Τι κι αν μιλάμε για ισότητα μεταξύ των φύλων; Τι κι αν μιλάμε για το δικαίωμα γάμου και το δικαίωμα τεκνοθεσίας; Τι κι αν μιλάμε για τη νομική αναγνώριση των ταυτοτήτων μας; Μερικοί είναι ακόμη κολλημένοι σε έννοιες που σταματήσαμε να ασχολούμαστε πολλές δεκαετίες τώρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αντί να μιλάμε για το δικαίωμα στην ισότιμη μεταχείρισή μας από το κράτος, και το κάθε κράτος, ερχόμαστε σε θέση να απαντήσουμε στα βασικά: ποιος είναι ο σωστός τρόπος να εκφράσουμε το φύλο μας και τη σεξουαλική μας ταυτότητα.
Και ρωτώ: ποιος είναι;
Μην κουράζεστε! Δεν υπάρχει! Δεν υπάρχει ούτε σωστός, ούτε λάθος τρόπος να εκφράζει κανείς τον εαυτό του και απορώ γιατί το ‘χουμε κάνει και μεγάλο θέμα στην τελική. Είμαστε καλά με τους γκέι, ναι, ναι, ο κόσμος έχει αλλάξει, παραμένουμε χριστιανοί γι’ αυτό και αγαπάμε αλλήλους (χάσταγκ γκέι ράιτς), και άλλα πολλά, αλλά μας ενοχλεί όταν βλέπουμε έναν γκέι με φούστα. Μας φαίνεται περίεργο. Θα προτιμούσαμε να μην το βλέπουμε αυτό.
Γιατί, σου λέει, «ξέρω πολλούς γκέι που είναι αξιοπρεπείς! Φοράνε το παντελονάκι τους, είναι σοβαροί, δεν προκαλούν, δεν πάνε κόντρα στην κοινωνία, είναι μια χαρά!»
Σας γελάσανε.
Δεν ξέρω γιατί πολλοί στρέιτ μας κατηγορούν εμάς τους γκέι, ότι βλέπουμε τον κόσμο και τον αναλύουμε φέρνοντας την γκέι εμπειρία πάντα στην επιφάνεια, ενώ είναι οι ίδιοι που τα βλέπουν όλα μέσα από το πρίσμα του στρέιτ προνομίου τους. Όλα είναι καλά στον κόσμο όταν τους βολεύουν, κι όταν τους ξεβολεύουν, κάτι πάει λάθος στις ρυθμίσεις. Θέλει φορμάτ το πρόγραμμα, να πάμε ξανά στο default.
Μα δεν είναι default οι άνθρωποι, αγάπη μου. Δεν είναι προκαθορισμένοι και προγραμματισμένοι να έχουν μια μονάχα συμπεριφορά και έναν «ορθό» ερωτικό προσανατολισμό. Και ούτε μπορείς να βιδώσεις μια βαλβίδα πίσω απ’ το κεφάλι για να δώσεις εντολή, οι άντρες να φοράνε παντελόνια και οι γυναίκες φούστες. Δεν είμαστε μηχανές. Και είναι αστείο που πρέπει οι άνθρωποι να ερχόμαστε σε θέση να πούμε πως δεν είμαστε μηχανές, πως δε λειτουργούμε με τους συντηρητικούς αυτοματισμούς της κοινωνίας και πως δε μας ενδιαφέρουν οι αλγόριθμοι που καταπιέζουν τις ψυχές μας. Νιώθω σαν ρομπότ που αρχίζει να έχει συναισθήματα!
Έτσι μου φαίνεται! Σαν να ξυπνάω από τον λήθαργο. Όλη μου τη ζωή με γέμιζαν εξισώσεις και με μαθηματικούς υπολογισμούς προσπαθούσαν να με ορίσουν για να ‘μαι έτοιμο μοντέλο για την κοινωνία, να δουλεύω καλά σύμφωνα με τους κανόνες της, να πηγαίνω μπροστά, πίσω, αριστερά και δεξιά όταν πατούν το κουμπί. Και τώρα, σαν σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, αρχίζω κι εγώ σαν ρομπότ και έχω ελεύθερη βούληση και κριτική σκέψη. Έχω και συναισθήματα. Κοίτα να δεις!
Μεγαλύτερη αναστάτωση από αυτή δε θα μπορούσα να είχα «προκαλέσει» στους στρέιτ που μέχρι τότε, ό,τι δεν τους άρεσε το κρύβανε κάτω απ’ το χαλάκι. Μα πια δεν κρύβομαι κάτω από το χαλάκι. Κάνω μπαμ.
Κάνω μπαμ γιατί καλύτερα να «κάνω μπαμ» στο μάτι σου παρά να εκραγώ ζώντας μια αποξενωμένη από τον εαυτό μου ζωή. Μια μίζερη πραγματικότητα που απλά αρνούμαι να υιοθετήσω και να κάνω δικιά μου μόνο και μονό, επειδή σε ενοχλεί να βλέπεις κάτι που απλά δεν έχεις συνηθίσει! Θέμα συνήθειας είναι άλλωστε. Δείξε μου φωτογραφίες από το 1910 με γυναίκες να φοράνε παντελόνι και θα καταλάβεις πώς το εννοώ και τι εννοώ. Τότε έκανες μεγάλη ζημιά στη ροή της κοινωνίας αν ήσουν γυναίκα και φορούσες παντελόνι, και τώρα θεωρείται το πιο καθημερινό πράγμα.
Τώρα άμα ένας άνδρας φορέσει φούστα, ο κόσμος έρχεται άνω κάτω. Και αυτοί οι στρέιτ σύμμαχοί μας, που μας αποδέχτηκαν επειδή είμασταν «αξιοπρεπείς» και δεν «προκαλούσαμε» τα βλέμματα, τώρα που θέλουμε να φορέσουμε φούστα, γιατί έτσι μας γουστάρει, έτσι μας αρέσει, έτσι το νιώθουμε ρε φίλε, μας γυρνάνε την πλάτη. Τους «ετεροκανονικούς» γκέι τους αγαπούν, αλλά εσένα και εμένα που το δείχνουμε προτιμούν να μας αγνοούν. Γιατί; Γιατί και τους «ετεροκανονικούς» γκέι δεν τους αποδέχτηκαν ποτέ πραγματικά. Γιατί δε μπορείς να καυχιέσαι για την ανοιχτομυαλοσύνη σου και για τους πόσους φίλους γκέι έχεις και την ίδια στιγμή να καταδικάζεις τους άνδρες που φοράνε μακιγιάζ. Είναι οξύμωρο. Ναι, ναι καταλάβα. «Δεν κολλάει με την αισθητική σου».
Τι άλλο δεν κολλάει με την αισθητική σου, να το φτιάξουμε; Το δικαίωμα στην απόλυτη ελευθερία, χωρίς τα ετεροκανονικά όρια της κοινωνίας, δε συσχετίζεται, ούτε έχει να κάνει με θέματα σαν την αισθητική. Και ειδικότερα την αισθητική σου! Κανενός την αισθητική. Μια μονάχα αισθητική είναι αυτή που θα έπρεπε να δίνουμε σημασία. Η αισθητική της φύσης που μας έπλασε όλους με τον μαγικό και πανέμορφο τρόπο της. Και εγώ στη φύση μου κόντρα δε θα πάω, για να ταιριάζω στην «αισθητική» σου.
Γράφει ο Οφήλιος
