Πριν από κάποια χρόνια, συνάντησα τυχαία έναν γνωστό ηθοποιό. Μερικές κουβέντες αργότερα, με προσκάλεσε σπίτι του, για να συζητήσουμε για το θέατρο και τις φιλοδοξίες μου. Βρισκόμουν στην περίοδο, που θα ξεκινούσα τις σπουδές μου πάνω στο αντικείμενο. Πήγα. Δε συνέβη κάτι αξιοπερίεργο. Στη δεύτερη συνάντησή μας, όμως, τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Ζήτησε να βγάλω τα ρούχα μου και να προβώ σε κάτι, που καμία σχέση έχει με την υποκριτική, ή τις τεχνικές της. Όταν αρνήθηκα, λέγοντας του ότι δε θέλω να πράξω κάτι τέτοιο, με κατηγόρησε έντονα ότι, αν θέλω να ποιώ ήθος, θα πρέπει να μη λέω όχι.
Από τη Μελίτα Σκαμπώ
Πέρασαν χρόνια από τότε, και δεν έχω ξανασυναντήσει τον εν λόγω ηθοποιό, όμως, αυτή η εμπειρία, με δίδαξε κάτι λανθασμένο: οι ”φτασμένοι” ηθοποιοί είναι “περίεργες προσωπικότητες”. Παρόλο που είχα αρνηθεί την άσεμνη πρότασή του, μέσα μου δεν καταχώρησα την πληροφορία, ότι ο συγκεκριμένος ήθελε να με δει να εξευτελίζομαι μπροστά του. Δεν το έκανε, γιατί αυτό τον κάβλωνε. Το έκανε, γιατί είναι “περίεργη προσωπικότητα”.
Καθώς άρχισα να συναναστρέφομαι με περισσότερους ηθοποιούς-θύματα, άκουσα κι άλλες παρόμοιες ιστορίες, που ενέπλεκαν διαφορετικούς θύτες κάθε φορά και, στο τέλος της κάθε συζήτησης, έπεφτε πάντα η φράση: ”οι φτασμένοι είναι αλλόκοτοι”. Όλα τα θύματα, λοιπόν, είχαμε μπει στο ίδιο μονοπάτι. Αυτό που αφήνει στην άκρη την ευθύνη του θύτη, και αποδίδει κακοποιητικές συμπεριφορές σε ένα απροσδιόριστο χαρακτηριστικό. Κάτω από την ομπρέλα, που αναγράφει ότι οι καλλιτέχνες είναι “ιδιόρυθμοι”, μπήκαν ψυχολογική και σωματική βία, βιασμοί και εργασιακή τρομοκρατία.
Τα στόματα, όμως, άνοιξαν και δε θα κλείσουν ποτέ ξανά. Αυτό που για τόσα χρόνια θεωρούνταν νόρμα (χαστούκια από σκηνοθέτη σε ηθοποιό, απειλές κατά της ζωής σε καμαρίνια από συναδέλφους, ”αθώα χουφτώματα” από παραγωγούς πίσω από σκηνικά), έχει αρχίσει και αποδομείται. Γυναίκες και άνδρες άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και οι τυφώνες θα παρασύρουν όλα εκείνα τα ψώνια που κατέστρεψαν ψυχές, μόνο και μόνο επειδή νομίζουν ότι κάνουν τέχνη.
