Τους διώχνουμε, αλλά αυτοί επιστρέφουν. Επιστρέφουν απλά επειδή θέλουν να έχουν μια τηλεόραση.
Πριν 2 ημέρες δημοσιεύσαμε την αρχή μιας συζήτησης που είχαμε με τον Robin Campillo, σεναριογράφο και σκηνοθέτη της ταινίας “Eastern Boys” η οποία άνοιξε χτες το φετινό Outview Film Festival 2014.
Σήμερα επιστρέφουμε με το δεύτερο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης, όπου μιλάμε με τον Campillo για τα νοήματα της ταινίας και τις δικές του απόψεις πάνω στο θέμα της μετανάστευσης, της πολιτικής αλλά και της μετάλλαξης των σχέσεων.
Σημείωση: η συζήτηση περιέχει spoilers για την εξέλιξη της ταινίας
Antivirus: Πρόσεξα τους παραλληλισμούς ανάμεσα στη δεύτερη σκηνή, του πάρτυ, και της πρώτης σεξουαλικής σκηνής ανάμεσα στους δυο χαρακτήρες. Ο τρόπος με τον οποίο ο πρωταγωνιστής «εισβάλει» στο σώμα του Marek, ενώ αυτός απλά κάθεται εκεί, ακίνητος. Με αυτή τη λογική, διάβασα τη σκηνή του πάρτυ σαν μια σκηνή βιασμού. Δεν μπορεί να κάνει κάτι, δεν μπορεί να φύγει, πρόκεται για μια παραβίαση. Του κάνουν ό,τι ήθελε αυτός να κάνει στο αγόρι.
Ακριβώς. Ποιος έχει τη δύναμη; Θεωρώ πως οι ιερόδουλοι πρέπει να έχουν περισσότερα δικαιώματα.
Έμεινα κατάπληκτος με τη σκηνή όπου οι δυο τους κάνουν σεξ μαζί για πρώτη φορά. Δεν ήταν εύκολο για μένα, ακόμα και να μην είχα θέμα με όλο αυτό που συμβαίνει. Ο χαρακτήρας μου δεν συνειδητοποιεί πως αυτό που κάνει σε αυτον τον νεαρό άντρα, το κάνει σε έναν άντρα με ιστορία. Είναι εδώ για ένα λόγο, και δεν είναι εύκολο για αυτόν να τον αγγίζουν για πρώτη φορά. Δεν έχει να κάνει μόνο με το σεξ αλλά και τη ντροπή πριν από αυτό. Ένα είδος παραβίασης, ή κατά κάποιο τρόπο βιασμός. Και φυσικά υπάρχει παραλληλισμός με το πάρτυ, όπου τα πάντα είναι πέρα από τον έλεγχο του.
AV: Πραγματοποίησες έρευνα, μίλησες με εκδιδόμενους άντρες για τις ανάγκες της ταινίας;
Όχι τόσο. Διάβασα τα θεωρητικά κείμενα για αυτούς, αλλά ένιωθα πως πρέπει να σεβαστώ αυτό που κάνουν. Λατρεύω την ιδέα πως έχουν κάποιου είδους δραστηριότητα, αλλά δεν ξέρεις τι είναι. Ήθελα να δώσω την αίσθηση του να προσπαθείς να τους πλησιάσεις, χωρίς όμως ποτέ να τους γνωρίζεις πραγματικά. Δεν θέλουν να κάνουν σεξ, επειδή δεν είναι gay ή δεν τους αρέσει. Έρχονται από πτωχές χώρες και δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι τρομακτικοί και πανέξυπνοι.
Φαντάζομαι τον πρωταγωνιστή, τον Daniel, να θέλει να επανενωθεί με τη νεότητα του, κάνοντας σεξ με αυτόν τον νεαρό άντρα. Δεν με ελκύουν οι νεαροί, αλλά είναι αυτή η μαγεία του να κάνεις σεξ για πρώτη φορά, να νιώθεις πως είναι στην άλλη όχθη. Για μένα, η πρώτη μου φορά ήταν πριν την κρίση του AIDS, οπότε δεν είχες τίποτα να φοβάσαι. Το πιο τρομακτικό ήταν η σκέψη πως δεν θα μπορούσαμε να ξανακάνουμε ποτέ σεξ. Αυτό με έκανε τρελό.
AV: Στην πρώτη σκηνή και όλο το πρώτο μέρος της ταινίας επιλέγεις να μη χρησιμοποιήσεις υπότιτλους για τους διαλόγους των eastern boys…
Είναι σαν ένα μαγικό τρικ. Λατρεύω την ιδέα οτι δεν καταλαβαίνεις. Εσύ έχεις τo point of view, βλέπεις την ιστορία από την άποψη του πρωταγωνιστή, του Daniel, είσαι στη δική του περιοχή. Δεν καταλαβαίνεις τι λένε, όπως ούτε αυτός. Κι αυτό είναι τόσο απειλητικό. Και όταν στο τελευταίο μέρος μπεις στη δική τους περιοχή, καταλαβαίνεις σαν από θαύμα τι λένε. Και τότε εξανθρωπίζονται τόσο γρήγορα!
Έπαιζα ένα videogame, το World of Warcraft. Και όταν είσαι με το μέρος των Συμμάχων, θεωρείς τους εχθρούς σου απαίσιους, τέρατα. Και μετά όταν αλλάζεις πλευρά, είναι οι άνθρωποι που φαίνονται σαν εχθροί και τερατώδεις. Στην αρχή νόμιζα ήταν επειδή αλλάζουν πρόσωπα, αλλά όχι, είναι επειδή είναι «οι εχθροί», ακόμα και σε αυτό το μικρό videogame. Μπαίνει στο μυαλό σου πως είναι διαφορετικοί.
Το Αφεντικό, για μένα, δεν θέλει να γεράσει. Θέλει να μείνει νέος για πάντα. Αυτές οι ληστείες, είναι σαν παιδική φαντασίωση. Να μη μεγαλώσεις και να πιάσεις δουλειά, να είσαι ελεύθερος για πάντα. Είναι όλοι τους σαν παιδιά. Ελεύθεροι.
Και δεν καταλαβαίνει γιατί ο Marek θέλει να τα παρατήσει, γιατί θέλει αυτή τη σχέση με εκείνο τον μεγαλύτερο άντρα. Είναι πολύ λυπηρό, επειδή θεωρώ ότι είναι και λίγο θέμα ζήλειας. Ειδικά όταν λέει “he chose you”, επέλεξε εσένα. Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να λύσουμε τα θέματα μας και να ταυτόχρονα να προχωρήσουμε. Το θέμα είναι να αλλάξουμε, να υποστούμε μια μετάλλαξη, και να είμαστε ταυτόχρονα άνετα.
AV: Και η σχέση ανάμεσα στον Marek και τον Daniel περνάει από αλλαγές μέσα στην ταινία: από το να τον θέλει, στο να θέλει να τον φροντίζει.
Είναι σαν η σχέση του να περνάει και αυτή μια μετάλλαξη κατά τη διάρκεια της ταινίας. Αντιλαμβάνεται ότι θέλει να φροντίζει αυτόν τον τύπο. Σε κάθε ζευγάρι, gay ή straight, δεν διαρκεί πολύ αυτό το… Θεωρώ μερικές φορές πως το να είσαι πιστός είναι κάτι τρελό, όχι μόνο για τους gay. Μετά από 6 χρόνια, οι άνθρωποι σε μια σχέση δεν κάνουν πια καθόλου sex.
Εξαιτίας του gay γάμου, οι άνθρωποι σκέφτονται «α, θέλουν να γίνουν bourgeois, αστοί». Αλλά γιατί; Δεν πρόκειται να παντρευτώ, αλλά υπάρχει η επιλογή. Οι άνθρωποι είναι κολλημένοι στις απόψεις τους, αλλά είναι περίπλοκο από αυτό. Ο κινηματογράφος είναι ένας κόσμος προβλημάτων και άλυτων μυστηρίων, είναι ένα καλό μέσο για να το εκφράσεις όλο αυτό.
AV: Υπάρχει μια φράση μέσα στην ταινία, στην οποία εστίασα ιδιαίτερα. Ο Marek λέει του Daniel: “My name, my country, the war, you don’t care”. Ό,τι δεν τον νοιάζει τον Daniel ούτε το όνομα του μικρού, ούτε η χώρα του, ούτε ο πόλεμος. Και στο τέλος της ταινίας, ο Daniel κερδίζει το happy ending του, αλλά με τι κόστος;
Ακριβώς. Με τι κόστος. Επειδή χρησιμοποίησε τον νόμο ενάντιο στο Αφεντικό, ενάντια στους μετανάστες. Όταν λέει «κάλεσε την αστυνομία», ο Marek τον ρωτάει τι πρόκειται να κάνει. Ξέρει ότι δεν είναι το σωστό. Πρόκειται να κάνει κάτι κακό. Δεν ζητάω από τον θεατή να διαλέξει, αλλά να σκεφτεί. Στο πρώτο μέρος σκέφτεσαι «α, ο κακός». Και μετά στο ξενοδοχείο, αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια. Πως μπορεί να είναι τρελός, ή μπορεί να είναι μόνος σε αυτό το διαμέρισμα και να χρειάζεται βοήθεια.
Μιλήσαμε για τη Γαλλία. Νομίζουμε ότι χρειάζεται ειρήνη, οπότε θέλουμε να ξεφορτωθούμε όλους τους ξένους, αλλά δεν δουλεύει έτσι. Πρόκειται να δεχόμαστε συνέχεια εισβολές, επειδή ο υπόλοιπος κόσμος θα σκότωνε να έχει ελευθερίες. Δεν μ’αρέσουν τα σύνορα, θα ήθελα να μην υπήρχαν πια. Ο κόσμος λέει πως είναι μια αυταπάτη.
Όταν ο Marek διηγείται τι συνέβει στην Τσετσενία, ήταν πολύ δύσκολο για τον ηθοποιό να καταλάβει τι ήθελα. Του είπα «αυτό που σου λέει, σου φαίνεται απίστευτο, δεν μπορείς να πιστέψεις πως είσαι εδώ». Είναι δύσκολο για μας. Βλέπουμε πολλές εικόνες αλλά δεν συνειδητοποιούμε.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται για έναν λόγο. Τους διώχνουμε, αλλά αυτοί επιστρέφουν. Επιστρέφουν απλά επειδή θέλουν να έχουν μια τηλεόραση. Τις περισσότερες φορές λέμε ότι έρχονται πίσω επειδή θέλουν να ταΐσουν τους δικούς τους, αλλά μερικές φορές έρχονται πίσω απλά επειδή θέλουν μια κανονική ζωή.
Θέλουν μια τηλεόραση.
Ο Robin Campillo επισκέφτηκε την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Νοέμβριο καλεσμένος του διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.
