“Τα τάπερ της Αλίκης” έδωσαν φωνή στους αόρατους ανθρώπους της ελληνικής κοινωνίας

Δυστυχώς, η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία -και κυρίως αυτή που απευθύνεται σε ένα πιο μέινστριμ κοινό- εξακολουθεί να αποφεύγει σιωπηλά τις ιστορίες διαφορετικότητας ή έχει τη συνήθεια να τις διαχειρίζεται με τρόπο ρηχό και ευκαιριακό.

Γι΄αυτό τον λόγο είναι τουλάχιστον αναζωογονητικό να βλέπεις βιβλία που, ανεξάρτητα από το όποιο κόστος, δε φοβούνται να μιλήσουν για όλες τις πτυχές της ελληνικής κοινωνίας.

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το τελευταίο μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα, με τίτλο “Τα τάπερ της Αλίκης”.

Πρόκειται για μια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000. Ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης, των μπορντέλων της Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμκάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ.

Το μυθιστόρημα ενσωματώνει επίσης αρκετές καθημερινές ιστορίες διαφορετικότητας, μεταξύ το οποίων και μία ενός ομόφυλου ζευγαριού. Αυτό, μάλιστα, στάθηκε η αφορμή για κάποιους να μιλήσουν για “χυδαιότητες”, ζητώντας από βιβλιοπωλεία και site να σταματήσουν την πώληση και προώθησή τους.

Παρά τις όποιες αντιδράσεις, το βιβλίο κέρδισε την αγάπη του κόσμου ενώ αυτές τις ημέρες διαγωνίζεται στα Βραβεία Public στην κατηγορία “ελληνικό μυθιστόρημα” (μπορείτε να το ψηφίσετε εδώ).

Στα πλαίσια της παρουσίας του βιβλίου στα Χανιά, ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης σχολίασε πως πρόκειται “για το πρώτο βιβλίο της ελληνικής λογοτεχνίας, που έδωσε φωνή στους αόρατους ανθρώπους”. 

Εγώ απλά θα συμπληρώσω πως χρειαζόμαστε περισσότερα βιβλία σαν κι αυτό!