“Τα τάπερ της Αλίκης” έδωσαν φωνή στους αόρατους ανθρώπους της ελληνικής κοινωνίας

23/07/2020

Δυστυχώς, η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία -και κυρίως αυτή που απευθύνεται σε ένα πιο μέινστριμ κοινό- εξακολουθεί να αποφεύγει σιωπηλά τις ιστορίες διαφορετικότητας ή έχει τη συνήθεια να τις διαχειρίζεται με τρόπο ρηχό και ευκαιριακό.

Γι΄αυτό τον λόγο είναι τουλάχιστον αναζωογονητικό να βλέπεις βιβλία που, ανεξάρτητα από το όποιο κόστος, δε φοβούνται να μιλήσουν για όλες τις πτυχές της ελληνικής κοινωνίας.

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το τελευταίο μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα, με τίτλο Τα τάπερ της Αλίκης”.

Πρόκειται για μια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000. Ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης, των μπορντέλων της Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμκάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ.

Το μυθιστόρημα ενσωματώνει επίσης αρκετές καθημερινές ιστορίες διαφορετικότητας, μεταξύ το οποίων και μία ενός ομόφυλου ζευγαριού. Αυτό, μάλιστα, στάθηκε η αφορμή για κάποιους να μιλήσουν για “χυδαιότητες”, ζητώντας από βιβλιοπωλεία και site να σταματήσουν την πώληση και προώθησή τους.

Παρά τις όποιες αντιδράσεις, το βιβλίο κέρδισε την αγάπη του κόσμου ενώ αυτές τις ημέρες διαγωνίζεται στα Βραβεία Public στην κατηγορία “ελληνικό μυθιστόρημα” (μπορείτε να το ψηφίσετε εδώ).

Στα πλαίσια της παρουσίας του βιβλίου στα Χανιά, ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης σχολίασε πως πρόκειται “για το πρώτο βιβλίο της ελληνικής λογοτεχνίας, που έδωσε φωνή στους αόρατους ανθρώπους”. 

Εγώ απλά θα συμπληρώσω πως χρειαζόμαστε περισσότερα βιβλία σαν κι αυτό!

Vasilis Thanopoulos

Από μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης. Εξάλλου, πάντα θυμάμαι να μου λένε ότι "πετάω στα αστέρια". Λόγω όμως σχετικής υψοφοβίας αποφάσισα να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό και να γίνω δημοσιογράφος (απ' το κακό στο χειρότερο), Μπήκα στο Πάντειο (Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων & Πολιτισμού) και λίγους καφέδες αργότερα πήρα το πτυχίο μου. Έκτοτε το επαγγελματικό μου μετερίζι με έχει οδηγήσει στην πόρτα ανθρωπιστικών οργανισμών (Διεθνή Αμνηστία, Έλιξ) αλλά και πολλών έντυπων και διαδικτυακών μέσων (Esquire, Nitro, Protagon, κλπ). Η σχέση μου με το Antivirus ξεκίνησε τυχαία τον Μάρτιο του 2013. Έκτοτε έγινε λατρεία... Είτε εδώ είτε στο περιοδικό, όλο και κάπου θα με πετύχετε. Αν τώρα θέλετε να κάνετε και κάποιο σχόλιο... θα με βρείτε στο [email protected]. Cu!




Δες και αυτό!