Μεγαλώνοντας στη Βαλντόστα της Γεωργίας των ΗΠΑ μαθαίνεις τρία βασικά πράγματα: πατρίς, θρησκεία και ποδόσφαιρο.
Οπότε, τις Παρασκευές παρακολουθείς τους αγώνες των ομάδων ποδοσφαίρου των παιδιών γυμνασίου και λυκείου, τα Σάββατα πηγαίνεις στο ποδόσφαιρο των ομάδων των κολεγίων και τις Κυριακές στο National Football League (NFL) – αλλά πάντα μετά την εκκλησία. Μεγαλώνεις με τις αξίες, που σου δίνει η οικογένειά σου.
Μετά την αποφοίτηση από το κολέγιο, διηγείται ο Gerald L. Bostock στο Out: “μετακόμισα στη Σαβάνα και άρχισα την εικοσαετή καριέρα μου στις υπηρεσίες γονικής μέριμνας και προστασίας παιδιών με το Τμήμα Οικογενειών και Υπηρεσιών των Παιδιών της Γεωργίας. Ενώ η δουλειά ήταν δύσκολη και αντιμετώπιζα μερικές από τις πιο χαοτικές και αδιανόητες καταστάσεις, βοηθώντας τα κακοποιημένα και παραμελημένα παιδιά, έγινε το πάθος μου. Μπροστά σε αυτά τα παιδιά, όταν κανείς άλλος δεν προσέφερε φροντίδα και συνέπεια όταν το χρειάζονταν περισσότερο – ήταν κάτι περισσότερο από μια καριέρα για μένα, ήταν η κλήση μου.
Το 1994, μετακόμισα στο Άθενς, όπου βρισκόταν το Πανεπιστήμιο της Γεωργίας – και εκεί έκανα coming out σε ηλικία των 30 ετών. Αγωνίστηκα με τα συναισθήματά μου για πολλά χρόνια, αλλά βρισκόμουν σε μια σχέση, που μου έδωσε τη δύναμη να είμαι πραγματικά ο εαυτός μου. Όταν η δουλειά του συντρόφου μου του ζήτησε να μεταφερθεί στο Κι Γουέστ της Φλόριντα, μετακομίσαμε μαζί κι εκεί έγινα συντονιστής δικαστικών υποθέσεων για το 16ο δικαστικό τμήμα της Φλόριντα, στο πρόγραμμα Court Appointed Special Advocates (“CASA” program). Σε αντίθεση με την προηγούμενη δουλειά μου τώρα ήμουν σε θέση να επικεντρωθώ στη φωνή των παιδιών. Ήταν μια δουλειά των ονείρων μου.
Η δουλειά του συντρόφου μου, για ακόμη μία φορά τον μεταθέτει στην Ατλάντα, ενώ ο διευθυντής μου στο Κι Γουέστ με ενθαρρύνει να συνεχίσω να δουλεύω εκεί. Αναγνώρισε τη σκληρή δουλειά μου, και μάλιστα μου πρότεινε να αναλάβω τη διεύθυνση του προγράμματος, και όχι μόνο να διαχειρίζομαι περιστατικά. Όταν άρχισα να διευθύνω το πρόγραμμα CASA στην κομητεία Κλέιτον, ήμουν ενθουσιασμένος. Ορκίστηκα να μην απογοητεύσω ποτέ ούτε ένα παιδί και ήμουν επιτυχής. Κατά τη διάρκεια των 10 χρόνων μου ως συντονιστής υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας παιδιών, μπορέσαμε να προσλάβουμε αρκετούς εθελοντές για να διασφαλίσουμε ότι κάθε παιδί στο τοπικό δικαστικό σύστημα ανηλίκων θα είχε έναν ειδικό δικηγόρο.
Αλλά τα πάντα άλλαξαν, όταν γράφτηκα σε μια γκέι ομάδα ψυχαγωγίας softball.
Ήταν ο Ιανουάριος 2013, και μόλις διαγνώστηκα με καρκίνο του προστάτη. Άρχισα να θέλω και πάλι να αποδείξω – σε μεγάλο βαθμό στον εαυτό μου – ότι είχα ξεπεράσει τη σωματική και πνευματική πίεση, που ο καρκίνος μου προκαλούσε. Όταν έβαλα τη στολή του softball, δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τι θα ακολουθούσε.
Όπως έκανα τα τελευταία 10 χρόνια, ενθάρρυνα τους συμπαίκτες μου να γίνουν εθελοντές στο CASA. Η προσέλκυση περισσότερων εθελοντών σήμαινε ότι θα μπορούσαμε να εξυπηρετήσουμε περισσότερα παιδιά, και ήμουν ενθουσιασμένος που αυτό έφερε περισσότερη ποικιλομορφία στο πρόγραμμά μας. Ωστόσο, λίγο μετά την ένταξή μου στο league softball, άρχισα να ακούω δυσάρεστες παρατηρήσεις στην εργασία μου. Ξαφνικά, ψευδώς κατηγορήθηκα για κακοδιαχείρηση των κονδυλίων του προγράμματος, παρόλο που ανέφερα τα πάντα στις εκθέσεις μου για όλες τις δαπάνες μου και ποτέ δεν παραβίασα τους κανόνες.
Στις 3 Ιουνίου ήρθα στη δουλειά και ανακάλυψα ότι η κάρτα πρόσβασής μου δε λειτουργούσε. Όταν ζήτησα βοήθεια για να μπω στο κτίριο, έμεινα άφωνος, καθώς έμαθα ότι απολύθηκα. Ήταν πολύ ξεκάθαρο όμως για μένα, ότι απολύθηκα επειδή είμαι ομοφυλόφιλος.
Η απώλεια της δουλειάς μου ήταν καταστροφική. Έχασα την ιατρική μου ασφάλιση, εκτός από την πηγή του εισοδήματός μου. Επιπλέον, απολύθηκα από μια δουλειά που μου άρεσε, ανησυχούσα για τα παιδιά, που βοηθούσαμε και η φήμη μου στον χώρο των υπηρεσιών πρόνοιας παιδιών καταστράφηκε. Μετά από το coming out μου και τον αγώνα μου για αποδοχή από την οικογένειά μου και την κοινότητα ως ομοφυλόφιλος, δεν το πίστευα: Πώς θα μπορούσε να μου συμβεί αυτό;
Ανεξάρτητα από την απάντηση, αποφάσισα να αγωνιστώ για την απόφαση αυτή. Όταν ένας ομοσπονδιακός δικαστής απέρριψε την υπόθεσή μου εναντίον του Κλέιτον (υποστήριζα ότι οι πρώην εργοδότες μου έκαναν παράνομη διάκριση βάσει του Τίτλου VII του νόμου περί αστικών δικαιωμάτων του 1964), πήγα την υπόθεση στο αμερικανικό περιφερειακό δικαστήριο της βόρειας περιφέρειας της Γεωργίας και στη συνέχεια, αμφότερα τα δικαστήρια, ισχυρίστηκαν ότι οι εθνικοί νόμοι για τα πολιτικά δικαιώματα δεν προστατεύουν ανθρώπους σαν εμένα από το να τους απολύσουν από τη δουλειά τους, λόγω διακρίσεων, μόνο και μόνο επειδή είναι ο εαυτός τους.
Η υπόθεση αυτή κατέληξε στο Ανώτατο Δικαστήριο μαζί με άλλες δύο παρόμοιες υποθέσεις.
Αλλά μέσω αυτού του ταξιδιού, έμαθα επίσης ότι η κατάστασή μου δεν είναι η μοναδική. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν 28 Πολιτείες στην Αμερική, χωρίς ρητή νομική προστασία για τους LGBTQ+ εργαζόμενους σε κρατικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να παντρευτείτε με το πρόσωπο που αγαπάτε το Σάββατο, αλλά έπειτα να απολυθείτε από την εργασία σας, λόγω της νομικά αναγνωρισμένης σχέσης σας, τη Δευτέρα το πρωί. Αυτό δεν είναι μόνο λάθος. Είναι ανήθικο.
Αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα νομικό ζήτημα, είναι ανθρώπινο ζήτημα. Ελπίζω ότι το δικαστήριο θα δει ότι η περίπτωσή μου αντιπροσωπεύει όχι μόνο την δυσκολία που έχω βιώσει, αλλά και την τεράστια και επιζήμια ομοφοβία στον εργασιακό χώρο, που είναι επιζήμια για το έθνος μας. Είμαι πεπεισμένος ότι οι δικαστές θα συμφωνήσουν με τη θέση μας, ότι όλοι αξίζουμε το δικαίωμα να εργαζόμαστε, χωρίς τον φόβο των διακρίσεων βάσει του πώς ταυτίζεσαι ή ποιο άτομο αγαπάς.
Όταν κοιτάζω πίσω στο παρελθόν και τη συμμετοχή μου στο league softball, δεν το μετανιώνω. Είμαι πολύ περήφανος για το έργο που έκανα στην περιοχή του Κλέιτον και για αυτό που καταφέραμε για λογαριασμό όλων των παιδιών που μας χρειάζονταν. Ποτέ δε ζήτησα συγγνώμη που είμαι αληθινός στον εαυτό μου, και ποτέ δε θα το κάνω. Ένα πράγμα που μου έμαθε η μάχη μου με τον καρκίνο είναι ότι η ελπίδα είναι αιώνια. Με αυτήν την τεράστια ελπίδα να σφίγγει δυνατά το στήθος μου, ζητώ από τους δικαστές να εξετάσουν τα ανθρώπινα δικαιώματά μου και τα δικαιώματα εκατομμυρίων LGBTQ + Αμερικανών και να αποκαταστήσουν το λάθος.”
