμούς να τρώνε το μυαλό μας. Μα πιστέψτε με, ακόμα και οι πιο ντροπαλές ψυχές, διστάζουν να φιληθούν δημόσια από την ντροπή τους, και όχι επειδή φοβούνται πως οι περαστικοί θα τους ρίξουν ένα βλέμμα αποδοκιμασίας στην καλύτερη, ένα βρίσιμο στη μέτρια, και ένα μπουκετίδι στη χειρότερη. Τα γκέι άτομα κρατιούνται χέρι χέρι με τον σύντροφό τους και έχουν αυτόν ακριβώς τον φόβο. Και όταν περνάνε από τύπο που αγριοκοιτάζει απειλητικά, βλέπουν το μπουκετίδι να έρχεται αεροπλανικά, όπως το αεροπλανάκι που μας κάναν οι γονείς μας το κουτάλι για να φάμε το φαγητό μας.
Χρειάζεται να φιλιέσαι ρουφηχτά με τον άλλον; Χρειάζεται να φιλιέσαι γενικά με τον άλλον δημόσια; Όχι, φυσικά. Δε χρειάζεται. Όπως δε χρειάζεται να πάρεις ζακέτα, άμα δεν κρυώνεις, κι όπως δε χρειάζεται να φας σοκολάτα άμα δε θες. Άλλα άμα σου έρθει γιατί να μην μπορείς να το κάνεις; Δεν έχετε ερωτευτεί ποτέ; Δεν έχετε νιώσει πώς είναι να μη θες να ξεκολλάς από τον άνθρωπό σου από έρωτα; Και όχι, μην ανησυχείτε, θα ξεκολλήσω όταν θα πρέπει να παραστούμε κάπου πιο επίσημα, ή για να πάμε στη δουλειά. Αλλά γιατί τόση ανησυχία εν τέλει για το πότε θα ξεκολλήσω από τον άνθρωπό μου και για το πότε θα επιλέξω να τον φιλήσω; Με αποδέχεσαι ή δε με αποδέχεσαι; Θες να με βλέπεις χαρούμενο πλάι στον άνθρωπο που έχω επιλέξει ή δε θες; Με δέχεσαι για αυτό που είμαι ή μου λες πως δεν έχεις πρόβλημα με ό,τι κάνω στο κρεβάτι μου; Γιατί ξαφνικά ανησυχείς για το τι εικόνες θα παίρνουν τα παιδιά;
Το κανάλι με το ζευγάρι να φιλιέται παθιασμένα γιατί δεν το άλλαξες όταν ήταν μπροστά το παιδί σου; Όταν βρήκες πορνοπεριοδικό στο δωμάτιο του έφηβου γιου σου γιατί χάρηκες, και ένιωσες μια χαρά πως το παιδί σου έχει γίνει «άντρας»; Πώς μου εξηγείς που ξαφνικά δε θες να με δεις να φιλιέμαι με τον δικό μου σύντροφο στον δρόμο για να μη με δει το παιδί σου;
Ήταν μια φράση που σκέφτηκα πριν κάποιο καιρό και τώρα βλέπω ότι κολλάει παντού: «Αποδεχόμαστε κάτι εντελώς όταν δεν έχουμε πρόβλημα να το κάνει το παιδί μας». Γιατί, σου λέει, «δεν έχω θέμα με τους γκέι, αλλά δε θα ήθελα να βγει το παιδί μου γκέι». Ε, τότε ποιον κοροϊδεύεις, ρε φίλε; Με τους γκέι έχεις θέμα.
Ένα είναι το σίγουρο, για να βγάλω και τα παιδιά απ’ την κουβέντα, γιατί η αγανάκτησή μου δεν πάει προς εκείνα και κρίμα να τα ακούνε και αυτά: Το να είναι κάποιος γκέι, και εν πάση περιπτώσει ο εαυτός του, δημόσια, ΔΕ θα κάνει το παιδί σου γκέι. Το παιδί σου γκέι θα το κάνει το dna του. Ξέρεις τι θα κάνει το παιδί σου δυστυχισμένο, απελπισμένο και πολλές φορές αυτοκτονικό; Όταν εσύ, σα γονιός, δε θα το αποδεχτείς! Κι αν δεν έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου, κοιτώντας και αναλύοντας την κοινωνία, και τα κατάλοιπα που σου έχει αφήσει το πατριαρχικό σύστημα της, τότε όταν έρθει το παιδί σου και σου πει, «Μαμά, μπαμπά, μου αρέσουν τα αγοράκια, ή μου αρέσουν τα κοριτσάκια», πως περιμένεις πως θα λάβει το απογοητευμένο σου βλέμμα; Θα σου πω εγώ πώς: σαν μαχαιριά! Σαν μαχαίρι καρφωμένο στο στέρνο, που το γυρίζεις εσύ, οι συμμαθητές του, οι δάσκαλοί του, η κοινωνία, λίγο λίγο, με αποτέλεσμα η «αιμορραγία» και η συνεχής απογοήτευση να είναι εσωτερική και άρα καθημερινή πρόκληση και αγώνας για αγάπη και οξυγόνο. Δώσ’ του λοιπόν τη φιάλη να αναπνεύσει, και πάρε δύναμη από εμάς που ζούμε την αλήθεια μας και χρειάστηκε να πάρουμε μόνοι μας τη φιάλη, χωρίς να περιμένουμε να μας τη δώσουν άλλοι.
Και για να γυρίσω στο θέμα μου, γιατί πήρα φόρα: μήπως τελικά τα παιδιά δεν έχουν κανένα θέμα να μας βλέπουν να εκφράζουμε την αγάπη μας, αλλά το θέμα το έχεις εσύ; Μήπως δεν «ταιριάζει» με την αισθητική σου να βλέπεις την αγάπη, ελεύθερο αγγελάκι και χαρούμενο, και επειδή τα βέλη χτύπησαν δυο άντρες ή δυο γυναίκες, να κάνεις μουτράκια και να βγάζεις θεωρήματα για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνεται σε κοινή θέα;
Η αγάπη, ρε, δεν είναι ντροπή! Ελευθερία είναι! Τόσοι ποιητές έχουνε γράψει για εκείνη και να σου πω και κάτι άλλο: όσο και να μου έρχεται καμιά φορά να γελάσω με κάτι νεαρά ζευγαράκια που λίγο θέλουν και θα φάνε ο ένας το κεφάλι του άλλου από το πάθος, μέσα μου τα χαίρομαι! Χαίρομαι που αγαπούν και αγαπιούνται. Δε γνωρίζουν όλοι την αγάπη και όσοι τη γνωρίζουν, να τη γιορτάζουν κάθε μέρα! Δίχως κανόνες, δίχως «πρέπει» και φραγμούς. Φιληθείτε, ρε κόσμε. Φιληθείτε!
Γράφει ο Οφήλιος
