Χριστίνα ΜαργιώτηΚανείς δεν γνώριζε τη δύναμη της επιθυμίας καλύτερα από τον Τένεσι Ουίλιαμς. Ο συγγραφέας της Λυσσασμένης Γάτας και του Λεωφορείου ο Πόθος ήταν ανοιχτά γκέι. Έγραφε συχνά για κουήρ χαρακτήρες και θέματα που θεωρούνταν ταμπού εκείνη την εποχή.
Παρόλα αυτά, τα έργα του έτυχαν γενικά καλής υποδοχής τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό. Όταν ήταν 36 ετών, γνώρισε στη Νέα Ορλεάνη τον Φράνκ Μερλό, έναν Σικελό-Αμερικανό ηθοποιό και νεότερό του πάνω από μια δεκαετία. Ο Φρανκ ήταν μέλος της εργατικής τάξης, γεννημένος στο Νιου Τζέρσεϊ. Εργάστηκε ως ηθοποιός περιστασιακά, αλλά κυρίως ήταν προσωπικός βοηθός του Ουίλιαμς.
Οι δύο άνδρες γνωρίστηκαν το 1948 στο Atlantic House, ένα μπαρ στο Provincetown της Μασαχουσέτης. Ο Ουίλιαμς περιγράφει την πρώτη φορά που είδε τον Μέρλο στα Απομνημονεύματά του ως εξής: «… ακουμπούσε καπνίζοντας στα κάγκελα της βεράντας και φορούσε Levis, τον κοίταζα και τον κοίταζα. Το συνεχές και έντονο βλέμμα μου πρέπει να έκαψε τους ώμους του, γιατί μετά από λίγο γύρισε προς το μέρος μου και χαμογέλασε» (σ. 133). Ένα χρόνο αργότερα, ήταν τρελά ερωτευμένοι. Αυτή η συνάντηση κατέληξε σε μια σχέση που διήρκεσε 15 χρόνια. Το 1951, μάλιστα, προχώρησε στη συγγραφή ενός θεατρικού έργου εμπνευσμένου από τον Μερλό, το «Τατουάζ με το τριαντάφυλλο», το οποίο ήταν το «ερωτικό του έργο» προς τον κόσμο. Έχει μάλιστα μια αφιέρωση που λέει: «Στον Φράνκι σε ανταπόδοση για τη Σικελία».
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, μετά την επιτυχία του θεατρικού έργου «Λεωφορείον ο Πόθος», οι δυο τους ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο και τη δεκαετία του 1950, παραθερίζοντας στην Ευρώπη, καθώς ο Ουίλιαμς αναζητούσε έμπνευση στη Ρώμη, τη Βαρκελώνη και το Λονδίνο. Ο Μέρλο έγινε ο προσωπικός γραμματέας του Ουίλιαμς, εξασφαλίζοντας την τάξη στη ζωή του και βοηθώντας τον να αντιμετωπίσει τη συνεχή πάλη του με την κατάθλιψη.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του Ουίλιαμς, η συμβίωση με τον Μέρλο στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν και στο σπίτι του στο Κι Γουέστ σήμαιναν για τον ίδιο μερικά από τα πιο ευτυχισμένα και παραγωγικά του χρόνια. Όμως ο Ουίλιαμς ήταν έντονα εξαρτημένος απ’ το αλκοόλ και τη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Αυτό, σε συνδυασμό με την ασυδοσία και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του, λειτούργησε επιβαρυντικά τόσο για τη μεταξύ τους σχέση όσο και για τη συγγραφική του δραστηριότητα. Οι δυο τους χώρισαν μετά από 14 χρόνια μη μπορώντας να δουλέψουν πλέον μαζί.
Το 1962, ο Μέρλο διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα. Καθώς η υγεία του χειροτέρευε, ο Ουίλιαμς παρέμεινε στο πλευρό του και φιλοξένησε τον Μέρλο στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν. Ξαφνικά καμία από τις πληγές του παρελθόντος δεν είχε σημασία. Αργότερα, ο καρκίνος κρίθηκε μη χειρουργήσιμος και ο Μερλό πέθανε το 1963. Τα τελευταία του λόγια προς τον Ουίλιαμς ήταν: «Σε έχω συνηθίσει τώρα», τα οποία ο τελευταίος θεώρησε παραδοχή της αγάπης του Μερλό.
Πολλοί θεωρούν τη «Νύχτα της Ιγκουάνα» ως το τελευταίο επιτυχημένο έργο που έγραψε, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ το 1961. Μετά τον θάνατο του Μερλό έπεσε σε μια περίοδο βαριάς θλίψης και δεν μπόρεσε ποτέ να ανακτήσει την επιτυχία που είχε γνωρίσει νωρίτερα στην καριέρα του. Καταβεβλημένος από την απώλεια της αληθινής του αγάπης, ο βρεβευμένος με Tony θεατρικός συγγραφέας συνέχισε τη ζωή του ταλαιπωρημένος από τη δυσκολία του να βιοποριστεί, την κατάχρηση ναρκωτικών και την κακή του ψυχολογία. Ο ίδιος ο Ουίλιαμς απέδωσε τις μετέπειτα αποτυχίες στο θάνατο του Φρανκ Μέρλο.
Σε όλη τη μετέπειτα ζωή του μπαινόβγαινε σε θεραπευτικές μονάδες, χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί στημ παρελθούσα δημιουργική του δόξα. Στις 25 Φεβρουαρίου 1983, ο Ουίλιαμς βρέθηκε νεκρός σε ηλικία 71 ετών.
