Έναν χρόνο πριν σας ευχηθήκαμε το πιο προβοκατόρικο “καλή χρονιά”, μιλώντας πια ανοιχτά για το πρόβλημα του φασισμού που έχει αγγίξει σχεδόν κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Λίγες μέρες πριν λήξει κι αυτός ο χρόνος, μπορούμε πια με ασφάλεια
να πούμε ότι αυτή η “καλή χρονιά” δεν ήρθε ποτέ.
Γι΄αυτό λέω φέτος, αντί να κάνουμε τον απολογισμό που συνηθίζουμε να κάνουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να το ρίξουμε στην αυτοκριτική. Να αναλογιστούμε τις δικές μας αποφάσεις και τις δικές μας επιλογές και το κατά πόσο αυτές συντέλεσαν στο να διαμορφωθεί η πραγματικότητα, όπως είναι σήμερα. Γιατί σας το λέω, να το ξέρετε. Η πραγματικότητα αυτή δεν είναι καθόλου καλή και πολύ εύκολα μπορεί να γίνει χειρότερη. Κυρίως, αν επιμένουμε να κατηγορούμε τους άλλους γι΄αυτήν κι όχι τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Πολύ πρόσφατα, σε μια απ΄αυτές τις ταινίες που κυκλοφορούν για τα Χριστούγεννα – και που εγώ βλέπω μανιωδώς – άκουσα έναν χαρακτήρα να λέει ότι “ακόμη και η πιο μικρή πράξη καλοσύνης, μπορεί να φέρει μια βροχή θετικών αλλαγών”. Εντάξει, μπορεί να ακούγεται σαν τα cheesy ποιηματάκια που διαβάζουμε στα ημερολόγια τσέπης, αλλά δεν γίνεται να μην συμφωνείτε πώς έχει μια βάση. Γιατί, αυτό είναι τελικά που μας
λείπει περισσότερο. Μικρές πράξεις καλοσύνης. Όχι φυσικά με την ανταποδοτική αξία που προσδίδει ο Χριστιανισμός στη λέξη “καλοσύνη” (δείξε καλοσύνη – πήγαινε παράδεισο), αλλά με την αλτρουιστική προσέγγιση του “κάνε το καλό και ρίξ’το στο γιαλό”.
Σκεφτείτε μόνο πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν κάθε φορά που σε ένα λεωφορείο ακούγαμε έναν φασίστα να βρίζει κάποιον μετανάστη, εμείς είχαμε την καλοσύνη να του απαντήσουμε. Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας, αν κάθε φορά που βλέπαμε έναν άνθρωπο να λιντσάρεται, είχαμε την καλοσύνη να επέμβουμε. Αν κάθε φορά που βλέπαμε μια πολιτική παράταξη να νομιμοποιεί τη βία και να τη στρέφει σε βάρος ανθρώπων, είχαμε την καλοσύνη να την καταδικάσουμε. Αν κάθε φορά που έπρεπε να πάρουμε μια σημαντική απόφαση για τη χώρα, είχαμε την καλοσύνη να σκεφτούμε πέρα από την πάρτη μας, υπολογίζοντας κι άλλες κοινωνικές ομάδες. Πόσοι περισσότεροι από εμάς θα μπαίναμε στη διαδικασία να δείξουμε αυτή την βαθιά -πολιτική- καλοσύνη, επειδή κάποιο άλλο άτομο την έδειξε σε εμάς τους ίδιους. Καλοσύνη χρειάζεται και τίποτα περισσότερο.
Μόνο αν το δούμε έτσι, θα καταφέρουμε να απομακρυνθούμε από τοξικά δίπολα και από πολιτικές θεωρίες που έχουν την εμμονή να μας χωρίζουν σε ομάδες με αντικρουόμενα συμφέροντα. Κι ακόμα κι αν δεν βρεθεί κανείς στον δρόμο μας να μας πει ευχαριστώ, ποιος νοιάζεται; Εμείς θα έχουμε γεμίσει έναν γιαλό γεμάτο καλοσύνη για να μπορούμε να βουτάμε κάθε φορά, που θα έχουμε την ανάγκη να τα βρούμε με τον εαυτό μας.
Υ.Γ. Για το τέλος του 2019, πέρα από την αυτοκριτική που θα κάνω, θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που η καλοσύνη τους έγινε παράδειγμα, γιατί δε φοβήθηκαν
να μιλήσουν όταν έπρεπε, γιατί δεν δίστασαν να σηκώσουν το χέρι τους όταν χρειάστηκε, γιατί αποφάσισαν να γίνουν το παράδειγμα για όλους εμάς που τολμάμε να ονειρευτούμε μια πραγματική καλή χρονιά. Τα λέμε πάλι του χρόνου!
